No entries found. Showing closest matches:
ŏb-ĕo, īvi or ĭi (obivi, Verg. A. 6, 801; Aus. Epit. 32, 4; Anthol. Lat. 4, 97, 1; contr. obit for obiit, Lucr. 3, 1042; Luc. 9, 189; Juv. 6, 559), ĭtum, 4 (lengthened form, obinunt obeunt, Paul. ex Fest. p. 189 Müll.), v. n. and a.
- I. Neutr., to go or come to or towards, to come in, to go to meet, go against (mostly poet. and in post-Aug. prose).
- A. In gen.: donec vis obiit, until force intervene, Lucr. 1, 222: dum acris vis obeat, id. 1, 247: obit infera Perseus in loca, Cic. Arat. 465 (Grot. 718): ad omnes hostium conatus, to go to meet, to oppose, Liv. 31, 21.
- B. In partic.
- 1. Of constellations, to go down, to set: abditur Orion, obit et Lepus abditus umbrā, Cic. Arat. 46, 3 (Grot. 716); Stat. S. 2, 1, 210: an sidera obirent, nascerenturve, Plin. 2, 26, 24, § 95.
Of the sun: in reliquis orientis aut obeuntis solis partibus, Cic. Rep. 6, 20, 22: in undis Sol fit uti videatur obire et condere lumen, Lucr. 4, 433.
Hence, to pass by: tres noctes, Plaut. Truc. 1, 1, 11.
- 2. Pregn., to fall, perish (syn.: occido, pereo, occumbo).
Of cities: et Agamede obiit et Hiera, Plin. 5, 31, 39, § 139; id. 5, 29, 31, § 117.—
Hence, to die: malo cruciatu ut pereas atque obeas cito, Plaut. Ep. 3, 4, 76; Lucr. 3, 1045; tecum vivere amem, tecum obeam libens, Hor. C. 3, 9, 24: simul se cum illis obituros, Liv. 5, 39, 13: gaudio, to die of joy, Plin. 7, 53, 54, § 180: morbo, of a disease, id. 11, 37, 71, § 187; Vell. 2, 47, 2; 2, 102, 1; Tac. A. 3, 6; Suet. Aug. 63; id. Tib. 39; id. Ner. 3; Plin. Ep. 3, 7, 10; 6, 2, 5: voluntariā morte obiit, Suet. Galb. 3 fin.; Vell. 2, 8, 7; Eutr. 7, 17: morte subitā, id. 8, 15: repentinā morte, id. 10, 17; Ambros. Ep. 53, 3.
- II. Act. (freq. and class.), to go or come to a thing or place.
- A. In gen.: Acherontem nunc obibo, Enn. ap. Paul. ex Fest. s. v. ob, p. 201 Müll. (Trag. v. 278 Vahl.): tantum restitisset urbis, quantum flamma obire non potuisset, to reach, Cic. Cat. 3, 10, 25.
- B. In partic.
- 1. To travel over or through; to wander through, traverse, visit: nec vero Alcides tantum telluris obivit, Verg. A. 6, 801: tantas regiones barbarorum pedibus obiit, Cic. Fin. 5, 29, 87: villas, to visit, id. Fam. 7, 1, 5: comitia, id. Att. 1, 4, 1: cenas, id. ib. 9, 13, 6.
- 2. To run over with the eyes, to survey, review: oculis exercitum, to survey, Plin. Ep. 3, 7, 13: omnia visu, Verg. A. 10, 447.
In speaking, to go over, mention, recount: oratione omnes civitates, to enumerate, Cic. Verr. 2, 2, 51, § 125.
- 3. To go around, surround, overspread, envelop (poet.): chlamydem limbus obibat Aureus, Ov. M. 5, 51: clipeum, Verg. A. 10, 482.
