Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

mălĕ, adv., v. 1. malus, 2. fin.

Mălĕa and Mălēa, ae, f. (collat. form Mălĕae, ārum, f., Cic. Fam. 4, 12, 1 B. and K.), = Μαλέα and Μάλεια,

  1. I. a promontory in the Peloponnesus, at the south of Laconia, now C. Malea, Liv. 34, 32, 19; Mel. 2, 3, 7; Plin. 4, 5, 8, § 22; Cic. Fam. 4, 12; Verg. A. 5, 193; Ov. Am. 2, 16, 24; Prop. 3, 17 (4, 18), 8; Stat. Th. 2, 33.
    Hence,
  2. II. Mălēus, a, um, adj., of or belonging to the promontory of Malea, Malean: jugum, Flor. 2, 9, 4; 3, 6, 3.

mălĕbarbis, mălĭbarbis [malebarba], σπανιοπώγων, having a thin beard, Gloss. Lat. Gr.

mălĕdĭcax (or separately, mălĕ dĭ-cax), ācis, adj. [male-dicax],

  1. I. foul-mouthed, abusive, slanderous, reviling (ante- and postclass.): maledicax es, Plaut. Curc. 4, 2, 26.
  2. II. Subst., a reviler, slanderer, Macr. S. 7, 3 med.

mălĕdĭcē, adv., v. maledicus fin.

mălĕdīcens, entis, P. a., v. maledico fin. A.

mălĕdīcentĭa, ae, f. [maledico], an evil-speaking, abuse, scurrilousness (only in Gellius; syn. maledictio, procacitas): ob assiduam maledicentiam, et probra in principes civitatis, Gell. 3, 3, 15; 17, 14, 2.

mălĕdīco (or separately, mălĕ dīco;

  1. I. rarely in reverse order: qui bonis dicunt male, Plaut. Bacch. 1, 2, 10; cf. id. Trin. 4, 2, 79), xi. ctum, 3, v. n. and a. [male-dico], to speak ill of, to abuse, revile, slander, asperse; constr. absol., or with a dat. (so class.) or acc. (post-Aug.).
          1. (α) Absol.: aliud est maledicere, aliud accusare, Cic. Cael. 3, 6.
          2. (β) With dat.: optimo viro maledicere, Cic. Deiot. 10, 28: turpissime alicui, id. N. D. 1, 33, 93: petulanter alicui, id. Cael. 3, 8: utrique, Hor. S. 2, 3, 140: Christo, Plin. Ep. 10, 97, 5; Sen. Contr. 1, 4, 1.
            Impers. pass.: indignis si maledicitur, maledictum id esse dico, Plaut. Curc. 4, 2, 27; Ter. Hec. 4, 2, 14.
          3. (γ) With acc.: si me amas, maledic illam, Petr. 96; v. id. 74.
  2. II. Esp., to curse, utter a curse upon (eccl. Lat.): populo huic, Vulg. Num. 22, 6 al.
    Hence,
    1. A. mălĕdī-cens, entis, P. a., evil-speaking, foulmouthed, abusive, scurrilous (syn. maledi cus): maledicentes homines, Plaut. Merc. 2, 3, 75.
      Comp.: maledicentior, Plaut. Merc. 1, 2, 31.
      Sup.: in maledicentissimā civitate, Cic. Fl. 3, 7: carmina, Suet. Caes. 23; Nep. Alc. 11, 1.
    2. B. mălĕdictus, a, um, P. a., accursed (post-class. for exsecrabilis): maledicte parricida, Spart. Get. 3, 3: maledictus es inter omnia animantia, Vulg. Gen. 3, 14: omnes incesti, Mos. et Rom. Leg. Coll. 6, 7 praef.
      Hence, as subst.: mălĕ-dictum, i, n., a foul or abusive word.
  1. I. In gen. (class.): maledicta in aliquem dicere, Cic. Q. Fr. 2, 3, 2: in vitam alicujus conicere, id. Planc. 12, 31: maledictis figere aliquem, id. N. D. 1, 34, 93: maledicta in aliquem conferre, id. Att. 11, 8, 2: quod crimen (i. e. majestatis) non solum facto, sed et verbis impiis ac maledictis maxime exacerbatur, Paul. Sent. 5, 29, 1.
  2. II. In partic., a curse, imprecation: esse in maledictis jam antiquis strigem, convenit, Plin. 11, 39, 95, § 232: scribere maledicta, Vulg. Num. 5, 23.
    1. B. Transf., a cursed thing: Christus factus pro nobis maledictum, Vulg. Gal. 3, 13: maledictum non erit amplius, id. Apoc. 22, 3.

