Lewis & Short

ob-jurgo (old form objūrĭgo, Plaut. Trin. 1, 2, 30; 32), āvi, ātum, 1 (part. pass. objurgatus, as a dep. in the act. signif.: Hirrius Curionem non mediocriter objurgatus, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 9, 1), v. a., to chide, scold, blame, rebuke, reprove (freq. and class.; syn.: increpo, improbo, vitupero); constr. usually with acc. of the person or thing; post-class. also with dat.

  1. I. In gen.: objurgat is, qui id facit (i. e. jurgat) juste, Varr. L. L. 7, § 93 Müll.: Menelaus me objurgat, Enn. ap. Rufin. Fig. (Trag. v. 264 Vahl.): quod Chrysalus med objurgavit plurimis verbis malis, Plaut. Bacch. 4, 9, 97: hanc, id. Trin. 2, 2, 74: objurgavit M. Caelium, sicut neminem umquam parens, Cic. Cael. 11, 25: monendi amici saepe sunt et objurgandi, id. Lael. 24, 88; 90: ne, in quo te objurgem, id ipsum videar imitari, id. Fam. 3, 8, 6: aliquem molli bracchio de aliquā re, moderately, id. Att. 2, 1, 6: cum objurgarer, quod nimiā laetitiā paene desiperem, id. Fam. 2, 9, 2.
    With an abstract object: Caesar meam in rogando verecundiam objurgavit, Cic. Q. Fr. 3, 1, 3, § 10; 3, 1, 2, § 5: si objurgaret populi segnitiem, Quint. 6, 5, 8: fatum, Sen. Ep. 93, 1: naturam, id. ib. 107, 9.
    Absol.: recte objurgat, Plaut. Curc. 1, 3, 15: sic objurgant, quasi oderint, Quint. 2, 2, 7: cum objurgamus, maledicimus, id. 3, 4, 3.
          1. (β) With dat.: objurgo filium veteres dicebant; nos, objurgo filio, ut Graeci (sc. ἐπιτιμᾶν τινι), Diom. p. 305 P.: objurgavi eos, Vulg. 2 Esdr. 13, 25.
            With double acc.: objurgare haec me, Plaut. Merc. 1, 1, 46.
  2. II. Transf.
    1. * A. To dissuade or deter one from any thing, by means of reproof: objurgans me a peccatis, Plaut. Trin. 3, 2, 54.
      1. 2. To urge in a tone of reproof, to exhort earnestly: quā (epistulā) me objurgas, ut firmior sim, Cic. Att. 3, 15, 1.
    2. B. Objurgare aliquem aliquā re, to punish, chastise, correct a person with any thing, = ferire, plectere (postAug.): colaphis objurgare puerum, Petr. 34: verberibus, Sen. Ira, 3, 12, 6: flagris, Suet. Oth. 2: ferulis, id. Calig. 20: soleā rubrā, Pers. 5, 169: sestertio centies objurgatus, punished, i. e. fined, Sen. Ben. 4, 36, 2.