- 4. To apply one’s self to, to engage in, attend to any business or undertaking; to enter upon an office; to discharge, perform, execute, accomplish any thing: obeundi negotii studio tot loca adire, Cic. Imp. Pomp. 12, 34: hereditatum obeundarum causā, to enter upon, take possession of, id. Agr. 1, 3, 8: facinus, id. Cat. 1, 10, 26: pugnas, to engage in battle, Verg. A. 6, 167; Val. Fl. 3, 710: judicia, Cic. de Or. 1, 38, 173: legationem, to enter upon, undertake, id. Att. 15, 7; Nep. Dion. 1, 4: consularia munera, Liv. 2, 8: munus vigiliarum, id. 3, 6: publica ac privata officia, Just. 41, 3, 4: neque privatam rem … neque publicam, Cic. Imp. Pomp. 17, 53: ne ad omnia simul obire unus non possit, Liv. 10, 25, 14: rusticum opus, Col. 12, 3: bella, Liv. 4, 7: sacra, id. 1, 20: imperia, to perform, execute, Stat. Achill. 1, 149.
- 5. To meet: vadimonium, to meet one’s bail, appear at the appointed time, Cic. Quint. 17, 54: diem, to appear on the day appointed, id. Lael. 2, 7; id. Phil. 3, 8, 29; id. Att. 13, 14, 1: annum petitiones tuae, i. e. to be a candidate the first year the law permits, id. Fam. 10, 25.
Hence, diem suum obire, to die: ea diem suom obiit, Plaut. Cist. 1, 3, 27; Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 12, 2; Gell. 6, 8, 6; so, diem supremum, Nep. Milt. 7, 6; and simply, diem, Suet. Vesp. 1: mortem, Plaut. Aul. prol. 15; Cic. Phil. 5, 17, 48; hence, in the pass.: morte obitā (sc. ob rem publicam), id. Sest. 38, 83.
Hence, P. a. (anteand post-class.): ŏbĭtus, a, um, for mortuus, dead, Liv. Andron. ap. Prisc. p. 869 P.: obiti, the dead: obitis libatione profunditur, App. de Mund. p. 68: OBITAE, Inscr. Orell. 2673.
ōbĭcĭo and objĭcĭo, jēci, jectum, 3 (cf. abicio, etc.; perf. subj. objexim, Plaut. Poen. 1, 3, 37: objexis, id. Cas. 2, 6, 52), v. a. [ob-jacio], to throw or put before or towards, to throw to, to hold before or out, to offer, present, expose; constr. usu. aliquid (aliquem) alicui, or simply aliquid; but sometimes also, instead of the dat., with pro aliquā re, contra, ad, in aliquid; v. the foll. passages; also with adversus; v. Liv. 2, 58, 5 Drak. (syn. oppono).
- I. Lit.: ei nos Glaucomam ob oculos obiciemus, Plaut. Mil. 2, 1, 70: si alia quae obiciant non habuerint, Varr. R. R. 2, 4, 15: cibum canibus, Plin. 8, 40, 61, § 145: parricidae corpus feris, Cic. Rosc. Am. 26: offam (Cerbero), Verg. A. 6, 420: pisces diripiunt carnes objectas, Plin. 32, 2, 8, § 17 (Jan, abiectas): argentum, to throw to one, Ter. Phorm. 5, 2, 4.
Esp., to throw to the wild beasts in the circus: aliquem feris, Cic. Rosc. Am. 26, 71; Suet. Calig. 27; Amm. 14, 2; 20, 5 et saep.: vivos homines laniandos obicere, Suet. Ner. 37: florem veteris vini naribus, to hold before, present to, Plaut. Curc. 1, 2, 1; 4, 2, 45; Varr. R. R. 2, 5, 17: si tale visum objectum est a deo dormienti, brought before, presented to, Cic. Ac. 2, 16, 49; cf. id. Div 1, 16, 30; id. Ac. 2, 15, 48: huic (sicae) ego vos obici pro me non sum passus, to be exposed, id. Mil. 14, 37: exercitum tantae magnitudinis flumini, Caes. B. C. 1, 64, 4: ne objexis manum, don’t raise your hand, Plaut. Cas. 2, 6, 52.
