No entries found. Showing closest matches:
nōs, nostrum, etc., the plur. of ego, q. v. (gen. nostrōrum and nostrārum, for nostrum: nemo nostrorum, Plaut. Poen. 4, 2, 39: nostrarum quisquam, Ter. Eun. 4, 4, 11) [cf. Sanscr. nāu; Gr. νῶϊ], we: nos, nos, dico aperte, consules desumus, Cic. Cat. 1, 1, 5.
It is frequently used instead of ego: nos … habemus, Cic. Fam. 1, 1, 4; Juv. 1, 15: nos patriam fugimus, Verg. E. 1, 4.
Instead of the gen. poss. noster is commonly used. But: impedis et ais "habe meam rationem." Habe nostrum, Cic. Att. 7, 9, 4.
So, freq. with omnium: communis nostrum omnium patria, Cic. Fl. 2, 5: communem omnium nostrum condicionem miserari, id. Mur. 27, 55: praesens omnium nostrum fortuna, Liv. 25, 38, 2; 21, 43, 18.
The gen. obj. is usually nostri, rarely nostrum: nil nostri miserere? Verg. E. 2, 7: memoria nostri tua, Cic. Fam. 12, 17, 1: amor nostri, id. ib. 5, 12, 3: nostri cupidine captus, Ov. M. 13, 762: vale, nostri memor, Juv. 3, 318.
Gen. part. nearly always nostrum: quem enim nostrum, Cic. Fam. 5, 12, 5: domus utriusque nostrum, id. Q. Fr. 2, 4, 2: Fabio amantissimo utriusque nostrum, id. Att. 8, 12, 1.
Plur. with sing. predic.: absente nobis for absente me, Ter. Eun. 4, 3, 7: nobis merenti, Tib. 3, 6, 55: insperanti nobis, Cato, 107, 5 sq.
It often takes the suffix -met, Hor. S. 1, 3, 67; 1, 10, 56.
noscentĭa, ae, f. [nosco], knowledge, Symm. Ep. 4, 9; 6, 11 dub. (al. notitia).
noscĭbĭlis, e, adj. [nosco], knowable (eccl. Lat.), Tert. ad Scapul. 2 fin.; Aug. Trin. 9, 5, 12.
* noscĭtābundus, a, um, adj., knowing, recognizing, Gell. 5, 14, 11.
noscĭto, āvi, ātum, 1, v. freq. a. [nosco], to know, to recognize (not in Cic. or Cæs.).
- I. Lit.: noscito hanc, nam videor, nescio ubi, me vidisse prius, Plaut. Ep. 4, 1, 14: aliquem facie, Liv. 22, 6: noscitabatur tamen in tantā deformitate, id. 2, 23, 4: praefectos, Curt. 3, 11, 10: ducem, Tac. H. 2, 12: aliquem vocibus, Plin. Ep. 6, 20, 14: facile inscieis noscitetur ab omnibus, Cat. 61, 219.
- B. To perceive, observe: haut est dissimilis, meam quom formam noscito, Plaut. Men. 5, 9, 5: circumspectare omnibus fori partibus senatorem, raroque usquam noscitare, Liv. 3, 38, 9.
- II. Transf., to examine, explore: aedes noscitat, Plaut. Trin. 4, 2, 21: nunc vestigia, si qua sunt, noscitabo, id. Cist. 4, 2, 14.
nosco, nōvi, nōtum, 3 (old form, GNOSCO, GNOVI, GNOTVM, acc. to Prisc. p. 569 P.; inf. pass. GNOSCIER, S. C. de Bacch.; cf. GNOTV, cognitu, Paul. ex Fest. p. 96 Müll.: GNOT (contr. for gnovit) οἶδεν, ἐπιγινώσκει; GNOTV, γνῶσιν, διάγνωσιν, Gloss. Labb.
Contr. forms in class. Lat. are nosti, noram, norim. nosse; nomus for novimus: nomus ambo Ulixem, Enn. ap. Diom. p. 382 P., or Trag. v. 199 Vahl.), v. a. [for gnosco, from the root gno; Gr. γιγνώσκω, to begin to know], to get a knowledge of, become acquainted with, come to know a thing (syn.: scio, calleo).