mălĕdictĭo, ōnis, f. [maledico],

  1. I. an evil-speaking, reviling, abuse (very rare): maledictio nihil habet propositi praeter contumeliam, Cic. Cael. 3, 6; Arn. 4, 147.
  2. II. Esp., the act of cursing, a curse, malediction (freq. in eccl. Lat.): alicui benedictionem et maledictionem proponere, Vulg. Deut. 30, 19: bonum pro maledictione, id. 2 Reg. 16, 12; id. Jer. 24, 9.

* mălĕdictĭto, āre, v. freq. a. [maledico], to revile or abuse vehemently or repeatedly, Plaut. Trin. 1, 2, 62 (also separately, male dictitatur).

mălĕdictor, ōris, m., a reviler, slanderer: maledictores dicebantur ab antiquis, qui nunc maledici, Paul. ex Fest. p. 152, 8; Tert. p. 154 Müll.

mălĕdictum, i, n., v. maledico fin. B.

mălĕdictus, a, um, P. a., v. maledico, fin. B.

mălĕdĭcus, a, um, adj. [maledico], foul-mouthed, abusive, scurrilous, slanderous (class.): conviciator maledicus, Cic. Mur. 6, 13: homines, Auct. Her. 2, 8, 12: maledicum esse in aliquem, Quint. 4, 1, 10.
Transf., of inanim. and abstr. things: civitas, Cic. Fl. 28, 48: lingua, Val. Max. 8, 9, 2: sermo, id. 7, 2, 6.
Hence, adv.: mă-lĕdĭcē, in a slanderous manner, abusively, scurrilously: maledice contumelioseque dicere, Cic. Off. 1, 37, 134; so, maledice ac maligne loqui, Liv. 45, 39, 16.

mălĕ-făber, bra, brum, adj. [malefaber], contriving evil, cunning, crafty, insidious (post-class.): suadelae, Prud. Ham. 716.

mălĕfăcĭo (or separately, mălĕ fă-cio), fēci, factum, 3, v. n. [male-facio], to do evil, harm, mischief to any one, to injure: alicui, Plaut. Mil. 2, 2, 11: neque tu verbis solves umquam, quod mi re male feceris, Ter. Ad. 2, 1, 10: tibi, Vulg. 1 Reg. 26, 21.
With contra: malefacere omnia contra aliquem, Vulg. Jer. 38, 9.
Hence, mălĕfactum (or separately, mălĕ factum; sync., malfactum, Plaut. Trin. 1, 2, 185; v. Ritschl, Opusc. 2, p. 720 sq.), i, n., an evil deed, injury: benefacta male locata malefacta arbitror, Enn. ap. Cic. Off. 2, 18, 62 (Trag. v. 429 Vahl.): augere, Cic. Inv. 2, 36, 108.

* mălĕfactĭo, ōnis, f. [malefacio, properly, an injuring; hence], syncope, fainting, swooning, Macer. de Herb. Carm. 2, 4.

mălĕfactor, ōris, m. [malefacio, properly, an injuring; hence], an evildoer, malefactor (Plautin. and post-class.): malefactorem amitti satiu’st quam relinqui beneficum, i. e. it is better to let a malefactor go unpunished than to be ungrateful towards a benefactor, Plaut. Bacch. 3, 2, 11: ad vindictam malefactorum, Vulg. 1 Pet. 2, 14.

mălĕfactum, i, n., v. malefacio fin.

mălĕfĭcē, adv., v. maleficus fin.

mălĕfĭcentĭa, ae, f. [maleficus], an evil-doing, ill-conduct towards any one, mischievousness; harm, injury (post-Aug.). (tursiones) maxime rostris canicularum maleficentiae assimulati, Plin. 9, 9, 11, § 34: neque ex beneficentia dei quicquam boni perveniat ad nos, neque ex maleficentia quicquam mali, Lact. Ira Dei, 1, 1.

mălĕfĭcĭum, ĭi, n. [maleficus], an evil deed, misdeed, wickedness, offence, crime.

