Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

mansĭo, ōnis, f. [maneo], a staying, remaining, stay, continuance.

  1. I. Lit. (class.): is saepe mecum de tua mansione, aut decessione communicat, Cic. Fam. 4, 4, 5: mansio Formiis, id. Att. 9, 5, 1: excessus e vita et in vita mansio, id. Fin. 3, 18, 60: cautior certe est mansio, id. Att. 8, 15, 2: diutinae Lemni, Ter. Phorm. 5, 8, 23: crebrae ad amicam, i. e. visits, Turp. ap. Non. 132, 16.
  2. II. Transf. (post-Aug.), a place of abode, a dwelling, habitation.
    1. A. In gen.: pecorum mansio, Plin. 18, 23, 53, § 194: aestivae, hibernae, vernae, auctumnales, Pall. 1, 9, 5; 1, 12: mansionem apud eum faciemus, Vulg. Joann. 14, 23: multae mansiones, id. ib. 14, 2.
    2. B. Esp.
      1. 1. Night-quarters, lodging-place, inn; also, as a measure of days’ journeys, a stopping or haltingplace, station: deinde ad primam statim mansionem febrim nactus, Suet. Tib. 10: a quo (monte) octo mansionibus distat regio, etc., i. e. stations, days’ journeys, Plin. 12, 14, 30, § 52: aquationum ratione mansionibus dispositis, id. 6, 23, 26, § 102: continuatis mansionibus, Just. 13, 8, 5.
      2. 2. Mala mansio, bad quarters, a kind of punishment in which the culprit was stretched out and tied fast to a board, Dig. 47, 10, 15; 16, 3, 7.

mansĭōnārĭus, a, um, adj. [mansio], of or belonging to a dwelling or lodging (post-class.): conjugium, Fulg. Myth. 3, 6.

mansĭto, 1, v. freq. n. [maneo], to stay, remain, tarry, abide, dwell (post-Aug.): pygargus in oppidis mansitat, Plin. 10, 3, 3, § 7: sub eodem tecto, Tac. A. 14, 42: una, to pass the night, id. ib. 13, 44; cf. maneo, B.; mansio, B. 1.

mansĭuncŭla, ae, f. dim. [mansio], a little dwelling (late Lat.): mansiunculas in arca facies, chambers, Vulg. Gen. 6, 14.

mansor, ōris, m. [maneo], a sojourner, indweller, guest (late Lat.): faciat (Deus nos) tanto mansore capaces, Sedul. 5, 294.

mansōrĭus, a, um, adj. [mansor], abiding, permanent (opp. transitorius): non quasi mansoria dilectio atque delectatio, sed transitoria potius, ut viae, Aug. Doctr. Chr. 1, 35, 39.

mansŭēfăcĭo, fēci, factum, 3, v. a.; pass. mansŭēfīo, factus, fiĕri [mansuetus-facio], to make tame, to tame (class.).

  1. I. Lit.: mansuefacimus animalia? indomita nascuntur, Quint. 9, 4, 5: uri assuescere ad homines et mansuefieri, ne parvuli quidem excepti, possunt, grow or become tame, Caes. B. G. 6, 27: arietes feri mansuefacti, Col. 7, 2, 4: tigris mansuefactus, Plin. 8, 17, 25, § 65: grues mansuefactae, id. 10, 23, 30, § 59.
    Transf.: aes attritu domitum et consuetudine nitoris veluti mansuefactum, Plin. 34, 9, 20, § 97.
  2. II. Trop., to make gentle, to soften, civilize, pacify: a quibus (nos) mansuefacti et exculti, *Cic. Tusc. 1, 25, 62: deposita et mansuefacta barbaria, Just. 43, 4, 1: plebem, Liv. 3, 14 fin.: ferum ingenium, Suet. Calig. 11.

mansŭēfactĭo, ōnis, f. [mansuefacio], the taming: bestiarum, Aug. de Nat. et Grat. 15, 16.

mansŭēfactus, a, um, Part., from mansuefacio.

mansŭēfīo, pass., from mansuefacio.

mansŭēs, ŭis, and ētis, adj. [manussuesco],

  1. I. tamed, tame (ante- and post-class. for mansuetus, v. mansuesco fin.): mansues pro mansueto, dixit Cato in epistola ad filium, Cato ap. Fest. p. 154 Müll.; cf. Paul. ex Fest. p. 152, 125 Müll.: leonem facere mansuem, Varr. ap. Non. 483, 9 sq.: mitis et mansues, Gell. 5, 14, 21: scio ferocissimos equos atque truces mansuetos et mansues factos, App. M. 7, 23, p. 198, 8: ursa mansues, id. ib. 11, 7, p. 261, 1.
  2. II. Trop., mild, soft, gentle: nunc si me matrem mansues misericordia capsit, Att. ap. Non. 483, 11 (Trag. Rel. v. 453 Rib.): reddam ego te ex fera fame mansuetem, Plaut. As. 1, 2, 19; cf. Plin. 8, 9, 9, § 27: nequeone ego ted interdictis facere mansuetem meis? Plaut. As. 3, 1, 1 Ussing.