- I. Lit.
- 1.
- (α) Tempp. praes.: cum igitur, nosce te, dicit, hoc dicit, nosce animum tuum, Cic. Tusc. 1, 22, 52: Me. Sauream non novi. Li. At nosce sane, Plaut. As. 2, 4, 58; cf.: Ch. Nosce signum. Ni. Novi, id. Bacch. 4, 6, 19; id. Poen. 4, 2, 71: (Juppiter) nos per gentes alium alia disparat, Hominum qui facta, mores, pietatem et fidem noscamus, id. Rud. prol. 12; id. Stich. 1, 1, 4: id esse verum, cuivis facile est noscere, Ter. Ad. 5, 4, 8: ut noscere possis quidque, Lucr. 1, 190; 2, 832; 3, 124; 418; 588; Cic. Rep. 1, 41, 64: deus ille, quem mente noscimus, id. N. D. 1, 14, 37.
Pass.: EAM (tabulam) FIGIER IOVBEATIS, VBEI FACILVMED GNOSCIER POTISIT, S. C. de Bacch.: forma in tenebris nosci non quita est, Ter Hec. 4, 1, 57 sq.: omnes philosophiae partes tum facile noscuntur, cum, etc., Cic. N. D. 1, 4, 9: philosophiae praecepta noscenda, id. Fragm. ap. Lact. 3, 14: nullique videnda, Voce tamen noscar, Ov. M. 14, 153: nec noscitur ulli, by any one, id. Tr. 1, 5, 29: noscere provinciam, nosci exercitui, by the army, Tac. Agr. 5.
- (β) Temppperf., to have become acquainted with, to have learned, to know: si me novisti minus, Plaut. Aul. 4, 10, 47: Cylindrus ego sum, non nosti nomen meum? id. Men. 2, 2, 20: novi rem omnem, Ter. And. 4, 4, 50: qui non leges, non instituta … non jura noritis, Cic. Pis. 13, 30: plerique neque in rebus humanis quidquam bonum norunt, nisi, etc., id. Lael. 21, 79: quam (virtutem) tu ne de facie quidem nosti, id. Pis. 32, 81; id. Fin. 2, 22, 71: si ego hos bene novi, if I know them well, id. Rosc. Am. 20 fin.: si Caesarem bene novi, Balb. ap. Cic. Att. 9, 7, B, 2: Lepidum pulchre noram, Cic. Fam. 10, 23, 1: si tuos digitos novi, id. Att. 5, 21, 13: res gestas de libris novisse, to have learned from books, Lact. 5, 19, 15: nosse Graece, etc. (late Lat. for scire), Aug. Serm. 45, 5; 167, 40 al.: ut ibi esses, ubi nec Pelopidarum—nosti cetera, Cic. Fam. 7, 28, 2; Plin. Ep. 3, 9, 11.
- 2. To examine, consider: ad res suas noscendas, Liv. 10, 20: imaginem, Plaut. Ps. 4, 2, 29.
So esp., to take cognizance of as a judge: quae olim a praetoribus noscebantur, Tac. A. 12, 60.
- II. Transf., in the tempp. praes.
- A. In gen., to know, recognize (rare; perh. not in Cic.): hau nosco tuom, I know your (character, etc.), i. e. I know you no longer, Plaut. Trin. 2, 4, 44: nosce imaginem, id. Ps. 4, 2, 29; id. Bacch. 4, 6, 19: potesne ex his ut proprium quid noscere? Hor. S. 2, 7, 89; Tac. H. 1, 90.
- B. In partic., to acknowledge, allow, admit of a reason or an excuse (in Cic.): numquam amatoris meretricem oportet causam noscere, Quin, etc., Plaut. Truc. 2, 1, 18: illam partem excusationis … nec nosco, nec probo, Cic. Fam. 4, 4, 1; cf.: quod te excusas: ego vero et tuas causas nosco, et, etc., id. Att. 11, 7, 4: atque vereor, ne istam causam nemo noscat, id. Leg. 1, 4, 11.