- B. In partic., to throw or place before by way of defence or hinderance; to cast in the way, set against, oppose: Alpium vallum contra ascensum transgressionemque Gallorum … obicio et oppono, Cic. Pis. 33, 81: carros pro vallo, Caes. B. G. 1, 26: ericium portis, id. B. C. 3, 67: faucibus portūs navem submersam, id. ib. 3, 39; 3, 66: se hostium telis, Cic. Tusc. 1, 37, 89: se ei objecit, Nep. Hann. 5, 1: maximo aggere objecto, Cic. Rep. 2, 6, 11.
Esp. of arms: objecta tela perfregit, Cic. Har. Resp. 23, 49: scutum, Liv. 2, 10: hastas, id. 36, 18: clipeosque ad tela sinistris Protecti obiciunt, oppose, Verg. A. 2, 444: objecit sese ad currum, threw himself before the chariot, id. ib. 12, 372.
- II. Trop.
- A. In gen., to throw before or over, to put or bring before, to present; to give up, expose to any thing; and, in gen., to bring upon one, to impart, superinduce, cause, occasion, etc.: noctem peccatis et fraudibus obice nubem, Hor. Ep. 1, 16, 62: nubem oculis, Ov. M. 12, 32: plerique victi et debilitati objectā specie voluptatis, Cic. Fin. 1, 14, 47: consulem morti, to deliver up, abandon, id. Vatin. 9, 23: obicitur (consulatus) contionibus seditiosorum … ad omne denique periculum, id. Mur. 40, 87.
With ad, Cic. Fam. 6, 4, 3.
With in: numquam me pro salute vestrā in tot ac tantas dimicationes … objecissem, Cic. Arch. 6, 14: obicere se in impetus profligatorum hominum, id. ib. 6, 14.
With adversus: se unico consule objecto adversus tribuniciam potestatem perlatam legem esse, Liv. 2, 58, 5: qui multa Thebano populo acerba objecit funera, has brought on, i. e. caused, Plaut. Am. 1, 1, 35, moram alicui, id. Poen. 1, 3, 37; id. Trin. 5, 1, 8: ut hanc laetitiam nec opinanti primus obicerem, that I might have set before him, i. e. prepared for him, Ter. Heaut. 1, 2, 12: alicui eam mentem, ut patriam prodat, to suggest, Liv. 5, 15: alicui lucrum, to procure, Plaut. Curc. 4, 2, 45: sollicitudinem, to cause, id. Mil. 3, 1, 29: terrorem hosti, Liv. 27, 1: spem, id. 6, 14: furorem alicui objecit, Cic. Rosc. Am. 14, 40: rabiem canibus, Verg. A. 7, 479.
Pass., to be occasioned, to befall, happen, occur to one: mihi mala res obicitur aliqua, Plaut. Merc. 2, 3, 5: malum mihi obicitur, Ter. Ad. 4, 3, 1; cf. id. Phorm. 3, 2, 18: obicitur animo metus, Cic. Tusc. 2, 4, 10.
- 2. To put in the way, interpose: omnis exceptio interponitur a reo, Gai. Inst. 4, 119: cui dilatoria obicitur exceptio, id. ib. 4, 123.
- B. In partic., to throw out against one, to taunt, reproach, or upbraid with any thing, as a crime (cf.: criminor, exprobro): facinora, Plaut. Mil. 3, 1, 25: alicui multa probra, Cic. de Or. 2, 70, 285: ignobilitatem alicui, id. Phil. 3, 6, 15: obicit mihi, me ad Baias fuisse, id. Att. 1, 16, 10: parcius ista viris obicienda memento, Verg. E. 3, 7.
With quod: Cato objecit ut probrum M. Nobiliori, quod is in provinciam poëtas duxisset, Cic. Tusc. 1, 2, 3; id. Verr. 2, 4, 17, § 37: furta, Auct. Dom. 35, 93: eloquentiam ut vitium, Cic. ap. Sall. 8: crimen, Tac. A. 3, 12.
