Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

māla, ae, f. [mando, like scala, from scando],

  1. I. the cheek-bone, jaw; in the stricter anatomical sense, the upper bones of the face, between the eyes, nose, and mouth, in which the teeth are fixed (usually in plur.): maxilla est mobile os. Malae cum toto osse, quod superiores dentes excipit, immobiles sunt, Cels. 8, 1: dentium pars maxillae, pars superiori ossi malarum haeret, id. ib.: ut meos malis miser manderem natos, Poët. ap. Cic. de Or. 3, 58, 215; Lucr. 2, 638: ambesas subigat malis absumere mensas, Verg. A. 3, 257.
    Of the dog, Verg. A. 12, 755; of the horse, id. G. 3, 268; of the wolf, id. A. 11, 681; of the lion: horribilique malā, Hor. C. 2, 19, 23.
  2. II. Transf., the corresponding external part of the face, a cheek (mostly in plur.): infra oculos malae homini tantum, quas prisci genas vocabant Pudoris haec sedes: ibi maxime ostenditur rubor, Plin. 11, 37, 58, § 157: pugno malam si tibi percussero mox, Plaut. As. 2, 2, 104; id. Mil. 2, 5, 35: feri malam illi rursum, slap his cheek again, id. Cas. 2, 6, 55: (juventas) molli vestit lanugine malas, Lucr. 5, 889; Ov. M. 12, 391; Verg. A. 10, 324: impubes, id. ib. 9, 751: tenerae, Ov. M. 13, 753: Quod Aulo Agerio a Numerio Negidio pugno mala percussa est, Vet. Form. in Mos. et Rom. Leg. Coll. 2, 7, 4: paucae sine vulnere malae, Juv. 15, 54.

mālăbăthron, i, v. malobathron.

Malăca (-cha), ae, f., Μάλακα, a city of Hispania Baetica, now Malaga, Mel. 2, 6, 7; Plin. 5, 2, 1, § 19; 3, 1, 3, § 8; Auct. B. Alex. 64, 3.

malacha, ae, f., v. maldacon.

mălăchē and mŏlŏchē, ēs, f., = μαλάχη and μολόχη, a kind of mallows (v. malva).

    1. 1. Form malache, Varr. L. L. 5, 21, § 103 Müll.; Plin. 20, 21, 84, § 222; App. Herb. 41.
    2. 2. Form moloche, Col. 10, 247 (poet.); cf. Plin. 20, 4, 14, § 29; App. Herb. 41.

mălăcĭa, ae, f., = μαλακία, a calm at sea, dead calm.

  1. I. Lit.: tanta subito malacia ac tranquillitas exstitit, ut se loco movere non possent, Caes. B. G. 3, 15, 3.
    1. B. Trop.: in otio inconcusso jacere non est tranquillitas, malacia est, Sen. Ep. 67, 14.
  2. II. Transf., a total want of appetite, nausea (post-Aug.): semen citreorum edendum praecipiunt in malacia praegnantibus, Plin. 23, 6, 56, § 105; so id. 23, 6, 57, § 107.
    With stomachi: absinthium pellit malaciam stomachi, Plin. 27, 7, 28, § 48.

mălăcisso, 1, v a., = μαλακίζω, to render soft or supple, to soften, make pliable (ante-class. and post-Aug.): malacissandus es, Plaut. Bacch. 1, 1, 31: articulos, v. l. Sen. Ep. 66, 53 dub. (Haase, malaxandos).

mălactĭcus, a, um, adj., = μαλακτικός, mouifying (post-class.): virtus, Theod. Prisc. de Diaeta, 15.

mălăcus, a, um, adj., = μαλακός,

  1. I. soft, supple, pliant (Plautin.): pallium malacum et calidum, Plaut. Mil. 3, 1, 93: pallium, id. Bacch. 1, 1, 38.
  2. II. Transf., soft, delicate, luxurious: ad saltandum malacus, Plaut. Mil. 3, 1, 74: unctiones, id. Stich. 1, 3, 74: in malacum modum, id. Bacch. 2, 3, 121.

