Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

nōs, nostrum, etc., the plur. of ego, q. v. (gen. nostrōrum and nostrārum, for nostrum: nemo nostrorum, Plaut. Poen. 4, 2, 39: nostrarum quisquam, Ter. Eun. 4, 4, 11) [cf. Sanscr. nāu; Gr. νῶϊ], we: nos, nos, dico aperte, consules desumus, Cic. Cat. 1, 1, 5.
It is frequently used instead of ego: noshabemus, Cic. Fam. 1, 1, 4; Juv. 1, 15: nos patriam fugimus, Verg. E. 1, 4.
Instead of the gen. poss. noster is commonly used. But: impedis et ais "habe meam rationem." Habe nostrum, Cic. Att. 7, 9, 4.
So, freq. with omnium: communis nostrum omnium patria, Cic. Fl. 2, 5: communem omnium nostrum condicionem miserari, id. Mur. 27, 55: praesens omnium nostrum fortuna, Liv. 25, 38, 2; 21, 43, 18.
The gen. obj. is usually nostri, rarely nostrum: nil nostri miserere? Verg. E. 2, 7: memoria nostri tua, Cic. Fam. 12, 17, 1: amor nostri, id. ib. 5, 12, 3: nostri cupidine captus, Ov. M. 13, 762: vale, nostri memor, Juv. 3, 318.
Gen. part. nearly always nostrum: quem enim nostrum, Cic. Fam. 5, 12, 5: domus utriusque nostrum, id. Q. Fr. 2, 4, 2: Fabio amantissimo utriusque nostrum, id. Att. 8, 12, 1.
Plur. with sing. predic.: absente nobis for absente me, Ter. Eun. 4, 3, 7: nobis merenti, Tib. 3, 6, 55: insperanti nobis, Cato, 107, 5 sq.
It often takes the suffix -met, Hor. S. 1, 3, 67; 1, 10, 56.

noscentĭa, ae, f. [nosco], knowledge, Symm. Ep. 4, 9; 6, 11 dub. (al. notitia).

noscĭbĭlis, e, adj. [nosco], knowable (eccl. Lat.), Tert. ad Scapul. 2 fin.; Aug. Trin. 9, 5, 12.

* noscĭtābundus, a, um, adj., knowing, recognizing, Gell. 5, 14, 11.

noscĭto, āvi, ātum, 1, v. freq. a. [nosco], to know, to recognize (not in Cic. or Cæs.).

  1. I. Lit.: noscito hanc, nam videor, nescio ubi, me vidisse prius, Plaut. Ep. 4, 1, 14: aliquem facie, Liv. 22, 6: noscitabatur tamen in tantā deformitate, id. 2, 23, 4: praefectos, Curt. 3, 11, 10: ducem, Tac. H. 2, 12: aliquem vocibus, Plin. Ep. 6, 20, 14: facile inscieis noscitetur ab omnibus, Cat. 61, 219.
    1. B. To perceive, observe: haut est dissimilis, meam quom formam noscito, Plaut. Men. 5, 9, 5: circumspectare omnibus fori partibus senatorem, raroque usquam noscitare, Liv. 3, 38, 9.
  2. II. Transf., to examine, explore: aedes noscitat, Plaut. Trin. 4, 2, 21: nunc vestigia, si qua sunt, noscitabo, id. Cist. 4, 2, 14.

nosco, nōvi, nōtum, 3 (old form, GNOSCO, GNOVI, GNOTVM, acc. to Prisc. p. 569 P.; inf. pass. GNOSCIER, S. C. de Bacch.; cf. GNOTV, cognitu, Paul. ex Fest. p. 96 Müll.: GNOT (contr. for gnovit) οἶδεν, ἐπιγινώσκει; GNOTV, γνῶσιν, διάγνωσιν, Gloss. Labb.
Contr. forms in class. Lat. are nosti, noram, norim. nosse; nomus for novimus: nomus ambo Ulixem, Enn. ap. Diom. p. 382 P., or Trag. v. 199 Vahl.), v. a. [for gnosco, from the root gno; Gr. γιγνώσκω, to begin to know], to get a knowledge of, become acquainted with, come to know a thing (syn.: scio, calleo).