With de, to reproach one respecting, on account of any thing: de Cispio mihi igitur obicies? etc., Cic. Planc. 31, 75; Brut. et Cass. ap. Cic. Fam. 11, 3, 2.
In pass.: nam quod objectum est de pudicitiā, etc., Cic. Cael. 3, 6.
Hence, objec-tus, a, um, P. a.
- A. Lying before or opposite: insula objecta Alexandriae, Caes. B. C. 3, 112: silva pro nativo muro, id. B. G. 6, 10: flumina, Verg. G. 3, 253: Cyprus Syriae objecta, Plin. 5, 31, 35, § 129.
- B. Exposed; constr. with dat. or ad: objectus fortunae, Cic. Tusc. 1, 46, 111: invidiae, Plin. 29, 1, 8, § 20: ad omnes casus, Cic. Fam. 6, 4, 3.
- C. Subst.: objecta, ōrum, n., charges, accusations: de objectis non confiteri, Cic. Dom. 35, 93: objecta vel negare vel defendere vel minuere, Quint. 7, 2, 29: objecta diluere, id. 4, 2, 26; 9, 2, 93; cf. Amm. 27, 10.
ŏbĭens, euntis, Part., from obeo.
* ob-ĭgĭto, āre, v. a. [ob-agito], to disturb: obstant, obstringillant, obigitant, Enn. ap. Non. 147, 9 (Sat. v. 5 Vahl.); cf. Paul. ex Fest. p. 189 Müll.
‡ ŏbinductus, παρείσακτος, Gloss. Philox.
‡ ŏbĭnunt, v. obeo init.
ŏb-īrascor, īrātus, 3, v. dep. n., to be angry at any thing (mostly post-Aug.; but cf. obiratio): obirascens fortunae animus, Sen. Tranq. An. 2, 11: cum male audiunt, obirascuntur. App. Mag. p. 275, 18; id. Flor. 3, p. 357.
Hence, ŏbīrātus, a, um, P. a., angered, angry: fortunae obirati, Liv. 1, 31; 42, 10; Sen. Ep. 56, 9; id. Const. 19, 2.
* ŏbīrātĭo, ōnis, f. [obirascor], a becoming or being angry, anger: hujus nebulonis obiratione, Cic. Att. 6, 3, 7 dub.; v. Orell. ad loc. (B. and K., oratione).
ŏb-ĭter, adv., on the way, in going or passing along (except in Laber., not anteAug.; cf. Charis. 187 P. Augustus found fault with Tiberius for using per viam instead of obiter, Charis. l. l.).
- I. Lit.: obiter leget aut scribet, on the way, Juv. 3, 241: rotae, quas aqua verset obiter et molat, as it flows along, Plin. 18, 10, 23, § 97; cf. id. 33, 4, 21, § 74; 29, 3, 11, § 48; 11, 37, 55, § 148.
- II. Transf.
- A. By the way, in passing, incidentally: interrogo ego: Quot estis? obiterque per rimam speculari coepit, Petr. 92: faciem linit, Juv. 6, 481: ne in hoc quidem tam molesto tacebant officio, sed obiter cantabant, Petr. 31: saevire, Sen. Ira, 3, 1, 3: licet obiter vanitatem magicam hic quoque coarguere, Plin. 37, 9, 37, § 118: dictum sit, id. 29, 5, 30, § 96; 29, 1, 9, § 29; Dig. 18, 5, 1 fin.
- B. Forthwith, straightway, immediately (very rare): ἐν τῷ αὐτῷ inibi, obiter, Gloss. Philox.: reducant, App. M. 6, p. 183, 35: ut obiter revertantur, Auct. Quint. Decl. 10, 16 fin.
1. ŏbĭtus, a, um, Part., from obeo.
2. ŏbĭtus, ūs (gen. obiti, App. Dogm. Plat. 2, p. 24 med.), m. [obeo].
