Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

ŏb-ĕo, īvi or ĭi (obivi, Verg. A. 6, 801; Aus. Epit. 32, 4; Anthol. Lat. 4, 97, 1; contr. obit for obiit, Lucr. 3, 1042; Luc. 9, 189; Juv. 6, 559), ĭtum, 4 (lengthened form, obinunt obeunt, Paul. ex Fest. p. 189 Müll.), v. n. and a.

  1. I. Neutr., to go or come to or towards, to come in, to go to meet, go against (mostly poet. and in post-Aug. prose).
    1. A. In gen.: donec vis obiit, until force intervene, Lucr. 1, 222: dum acris vis obeat, id. 1, 247: obit infera Perseus in loca, Cic. Arat. 465 (Grot. 718): ad omnes hostium conatus, to go to meet, to oppose, Liv. 31, 21.
    2. B. In partic.
      1. 1. Of constellations, to go down, to set: abditur Orion, obit et Lepus abditus umbrā, Cic. Arat. 46, 3 (Grot. 716); Stat. S. 2, 1, 210: an sidera obirent, nascerenturve, Plin. 2, 26, 24, § 95.
        Of the sun: in reliquis orientis aut obeuntis solis partibus, Cic. Rep. 6, 20, 22: in undis Sol fit uti videatur obire et condere lumen, Lucr. 4, 433.
        Hence, to pass by: tres noctes, Plaut. Truc. 1, 1, 11.
      2. 2. Pregn., to fall, perish (syn.: occido, pereo, occumbo).
        Of cities: et Agamede obiit et Hiera, Plin. 5, 31, 39, § 139; id. 5, 29, 31, § 117.
        Hence, to die: malo cruciatu ut pereas atque obeas cito, Plaut. Ep. 3, 4, 76; Lucr. 3, 1045; tecum vivere amem, tecum obeam libens, Hor. C. 3, 9, 24: simul se cum illis obituros, Liv. 5, 39, 13: gaudio, to die of joy, Plin. 7, 53, 54, § 180: morbo, of a disease, id. 11, 37, 71, § 187; Vell. 2, 47, 2; 2, 102, 1; Tac. A. 3, 6; Suet. Aug. 63; id. Tib. 39; id. Ner. 3; Plin. Ep. 3, 7, 10; 6, 2, 5: voluntariā morte obiit, Suet. Galb. 3 fin.; Vell. 2, 8, 7; Eutr. 7, 17: morte subitā, id. 8, 15: repentinā morte, id. 10, 17; Ambros. Ep. 53, 3.
  2. II. Act. (freq. and class.), to go or come to a thing or place.
    1. A. In gen.: Acherontem nunc obibo, Enn. ap. Paul. ex Fest. s. v. ob, p. 201 Müll. (Trag. v. 278 Vahl.): tantum restitisset urbis, quantum flamma obire non potuisset, to reach, Cic. Cat. 3, 10, 25.
    2. B. In partic.
      1. 1. To travel over or through; to wander through, traverse, visit: nec vero Alcides tantum telluris obivit, Verg. A. 6, 801: tantas regiones barbarorum pedibus obiit, Cic. Fin. 5, 29, 87: villas, to visit, id. Fam. 7, 1, 5: comitia, id. Att. 1, 4, 1: cenas, id. ib. 9, 13, 6.
      2. 2. To run over with the eyes, to survey, review: oculis exercitum, to survey, Plin. Ep. 3, 7, 13: omnia visu, Verg. A. 10, 447.
        In speaking, to go over, mention, recount: oratione omnes civitates, to enumerate, Cic. Verr. 2, 2, 51, § 125.
      3. 3. To go around, surround, overspread, envelop (poet.): chlamydem limbus obibat Aureus, Ov. M. 5, 51: clipeum, Verg. A. 10, 482.
      4. 4. To apply one’s self to, to engage in, attend to any business or undertaking; to enter upon an office; to discharge, perform, execute, accomplish any thing: obeundi negotii studio tot loca adire, Cic. Imp. Pomp. 12, 34: hereditatum obeundarum causā, to enter upon, take possession of, id. Agr. 1, 3, 8: facinus, id. Cat. 1, 10, 26: pugnas, to engage in battle, Verg. A. 6, 167; Val. Fl. 3, 710: judicia, Cic. de Or. 1, 38, 173: legationem, to enter upon, undertake, id. Att. 15, 7; Nep. Dion. 1, 4: consularia munera, Liv. 2, 8: munus vigiliarum, id. 3, 6: publica ac privata officia, Just. 41, 3, 4: neque privatam remneque publicam, Cic. Imp. Pomp. 17, 53: ne ad omnia simul obire unus non possit, Liv. 10, 25, 14: rusticum opus, Col. 12, 3: bella, Liv. 4, 7: sacra, id. 1, 20: imperia, to perform, execute, Stat. Achill. 1, 149.
      5. 5. To meet: vadimonium, to meet one’s bail, appear at the appointed time, Cic. Quint. 17, 54: diem, to appear on the day appointed, id. Lael. 2, 7; id. Phil. 3, 8, 29; id. Att. 13, 14, 1: annum petitiones tuae, i. e. to be a candidate the first year the law permits, id. Fam. 10, 25.
        Hence, diem suum obire, to die: ea diem suom obiit, Plaut. Cist. 1, 3, 27; Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 12, 2; Gell. 6, 8, 6; so, diem supremum, Nep. Milt. 7, 6; and simply, diem, Suet. Vesp. 1: mortem, Plaut. Aul. prol. 15; Cic. Phil. 5, 17, 48; hence, in the pass.: morte obitā (sc. ob rem publicam), id. Sest. 38, 83.
        Hence, P. a. (anteand post-class.): ŏbĭtus, a, um, for mortuus, dead, Liv. Andron. ap. Prisc. p. 869 P.: obiti, the dead: obitis libatione profunditur, App. de Mund. p. 68: OBITAE, Inscr. Orell. 2673.