mansŭesco, sŭēvi, sŭētum, 3, v. inch. a. and n. [manus-suesco; lit., to accustom to the hand; hence],

  1. I. Act., to tame, to make tame (in the verb. finit. ante- and post-class.; but cf. infra, mansuetus).
    1. A. Lit.: silvestria animalia, Varr. R. R. 2, 1, 4: tigres, Coripp. Johann. 6, 253: fructus feros, Lucr. 5, 1368; v. Lachm. ad h. l.
    2. * B. Trop., to render mild, gentle, or peaceable: gentes, Coripp. Johann. 6, 484.
  2. II. Neutr. ( = mansuetum fieri), to become or grow tame (in the verb. finit. only poet. and in post-Aug. prose).
    1. A. Lit.: buculi triduo fere mansuescunt, Col. 6, 2, 4: ferae, Luc. 4, 237.
    2. B. Trop., to grow tame, gentle, mild, soft: nesciaque humanis precibus mansuescere corda, Verg. G. 4, 470: umor, Lucr. 2, 475: tellus, Verg. G. 2, 239: radii, Petr. 122: fera mansuescere jussa, Juv. 11, 104.
      Hence, mansŭētus (MASVETA, Inscr. Grut. 688, 2), a, um, P. a., tamed, tame.
    1. A. Lit.: juvenci diebus paucis erunt mansueti, Varr. R. R. 1, 20, 2: sus, Liv. 35, 49: cum (apes) sint neque mansueti generis, neque feri, Plin. 11, 5, 4, § 12: stabula, i. e. mansuetarum pecudum, Grat. Cyn. 164.
    2. B. Trop., mild, soft, gentle, quiet, etc. (syn. mitis; opp. ferus): illud quaero, cur tam subito mansuetus in senatu fuerit, cum in edictis tam fuisset ferus, Cic. Phil. 3, 9, 23: amor, Prop. 1, 9, 12: manus, id. 3, 14, 10: malum, Liv. 3, 16: litora, tranquil, not stormy, Prop. 1, 17, 28.
      Comp.: ut mitior mansuetiorque fiat, Asellio ap. Prisc. p. 668 P.: nam me jam ab orationibus dijungo fere, referoque ad mansuetiores Musas, Cic. Fam. 1, 9, 23: ira, Ov. Tr. 3, 6, 23.
      Sup.: ut mansuetissimus viderer, Cic. de Or. 2, 49, 201: ingenium, Val. Max. 2, 7, 11.
      Hence, adv.: mansŭētē (acc. to B.), gently, mildly, calmly, quietly, etc.: clementer, mansuete factum, Cic. Marcell. 3, 9: adeo tum imperio meliori animus mansuete obediens erat, Liv. 3, 29, 3: ferre fortunam, Auct. Her. 4, 52, 65.
      Comp.: mansuetius versari, App. M. 9, p. 236, 10.

mansŭētārĭus, ii, m. [mansuetus], a tamer of wild beasts (post-class.), Lampr. Heliog. 21; Firmic. 8, 17.

mansŭētē, adv., v. mansuetus fin.

mansŭēto, āre, v. freq. a. [mansuetus], to make tame, to tame (late Lat. for mansuefacio): mansuetabatur ignis, Vulg. Sap. 16, 18.

mansŭētūdo, ĭnis, f. [mansuetus], tameness.

  1. I. Lit. (post-class.): elephanti, Just. 15, 4, 19.
  2. II. Trop.
    1. A. In gen., mildness, gentleness, clemency (class.): uti clementiā ac mansuetudine in aliquem, Caes. B. G. 2, 14: imperii, Cic. Verr. 2, 5, 44, § 114: morum, id. Off. 2, 9, 32: alterum genus orationis lenitatis et mansuetudinis, id. de Or. 2, 49, 200: animorum, id. Off. 2, 4, 15: hostes, Tac. A. 2, 72.
    2. B. In partic., in the times of the emperors, a complimentary title used in addressing them: mansuetudo tua, your clemency or your grace, Eutr. praef. ad Valent. Imp.

mansŭētus, a, um, Part. and P. a., v. mansuesco.

mansus, a, um.

  1. I. Part., from 2. mando.
  2. II. Part., from maneo.