  1. I. Lit.
    1. A. In gen. (class.): ne conscii sint ipsi malefici suis, Plaut. Rud. 4, 7, 21: conscientia maleficiorum, Cic. Phil. 5, 6, 15: committere, admittere, to commit, id. Rosc. Am. 22, 62: exsilio multare, id. Caecin. 34, 100: supplicia pro maleficiis metuere, id. Rosc. Am. 3, 8.
    2. B. In partic. (mostly post-Aug.).
      1. 1. Fraud, deception, adulteration: me maleficio vinceres? Plaut. Truc. 2, 6, 20 Speng.; Quint. 7, 4, 36; Plin. 12, 25, 54, § 120.
      2. 2. Enchantment, sorcery, Tac. A. 2, 69 Orell. N. cr.; App. M. 9, p. 230, 24; 231, 28; cf. magica, id. Mag. p. 278, 21; Schol. Juv. 6, 595.
  2. II. Transf., mischief, hurt, harm, injury, wrong inflicted (acc. to maleficus, II.): pro maleficio beneficium reddere, Ter. Phorm. 2, 2, 22: ab injuria et maleficio se prohibere, Caes. B. G. 2, 28: sine ullo maleficio, id. ib. 1, 7; id. B. C. 2, 20: novis corrumperent maleficiis, Liv. 7, 20: maleficii occasione omissa, id. 9, 12 al.
    Hence, transf. (abstr. pro concr.), a noxious insect, vermin: ita non nasci maleficia, Plin. 18, 30, 73, § 308; 8, 59, 84, § 229; 20, 13, 51, § 133.

mălĕfĭcus (in MSS. also mălĭfĭ-cus), a, um, adj. [malefacio], evil-doing, nefarious, vicious, wicked, criminal.

  1. I. Lit.
    1. A. In gen. (class.): homo natura maleficus, et injustus, Cic. Tusc. 5, 20, 57: malefici sceleratique homines, id. Verr. 2, 5, 55, § 144: maleficentissimus, Suet. Galb. 15: mores malefici, Plaut. Cas. 4, 2, 4: malefica vita, Tac. A. 4, 21.
      As subst.: mălĕ-fĭous, i, m., an evil-doer, criminal: contra istoc detrudi maleficos Aequom videlur, Plaut. Trin. 2, 4, 150.
    2. B. In partic., magical: artes, Vulg. 2 Par. 33, 6.
      As substt.
      1. 1. mălĕfĭcus, i, m., a magician, enchanter: de maleficis et mathematicis, Cod. Just. 9, 18, 5: magi qui malefici vulgi consuetudine nuncupantur, ib. 9, 18, 7; Schol. Juv. 6, 594.
      2. 2. mălĕfĭcum, i, n., a charm, means of enchantment: semusti cineres aliaque malefica, quis creditur anima numinibus inferis sacrari, Tac. A. 2, 69 fin.
  2. II. Transf., hurtful, injurious, noxious, mischievous (only post-Aug.): Christiani, genus hominum superstitionis novae atque maleficae, Suet. Ner. 16: sidera, Plin. 7, 49, 50, § 160: vis, id. 33, 4, 25, § 84: bestia piscibus malefica, id. 9, 15, 20, § 50: caprae, maleficum frondibus animal, id. 12, 17, 37, § 73: natura, inimical, unpropitious, Nep. Ages. 8, 1: bestia, Amm. 28, 3, 4.
    Hence, adv.: mălĕfĭcē, mischievously: aliquid agere, Plaut. Ps. 4, 7, 113.

mălĕ-fīdus, a, um, adj., unfaithful, faithless, Boëth. Cons. Phil. 1, 1; 1, 17. (In class. Lat. always separately, as, capiti male fido, Ov. Ib. 85.)

