Lewis & Short

mănĭpŭlāris or mănū̆pŭlāris (sync. mănĭplāris and mănū̆plāris), e, adj. [manipulus], with

  1. I. miles, or absol., of or belonging to a maniple or company, manipular (class.): pertica suspensos portabat longa maniplos: Unde maniplaris nomina miles habet, Ov. F. 3, 117: manipulares judices, who once were common soldiers, Cic. Phil. 1, 8, 20: imperator, one who rose from the ranks to be general (of C. Marius), Plin. 33, 11, 53, § 150.
  2. II. Subst.: mănĭpŭlāris (-plaris), is, m., a soldier of a maniple, a common soldier: Pompeium, tanquam unus manipularis, secutus sum, Cic. Att. 9, 10, 1: Rufus diu manipularis, dein centurio, mox praefectus, Tac. A. 1, 20: non placet quem scurrae laudant, manipularis mussitant, Plaut. Truc. 2, 6, 10: optimo quoque manipularium, Tac. A. 1, 21.
    1. B. Esp., a soldier of the same maniple, a fellow-soldier, comrade: postquam ex opsidione in tatum eduxi manuplaris meos, Plaut. Most. 5, 1, 7: si centuriati bene sunt manuplares mei, id. Mil. 3, 2, 3: conveniunt manuplares eccos, id. Most. 1, 3, 154: centurio, tres suos nactus manipulares, Caes. B. G. 7, 47: mei. id. B. C. 3, 91.