- I. A going to, approaching; an approach, a visit (perhaps only ante- and post-class.; syn. adventus): obitu dicebant pro aditu, Paul. ex Fest. p. 188 Müll.: ecquis est qui interrumpit sermonem meum obitu suo? Turp. ap. Non. 357, 21 sq.: ut voluptati obitus, sermo, adventus suus quocumque adveneris, Semper siet, * Ter. Hec. 5, 4, 19 (obitus occursus: ob enim significat contra; ergo obitus aditus): civitatum multarum, App. M. 9, 13.
- II. A going down, setting (the class. signif. of the word; syn. occasus).
- A. Of the heavenly bodies: solis et lunae reliquorumque siderum ortus, obitus motusque, Cic. Div. 1, 56, 128; id. de Or. 1, 42, 187: lunae, id. N. D. 2, 7, 19; Lucr. 4, 393: stellarum ortus atque obitus, Cat. 66, 2: signorum obitus et ortus, Verg. G. 1, 257.
- B. Pregn., downfall, ruin, destruction, death, etc. (syn. interitus): post obitum vel potius excessum Romuli, Cic. Rep. 2, 30, 52; cf. of the same: post optimi regis obitum, id. ib. 1, 41, 64: posteaquam mihi renuntiatum est de obitu Tulliae, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 1: obitus consulum, id. Brut. 11, 10, 2: post eorum obitum, Caes. B. G. 2, 29 fin.: immaturus, Suet. Calig. 8: longum miserata dolorem Difficilesque obitus, her painful death, Verg. A. 4, 694: ducum, id. ib. 12, 501: post obitum occasumque nostrum, since my ruin (i. e. exile), Cic. Pis. 15, 34: omnium interitus atque obitus, id. Div. 2, 16, 37 (al. leg. ortus): dici beatus ante obitum nemo debet, Ov. M. 3, 137.
- III. (Acc. to obeo, II. B. 4.) An entering upon, undertaking a thing (post-class.): fugae, Tert. Fug. ap. Persec. 1.
ob-jăcĕo, ŭi, 2, v. n., to lie before or over against a thing (mostly post-Aug.; not in Cic. or Cæs.): Acherontem nunc obibo, ubi mortis thesauri objacent, Enn. ap. Paul. ex Fest. s. v. ob, p. 201 Müll. (Trag. v. 278 Vahl.); cf.: objacuisse ante jacuisse, Paul. ex Fest. p. 205 ib.: objacens sarcinarum cumulus, Liv. 10, 36: saxa objacentia pedibus, id. 2, 65: si qua objacent falcibus noxia colligi debent, Col. 2, 17; Front. Aquaed. 93: Graecia Ioniis fluctibus objacet, Mel. 2, 3: a meridie Aegyptus objacet, Tac. H. 5, 6.
* objectācŭlum, i, n. [objecto], a barrier, dam, Varr. R. R. 3, 17, 9.
‡ objectāmen, ĭnis, n. [objecto], an objection, reproach: objectamen, ἔγκλημα, Vet. Gloss. Lat. Gr.
objectāmentum, i, n. [objecto], a reproach (post-class.): objectamenta jurgio prolata, App. Mag. p. 274, 1.
* objectātĭo, ōnis, f. [objecto], a reproach: ex aliorum objectationibus, Caes. B. C. 3, 60.
objectĭo, ōnis, f. [obicio], a throwing or putting before (post-class.).
- I. Lit.: prorae, Ambros. Ep. 100, § 14: saxorum objectione tutari, Arn. 6, 191.
- II. Trop., an upbraiding, reproach: objectio nominis, Tert. ad Uxor. 2, 5: objectionem repellere, Ambros. Ep. 84: ejus facti, Mart. Cap. 5, § 445.
- B. An objection, Ambros. Fide, 4, 9, 100; Aug. Ep. 166, 15; Macr. Somn. Scip. 2, 16, 20; Aug. Nat. et Grat. 10; Schol. Juv. 10, 324 and 346.
- C. As rhet. fig., = anthypophora, Jul. Rufin. Schem. Dian. § 4.
objecto, āvi, ātum, 1, v. freq. a. [obicio], to throw before or against, to set against, oppose.