mălĕfīo or mălfīo, fĭĕri, v. n. [malefio], to be injured (late Lat.), Cael. Aur. Signif. Diaet. Pass. 89.

mālens, P. a., v. malo fin.

mălĕsuādus, a, um, adj. [male-suadeo], ill-advising, seductive (poet.): Illa hanc corrumpit mulierem viti malesuada plena, Plaut. Most. 1, 3, 56 Lorenz ad loc. (al. vitilena): interpres, Sid. Ep. 7, 5.
Transf., of inanim. and abstr. things; of wine: malesuadi pocula succi, Paul. Nol. Carm. 6, 69: Fames, Verg. A. 6, 276.

mălĕtractātĭo, ōnis, f. [male-tracto], ill-treatment (post-class.), Arn. 4, 178; 187.

Mălēus, a, um, v. Malea, II.

Mălĕventum, i, n., ancient name of Beneventum, in the Samnite territory, Liv. 9, 27, 14; v. Beneventum.

mălĕvŏlens (mălĭvŏl-), entis, adj. [male-volens], ill-disposed, disaffected, envious, spiteful, malevolent (very rare, and in posit. ante-class.): est miserorum ut malevolentes sint, Plaut. Capt. 3, 4, 51: ingenium, id. Bacch. 4, 3, 4.
Sup.: malevolentissimae obtrectationes, Cic. Fam. 1, 7, 7; 1, 9. 17.
As subst.: mălĕvŏlens, entis, m., a spiteful person, an enemy: jam meo malost quod malevolentes gaudeant, Plaut. Stich. 2, 2, 67: (manu) malam rem mittunt malevolentibus, id. Ps. 4, 2, 49.

mălĕvŏlentīa (mălĭv-), ae, f. [malevolens], ill-will, evil disposition towards any one, dislike, hatred, envy, malevolence (class.): malevolentia est voluptas ex malo alterius sine emolumento suo, Cic. Tusc. 4, 9, 20: malevolentia in ceteros, id. Fam. 1, 9, 22: obtrectatio et malevolentia, id. Q. Fr. 1, 1, 15: malevolentia et invidia, Sall. C. 3, 2: vicinitas non infuscata malevolentia, Cic. Planc. 9, 22.

mălĕvŏlus (mălĭv-), a, um, adj. [male-volo], ill-disposed towards any one, disaffected, envious, spiteful, malevolent.

  1. I. Adj. with dat., or in with acc. (class.): si omnibus est malevolus, Cic. Fam. 2, 17, 7: Cato in me turpiter fuit malevolus, id. Att. 7, 2, 7.
    Transf., of things: sermones, Cic. Fam. 3, 10, 10.
  2. II. Substt.
    1. A. Mă-lĕvŏlus, i, m., an ill-disposed person, a foe, an enemy: omnium malevolorum, iniquorum, invidiosorum animos frangerem, Cic. Balb. 25, 56: et invidi et malevoli et lividi, id. Tusc. 4, 12, 28.
    2. B. Mălĕvŏla, ae, f., a female enemy, foe: mea inimica et malevola, Plaut. Poen. 1, 2, 181.
      Hence, mălĕvŏlē, adv., malevolently (late Lat.), Aug. in Psa. 68, Serm. 27.

mālo, mālui, malle (old forms, mavolo for malo, Plaut. As. 5, 1, 18; id. Curc. 2, 3, 41; id. Poen. 1, 2, 88; 90; id. Rud. 5, 3, 57; Ter. Hec. 4, 1, 25: mavolunt for malunt, Naev. ap. Fest. s. v. stuprum, p. 317 Müll.: mavoluit for maluit, Petr. S. p. 77: mavelim for malim, Plaut. As. 5, 2, 27; id. Aul. 4, 5, 1; id. Capt. 3, 3, 1; id. Bacch. 4, 8, 18; id. Men. 5, 1, 20; id. Mil. 4, 8, 46; id. Merc. 4, 3, 21; 5, 4, 48; id. Poen. 1, 1, 23; 4, 2, 5; 5, 2, 31; id. Pers. 1, 1, 4; id. Rud. 2, 7, 12; id. Truc. 2, 2, 22; 2, 4, 68; 4, 2, 29; 30; 33: mavelis for malis, id. Capt. 2, 2, 20; id. Ps. 1, 2, 8: mavelit for malit, id. Trin. 2, 2, 25: mavellem for mallem, id. Am. 1, 3, 14; id. Curc. 4, 2, 26; id. Bacch. 2, 2, 21; 3, 3, 48; 4, 9, 125; id. Mil. 2, 2, 16; id. Ps. 1, 1, 128; 4, 5, 6; id. Poen. 3, 3, 37: mavolet for malet, id. As. 1, 1, 108), v. a. [magis-volo], to choose rather, to prefer.