ōbĭcĭo and objĭcĭo, jēci, jectum, 3 (cf. abicio, etc.; perf. subj. objexim, Plaut. Poen. 1, 3, 37: objexis, id. Cas. 2, 6, 52), v. a. [ob-jacio], to throw or put before or towards, to throw to, to hold before or out, to offer, present, expose; constr. usu. aliquid (aliquem) alicui, or simply aliquid; but sometimes also, instead of the dat., with pro aliquā re, contra, ad, in aliquid; v. the foll. passages; also with adversus; v. Liv. 2, 58, 5 Drak. (syn. oppono).

  1. I. Lit.: ei nos Glaucomam ob oculos obiciemus, Plaut. Mil. 2, 1, 70: si alia quae obiciant non habuerint, Varr. R. R. 2, 4, 15: cibum canibus, Plin. 8, 40, 61, § 145: parricidae corpus feris, Cic. Rosc. Am. 26: offam (Cerbero), Verg. A. 6, 420: pisces diripiunt carnes objectas, Plin. 32, 2, 8, § 17 (Jan, abiectas): argentum, to throw to one, Ter. Phorm. 5, 2, 4.
    Esp., to throw to the wild beasts in the circus: aliquem feris, Cic. Rosc. Am. 26, 71; Suet. Calig. 27; Amm. 14, 2; 20, 5 et saep.: vivos homines laniandos obicere, Suet. Ner. 37: florem veteris vini naribus, to hold before, present to, Plaut. Curc. 1, 2, 1; 4, 2, 45; Varr. R. R. 2, 5, 17: si tale visum objectum est a deo dormienti, brought before, presented to, Cic. Ac. 2, 16, 49; cf. id. Div 1, 16, 30; id. Ac. 2, 15, 48: huic (sicae) ego vos obici pro me non sum passus, to be exposed, id. Mil. 14, 37: exercitum tantae magnitudinis flumini, Caes. B. C. 1, 64, 4: ne objexis manum, don’t raise your hand, Plaut. Cas. 2, 6, 52.
    1. B. In partic., to throw or place before by way of defence or hinderance; to cast in the way, set against, oppose: Alpium vallum contra ascensum transgressionemque Gallorumobicio et oppono, Cic. Pis. 33, 81: carros pro vallo, Caes. B. G. 1, 26: ericium portis, id. B. C. 3, 67: faucibus portūs navem submersam, id. ib. 3, 39; 3, 66: se hostium telis, Cic. Tusc. 1, 37, 89: se ei objecit, Nep. Hann. 5, 1: maximo aggere objecto, Cic. Rep. 2, 6, 11.
      Esp. of arms: objecta tela perfregit, Cic. Har. Resp. 23, 49: scutum, Liv. 2, 10: hastas, id. 36, 18: clipeosque ad tela sinistris Protecti obiciunt, oppose, Verg. A. 2, 444: objecit sese ad currum, threw himself before the chariot, id. ib. 12, 372.
  2. II. Trop.
    1. A. In gen., to throw before or over, to put or bring before, to present; to give up, expose to any thing; and, in gen., to bring upon one, to impart, superinduce, cause, occasion, etc.: noctem peccatis et fraudibus obice nubem, Hor. Ep. 1, 16, 62: nubem oculis, Ov. M. 12, 32: plerique victi et debilitati objectā specie voluptatis, Cic. Fin. 1, 14, 47: consulem morti, to deliver up, abandon, id. Vatin. 9, 23: obicitur (consulatus) contionibus seditiosorumad omne denique periculum, id. Mur. 40, 87.
