Lewis & Short

1. mentĭo, ōnis, f. [from root man-, men-; v. memini], a calling to mind, a cursory speaking of, a making mention, mentioning, naming, mention: civitatis, Cic. Verr. 2, 5, 64, § 166: casu in eorum mentionem incidi, accidentally happened to mention them, id. Div. in Caecil. 15, 50: tui, mention of you, id. Att. 5, 9, 3: Graecorum, Juv. 3, 114.
With a foll. ut: mentionem fecit, ut reperirem, etc., Plaut. Cist. 1, 2, 15: mentione illatā a tribunis, ut liceret, Liv. 4, 1, 2; 4, 8, 4: mentionem facere alicujus rei, to make mention of a thing, mention it, Cic. Rosc. Am. 2, 5: mentionem de aliquā re, id. Agr. 3, 2, 4: de quo feci supra mentionem, id. Leg. 3, 6, 14: mentionem movere alicujus rei, Liv. 28, 11: mentionem habere accusatorum, to make mention of, to mention, id. 38, 56: mentionem rei incohare, id. 29, 23: mentionem condicionum jacere, Vell. 2, 65, 1: mentionem facere, with acc. and inf., to mention: noli facere mentionem, te has emisse, Plaut. Most. 3, 2, 126: in senatu consules faciunt mentionem, placere statui, si, etc., Cic. Verr. 2, 2, 39, § 95: mentio in senatu facta, id. Att. 1, 13, 3; Liv. 6, 6, 2: qua de re tecum mentionem feceram, Plaut. Pers. 1, 3, 29: fac mentionem cum avonculo, id. Aul. 4, 7, 4: ubi mentionem ego fecero de puellā, mihi ut despondeat, to propose for a girl, Plaut. Aul. 2, 2, 27.
In plur.: secessionis mentiones ad vulgus militum sermonibus occultis serere, suggestions, hints, Liv. 3, 43, 2.

2. mentĭo, ire, 4, v. n. (archaic collat. form of mentior, Prisc. 8, 6, 29, p. 799 P.): te mentire spirito sancto, v. l. for mentiri, Vulg. Act. 5, 3; for mentitus, pass. part., v. mentior fin., and cf. Neue, Formenl. 2, p. 297 sq.