Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

mīrĭfĭcē, adv., v. mirificus fin.

mīrĭfĭcentĭa, ae, f. [mirificus], wonder, admiration (eccl. Lat.): mirabilium, Chrys. Serm. 63.

mīrĭfĭco, āre, 1, v. a. [mirificus], to exalt, make wonderful, magnify (eccl. Lat.): mirifica misericordias tuas, Vulg. Psa. 17, 7; 4, 3.

mīrĭfĭcus, a, um, adj. [mirus-facio], causing wonder or admiration, wonderful, marvellous, extraordinary, singular, strange (class.).

  1. I. Of persons: voramus litteras cum homine mirificoDionysio, Cic. Att. 4, 11, 1: homo in doctrinis mirificus, Gell. 6, 15, 2.
  2. II. Of things: turris mirificis operibus exstructa, Caes. B. C. 3, 112: pugnae, Cic. Att. 1, 16, 1: convicium, id. ib. 1, 14, 5: voluptas, id. Fam. 3, 11, 3: studium, id. ib. 14, 3, 3: mirificas gratias agere, id. Att. 14, 13, 5: sed te mirificam in latebram conjecisti, id. Div. 2, 20, 47.
    Sup., in two forms: mirificissimum facinus, Ter. Phorm. 5, 6, 32: mirificentissima potentia, Aug. Civ. Dei, 18, 42 init.
    Hence, adv.: mīrĭfĭcē, wonderfully, marvellously, extraordinarily, exceedingly (class.): delectari, Cic. Ac. 2, 2, 4: dolere, id. Att. 2, 19, 1: diligere, id. N. D. 1, 21, 58: laudare, id. Fam. 3, 11, 3: prodesse, Plin. 31, 8, 44, § 97.

mīrĭmŏdīs, adv. [mirus-modus; cf. multimodis; v. Lorenz ad Plaut. Most. 3, 2, 98], in an astonishing manner: nimium mirimodis mirabilis, Plaut. Trin. 4, 2, 86; Claud. Mam. Stat. Anim. 3, 12.

mīrĭo, ōnis, m. [mirus].

  1. * I. A singularly or defectively formed person, Att. ap. Varr. L. L. 7, § 64 Müll.
  2. * II. A wonderer, admirer, Tert. Praescr. 3.