Lewis & Short

mīror, ātus, 1

    (
  1. I. act. collat. form, v. miro), v. dep. a. and n. [Sanscr. smi, smile; Gr. μειδάω; cf.: mirus, nimīrum], to wonder or marvel at, to be astonished or amazed at a thing; to admire; constr. with acc., acc. with inf., with quod, si, quā ratione, quid, unde, etc., with de, and poet.; in Greek constr. also aliquem alicujus rei (class.).
          1. (α) With acc.: neglegentiam hominis, Cic. Att. 10, 5, 59: illud jam mirari desino, quod ante mirabar, id. de Or. 2, 14, 59: signa, tabulas pictas, vasa caelata, Sall. C. 11, 6: praemia, Verg. G. 3, 49: patrem, to honor admiringly, Stat. S. 5, 2, 75: alia digna miratu, of admiring wonder, Sen. Ep. 94, 56: mirari se, to admire one’s self, be in love with one’s self, be vain, Cat. 22, 17.
          2. (β) With object-clause: si quis forte miratur, me ad accusandum descendere, Cic. Div. in Caecil. 1, 1.
          3. (γ) With quod: mirari se aiebat, quod non rideret haruspex, haruspicem cum vidisset, Cic. Div. 2, 24, 51.
          4. (δ) With si: idne tu miraris, si patrissat filius? Plaut. Ps. 1, 5, 27: miror si, I should wonder, be surprised, if: miror, in illā superbiā et importunitate si quemquam amicum habere potuit, Cic. Lael. 15, 54.
            (ε) With rel.-clause: ne miremini, quā ratione hic tantum potuerit, Cic. Verr. 2, 2, 54, § 134: ejus rei quae causa esset miratus, Caes. B. G. 1, 32: miror, quid ex Piraeo abierit, Ter. Eun. 2, 2, 59: satis mirari non possum, unde, etc., Cic. N. D. 1, 34, 95: si quis antea mirabatur, quid esset, quod, etc., id. Sest. 1.
            (ζ) With de: de singulari impudentiā, Cic. Verr. 2, 1, 2, § 6.
            (η) With cum: ne quis miretur, cum tam clare tonuerit, Pompon. ap. Non. 473, 3 (Com. Rel. v. 4 Rib.).
            (θ) Poet. in Greek constr. (θαυμάζω τινά τινος), aliquem alicujus rei: (te) justitiaene prius mirer belline laborum, Verg. A. 11, 126.
  2. II. Trop.
    1. A. To have a regard for: familiaritatesamantium nos amicorum et nostra mirantium, Cic. Off. 2, 8, 30.
    2. B. Of inanim. subjects (poet.): (arbos) miraturque novas frondes et non sua poma, Verg. G. 2, 82.
      Hence, mīran-dus, a, um, P. a., wonderful, strange, singular (class.): in mirandam altitudinem depressum, Cic. Verr. 2, 5, 27, § 68: mirandum in modum, in a wonderful manner, id. Att. 9, 7, 3: cliens, Juv. 10, 161: fides, Stat. S. 1, 3, 20.
      Neutr. absol.: mirandum est, unde, etc., the wonder is, etc., Juv. 10, 32.