- I. Lit. (poet.): (pelagi volucres) Nunc caput objectare fretis, nunc currere in undas, i. e. to dive down, Verg. G. 1, 386: huc illuc clipeum objectans, opposing, presenting, Stat. Th. 2, 662: ingerit objectans trepidantibus ora leonis, Sil. 2, 194.
- II. Trop.
- A. In gen.
- 1. To abandon, expose, endanger: statuit eum objectare periculis, Sall. J. 7, 1: caput periclis, to expose, Verg. A. 2, 751: corpora bello, id. G. 4, 218: aliquem dolo simul et casibus, Tac. A. 2, 5: pro aliquo animam, Verg. A. 12, 229.
- 2. To throw in the way, interpose, cause: moras, Ov. Hal. 91.
- B. In partic.
- 1. To throw out, charge, object, to reproach or upbraid with, to accuse of any thing as a crime (so most freq., but whether used by Cic. is doubtful): objectare alicui inopiam, Plaut. Trin. 3, 2, 28: rus mihi tu objectas? id. Most. 1, 1, 16: probrum alicui, Cic. Dom. 29; Sall. J. 85, 14; Tac. H. 2, 30: cum in colloquiis Pompeiani famem nostris objectarent, * Caes. B. C. 3, 48: vecordiam, Sall. J. 94, 4: veneficia in principem et devotiones, Tac. A. 4, 52: spoliatas et inopes legiones Trebellio, id. H. 1, 60: natum (i. e. filii mortem), Ov. M. 2, 400.
With object-clause: mihi objectent lenocinium facere, Plaut. Merc. 2, 3, 76: nobilitas objectare Fabio fugisse eum Appium Claudium collegam, Liv. 10, 15, 12.
- * 2. To throw out, let fall, say any thing (disagreeable) to any one: cave tu illi objectes nunc in aegritudine, Te has emisse, Plaut. Most. 3, 2, 123.
* objector, ōris, m. [obicio], an accuser: falsi criminis objectores, Non. 130, 25.
1. objectus, a, um, Part. and P. a., from obicio.
2. objectus, ūs, m. [obicio],
- I. a casting before, a putting against, in the way, or opposite, an opposing; or, neutr., a lying before or opposite (mostly poet. and in postAug. prose): dare objectum parmaï, the opposing of the shield, * Lucr. 4, 847: vestis, Col. 3, 19: insula portum Efficit objectu laterum, by the opposition, Verg. A. 1, 160: cum terga flumine, latera objectu paludis tegerentur, Tac. H. 3, 9: molis, id. ib. 5, 14: regiones, quae Tauri montis objectu separantur, Gell. 12, 13, 27: solem interventu lunae occultari, lunamque terrae objectu, the interposition, Plin. 2, 10, 7, § 47; cf.: eademque (terra) objectu suo umbram noctemque efficiat, Cic. Fragm. ap. Non. 243, 13 dub. (al. objecta soli): hi molium objectus (i. e. moles objectas) scandere, the projection, Tac. A. 14, 8.
- II. Transf., that which presents itself to the sight, an object, appearance, sight, spectacle, Nep. Hann. 5, 2 (al. objecto).
objex, v. obex.
objurgātĭo, ōnis, f. [objurgo], a chiding, reproving, reproof, rebuke, reprehension (class.): objurgatio post turpe factum castigatio; monitio vero est ante commissum, Paul. ex Fest. p. 196 Müll.: ut objurgatio contumeliā careat, Cic. Lael. 24, 89: tum objurgatio, si est auctoritas, tum admonitio quasi lenior objurgatio, id. de Or. 2, 83, 339: objurgationes etiam non numquam incidunt necessariae, in quibus utendum est fortasse et vocis contentione majore et verborum gravitate acriori, id. Off. 1, 38, 136: aut castigatione aut objurgatione dignum putare, id. Att. 3, 10, 3; id. Off. 3, 21, 81: deliciarum, id. Cael. 11, 27: sui, Quint. 11, 3, 49: objurgationes (opp. laudationes), Sen. Ep. 94, 39.
objurgātor, ōris, m. [objurgo], a chider, rebuker, blamer (class.): hic noster objurgator, Cic. Agr. 3, 3, 11; opp. accusator, id. Verr. 2, 3, 2, § 4.
