Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

oblucinasse, v. oblucuviasse.

obluctātĭo, ōnis, f. [obluctor], a striving or struggling against, vehement opposition (eccl. Lat.): obluctatio virtutis, Arn. 2, 77: flammarum, Mart. Cap. 6, § 647: adversus mala, Lact. 3, 11, 11.
Plur.: quis obluctationes sensit? Ambros. Laps. Virg. 4, 12.

ob-luctor, ātus, 1, v. dep., to strive or struggle against, to contend with, oppose a person or thing (poet. and in post-Aug. prose).

  1. I. Lit.
    1. A. With dat. of person: soli obluctandum Fabio, to contend with Fabius alone, Sil. 8, 10.
    2. B. With dat. of thing: genibusque adversae obluctor harenae, struggle against, Verg. A. 3, 38: fruticibus, Col. 8, 14, 8: flumini, Curt. 4, 8, 8.
    3. C. Absol.: obluctantia saxa Submovit nitens, Stat. S. 3, 1, 20.
  2. II. Trop.: ut erat animi semper obluctantis difficultatibus, Curt. 6, 6, 27: oblivioni, id. 7, 1, 9: morti, Luc. 3, 662.

oblucuviasse dicebant antiqui mente errasse, quasi in luco deorum alicui occurrisse, Paul. ex Fest. p. 187 Müll. (al. oblucinasse).