* malagĭnum, i, n., a plaster made without fire, Plin. Val. 3, 12.

mălagma, ătis, n. (malagma, ae, f., Veg. Vet. 2, 48, 9), = μάλαγμα, an emollient, poultice, cataplasm: malagmata contusa abunde mollescunt, Cels. 5, 17, 2; Col. 6, 17, 3; 5; Plin. 22, 24, 56, § 117; 25, 13, 95, § 153.
In dat. plur.: malagmatis, Plin. 31, 6, 33, § 63.

mălandrĭa, ōrum, n. (mălandria, ae, f., Marc. Emp. 34), blisters or pustules on the neck, esp. in horses, Veg. Vet. 2, 42, 1; Plin. 24, 8, 29, § 44 Jan.

mălandrĭōsus, a, um, adj. [malandria], full of blisters or pustules on the neck, Marc. Emp. 19.

* mălaxātĭo, ōnis, f. [malaxo], a softening, mollifying, Theod. Prisc. 1, 28.

mălaxo, āvi, 1, v. a., = μαλάσσω, to soften, mollify: malas, Laber. ap. Gell. 16, 7, 7: ventrem, Plin. Val. 1, 8: articulos, Sen. Ep. 66, 49; but v. malacisso.

Malchīnus, v. Malthinus.

Malchīo, ōnis, m., the name of a man, Mart. 3, 82, 32.

* maldăcon, i, n., the gum of the tree called bdellium: vicina est Bactriana, in qua bdellium nom inatissimum. Arbor nigra estgummi alii brochon appellant, alii malacham, alii maldacon, Plin. 12, 9, 19, § 35.

mălĕ, adv., v. 1. malus, 2. fin.

Mălĕa and Mălēa, ae, f. (collat. form Mălĕae, ārum, f., Cic. Fam. 4, 12, 1 B. and K.), = Μαλέα and Μάλεια,

  1. I. a promontory in the Peloponnesus, at the south of Laconia, now C. Malea, Liv. 34, 32, 19; Mel. 2, 3, 7; Plin. 4, 5, 8, § 22; Cic. Fam. 4, 12; Verg. A. 5, 193; Ov. Am. 2, 16, 24; Prop. 3, 17 (4, 18), 8; Stat. Th. 2, 33.
    Hence,
  2. II. Mălēus, a, um, adj., of or belonging to the promontory of Malea, Malean: jugum, Flor. 2, 9, 4; 3, 6, 3.

mălĕbarbis, mălĭbarbis [malebarba], σπανιοπώγων, having a thin beard, Gloss. Lat. Gr.

mălĕdĭcax (or separately, mălĕ dĭ-cax), ācis, adj. [male-dicax],

  1. I. foul-mouthed, abusive, slanderous, reviling (ante- and postclass.): maledicax es, Plaut. Curc. 4, 2, 26.
  2. II. Subst., a reviler, slanderer, Macr. S. 7, 3 med.

mălĕdĭcē, adv., v. maledicus fin.

mălĕdīcens, entis, P. a., v. maledico fin. A.

mălĕdīcentĭa, ae, f. [maledico], an evil-speaking, abuse, scurrilousness (only in Gellius; syn. maledictio, procacitas): ob assiduam maledicentiam, et probra in principes civitatis, Gell. 3, 3, 15; 17, 14, 2.

mălĕdīco (or separately, mălĕ dīco;