  1. I. In gen., constr. with acc. of the person or thing, with an object-clause, or with subj. (class.).
          1. (α) With acc. of the person or thing (rare): bonos et senatum malet, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 4, 2: ambigua, ancipitia malebat, Tac. H. 2, 86: quin omnia malit, Hor. S. 2, 4, 61: quod mallem, which I would prefer, Ov. Tr. 2, 239; id. H. 21, 35: malo, Malo Venusinam quam te, Juv. 6, 167: ridenda poëmata malo, quam te, id. 10, 124; 14, 153.
            In late Lat. also with acc. and dat.: ut me aliis omnibus mallet, App. Mag. 73, p. 321, 10.
          2. (β) With object-clause (usu. class. constr.): seseque ii perire mavolunt ibidem, quam, etc., Naev. ap. Fest. p. 317 Müll.; Enn. ap. Varr. L. L. 6, § 81 Müll.; Cic. Off. 1, 19, 65: Cato jam servire quam pugnare mavult, id. Att. 7, 15, 2: maluit illum esse deum, Hor. S. 1, 8, 3; Cic. Att. 13, 22, 3; id. Div. 2, 57, 118: judicium prius de probro quam de re maluit fieri, id. Quint. 2, 9: praetextam sumere mavis, an esse, etc., Juv. 10, 99.
          3. (γ) With nom. and inf.: esse quam videri bonus malebat, Sall. C. 54, 5: unde fit ut malim fraterculus esse gigantis, Juv. 4, 98.
          4. (δ) With subj. (mostly poet.): mallemcognoscerem, Cic. Fam. 7, 14: mallem divitias mihi dedisses, Quam, etc., Cat. 24, 4: fabula sit mavult, quam sine amore deus, Tib. 2, 3, 32: malo pater tibi sit Thersites, Juv. 8, 269.
            Sometimes with comp. abl. instead of quam (poet. and in post-Aug. prose): nullos his mallem ludos spectasse, rather than these, Hor. S. 2, 8, 79: ne dubitaret armis incruentas conditiones malle, to choose rather than arms, prefer to arms, Tac. A. 12, 46.
            Sometimes followed pleonastically by potius: se ab omnibus desertos potius quam abs to defensos esse malunt, Cic. Div. in Caecil. 6, 21: an ille Uticae potius, quam Romae, cum alienis esse quam cum suis maluisset? id. Lig. 2, 5; id. Cat. ap. Fam. 15, 5, 2; Anton. ap. Cic. Att. 14, 13, A, 3.
            Also by quam: qui magis vere vincere, quam diu imperare malit, Liv. 22, 34 fin.
            Strengthened by multo or haud paulo: meo judicio multo stare malo, quam aliorum, much rather, Cic. Att. 12, 21, 5: haud paulo hunc animum malim quam, etc., id. Tusc. 1, 42, 99.
  2. II. In partic., to be more favorable to one: in hac re malo universae Asiae et negotiatoribus, Cic. Att. 2, 16, 4: quamquam illi omnia malo, quam mihi, i. e. would rather he had them, id. Planc. 24, 59.
    Hence, mālens, entis, P. a., preferring (late Lat.), Hier. in Matt. 2, ad 14, 4; Aug. c. Jul. 4, 14, 68.