  1. I. Lit.
      1. 1.
          1. (α) Tempp. praes.: cum igitur, nosce te, dicit, hoc dicit, nosce animum tuum, Cic. Tusc. 1, 22, 52: Me. Sauream non novi. Li. At nosce sane, Plaut. As. 2, 4, 58; cf.: Ch. Nosce signum. Ni. Novi, id. Bacch. 4, 6, 19; id. Poen. 4, 2, 71: (Juppiter) nos per gentes alium alia disparat, Hominum qui facta, mores, pietatem et fidem noscamus, id. Rud. prol. 12; id. Stich. 1, 1, 4: id esse verum, cuivis facile est noscere, Ter. Ad. 5, 4, 8: ut noscere possis quidque, Lucr. 1, 190; 2, 832; 3, 124; 418; 588; Cic. Rep. 1, 41, 64: deus ille, quem mente noscimus, id. N. D. 1, 14, 37.
            Pass.: EAM (tabulam) FIGIER IOVBEATIS, VBEI FACILVMED GNOSCIER POTISIT, S. C. de Bacch.: forma in tenebris nosci non quita est, Ter Hec. 4, 1, 57 sq.: omnes philosophiae partes tum facile noscuntur, cum, etc., Cic. N. D. 1, 4, 9: philosophiae praecepta noscenda, id. Fragm. ap. Lact. 3, 14: nullique videnda, Voce tamen noscar, Ov. M. 14, 153: nec noscitur ulli, by any one, id. Tr. 1, 5, 29: noscere provinciam, nosci exercitui, by the army, Tac. Agr. 5.
          2. (β) Temppperf., to have become acquainted with, to have learned, to know: si me novisti minus, Plaut. Aul. 4, 10, 47: Cylindrus ego sum, non nosti nomen meum? id. Men. 2, 2, 20: novi rem omnem, Ter. And. 4, 4, 50: qui non leges, non institutanon jura noritis, Cic. Pis. 13, 30: plerique neque in rebus humanis quidquam bonum norunt, nisi, etc., id. Lael. 21, 79: quam (virtutem) tu ne de facie quidem nosti, id. Pis. 32, 81; id. Fin. 2, 22, 71: si ego hos bene novi, if I know them well, id. Rosc. Am. 20 fin.: si Caesarem bene novi, Balb. ap. Cic. Att. 9, 7, B, 2: Lepidum pulchre noram, Cic. Fam. 10, 23, 1: si tuos digitos novi, id. Att. 5, 21, 13: res gestas de libris novisse, to have learned from books, Lact. 5, 19, 15: nosse Graece, etc. (late Lat. for scire), Aug. Serm. 45, 5; 167, 40 al.: ut ibi esses, ubi nec Pelopidarumnosti cetera, Cic. Fam. 7, 28, 2; Plin. Ep. 3, 9, 11.
      2. 2. To examine, consider: ad res suas noscendas, Liv. 10, 20: imaginem, Plaut. Ps. 4, 2, 29.
        So esp., to take cognizance of as a judge: quae olim a praetoribus noscebantur, Tac. A. 12, 60.
  2. II. Transf., in the tempp. praes.
    1. A. In gen., to know, recognize (rare; perh. not in Cic.): hau nosco tuom, I know your (character, etc.), i. e. I know you no longer, Plaut. Trin. 2, 4, 44: nosce imaginem, id. Ps. 4, 2, 29; id. Bacch. 4, 6, 19: potesne ex his ut proprium quid noscere? Hor. S. 2, 7, 89; Tac. H. 1, 90.