- III. Transf. in tempp. perf.
- A. To be acquainted with, i. e. to practise, possess: alia vitia non nosse, Sen. Q. N. 4 praef. § 9.
- B. In mal. part., to know (in paronomasia), Plaut. Most. 4, 2, 13; id. Pers. 1, 3, 51.
- IV. (Eccl. Lat.) Of religious knowledge: non noverant Dominum, Vulg. Judic. 2, 12; ib. 2 Thess. 1, 8: Jesum novi, Paulum scio, I acknowledge, ib. Act. 19, 15.
Hence, nōtus, a, um, P. a., known.
- A. Lit.: nisi rem tam notam esse omnibus et tam manifestam videres, Cic. Verr. 2, 3, 58, 134: ejusmodi res ita notas, ita testatas, ita manifestas proferam, id. ib. 2, 2, 34, § 85: fingi haec putatis, quae patent, quae nota sunt omnibus, quae tenentur? id. Mil. 28, 76: noti atque insignes latrones, id. Phil. 11, 5, 10: habere omnes philosophiae notos et tractatos locos, id. Or. 33, 118: facere aliquid alicui notum, id. Fam. 5, 12, 7: tua nobilitas hominibus litteratis est notior, populo obscurior, id. Mur. 7, 16: nullus fuit civis Romanus paulo notior, quin, etc., Caes. B. C. 2, 19: vita P. Sullae vobis populoque Romano notissima, Cic. Sull. 26, 72: nulli nota domus sua, Juv. 1, 7.
- (β) With gen. (poet.): notus in fratres animi paterni, Hor. C. 2, 2, 6: noti operum Telchines. Stat. Th. 2, 274: notusque fugarum, Vertit terga, Sil. 17, 148.
- (γ) With subj.-clause: notum est, cur, etc., Juv. 2, 58.
- (δ) With inf. (poet.): Delius, Trojanos notus semper minuisse labores, Sil. 12, 331.
- 2. In partic.
- a. Subst.: nōti, acquaintances, friends: de dignitate M. Caelius notis ac majoribus natu … respondet, Cic. Cael. 2, 3: hi suos notos hospitesque quaerebant, Caes. B. C. 1, 74, 5; Hor. S. 1, 1, 85; Verg. Cir. 259.
- b. In a bad sense, notorious: notissimi latronum duces, Cic. Fam. 10, 14, 1: integrae Temptator Orion Dianae, Hor. C. 3, 4, 70; Ov. M. 1, 198: Clodia, mulier non solum nobilis sed etiam nota, Cic. Cael. 13, 31; cf. id. Verr. 1, 6, 15: moechorum notissimus, Juv. 6, 42.
- B. Transf., act., knowing, that knows: novi, notis praedicas, to those that know, Plaut. Ps. 4, 2, 39.
nosmet, v. nos fin., and ego.
† nŏsŏcŏmīum, ii, n., = νοσοκομεῖον, a hospital, infirmary, Cod. Just. 1, 2, 19; 22; Hier. Ep. 30, 2.
† nŏsŏcŏmus, i, m., = νοσοκόμος, an attendant on the sick, a sick-nurse, Jul. Ep. Nov. c. 111, § 410; c. 115, § 452.
noster, stra, strum (gen. sing. f. nostrāï, Vel. Long. p. 2222 P.; gen. plur. nostrum, Plaut. Men. 1, 2, 25; v. infra.), pron. poss. [nos], our, our own; ours, of us.
- I. In gen.
- A. For the poss. gen. of the first person: nostra omnis lis est, Plaut. Cas. 2, 8, 75: averti praedam ab hostibus, nostrum salute socium, id. Men. 1, 2, 25; cf. Prisc. p. 743 P.: nostris consiliis et laboribus, Cic. Rep. 1, 2, 3: Rhodanus, qui provinciam nostram ab Helvetiis dividit, Caes. B. G. 1, 2: patrum nostrorum memoriā, id. ib. 1, 12: exemplo majorum nostrorum, Liv. 24, 8, 17.
