Lewis & Short

margo, ĭnis, m. and f. (cf. Prisc. p. 684 P.),

  1. I. an edge, brink, border, margin (class., but not in Cic. or Cæs.): flumen marginibus lapideis, Varr. R. R. 3, 5, 9: conchae, Plin. 9, 36, 61, § 130: ulceris, id. 30, 13, 39, § 113: calicis, id. 37, 2, 7, § 18: gemmae, id. 37, 8, 37, § 116: margine gramineo (sc. fontis), Ov. M. 3, 162: ripae, id. ib. 5, 598: agri, a boundary, Val. Max. 5, 6, 4: puppis, Sil. 3, 360: terrarum, shore, Ov. M. 1, 13: viridi si margine cluderet undas herba, Juv. 3, 14: capite super margine scuti posito, Liv. 44, 33.
    In fem.: margo, quae sustinet arenam, Vitr. 5, 12; Aemil. Macer. and Rabir. ap. Charis. p. 49 P.: plena jam margine libri, Juv. 1, 5; cf. Quint. 1, 1, 27: margine in extremo littera rasa, Ov. Am. 1, 11, 22: comae, Stat. S. 2, 1, 44: oculorum, id. ib. 3, 2, 53: rostri, Plin. 9, 10, 12, § 37: templi, threshold, Stat. S. 4, 4, 54: imperii, boundary, Ov. Tr. 2, 199; cf.: extremo in margine imperii, qua Rhenus alluit, Plin. 12, 20, 43, § 98.
  2. II. Transf. (poet.): partem modicae sumptam de margine cenae, i. e. the side-dishes, Juv. 4, 30.