      With ad, Cic. Fam. 6, 4, 3.
      With in: numquam me pro salute vestrā in tot ac tantas dimicationesobjecissem, Cic. Arch. 6, 14: obicere se in impetus profligatorum hominum, id. ib. 6, 14.
      With adversus: se unico consule objecto adversus tribuniciam potestatem perlatam legem esse, Liv. 2, 58, 5: qui multa Thebano populo acerba objecit funera, has brought on, i. e. caused, Plaut. Am. 1, 1, 35, moram alicui, id. Poen. 1, 3, 37; id. Trin. 5, 1, 8: ut hanc laetitiam nec opinanti primus obicerem, that I might have set before him, i. e. prepared for him, Ter. Heaut. 1, 2, 12: alicui eam mentem, ut patriam prodat, to suggest, Liv. 5, 15: alicui lucrum, to procure, Plaut. Curc. 4, 2, 45: sollicitudinem, to cause, id. Mil. 3, 1, 29: terrorem hosti, Liv. 27, 1: spem, id. 6, 14: furorem alicui objecit, Cic. Rosc. Am. 14, 40: rabiem canibus, Verg. A. 7, 479.
      Pass., to be occasioned, to befall, happen, occur to one: mihi mala res obicitur aliqua, Plaut. Merc. 2, 3, 5: malum mihi obicitur, Ter. Ad. 4, 3, 1; cf. id. Phorm. 3, 2, 18: obicitur animo metus, Cic. Tusc. 2, 4, 10.
      1. 2. To put in the way, interpose: omnis exceptio interponitur a reo, Gai. Inst. 4, 119: cui dilatoria obicitur exceptio, id. ib. 4, 123.
    2. B. In partic., to throw out against one, to taunt, reproach, or upbraid with any thing, as a crime (cf.: criminor, exprobro): facinora, Plaut. Mil. 3, 1, 25: alicui multa probra, Cic. de Or. 2, 70, 285: ignobilitatem alicui, id. Phil. 3, 6, 15: obicit mihi, me ad Baias fuisse, id. Att. 1, 16, 10: parcius ista viris obicienda memento, Verg. E. 3, 7.
      With quod: Cato objecit ut probrum M. Nobiliori, quod is in provinciam poëtas duxisset, Cic. Tusc. 1, 2, 3; id. Verr. 2, 4, 17, § 37: furta, Auct. Dom. 35, 93: eloquentiam ut vitium, Cic. ap. Sall. 8: crimen, Tac. A. 3, 12.
      With de, to reproach one respecting, on account of any thing: de Cispio mihi igitur obicies? etc., Cic. Planc. 31, 75; Brut. et Cass. ap. Cic. Fam. 11, 3, 2.
      In pass.: nam quod objectum est de pudicitiā, etc., Cic. Cael. 3, 6.
      Hence, objec-tus, a, um, P. a.
    1. A. Lying before or opposite: insula objecta Alexandriae, Caes. B. C. 3, 112: silva pro nativo muro, id. B. G. 6, 10: flumina, Verg. G. 3, 253: Cyprus Syriae objecta, Plin. 5, 31, 35, § 129.
    2. B. Exposed; constr. with dat. or ad: objectus fortunae, Cic. Tusc. 1, 46, 111: invidiae, Plin. 29, 1, 8, § 20: ad omnes casus, Cic. Fam. 6, 4, 3.
    3. C. Subst.: objecta, ōrum, n., charges, accusations: de objectis non confiteri, Cic. Dom. 35, 93: objecta vel negare vel defendere vel minuere, Quint. 7, 2, 29: objecta diluere, id. 4, 2, 26; 9, 2, 93; cf. Amm. 27, 10.

