Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

mīrābĭlĭārĭus, ii, m. [mirabilis], a wonder-worker, worker of miracles (eccl. Lat.), Aug. Tract. in Joann. 13.

mīrābĭlis

    (
  1. I. sup. mirabilissimus, Col. 6, 36, 3 MSS.), e, adj. [miror], to be wondered at, wonderful, marvellous, extraordinary, admirable, strange, singular (class.): nimium mirimodis mirabilis, Plaut. Trin. 4, 2, 86: nec hoc tam re est, quam dictu inopinatum atque mirabile, Cic. Par. 5, 1, 35: pugnandi cupiditas, Nep. Milt. 5, 1: hic tibi sit potius quam tu mirabilis illi, Hor. Ep. 1, 6, 23: laetis Phrygibus mirabile sumen, Juv. 12, 73.
    Comp.: quo ista majora ac mirabiliora fecisti, Cic. de Or. 2, 18, 74.
    Sup.: mirabilissima soboles, Col. 6, 36, 3.
          1. (α) In neutr.: mirabile est, with a subjectclause, Ter. Heaut. 2, 4, 7.
          2. (β) With quam, quantum, quomodo: mirabile est, quam non multum differat, Cic. de Or. 3, 51, 197: esset mirabile quomodo, id. Div. 2, 19, 44: mirabile quantum gaudebat, Sil. 6, 620.
          3. (γ) With latter sup.: (mirabile dictu) truditur e sicco radix oleagina ligno, wonderful to tell or to be told, Verg. G. 2, 30.
  2. II. Esp. (eccl. Lat.).
    1. A. Glorious: mirabilis Deus in sanctis suis, Vulg. Psa. 67, 36: mirabilis in altis Dominus, id. ib. 92, 6.
    2. B. Miraculous: mirabilia opera Altissimi solius, Vulg. Eccli. 11, 4: facta, id. Jer. 5, 30 et saep.
      Hence,
    1. A. Subst.: mīrābĭle, is, n., a miracle, wondrous deed (eccl. Lat.): et faciet Dominus mirabile, Vulg. Exod. 9, 4.
      Mostly plur.: cras faciet Dominus inter vos mirabilia, Vulg. Jos. 3, 5: videntes mirabilia quae fecit, id. Matt. 21, 15 et saep.
    2. B. Adv.: mīrābĭlĭter, wonderfully, astonishingly, marvellously, extraordinarily, surprisingly (class.): mirabiliter vulgi mutata est voluntas, Nep. Dion. 10, 2: cupere, Cic. Fam. 13, 16, 4: laetari, id. ib. 11, 14, 1: moratus est, is strangely constituted, is a strange fellow, id. Att. 2, 25, 1: tonabit Deus, Vulg. Job, 37, 5.
      Comp.: mirabilius augere, Cic. de Or. 1, 21, 94.

mīrābĭlĭtas, ātis, f. [mirabilis], wonderfulness, admirableness, admirable quality (eccl. Lat.): operum, Lact. 7, 4 init.

mīrābĭlĭter, adv., v. mirabilis fin.

mīrābundus, a, um, adj. [miror], wondering, astonished, full of wonder or astonishment (mostly Livian and post-class.): nova res mirabundam plebem convertit, quidnam incidisset, cur, etc., Liv. 3, 38: Poeni mirabundi, unde, etc., id. 25, 37, 12; Curt. 9, 9, 26.
With acc.: mirabundi bestiam, App. M. 4, p. 150, 4.

miracidĭon, primae adulescentiae, Paul. ex Fest. p. 123 Müll.

mīrācŭla, ae, f. [miror], a marvellously ugly woman (ante-class.): diobolares, miraculae, Plaut. Fragm. ap. Varr. L. L. 7, § 64 Müll.: miraculae a miris, id est, monstris, Varr. ib.