1. mălus, a, um, adj. [Sanscr. mala, dirt; Gr. μέλας, black; cf. macula; Germ. mal in Mutter-mal, etc.].
Comp.: pējor, pejus.
Sup.: pessimus, a, um, bad, in the widest sense of the word (opp. bonus), evil, wicked, injurious, destructive, mischievous, hurtful; of personal appearance, ill-looking, ugly, deformed; of weight, bad, light; of fate, evil, unlucky, etc.: malus et nequam homo, Plaut. Ps. 4, 7, 1: pessima puella, Cat. 36, 9; 55, 10: delituit mala, Plaut. Rud. 2, 5, 9: philosophi minime mali illi quidem, sed non satis acuti, Cic. Off. 3, 9, 23: malam opinionem habere de aliquo, id. Verr. 2, 3, 24, § 59: consuetudo, Hor. S. 1, 3, 36: conscientia, Quint. 12, 1, 3: mens, id. ib.: mores, Sall. C. 18: fures, Hor. S. 1, 1, 77: Furiae, id. ib. 2, 3, 135: virus, Verg. G. 1, 129: cicuta, Hor. S. 2, 1, 56: libido, Liv. 1, 57: falx, Verg. E. 3, 11: gramina, id. A. 2, 471: carmen, i. e. an incantation, Leg. XII. Tab. ap. Plin. 28, 2, 4, § 17: abi in malam rem, go and be hanged! Ter. And. 2, 1, 17: pugna, unsuccessful, adverse, Cic. Div. 2, 25, 54; Sall. J. 56: avis, i. e. ill-boding, Hor. C. 1, 15, 5; cf. id. ib. 3, 6, 46: ales, id. Epod. 10, 1: aetas, burdensome, i. e. senectus, Plaut. Aul. 1, 1, 4: haud mala est mulier, not badlooking, id. Bacch. 5, 2, 42: facies, Quint. 6, 3, 32; Ter. Eun. 2, 2, 43: crus, i. e. deformed, Hor. S. 1, 2, 102: pondus, i. e. light, deficient, Plaut. Am. 1, 1, 156.
Of the sick: in malis aeger est, in great danger, Cels. 3, 15 fin.: tempus a quo omnis aeger pejor fiat, id. 3, 5 med.: eo tempore fere pessimi sunt qui aegrotant, id. ib.
In neutr. sing., as adv.: ne gallina malum responset dura palato, Hor. S. 2, 4, 18.
Comp.: pejor, worse: via, Hor. S. 1, 5, 96.
Hence,