ŏbĭens, euntis, Part., from obeo.

* ob-ĭgĭto, āre, v. a. [ob-agito], to disturb: obstant, obstringillant, obigitant, Enn. ap. Non. 147, 9 (Sat. v. 5 Vahl.); cf. Paul. ex Fest. p. 189 Müll.

ŏbinductus, παρείσακτος, Gloss. Philox.

ŏbĭnunt, v. obeo init.

ŏb-īrascor, īrātus, 3, v. dep. n., to be angry at any thing (mostly post-Aug.; but cf. obiratio): obirascens fortunae animus, Sen. Tranq. An. 2, 11: cum male audiunt, obirascuntur. App. Mag. p. 275, 18; id. Flor. 3, p. 357.
Hence, ŏbīrātus, a, um, P. a., angered, angry: fortunae obirati, Liv. 1, 31; 42, 10; Sen. Ep. 56, 9; id. Const. 19, 2.

* ŏbīrātĭo, ōnis, f. [obirascor], a becoming or being angry, anger: hujus nebulonis obiratione, Cic. Att. 6, 3, 7 dub.; v. Orell. ad loc. (B. and K., oratione).

ŏb-ĭter, adv., on the way, in going or passing along (except in Laber., not anteAug.; cf. Charis. 187 P. Augustus found fault with Tiberius for using per viam instead of obiter, Charis. l. l.).

  1. I. Lit.: obiter leget aut scribet, on the way, Juv. 3, 241: rotae, quas aqua verset obiter et molat, as it flows along, Plin. 18, 10, 23, § 97; cf. id. 33, 4, 21, § 74; 29, 3, 11, § 48; 11, 37, 55, § 148.
  2. II. Transf.
    1. A. By the way, in passing, incidentally: interrogo ego: Quot estis? obiterque per rimam speculari coepit, Petr. 92: faciem linit, Juv. 6, 481: ne in hoc quidem tam molesto tacebant officio, sed obiter cantabant, Petr. 31: saevire, Sen. Ira, 3, 1, 3: licet obiter vanitatem magicam hic quoque coarguere, Plin. 37, 9, 37, § 118: dictum sit, id. 29, 5, 30, § 96; 29, 1, 9, § 29; Dig. 18, 5, 1 fin.
    2. B. Forthwith, straightway, immediately (very rare): ἐν τῷ αὐτῷ inibi, obiter, Gloss. Philox.: reducant, App. M. 6, p. 183, 35: ut obiter revertantur, Auct. Quint. Decl. 10, 16 fin.

1. ŏbĭtus, a, um, Part., from obeo.

2. ŏbĭtus, ūs (gen. obiti, App. Dogm. Plat. 2, p. 24 med.), m. [obeo].