mīrācŭlum, i, n. [miror],

  1. I. a wonderful, strange, or marvellous thing, a wonder, marvel, miracle; wonderfulness, marvellousness (class.; syn.: prodigium, portentum): miracula, quae nunc digna admiratione dicimus, antiqui in rebus turpibus utebantur, Paul. ex Fest. p. 123 Müll.: portenta et miracula philosophorum somniantium, strange and wonderful imaginations, Cic. N. D. 1, 8, 18: adiciunt miracula huic pugnae, relate wonderful things, Liv. 2, 7: esse miraculo, to be wonderful, to excite wonder, id. 25, 8: arbor digna miraculo, singular, curious, Plin. 12, 1, 5, § 9: in quae miracula, dixit, Verteris? Ov. M. 3, 673: omnia transformat sese in miracula rerum, Verg. G. 4, 441: miraculum magnitudinis, extraordinary size, Liv. 25, 9, 14: Euandervenerabilis vir miraculo litterarum, rei novae inter rudes artium homines, id. 1, 7, 8: ut mors ejus majori miraculo fuerit, Suet. Oth. 12: miracula septem, the seven wonders of the world, Amm. 22, 15, 28.
  2. II. Esp., in eccl. Lat., a miracle: facientes pene incredibilia miracula, Lact. 4, 21: Dei, id. 7, 9: quibus miraculis plurimi allicientur, id. 7, 17: accidit quasi miraculum Deo, Vulg. 1 Reg. 14, 15: nihil posse confingi miraculorum atque vitiorum, quod non ibi (in deorum genere) reperiatur, Aug. Civ. Dei, 4, 27.
    Hence, adv.: mīrācŭlō = θαυμαστῶς, wonderfully: pictus, Plin. 34, 8, 19, § 83.

mīrandus, a, um, P. a., v. miror fin.

* mīrātĭo, ōnis, f. [miror], wonder, admiration: mirationem facere, Cic. Div. 2, 22, 49.

mīrātor, ōris, m. [miror], an admirer (poet. and in post-Aug. prose): formae honestae, Prop. 2, 13, 9: rerum, Ov. M. 4, 640; Hor. S. 1, 2, 36: inanium, Plin. 14, 4, 5, § 51: sui, Sen. Vit. Beat. 8, 3.

mīrātrix, īcis, f. [mirator], wondering, admiring; she that wonders or admires (poet.): miratrix turba, Juv. 4, 62: fama, Sen. Hippol. 742: vetustas sui, Luc. 4, 655

mīro, āre, 1, v. a., to wonder (ante-class. collat. form of miror): quid miras? Varr. ap. Non. 480, 30: aut ambos mira aut noli mirare de eodem, id. ib. 32: si studium mirabis, Pompon. ib. 474, 25 (Com. Rel. v. 108 Rib.).

    1. 2. Part.: mīrātus, a, um, in pass. signif. (post-class.): miratā virginis arte, Juvenc. 3, 58.

mīror, ātus, 1

    (
  1. I. act. collat. form, v. miro), v. dep. a. and n. [Sanscr. smi, smile; Gr. μειδάω; cf.: mirus, nimīrum], to wonder or marvel at, to be astonished or amazed at a thing; to admire; constr. with acc., acc. with inf., with quod, si, quā ratione, quid, unde, etc., with de, and poet.; in Greek constr. also aliquem alicujus rei (class.).
          1. (α) With acc.: neglegentiam hominis, Cic. Att. 10, 5, 59: illud jam mirari desino, quod ante mirabar, id. de Or. 2, 14, 59: signa, tabulas pictas, vasa caelata, Sall. C. 11, 6: praemia, Verg. G. 3, 49: patrem, to honor admiringly, Stat. S. 5, 2, 75: alia digna miratu, of admiring wonder, Sen. Ep. 94, 56: mirari se, to admire one’s self, be in love with one’s self, be vain, Cat. 22, 17.
          2. (β) With object-clause: si quis forte miratur, me ad accusandum descendere, Cic. Div. in Caecil. 1, 1.
          3. (γ) With quod: mirari se aiebat, quod non rideret haruspex, haruspicem cum vidisset, Cic. Div. 2, 24, 51.
          4. (δ) With si: idne tu miraris, si patrissat filius? Plaut. Ps. 1, 5, 27: miror si, I should wonder, be surprised, if: miror, in illā superbiā et importunitate si quemquam amicum habere potuit, Cic. Lael. 15, 54.
            (ε) With rel.-clause: ne miremini, quā ratione hic tantum potuerit, Cic. Verr. 2, 2, 54, § 134: ejus rei quae causa esset miratus, Caes. B. G. 1, 32: miror, quid ex Piraeo abierit, Ter. Eun. 2, 2, 59: satis mirari non possum, unde, etc., Cic. N. D. 1, 34, 95: si quis antea mirabatur, quid esset, quod, etc., id. Sest. 1.
            (ζ) With de: de singulari impudentiā, Cic. Verr. 2, 1, 2, § 6.
            (η) With cum: ne quis miretur, cum tam clare tonuerit, Pompon. ap. Non. 473, 3 (Com. Rel. v. 4 Rib.).
            (θ) Poet. in Greek constr. (θαυμάζω τινά τινος), aliquem alicujus rei: (te) justitiaene prius mirer belline laborum, Verg. A. 11, 126.
  2. II. Trop.
    1. A. To have a regard for: familiaritatesamantium nos amicorum et nostra mirantium, Cic. Off. 2, 8, 30.
    2. B. Of inanim. subjects (poet.): (arbos) miraturque novas frondes et non sua poma, Verg. G. 2, 82.
      Hence, mīran-dus, a, um, P. a., wonderful, strange, singular (class.): in mirandam altitudinem depressum, Cic. Verr. 2, 5, 27, § 68: mirandum in modum, in a wonderful manner, id. Att. 9, 7, 3: cliens, Juv. 10, 161: fides, Stat. S. 1, 3, 20.
      Neutr. absol.: mirandum est, unde, etc., the wonder is, etc., Juv. 10, 32.