  1. I. rarely in reverse order: qui bonis dicunt male, Plaut. Bacch. 1, 2, 10; cf. id. Trin. 4, 2, 79), xi. ctum, 3, v. n. and a. [male-dico], to speak ill of, to abuse, revile, slander, asperse; constr. absol., or with a dat. (so class.) or acc. (post-Aug.).
          1. (α) Absol.: aliud est maledicere, aliud accusare, Cic. Cael. 3, 6.
          2. (β) With dat.: optimo viro maledicere, Cic. Deiot. 10, 28: turpissime alicui, id. N. D. 1, 33, 93: petulanter alicui, id. Cael. 3, 8: utrique, Hor. S. 2, 3, 140: Christo, Plin. Ep. 10, 97, 5; Sen. Contr. 1, 4, 1.
            Impers. pass.: indignis si maledicitur, maledictum id esse dico, Plaut. Curc. 4, 2, 27; Ter. Hec. 4, 2, 14.
          3. (γ) With acc.: si me amas, maledic illam, Petr. 96; v. id. 74.
  2. II. Esp., to curse, utter a curse upon (eccl. Lat.): populo huic, Vulg. Num. 22, 6 al.
    Hence,
    1. A. mălĕdī-cens, entis, P. a., evil-speaking, foulmouthed, abusive, scurrilous (syn. maledi cus): maledicentes homines, Plaut. Merc. 2, 3, 75.
      Comp.: maledicentior, Plaut. Merc. 1, 2, 31.
      Sup.: in maledicentissimā civitate, Cic. Fl. 3, 7: carmina, Suet. Caes. 23; Nep. Alc. 11, 1.
    2. B. mălĕdictus, a, um, P. a., accursed (post-class. for exsecrabilis): maledicte parricida, Spart. Get. 3, 3: maledictus es inter omnia animantia, Vulg. Gen. 3, 14: omnes incesti, Mos. et Rom. Leg. Coll. 6, 7 praef.
      Hence, as subst.: mălĕ-dictum, i, n., a foul or abusive word.
  1. I. In gen. (class.): maledicta in aliquem dicere, Cic. Q. Fr. 2, 3, 2: in vitam alicujus conicere, id. Planc. 12, 31: maledictis figere aliquem, id. N. D. 1, 34, 93: maledicta in aliquem conferre, id. Att. 11, 8, 2: quod crimen (i. e. majestatis) non solum facto, sed et verbis impiis ac maledictis maxime exacerbatur, Paul. Sent. 5, 29, 1.
  2. II. In partic., a curse, imprecation: esse in maledictis jam antiquis strigem, convenit, Plin. 11, 39, 95, § 232: scribere maledicta, Vulg. Num. 5, 23.
    1. B. Transf., a cursed thing: Christus factus pro nobis maledictum, Vulg. Gal. 3, 13: maledictum non erit amplius, id. Apoc. 22, 3.

mălĕdictĭo, ōnis, f. [maledico],

  1. I. an evil-speaking, reviling, abuse (very rare): maledictio nihil habet propositi praeter contumeliam, Cic. Cael. 3, 6; Arn. 4, 147.
  2. II. Esp., the act of cursing, a curse, malediction (freq. in eccl. Lat.): alicui benedictionem et maledictionem proponere, Vulg. Deut. 30, 19: bonum pro maledictione, id. 2 Reg. 16, 12; id. Jer. 24, 9.

* mălĕdictĭto, āre, v. freq. a. [maledico], to revile or abuse vehemently or repeatedly, Plaut. Trin. 1, 2, 62 (also separately, male dictitatur).

mălĕdictor, ōris, m., a reviler, slanderer: maledictores dicebantur ab antiquis, qui nunc maledici, Paul. ex Fest. p. 152, 8; Tert. p. 154 Müll.

mălĕdictum, i, n., v. maledico fin. B.

mălĕdictus, a, um, P. a., v. maledico, fin. B.

mălĕdĭcus, a, um, adj. [maledico], foul-mouthed, abusive, scurrilous, slanderous (class.): conviciator maledicus, Cic. Mur. 6, 13: homines, Auct. Her. 2, 8, 12: maledicum esse in aliquem, Quint. 4, 1, 10.
Transf., of inanim. and abstr. things: civitas, Cic. Fl. 28, 48: lingua, Val. Max. 8, 9, 2: sermo, id. 7, 2, 6.
Hence, adv.: mă-lĕdĭcē, in a slanderous manner, abusively, scurrilously: maledice contumelioseque dicere, Cic. Off. 1, 37, 134; so, maledice ac maligne loqui, Liv. 45, 39, 16.

mălĕ-făber, bra, brum, adj. [malefaber], contriving evil, cunning, crafty, insidious (post-class.): suadelae, Prud. Ham. 716.

mălĕfăcĭo (or separately, mălĕ fă-cio), fēci, factum, 3, v. n. [male-facio], to do evil, harm, mischief to any one, to injure: alicui, Plaut. Mil. 2, 2, 11: neque tu verbis solves umquam, quod mi re male feceris, Ter. Ad. 2, 1, 10: tibi, Vulg. 1 Reg. 26, 21.
With contra: malefacere omnia contra aliquem, Vulg. Jer. 38, 9.
Hence, mălĕfactum (or separately, mălĕ factum; sync., malfactum, Plaut. Trin. 1, 2, 185; v. Ritschl, Opusc. 2, p. 720 sq.), i, n., an evil deed, injury: benefacta male locata malefacta arbitror, Enn. ap. Cic. Off. 2, 18, 62 (Trag. v. 429 Vahl.): augere, Cic. Inv. 2, 36, 108.