  1. I. A going to, approaching; an approach, a visit (perhaps only ante- and post-class.; syn. adventus): obitu dicebant pro aditu, Paul. ex Fest. p. 188 Müll.: ecquis est qui interrumpit sermonem meum obitu suo? Turp. ap. Non. 357, 21 sq.: ut voluptati obitus, sermo, adventus suus quocumque adveneris, Semper siet, * Ter. Hec. 5, 4, 19 (obitus occursus: ob enim significat contra; ergo obitus aditus): civitatum multarum, App. M. 9, 13.
  2. II. A going down, setting (the class. signif. of the word; syn. occasus).
    1. A. Of the heavenly bodies: solis et lunae reliquorumque siderum ortus, obitus motusque, Cic. Div. 1, 56, 128; id. de Or. 1, 42, 187: lunae, id. N. D. 2, 7, 19; Lucr. 4, 393: stellarum ortus atque obitus, Cat. 66, 2: signorum obitus et ortus, Verg. G. 1, 257.
    2. B. Pregn., downfall, ruin, destruction, death, etc. (syn. interitus): post obitum vel potius excessum Romuli, Cic. Rep. 2, 30, 52; cf. of the same: post optimi regis obitum, id. ib. 1, 41, 64: posteaquam mihi renuntiatum est de obitu Tulliae, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 1: obitus consulum, id. Brut. 11, 10, 2: post eorum obitum, Caes. B. G. 2, 29 fin.: immaturus, Suet. Calig. 8: longum miserata dolorem Difficilesque obitus, her painful death, Verg. A. 4, 694: ducum, id. ib. 12, 501: post obitum occasumque nostrum, since my ruin (i. e. exile), Cic. Pis. 15, 34: omnium interitus atque obitus, id. Div. 2, 16, 37 (al. leg. ortus): dici beatus ante obitum nemo debet, Ov. M. 3, 137.
  3. III. (Acc. to obeo, II. B. 4.) An entering upon, undertaking a thing (post-class.): fugae, Tert. Fug. ap. Persec. 1.

ob-jăcĕo, ŭi, 2, v. n., to lie before or over against a thing (mostly post-Aug.; not in Cic. or Cæs.): Acherontem nunc obibo, ubi mortis thesauri objacent, Enn. ap. Paul. ex Fest. s. v. ob, p. 201 Müll. (Trag. v. 278 Vahl.); cf.: objacuisse ante jacuisse, Paul. ex Fest. p. 205 ib.: objacens sarcinarum cumulus, Liv. 10, 36: saxa objacentia pedibus, id. 2, 65: si qua objacent falcibus noxia colligi debent, Col. 2, 17; Front. Aquaed. 93: Graecia Ioniis fluctibus objacet, Mel. 2, 3: a meridie Aegyptus objacet, Tac. H. 5, 6.

* objectācŭlum, i, n. [objecto], a barrier, dam, Varr. R. R. 3, 17, 9.

objectāmen, ĭnis, n. [objecto], an objection, reproach: objectamen, ἔγκλημα, Vet. Gloss. Lat. Gr.

objectāmentum, i, n. [objecto], a reproach (post-class.): objectamenta jurgio prolata, App. Mag. p. 274, 1.

* objectātĭo, ōnis, f. [objecto], a reproach: ex aliorum objectationibus, Caes. B. C. 3, 60.

objectĭo, ōnis, f. [obicio], a throwing or putting before (post-class.).

  1. I. Lit.: prorae, Ambros. Ep. 100, § 14: saxorum objectione tutari, Arn. 6, 191.
  2. II. Trop., an upbraiding, reproach: objectio nominis, Tert. ad Uxor. 2, 5: objectionem repellere, Ambros. Ep. 84: ejus facti, Mart. Cap. 5, § 445.
    1. B. An objection, Ambros. Fide, 4, 9, 100; Aug. Ep. 166, 15; Macr. Somn. Scip. 2, 16, 20; Aug. Nat. et Grat. 10; Schol. Juv. 10, 324 and 346.
    2. C. As rhet. fig., = anthypophora, Jul. Rufin. Schem. Dian. § 4.

objecto, āvi, ātum, 1, v. freq. a. [obicio], to throw before or against, to set against, oppose.