In plur.: benevoli, Cic. N. D. 1, 3, 5; id. Div. 1, 49, 111; Sen. Ep. 9, 20.
objurgātōrĭus, a, um, adj. [objurgator], chiding, reproving, reproachful: epistula, Cic. Att. 13, 6, 3: verba, Gell. 1, 26, 7: sonitus vocis, id. 9, 2, 3: clamor, Amm. 16, 12, 55.
objurgĭto, 1, v. freq. a. [objurgo], to chide, rebuke, reproach violently (Plautin.): aliquem verbis multis, Plaut. Trin. 1, 2, 30; 32.
ob-jurgo (old form objūrĭgo, Plaut. Trin. 1, 2, 30; 32), āvi, ātum, 1 (part. pass. objurgatus, as a dep. in the act. signif.: Hirrius Curionem non mediocriter objurgatus, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 9, 1), v. a., to chide, scold, blame, rebuke, reprove (freq. and class.; syn.: increpo, improbo, vitupero); constr. usually with acc. of the person or thing; post-class. also with dat.
- I. In gen.: objurgat is, qui id facit (i. e. jurgat) juste, Varr. L. L. 7, § 93 Müll.: Menelaus me objurgat, Enn. ap. Rufin. Fig. (Trag. v. 264 Vahl.): quod Chrysalus med objurgavit plurimis verbis malis, Plaut. Bacch. 4, 9, 97: hanc, id. Trin. 2, 2, 74: objurgavit M. Caelium, sicut neminem umquam parens, Cic. Cael. 11, 25: monendi amici saepe sunt et objurgandi, id. Lael. 24, 88; 90: ne, in quo te objurgem, id ipsum videar imitari, id. Fam. 3, 8, 6: aliquem molli bracchio de aliquā re, moderately, id. Att. 2, 1, 6: cum objurgarer, quod nimiā laetitiā paene desiperem, id. Fam. 2, 9, 2.
With an abstract object: Caesar meam in rogando verecundiam objurgavit, Cic. Q. Fr. 3, 1, 3, § 10; 3, 1, 2, § 5: si objurgaret populi segnitiem, Quint. 6, 5, 8: fatum, Sen. Ep. 93, 1: naturam, id. ib. 107, 9.
Absol.: recte objurgat, Plaut. Curc. 1, 3, 15: sic objurgant, quasi oderint, Quint. 2, 2, 7: cum objurgamus, maledicimus, id. 3, 4, 3.
- (β) With dat.: objurgo filium veteres dicebant; nos, objurgo filio, ut Graeci (sc. ἐπιτιμᾶν τινι), Diom. p. 305 P.: objurgavi eos, Vulg. 2 Esdr. 13, 25.
With double acc.: objurgare haec me, Plaut. Merc. 1, 1, 46.
- II. Transf.
- * A. To dissuade or deter one from any thing, by means of reproof: objurgans me a peccatis, Plaut. Trin. 3, 2, 54.
- 2. To urge in a tone of reproof, to exhort earnestly: quā (epistulā) me objurgas, ut firmior sim, Cic. Att. 3, 15, 1.
- B. Objurgare aliquem aliquā re, to punish, chastise, correct a person with any thing, = ferire, plectere (postAug.): colaphis objurgare puerum, Petr. 34: verberibus, Sen. Ira, 3, 12, 6: flagris, Suet. Oth. 2: ferulis, id. Calig. 20: soleā rubrā, Pers. 5, 169: sestertio centies objurgatus, punished, i. e. fined, Sen. Ben. 4, 36, 2.
ob-jūro, 1, v. a., to bind by an oath: objurare jurejurando obstringere, Paul. ex Fest. pp. 188 and 189 Müll.