* mălĕfactĭo, ōnis, f. [malefacio, properly, an injuring; hence], syncope, fainting, swooning, Macer. de Herb. Carm. 2, 4.

mălĕfactor, ōris, m. [malefacio, properly, an injuring; hence], an evildoer, malefactor (Plautin. and post-class.): malefactorem amitti satiu’st quam relinqui beneficum, i. e. it is better to let a malefactor go unpunished than to be ungrateful towards a benefactor, Plaut. Bacch. 3, 2, 11: ad vindictam malefactorum, Vulg. 1 Pet. 2, 14.

mălĕfactum, i, n., v. malefacio fin.

mălĕfĭcē, adv., v. maleficus fin.

mălĕfĭcentĭa, ae, f. [maleficus], an evil-doing, ill-conduct towards any one, mischievousness; harm, injury (post-Aug.). (tursiones) maxime rostris canicularum maleficentiae assimulati, Plin. 9, 9, 11, § 34: neque ex beneficentia dei quicquam boni perveniat ad nos, neque ex maleficentia quicquam mali, Lact. Ira Dei, 1, 1.

mălĕfĭcĭum, ĭi, n. [maleficus], an evil deed, misdeed, wickedness, offence, crime.

  1. I. Lit.
    1. A. In gen. (class.): ne conscii sint ipsi malefici suis, Plaut. Rud. 4, 7, 21: conscientia maleficiorum, Cic. Phil. 5, 6, 15: committere, admittere, to commit, id. Rosc. Am. 22, 62: exsilio multare, id. Caecin. 34, 100: supplicia pro maleficiis metuere, id. Rosc. Am. 3, 8.
    2. B. In partic. (mostly post-Aug.).
      1. 1. Fraud, deception, adulteration: me maleficio vinceres? Plaut. Truc. 2, 6, 20 Speng.; Quint. 7, 4, 36; Plin. 12, 25, 54, § 120.
      2. 2. Enchantment, sorcery, Tac. A. 2, 69 Orell. N. cr.; App. M. 9, p. 230, 24; 231, 28; cf. magica, id. Mag. p. 278, 21; Schol. Juv. 6, 595.
  2. II. Transf., mischief, hurt, harm, injury, wrong inflicted (acc. to maleficus, II.): pro maleficio beneficium reddere, Ter. Phorm. 2, 2, 22: ab injuria et maleficio se prohibere, Caes. B. G. 2, 28: sine ullo maleficio, id. ib. 1, 7; id. B. C. 2, 20: novis corrumperent maleficiis, Liv. 7, 20: maleficii occasione omissa, id. 9, 12 al.
    Hence, transf. (abstr. pro concr.), a noxious insect, vermin: ita non nasci maleficia, Plin. 18, 30, 73, § 308; 8, 59, 84, § 229; 20, 13, 51, § 133.

mălĕfĭcus (in MSS. also mălĭfĭ-cus), a, um, adj. [malefacio], evil-doing, nefarious, vicious, wicked, criminal.

  1. I. Lit.
    1. A. In gen. (class.): homo natura maleficus, et injustus, Cic. Tusc. 5, 20, 57: malefici sceleratique homines, id. Verr. 2, 5, 55, § 144: maleficentissimus, Suet. Galb. 15: mores malefici, Plaut. Cas. 4, 2, 4: malefica vita, Tac. A. 4, 21.
      As subst.: mălĕ-fĭous, i, m., an evil-doer, criminal: contra istoc detrudi maleficos Aequom videlur, Plaut. Trin. 2, 4, 150.
    2. B. In partic., magical: artes, Vulg. 2 Par. 33, 6.
      As substt.
      1. 1. mălĕfĭcus, i, m., a magician, enchanter: de maleficis et mathematicis, Cod. Just. 9, 18, 5: magi qui malefici vulgi consuetudine nuncupantur, ib. 9, 18, 7; Schol. Juv. 6, 594.
      2. 2. mălĕfĭcum, i, n., a charm, means of enchantment: semusti cineres aliaque malefica, quis creditur anima numinibus inferis sacrari, Tac. A. 2, 69 fin.
  2. II. Transf., hurtful, injurious, noxious, mischievous (only post-Aug.): Christiani, genus hominum superstitionis novae atque maleficae, Suet. Ner. 16: sidera, Plin. 7, 49, 50, § 160: vis, id. 33, 4, 25, § 84: bestia piscibus malefica, id. 9, 15, 20, § 50: caprae, maleficum frondibus animal, id. 12, 17, 37, § 73: natura, inimical, unpropitious, Nep. Ages. 8, 1: bestia, Amm. 28, 3, 4.
    Hence, adv.: mălĕfĭcē, mischievously: aliquid agere, Plaut. Ps. 4, 7, 113.