  1. I. Lit. (poet.): (pelagi volucres) Nunc caput objectare fretis, nunc currere in undas, i. e. to dive down, Verg. G. 1, 386: huc illuc clipeum objectans, opposing, presenting, Stat. Th. 2, 662: ingerit objectans trepidantibus ora leonis, Sil. 2, 194.
  2. II. Trop.
    1. A. In gen.
      1. 1. To abandon, expose, endanger: statuit eum objectare periculis, Sall. J. 7, 1: caput periclis, to expose, Verg. A. 2, 751: corpora bello, id. G. 4, 218: aliquem dolo simul et casibus, Tac. A. 2, 5: pro aliquo animam, Verg. A. 12, 229.
      2. 2. To throw in the way, interpose, cause: moras, Ov. Hal. 91.
    2. B. In partic.
      1. 1. To throw out, charge, object, to reproach or upbraid with, to accuse of any thing as a crime (so most freq., but whether used by Cic. is doubtful): objectare alicui inopiam, Plaut. Trin. 3, 2, 28: rus mihi tu objectas? id. Most. 1, 1, 16: probrum alicui, Cic. Dom. 29; Sall. J. 85, 14; Tac. H. 2, 30: cum in colloquiis Pompeiani famem nostris objectarent, * Caes. B. C. 3, 48: vecordiam, Sall. J. 94, 4: veneficia in principem et devotiones, Tac. A. 4, 52: spoliatas et inopes legiones Trebellio, id. H. 1, 60: natum (i. e. filii mortem), Ov. M. 2, 400.
        With object-clause: mihi objectent lenocinium facere, Plaut. Merc. 2, 3, 76: nobilitas objectare Fabio fugisse eum Appium Claudium collegam, Liv. 10, 15, 12.
      2. * 2. To throw out, let fall, say any thing (disagreeable) to any one: cave tu illi objectes nunc in aegritudine, Te has emisse, Plaut. Most. 3, 2, 123.

* objector, ōris, m. [obicio], an accuser: falsi criminis objectores, Non. 130, 25.

1. objectus, a, um, Part. and P. a., from obicio.

2. objectus, ūs, m. [obicio],

  1. I. a casting before, a putting against, in the way, or opposite, an opposing; or, neutr., a lying before or opposite (mostly poet. and in postAug. prose): dare objectum parmaï, the opposing of the shield, * Lucr. 4, 847: vestis, Col. 3, 19: insula portum Efficit objectu laterum, by the opposition, Verg. A. 1, 160: cum terga flumine, latera objectu paludis tegerentur, Tac. H. 3, 9: molis, id. ib. 5, 14: regiones, quae Tauri montis objectu separantur, Gell. 12, 13, 27: solem interventu lunae occultari, lunamque terrae objectu, the interposition, Plin. 2, 10, 7, § 47; cf.: eademque (terra) objectu suo umbram noctemque efficiat, Cic. Fragm. ap. Non. 243, 13 dub. (al. objecta soli): hi molium objectus (i. e. moles objectas) scandere, the projection, Tac. A. 14, 8.
  2. II. Transf., that which presents itself to the sight, an object, appearance, sight, spectacle, Nep. Hann. 5, 2 (al. objecto).

objex, v. obex.

objurgātĭo, ōnis, f. [objurgo], a chiding, reproving, reproof, rebuke, reprehension (class.): objurgatio post turpe factum castigatio; monitio vero est ante commissum, Paul. ex Fest. p. 196 Müll.: ut objurgatio contumeliā careat, Cic. Lael. 24, 89: tum objurgatio, si est auctoritas, tum admonitio quasi lenior objurgatio, id. de Or. 2, 83, 339: objurgationes etiam non numquam incidunt necessariae, in quibus utendum est fortasse et vocis contentione majore et verborum gravitate acriori, id. Off. 1, 38, 136: aut castigatione aut objurgatione dignum putare, id. Att. 3, 10, 3; id. Off. 3, 21, 81: deliciarum, id. Cael. 11, 27: sui, Quint. 11, 3, 49: objurgationes (opp. laudationes), Sen. Ep. 94, 39.