    2. B. In partic., to acknowledge, allow, admit of a reason or an excuse (in Cic.): numquam amatoris meretricem oportet causam noscere, Quin, etc., Plaut. Truc. 2, 1, 18: illam partem excusationisnec nosco, nec probo, Cic. Fam. 4, 4, 1; cf.: quod te excusas: ego vero et tuas causas nosco, et, etc., id. Att. 11, 7, 4: atque vereor, ne istam causam nemo noscat, id. Leg. 1, 4, 11.
  3. III. Transf. in tempp. perf.
    1. A. To be acquainted with, i. e. to practise, possess: alia vitia non nosse, Sen. Q. N. 4 praef. § 9.
    2. B. In mal. part., to know (in paronomasia), Plaut. Most. 4, 2, 13; id. Pers. 1, 3, 51.
  4. IV. (Eccl. Lat.) Of religious knowledge: non noverant Dominum, Vulg. Judic. 2, 12; ib. 2 Thess. 1, 8: Jesum novi, Paulum scio, I acknowledge, ib. Act. 19, 15.
    Hence, nōtus, a, um, P. a., known.
    1. A. Lit.: nisi rem tam notam esse omnibus et tam manifestam videres, Cic. Verr. 2, 3, 58, 134: ejusmodi res ita notas, ita testatas, ita manifestas proferam, id. ib. 2, 2, 34, § 85: fingi haec putatis, quae patent, quae nota sunt omnibus, quae tenentur? id. Mil. 28, 76: noti atque insignes latrones, id. Phil. 11, 5, 10: habere omnes philosophiae notos et tractatos locos, id. Or. 33, 118: facere aliquid alicui notum, id. Fam. 5, 12, 7: tua nobilitas hominibus litteratis est notior, populo obscurior, id. Mur. 7, 16: nullus fuit civis Romanus paulo notior, quin, etc., Caes. B. C. 2, 19: vita P. Sullae vobis populoque Romano notissima, Cic. Sull. 26, 72: nulli nota domus sua, Juv. 1, 7.
          1. (β) With gen. (poet.): notus in fratres animi paterni, Hor. C. 2, 2, 6: noti operum Telchines. Stat. Th. 2, 274: notusque fugarum, Vertit terga, Sil. 17, 148.
          2. (γ) With subj.-clause: notum est, cur, etc., Juv. 2, 58.
          3. (δ) With inf. (poet.): Delius, Trojanos notus semper minuisse labores, Sil. 12, 331.
      1. 2. In partic.
        1. a. Subst.: nōti, acquaintances, friends: de dignitate M. Caelius notis ac majoribus naturespondet, Cic. Cael. 2, 3: hi suos notos hospitesque quaerebant, Caes. B. C. 1, 74, 5; Hor. S. 1, 1, 85; Verg. Cir. 259.
        2. b. In a bad sense, notorious: notissimi latronum duces, Cic. Fam. 10, 14, 1: integrae Temptator Orion Dianae, Hor. C. 3, 4, 70; Ov. M. 1, 198: Clodia, mulier non solum nobilis sed etiam nota, Cic. Cael. 13, 31; cf. id. Verr. 1, 6, 15: moechorum notissimus, Juv. 6, 42.
    2. B. Transf., act., knowing, that knows: novi, notis praedicas, to those that know, Plaut. Ps. 4, 2, 39.