mălĕ-fīdus, a, um, adj., unfaithful, faithless, Boëth. Cons. Phil. 1, 1; 1, 17. (In class. Lat. always separately, as, capiti male fido, Ov. Ib. 85.)

mălĕfīo or mălfīo, fĭĕri, v. n. [malefio], to be injured (late Lat.), Cael. Aur. Signif. Diaet. Pass. 89.

mālens, P. a., v. malo fin.

mălĕsuādus, a, um, adj. [male-suadeo], ill-advising, seductive (poet.): Illa hanc corrumpit mulierem viti malesuada plena, Plaut. Most. 1, 3, 56 Lorenz ad loc. (al. vitilena): interpres, Sid. Ep. 7, 5.
Transf., of inanim. and abstr. things; of wine: malesuadi pocula succi, Paul. Nol. Carm. 6, 69: Fames, Verg. A. 6, 276.

mălĕtractātĭo, ōnis, f. [male-tracto], ill-treatment (post-class.), Arn. 4, 178; 187.

Mălēus, a, um, v. Malea, II.

Mălĕventum, i, n., ancient name of Beneventum, in the Samnite territory, Liv. 9, 27, 14; v. Beneventum.

mălĕvŏlens (mălĭvŏl-), entis, adj. [male-volens], ill-disposed, disaffected, envious, spiteful, malevolent (very rare, and in posit. ante-class.): est miserorum ut malevolentes sint, Plaut. Capt. 3, 4, 51: ingenium, id. Bacch. 4, 3, 4.
Sup.: malevolentissimae obtrectationes, Cic. Fam. 1, 7, 7; 1, 9. 17.
As subst.: mălĕvŏlens, entis, m., a spiteful person, an enemy: jam meo malost quod malevolentes gaudeant, Plaut. Stich. 2, 2, 67: (manu) malam rem mittunt malevolentibus, id. Ps. 4, 2, 49.

mălĕvŏlentīa (mălĭv-), ae, f. [malevolens], ill-will, evil disposition towards any one, dislike, hatred, envy, malevolence (class.): malevolentia est voluptas ex malo alterius sine emolumento suo, Cic. Tusc. 4, 9, 20: malevolentia in ceteros, id. Fam. 1, 9, 22: obtrectatio et malevolentia, id. Q. Fr. 1, 1, 15: malevolentia et invidia, Sall. C. 3, 2: vicinitas non infuscata malevolentia, Cic. Planc. 9, 22.

mălĕvŏlus (mălĭv-), a, um, adj. [male-volo], ill-disposed towards any one, disaffected, envious, spiteful, malevolent.

  1. I. Adj. with dat., or in with acc. (class.): si omnibus est malevolus, Cic. Fam. 2, 17, 7: Cato in me turpiter fuit malevolus, id. Att. 7, 2, 7.
    Transf., of things: sermones, Cic. Fam. 3, 10, 10.
  2. II. Substt.
    1. A. Mă-lĕvŏlus, i, m., an ill-disposed person, a foe, an enemy: omnium malevolorum, iniquorum, invidiosorum animos frangerem, Cic. Balb. 25, 56: et invidi et malevoli et lividi, id. Tusc. 4, 12, 28.
    2. B. Mălĕvŏla, ae, f., a female enemy, foe: mea inimica et malevola, Plaut. Poen. 1, 2, 181.
      Hence, mălĕvŏlē, adv., malevolently (late Lat.), Aug. in Psa. 68, Serm. 27.

malfactum, v. malefactum.