objurgātor, ōris, m. [objurgo], a chider, rebuker, blamer (class.): hic noster objurgator, Cic. Agr. 3, 3, 11; opp. accusator, id. Verr. 2, 3, 2, § 4.
In plur.: benevoli, Cic. N. D. 1, 3, 5; id. Div. 1, 49, 111; Sen. Ep. 9, 20.

objurgātōrĭus, a, um, adj. [objurgator], chiding, reproving, reproachful: epistula, Cic. Att. 13, 6, 3: verba, Gell. 1, 26, 7: sonitus vocis, id. 9, 2, 3: clamor, Amm. 16, 12, 55.

objurgĭto, 1, v. freq. a. [objurgo], to chide, rebuke, reproach violently (Plautin.): aliquem verbis multis, Plaut. Trin. 1, 2, 30; 32.

ob-jurgo (old form objūrĭgo, Plaut. Trin. 1, 2, 30; 32), āvi, ātum, 1 (part. pass. objurgatus, as a dep. in the act. signif.: Hirrius Curionem non mediocriter objurgatus, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 9, 1), v. a., to chide, scold, blame, rebuke, reprove (freq. and class.; syn.: increpo, improbo, vitupero); constr. usually with acc. of the person or thing; post-class. also with dat.

  1. I. In gen.: objurgat is, qui id facit (i. e. jurgat) juste, Varr. L. L. 7, § 93 Müll.: Menelaus me objurgat, Enn. ap. Rufin. Fig. (Trag. v. 264 Vahl.): quod Chrysalus med objurgavit plurimis verbis malis, Plaut. Bacch. 4, 9, 97: hanc, id. Trin. 2, 2, 74: objurgavit M. Caelium, sicut neminem umquam parens, Cic. Cael. 11, 25: monendi amici saepe sunt et objurgandi, id. Lael. 24, 88; 90: ne, in quo te objurgem, id ipsum videar imitari, id. Fam. 3, 8, 6: aliquem molli bracchio de aliquā re, moderately, id. Att. 2, 1, 6: cum objurgarer, quod nimiā laetitiā paene desiperem, id. Fam. 2, 9, 2.
    With an abstract object: Caesar meam in rogando verecundiam objurgavit, Cic. Q. Fr. 3, 1, 3, § 10; 3, 1, 2, § 5: si objurgaret populi segnitiem, Quint. 6, 5, 8: fatum, Sen. Ep. 93, 1: naturam, id. ib. 107, 9.
    Absol.: recte objurgat, Plaut. Curc. 1, 3, 15: sic objurgant, quasi oderint, Quint. 2, 2, 7: cum objurgamus, maledicimus, id. 3, 4, 3.
          1. (β) With dat.: objurgo filium veteres dicebant; nos, objurgo filio, ut Graeci (sc. ἐπιτιμᾶν τινι), Diom. p. 305 P.: objurgavi eos, Vulg. 2 Esdr. 13, 25.
            With double acc.: objurgare haec me, Plaut. Merc. 1, 1, 46.
  2. II. Transf.
    1. * A. To dissuade or deter one from any thing, by means of reproof: objurgans me a peccatis, Plaut. Trin. 3, 2, 54.
      1. 2. To urge in a tone of reproof, to exhort earnestly: quā (epistulā) me objurgas, ut firmior sim, Cic. Att. 3, 15, 1.
    2. B. Objurgare aliquem aliquā re, to punish, chastise, correct a person with any thing, = ferire, plectere (postAug.): colaphis objurgare puerum, Petr. 34: verberibus, Sen. Ira, 3, 12, 6: flagris, Suet. Oth. 2: ferulis, id. Calig. 20: soleā rubrā, Pers. 5, 169: sestertio centies objurgatus, punished, i. e. fined, Sen. Ben. 4, 36, 2.

ob-jūro, 1, v. a., to bind by an oath: objurare jurejurando obstringere, Paul. ex Fest. pp. 188 and 189 Müll.