Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

mŏnĭtĭo, ōnis, f. [moneo], a reminding, admonishing, advice, admonition, warning (rare but class.): objurgatio post turpe factum castigatio: monitio vero est ante commissum, Paul. ex Fest. p. 196 Müll.: monitio acerbitate, objurgatio contumeliā careat, * Cic. Lael. 24, 89; Suet. Tib. 18: volebat credi, monitione ejus futura praenoscere, id. Ner. 56: ut ne monitione quidem proficiant, Sen. Ep. 94, 39: officii, Col. 11, 1, 30.
In plur., Col. 11, 1, 6.

mŏnĭto, āre, v. freq. a. [moneo], to remind, admonish (post-class.), Venant. Vit. S. Mart. 2, 387; id. Carm. 5, 5, 23.

mŏnĭtor, ōris, m. [moneo], one who reminds one of any thing, an admonisher, monitor (syn.: hortator, auctor).

  1. I. In gen.: nil opus fuit monitore, Ter. Heaut. 1, 1, 119: monitor et praemonstrator, id. ib. 5, 1, 2: est enim (hoc praeceptum) non tam acutum quam necessarium, magisque monitoris non fatui quam eruditi magistri, Cic. de Or. 2, 24, 99: stet ad latus monitor, Sen. Ep. 94, 72: officii, Sall. J. 85, 10: monitoris egere, Hor. Ep. 1, 18, 67.
  2. II. In partic.
    1. A. The counsellor who furnishes an orator with his points of law, a remembrancer, an assistant: video mihi non te sed hunc librum esse responsurum, quem monitor tuus hic tenet, Cic. Div. in Caecil. 16, 52.
    2. B. He who reminds one of people’s names, a nomenclator: per monitorem appellandi sunt, Cic. Mur. 36, 77; Plin. Pan. 23.
    3. C. An overseer, superintendent, e. g. of youth; an instructor, guide, teacher: juvenis monitoribus asper, Hor. A. P. 163: generosa pubes Te monitore regi, mores et facta priorum Discere, Stat. S. 5, 3, 147; id. Th. 12, 205.
      Of farm-slaves, Col. 1, 9, 4; 7, Paul. Sent. 3, 6, 35; Dig. 33, 7, 8; leader, general of troops, Sil. 8, 370.
    4. D. A prompter in the theatre: monitores qui monent histriones in scenā, Paul. ex Fest. p. 138 Müll.; Inscr. Orell. 4916.
    5. E. In relig. lang., one who leads in praying: MONITOR AVGVR, Inscr. Don. cl. 1, 44: sine monitore, quia de pectore oramus, precantes sumus, Tert. Apol. 30.

mŏnĭtōrĭus, a, um, adj. [monitor], that serves to remind or admonish, monitory (post-Aug.): fulmen, Sen. Q. N. 2, 39, 2; id. ib. 2, 49, 1.

mŏnĭtum, i, n. [moneo],

  1. I. admonition, advice, counsel (rare but class.): meis consiliis, monitis, etc., Cic. Fam. 5, 8, 2: tuis monitis praeceptisque, id. ib. 5, 13, 3: meas aures omnium praeceptis monitisque patuisse, id. Phil. 14, 7, 20; Vulg. Job, 1, 15; id. Deut. 21, 20.
  2. II. A prophecy, prediction: deorum monita, Cic. Har. Resp. 25, 54: Carmentis Nymphae, Verg. A. 8, 336.

1. mŏnĭtus, a, um, Part., from moneo.

2. mŏnĭtus, ūs, m. [moneo], a reminding, warning, admonition.

  1. I. In gen. (only poet.): monitu nutricis, Ov. H. 18, 115: finierat monitus, id. M. 2, 103: laevo monitu pueros producit avaros, Juv. 14, 228: monitus acres tradere, Val. Fl. 1, 475.
  2. II. In partic., admonition by the gods through omens, an omen, prognostic, prophecy, the will of the gods, a warning by oracles, lightning, etc. (class.): fortunae monitu, * Cic. Div. 2, 41, 86: revererique numinum monitus, Plin. Pan. 76: fulgarum, Plin. 2, 7, 5, § 24: pecudum, sacrificial signs or prognostics, Val. Fl. 1, 29: sub obtentu monituum deorum quaedam enuntiare, Mos. et Rom. Leg. Coll. 15, 2, 6.