nosmet, v. nos fin., and ego.

nŏsŏcŏmīum, ii, n., = νοσοκομεῖον, a hospital, infirmary, Cod. Just. 1, 2, 19; 22; Hier. Ep. 30, 2.

nŏsŏcŏmus, i, m., = νοσοκόμος, an attendant on the sick, a sick-nurse, Jul. Ep. Nov. c. 111, § 410; c. 115, § 452.

noster, stra, strum (gen. sing. f. nostrāï, Vel. Long. p. 2222 P.; gen. plur. nostrum, Plaut. Men. 1, 2, 25; v. infra.), pron. poss. [nos], our, our own; ours, of us.

  1. I. In gen.
    1. A. For the poss. gen. of the first person: nostra omnis lis est, Plaut. Cas. 2, 8, 75: averti praedam ab hostibus, nostrum salute socium, id. Men. 1, 2, 25; cf. Prisc. p. 743 P.: nostris consiliis et laboribus, Cic. Rep. 1, 2, 3: Rhodanus, qui provinciam nostram ab Helvetiis dividit, Caes. B. G. 1, 2: patrum nostrorum memoriā, id. ib. 1, 12: exemplo majorum nostrorum, Liv. 24, 8, 17.
      Strengthened by the suff. -pte: nostrāpte culpā facimus ut, etc., Ter. Phorm. 5, 2, 1.
      Strengthened by an appositive gen.: qui de nostro omnium interitu cogitant, Cic. Cat. 1, 4, 9: in nostro omnium fletu nullam lacrimam aspexisti Milonis, id. Mil. 34, 92: cui credas nostram omnium vitam, Ter. Ad. 3, 2, 32: nostra omnium delicta, Greg. M. Lit. Sacram. N. 820.
    2. B. Rarely for the object-gen.: ne aspernere amorique nostro plusculum etiam quam concedet veritas, largiare, Cic. Fam. 5, 12, 3.
  2. II. In partic.
    1. A. Of or belonging to us, one of ours, one of us, our friend, ours: certe tu me alienabis numquam quin noster siem, Plaut. Am. 1, 1, 243; cf. id. Mil. 2, 5, 20: noster est, he belongs to us, is of our house, id. ib. 2, 3, 79; id. As. 1, 1, 43; 2, 2, 86; Cic. Q. Fr. 1, 1, 3: Ciceronem nostrum quid tibi commendem? id. ib.: impedimentis castrisque nostri potiti sunt, i. e. our men, Caes. B. G. 1, 26: o noster misericors quid facis? Cic. Pis. 8, 17: ut ait poëta ille noster, id. Rab. Post. 10, 28; id. Sen. 7, 24; id. Tusc. 5, 36, 103; Col. 1, 3, 26; 2, 8, 1; cf.: hic noster, quem principem ponimus, i. e. he of whom we are speaking, Cic. Or. 28, 99: divi, quorum est potestas nostrorum hostiumque, Liv. 8, 9: quisquis es, Noster eris, a formula made use of on receiving a deserter into the army, Liv. Fragm. ap. Serv. Verg. A. 2, 148: noster esto, an expression of assent and applause, Plaut. Mil. 3, 3, 25; id. Bacch. 3, 3, 39: minume istuc faciet noster Daemones, our good friend Dæmones, i. e. I, id. Rud. 4, 7, 19; so, novi ego nostros, id. Ep. 1, 2, 45; id. Stich. 1, 2, 26: per totum hoc tempus subjectior in diem et horam Invidiae noster, Hor. S. 2, 6, 48; v. Orell. ad h. l.
    2. B. In addressing a person, dear, good: o Syre noster, salve, quid fit? quid agitur? etc., Ter. Ad. 5, 5, 2.
    3. C. Convenient for us, favorable to us: nostra loca, Liv. 9, 19: hora nostra est, Sil. 12, 193.

Nostĭmus, i, m., = Νόστιμος (returned = redux), name of a Roman slave, Inscr. Don. 427, 18.

Nostĭus, a, name of a Roman gens.
Hence, Nostĭus, ii, m., name of a Roman freedman: L. Nostius Zoilus, Cic. Fam. 13, 46.

nostras, ātis (old form of the nom. sing. nostratis, Cass. Hem. ap. Prisc. p. 943 P.), adj. [noster], of our country, native: arma nostratia, Cato ap. Prisc. p. 943 P.: verba nostratia, Cic. Fam. 2, 11, 1: mirifice capior facetiis, maxime nostratibus, id. ib. 9, 15, 2: nostrates philosophi, id. Tusc. 5, 32, 90: tertium genus nostrates vocant silvestre, Plin. 16, 16, 28, § 70: nostras cunila, Col. 9, 4, 6: nostrates gallinae, id. 8, 2, 13; Plin. 15, 11, 10, § 37.

* nostrātim, adv. [nostras; cf. tuatim], in our manner: tuatim Plautus in Amphit. (2, 1, 4): jam tuatim facis: ubi Sisenna, ut nostratim. Significat autem tuo more, Charis. p. 196 P.

nostrātis, v. nostras init.

Nostos, i, m., = Νόστος (return), name of a Roman slave, Inscr. Fabr. p. 194, n. 41.