    1. 1. mă-lum, i, n., any thing bad, an evil, mischief, misfortune, calamity, etc.
  1. A. In gen.: orarem, ut ei, quod posses mali facere, faceres, Plaut. Bacch. 3, 6, 25: quam sit bellum, cavere malum, Cic. de Or. 1, 58, 247: nihil enim mali accidisse Scipioni puto, id. Lael. 3, 10: hostes inopinato malo turbati, Caes. B. C. 2, 12: externum, i. e. bellum, Nep. Hamilc. 21: ne in cotidianam id malum vertat, i. e. febris, Cels. 3, 15: hoc malo domitos potius cultores agrorum fore, quam, etc., Liv. 2, 34, 11.
  2. B. In partic.
        1. (α) Punishment; hurt, harm, severity, injury: malo domandam tribuniciam potestatem, Liv. 2, 54, 10: malo exercitum coërcere, Sall. J. 100, 5: sine malo, Plaut. Rud. 4, 4, 81; so Ter. Eun. 4, 4, 45; Liv. 4, 49, 11: vi, malo, plagis adductus est, ut frumenti daret, ill-usage, Cic. Verr. 2, 3, 23, § 56: amanti amoenitas malo est: nobis lucro est, is hurtful, injurious, Plaut. Men. 2, 3, 5: clementiam illi malo fuisse, was injurious, unfortunate, Cic. Att. 14, 22, 1: malo hercle magno suo convivat sine modo, to his own hurt, Enn. ap. Non. 474, 23 (Sat. v. 1 Vahl.): olet homo quidam malo suo, Plaut. Am. 1, 1, 165: male merenti bona es: at malo cum tuo, to your own hurt, id. As. 1, 3, 3.
        2. (β) Wrong-doing: causae, quae numquam malo defuturae sunt, Sen. de Ira, 1, 16, 3: sperans famam exstingui veterum sic posse malorum, Verg. A. 6, 527; Anthol. Lat. 1, 178.
        3. (γ) As a term of abuse, plague, mischief, torment: quid tu, malum, me sequere? Plaut. Cas. 1, 3: qui, malum, alii? Ter. Eun. 4, 7, 10: quae, malum, est ista tanta audacia? Cic. Verr. 2, 1, 20, § 54; so id. Off. 2, 15, 53; Curt. 8, 14, 41.
        4. (δ) As an exclamation, alas! misery! Plaut. Capt. 3, 3, 16; id. Men. 2, 3, 37 Brix ad loc.
    1. 2. măle, adv., badly, ill, wrongly, wickedly, unfortunately, erroneously, improperly, etc.: dubitas, quin lubenter tuo ero meus, quod possiet facere, faciat male? will do all the harm to him, etc., Plaut. Poen. 4, 2, 66: si iste Italiam relinquet, faciet omnino male, et, ut ego existimo, ἀλογιστως, will act altogether unwisely, Attic. ap. Cic. Att. 9, 10: di isti Segulio male faciant, do harm to him, punish him, Cic. Fam. 11, 21, 1: o factum male de Alexione! id. Att. 15, 1, 1: male velle alicui, to wish ill, Plaut. As. 5, 1, 13: Karthagini male jamdiu cogitanti bellum multo ante denuntio, cogitare de aliquo, Cic. Sen. 6, 18: male loqui, id. Rosc. Am. 48: male loqui alicui, for maledicere, Ter. Phorm. 2, 3, 25: male accipere verbis aliquem, Cic. Verr. 2, 1, 54, § 140: equitatu agmen adversariorum, male habere, to harass, annoy, Caes. B. C. 1, 63: hoc male habet virum, annoys, vexes him, Ter. And. 2, 6, 5: male se habere, to feel ill, dejected, low-spirited, id. Eun. 4, 2, 6: male est animo, it vexes me, id. Ad. 4, 5, 21: male est animo, I feel unwell, Plaut. Curc. 2, 3, 33: male fit animo, I am beginning to feel bad, am getting unwell, id. Rud. 2, 6, 26: L. Antonio male sit, si quidem, etc., evil betide him! (a formula of imprecation), Cic. Att. 15, 15, 1: quae res tibi vertat male, much harm may it do you! Ter. Ad. 2, 1, 37: male tibi esse malo quam molliter, I would rather you should be unfortunate than effeminate, Sen. Ep. 82, 1: proelium male pugnatum, unsuccessfully, Sall. J. 54, 7: ea quae male empta sunt, at a bad bargain, Cic. Att. 2, 4, 1: male vendere, at a sacrifice, id. Verr. 2, 3, 98, § 227: male reprehendunt praemeditationem rerum futurarum, id. Tusc. 3, 16, 34: male tegere mutationem fortunae, Tac. H. 1, 66: male sustinere arma, unskilfully, Liv. 1, 25, 12: non dubito, quin me male oderit, i. e. very much, intensely, Caes. ap. Cic. Att. 14, 1, 2: male metuo, ne, etc., exceedingly, much, Ter. Hec. 3, 2, 2: rauci, miserably, Hor. S. 1, 4, 66.
      When attached to an adjective, it freq. gives it the opposite meaning: male sanus = insanus, insane, deranged, Cic. Att. 9, 15, 5: male sana, with mind disturbed, Verg. A. 4, 8: gratus, i. e. ungrateful, Ov. H. 7, 27: male fidas provincias, unfaithful, Tac. H. 1, 17: statio male fida carinis, unsafe, Verg. A. 2, 23.
      Comp.: oderam multo pejus hunc quam illum ipsum Clodium, Cic. Fam. 7, 2, 3; cf.: pejusque leto flagitium timet, Hor. C. 4, 9, 50; and: cane pejus vitabit chlamydem, id. Ep. 1, 17, 30.