Strengthened by the suff. -pte: nostrāpte culpā facimus ut, etc., Ter. Phorm. 5, 2, 1.
Strengthened by an appositive gen.: qui de nostro omnium interitu cogitant, Cic. Cat. 1, 4, 9: in nostro omnium fletu nullam lacrimam aspexisti Milonis, id. Mil. 34, 92: cui credas nostram omnium vitam, Ter. Ad. 3, 2, 32: nostra omnium delicta, Greg. M. Lit. Sacram. N. 820.
- B. Rarely for the object-gen.: ne aspernere amorique nostro plusculum etiam quam concedet veritas, largiare, Cic. Fam. 5, 12, 3.
- II. In partic.
- A. Of or belonging to us, one of ours, one of us, our friend, ours: certe tu me alienabis numquam quin noster siem, Plaut. Am. 1, 1, 243; cf. id. Mil. 2, 5, 20: noster est, he belongs to us, is of our house, id. ib. 2, 3, 79; id. As. 1, 1, 43; 2, 2, 86; Cic. Q. Fr. 1, 1, 3: Ciceronem nostrum quid tibi commendem? id. ib.: impedimentis castrisque nostri potiti sunt, i. e. our men, Caes. B. G. 1, 26: o noster misericors quid facis? Cic. Pis. 8, 17: ut ait poëta ille noster, id. Rab. Post. 10, 28; id. Sen. 7, 24; id. Tusc. 5, 36, 103; Col. 1, 3, 26; 2, 8, 1; cf.: hic noster, quem principem ponimus, i. e. he of whom we are speaking, Cic. Or. 28, 99: divi, quorum est potestas nostrorum hostiumque, Liv. 8, 9: quisquis es, Noster eris, a formula made use of on receiving a deserter into the army, Liv. Fragm. ap. Serv. Verg. A. 2, 148: noster esto, an expression of assent and applause, Plaut. Mil. 3, 3, 25; id. Bacch. 3, 3, 39: minume istuc faciet noster Daemones, our good friend Dæmones, i. e. I, id. Rud. 4, 7, 19; so, novi ego nostros, id. Ep. 1, 2, 45; id. Stich. 1, 2, 26: per totum hoc tempus subjectior in diem et horam Invidiae noster, Hor. S. 2, 6, 48; v. Orell. ad h. l.
- B. In addressing a person, dear, good: o Syre noster, salve, quid fit? quid agitur? etc., Ter. Ad. 5, 5, 2.
- C. Convenient for us, favorable to us: nostra loca, Liv. 9, 19: hora nostra est, Sil. 12, 193.
‡ Nostĭmus, i, m., = Νόστιμος (returned = redux), name of a Roman slave, Inscr. Don. 427, 18.
Nostĭus, a, name of a Roman gens.
Hence, Nostĭus, ii, m., name of a Roman freedman: L. Nostius Zoilus, Cic. Fam. 13, 46.
nostras, ātis (old form of the nom. sing. nostratis, Cass. Hem. ap. Prisc. p. 943 P.), adj. [noster], of our country, native: arma nostratia, Cato ap. Prisc. p. 943 P.: verba nostratia, Cic. Fam. 2, 11, 1: mirifice capior facetiis, maxime nostratibus, id. ib. 9, 15, 2: nostrates philosophi, id. Tusc. 5, 32, 90: tertium genus nostrates vocant silvestre, Plin. 16, 16, 28, § 70: nostras cunila, Col. 9, 4, 6: nostrates gallinae, id. 8, 2, 13; Plin. 15, 11, 10, § 37.
* nostrātim, adv. [nostras; cf. tuatim], in our manner: tuatim Plautus in Amphit. (2, 1, 4): jam tuatim facis: ubi Sisenna, ut nostratim. Significat autem tuo more, Charis. p. 196 P.
nostrātis, v. nostras init.
‡ Nostos, i, m., = Νόστος (return), name of a Roman slave, Inscr. Fabr. p. 194, n. 41.