mīrus, a, um, adj. [Sanscr. smi; v. miror], wonderful, marvellous, astonishing, extraordinary (class.): mirum et magnum facinus, Plaut. Ps. 1, 5, 97: mirum me desiderium tenet urbis, Cic. Fam. 2, 11, 11: miris modis odisse aliquem, wonderfully, exceedingly, Ter. Hec. 1, 2, 104; so, miris modis, adverbially, wonderfully, strangely, Plaut. Cas. 3, 5, 5; id. Men. 5, 7, 50; id. Rud. 3, 1, 1; id. Merc. 2, 1, 1: mirum in modum conversae sunt hominum mentes, astonishingly, surprisingly, Caes. B. G. 1, 41: sibi mirum videri, quid in suā Galliā populo Romano negotii esset, id. ib. 1, 34.
With a foll. si: minime mirum, si ista res, etc., Cic. de Or. 2, 13, 55: quid mirum in senibus, si infirmi sunt aliquando? id. Sen. 11, 35: mirum quam or quantum, it is wonderful how, how very, how much, i. e. extraordinarily, exceedingly: mirum quam inimicus ibat, ut ego objurgarem, Cic. Att. 15, 40: id, mirum quantum profuit ad concordiam civitatis, Liv. 2, 1; so, mirum ut: mirum dictu, ut sit omnis Sarmatarum virtus velut extra ipsos, Tac. H. 1, 79: mirum ni or nisi, it would be wonderful, I should wonder, I am very much mistaken, if not, i. e. most probably, undoubtedly, Plaut. Capt. 4, 2, 43: mira sunt, nisi invitavit sese in cena plusculum, id. Am. 1, 1, 127: mira sunt ni Pseudulust, id. Ps. 4, 7, 118; id. Trin. 4, 2, 19 Brix ad loc.: socer, et medicus me insanire aiebant: quid sit, mira sunt, I wonder what it means, it is incomprehensible to me, id. Men. 5, 7, 56: mirum ni or quin, undoubtedly, certainly: quid ploras pater? Mirum ni cantem: condemnatus sum, I wonder I don’t sing, of course I ought to sing, Naev. ap. Cic. de Or. 2, 69, 278: mirum, quin ab avo ejus, aut proavo acciperem, Plaut. Trin. 4, 2, 125: mirum quin te advorsus dicat, id. Am. 2, 2, 118: quid mirum? what wonder? Ov. A. A. 3, 110.
Comp., only ante-class.: mirior inquam tibi videor, Titin. ap. Paul. ex Fest. p. 123 Müll.: quid hoc mirius? Varr. ap. Non. 135, 29.
Subst.: mīra, ōrum, n., wonders, marvels: nimia mira memoras, Plaut. Am. 5, 1, 57: septem mira, the seven wonders of the world, Lact. 3, 24, 1.
Hence, adv.: mīrē, wonderfully, marvellously, strangely, uncommonly, exceedingly (class.): puero municipia mire favent, Cic. Att. 16, 11, 6: factus canis, Plin. 35, 10, 36, § 102: laudare, id. 29, 3, 12, § 54: gratus, id. 29, 1, 6, § 13: afficere, Juv. 14, 24.
With a noun: mire opifex, Pers. 6, 3: mire quam illius loci cogitatio delectat, extraordinarily, exceedingly, Cic. Att. 1, 11, 3 (al. mire quantum).

1. † moera (mīra), ae, f., = μοῖρα, a part, a degree, in the astronomical sense (post-class.), Sid. Carm. 15, 66; 14 prooem.