Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

mŏnĭtum, i, n. [moneo],

  1. I. admonition, advice, counsel (rare but class.): meis consiliis, monitis, etc., Cic. Fam. 5, 8, 2: tuis monitis praeceptisque, id. ib. 5, 13, 3: meas aures omnium praeceptis monitisque patuisse, id. Phil. 14, 7, 20; Vulg. Job, 1, 15; id. Deut. 21, 20.
  2. II. A prophecy, prediction: deorum monita, Cic. Har. Resp. 25, 54: Carmentis Nymphae, Verg. A. 8, 336.

1. mŏnĭtus, a, um, Part., from moneo.

2. mŏnĭtus, ūs, m. [moneo], a reminding, warning, admonition.

  1. I. In gen. (only poet.): monitu nutricis, Ov. H. 18, 115: finierat monitus, id. M. 2, 103: laevo monitu pueros producit avaros, Juv. 14, 228: monitus acres tradere, Val. Fl. 1, 475.
  2. II. In partic., admonition by the gods through omens, an omen, prognostic, prophecy, the will of the gods, a warning by oracles, lightning, etc. (class.): fortunae monitu, * Cic. Div. 2, 41, 86: revererique numinum monitus, Plin. Pan. 76: fulgarum, Plin. 2, 7, 5, § 24: pecudum, sacrificial signs or prognostics, Val. Fl. 1, 29: sub obtentu monituum deorum quaedam enuntiare, Mos. et Rom. Leg. Coll. 15, 2, 6.