Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

ob-stĭpesco and ob-stŭpesco, pŭi, 3, v. inch. n. and a., to become senseless, lose feeling; to be stupefied, benumbed (syn.: obtorpesco; class.).

  1. I. Lit.: apes obstupescunt potantes, Varr. R. R. 3, 16: corpus, Plin. 36, 7, 11, § 56.
  2. II. Trop., to be astonished, astounded, amazed, to be struck with amazement: quid hic, malum, adstans obstipuisti, Plaut. Poen. 1, 2, 51: ob haec beneficia, quibus illi obstupescunt, Cic. Att. 5, 21, 7: ejus aspectu cum obstupuisset bubulcus, id. Div. 2, 23, 50: visu Aeneas, Verg. A. 5, 90: obstupuerunt stupore magno, Vulg. Marc. 5, 42 et saep.
          1. (β) With acc., to wonder or be astonished at any thing (post-class.), Cassiod. Var. 2, 39.

ob-stŭpĕ-făcĭo, fēci, factum, 3, v. a.; in pass. obstŭpĕfīo, factus, fieri, to astonish, amaze, astound, stupefy; to render senseless, deprive of feeling, benumb (class.): eum timidum obstupefecit pudor, Ter. Phorm. 2, 1, 54: ipso miraculo audaciae obstupefecit hostes, Liv. 2, 10: nisi metus maerorem obstupefaceret, id. 25, 38; cf. Tac. H. 4, 72.
Pass.: obstupefactis hominibus, Cic. Deiot. 12, 34: obstupefacti hostes, Tac. Agr. 18: obstupefactis nervis, Val. Max. 3, 8, ext. 6.

obstŭpĕfactus, a, um, Part., from obstupefacio.

obstŭpĕfīo, fieri, v. obstupefacio.

ob-stŭpendus, a, um, adj. [ob-stupeo], astounding, Cassiod. Var. 6, 23.

ob-stŭpesco, v. obstipesco.