Mālĭăcus Sĭnus, a gulf south of Thessaly, now Gulf of Zeitouni, Mel. 2, 3, 6; Plin. 4, 7, 12, § 27; Liv. 27, 30, 3.
Hence,

  1. A. Mālĭensis, e, adj., Malian: ager, Liv. 42, 40, 6.
  2. B. Mālĭus, a, um, adj., Malian: lympha, Cat. 68, 54.

mălĭcordis, = πονηροκάρδιος, badhearted, Gloss. Gr. Lat.

mālĭcŏrĭum, ii, n. [malum-corium], the rind of a pomegranate, Plin. 23, 6, 57, § 107; Petr. 47.

* mālĭfer, fĕra, fĕrum, adj. [malumfero], apple-bearing (poet.): Et quos maliferae despectant moenia Abellae, Verg. A. 7, 740.

mălĭfĭcus, v. maleficus.

mălignans, P. a. of maligno, q. v.

mălignē, adv., v. malignus fin.

mălignĭtas, ātis, f. [malignus].

  1. I. ill-will, spite, malice, envy, malignity (not in Cic. or Cæs.).
    Lit.: malignitati falsa species libertatis inest, Tac. H. 1, 1: malignitas multo veneno tincta, Sen. Vit. Beat. 18, 2: interpretantium, Plin. Ep. 5, 7, 6: humana, Tac. Or. 18: malignitas et livor, id. Agr. 41.
    In plur.: malignitatum vulnera, Prud. στεφ. 2, 259.
  2. II. Stinginess, niggardliness, meanness [v. malignus, II.]: ita malignitate oneravit omnes mortales mihi, Plaut. Capt. 3, 1, 4; Liv. 10, 46, 15; 34, 34, 8; 39, 9, 6.
    Hence,
  3. III. Transf., stingy or niggardly act: malignitatis auctores quaerendo, Liv. 5, 22, 1: accensaque ea cupiditas est malignitate patrum, id. 2, 42, 1.
    1. B. Barrenness, unfruitfulness; of the vine, Col. 3, 10, 18.

măligno, 1, v. a., and mălignor, ātus, 1, v. dep. [malignus], to do or contrive maliciously, to malign (post-class.).

        1. (α) Form maligno: consilium super populum tuum, Vulg. Psa. 83, 4: venena malignantes, i. e. maliciously ejecting, Amm. 22, 15, 26.
        2. (β) Form malignor: quanta malignatus est inimicus in sancto, Vulg. Psa. 74, 3: in prophetis meis nolite malignari, id. ib. 105, 15; 37, 8 sq.
          P. a. as subst.: mălignan-tes, ium, m., the wicked, Vulg. Psa. 21, 17 al.

mălignōsus, adj., active in mischief, = κακεντρεχής, Gloss. Gr. Lat.

mălignus, a, um, adj. [for maligenus, malus, and gen-, root of gigno; cf. the opp. benignus], of an evil nature or disposition, ill-disposed, wicked, mischievous, malicious, spiteful, envious, malignant, malign (poet. and post-Aug.; syn.: invidus, malevolus, parcus).

  1. I. In gen.: maligni caupones, Hor. S. 1, 5, 4: magnaque numinibus vota exaudita malignis, unkind, Juv. 10, 111.
    Of inanim. and abstr. things: malignissima capita, Sen. Vit. Beat. 18: litus, Luc. 8, 565: portus, id. 5, 651: leges, Ov. M. 10, 329: votum, Cat. 67, 5: verba, Manil. 4, 573: mente malignā, Cat. 68, 37: studia, Ov. Tr. 4, 1, 101: vulgus, Hor. C. 2, 16, 40: oculi, Verg. A. 5, 654.
  2. II. In partic.
    1. A. Stingy, niggardly: malignus, largus, Plaut. Bacch. 3, 2, 17.
      Of favors, Ter. Hec. 1, 2, 84: vagae ne parce malignus arenae ossibus particulam dare, Hor. C. 1, 28, 23.
      Trop.: fama, Ov. H. 16, 143: in laudandis dictionibus, Quint. 2, 2, 6.
    2. B. Transf.
      1. 1. Barren, unfruitful: terra malignior ceteris, Plin. Ep. 2, 17, 15: colles, Verg. G. 2, 179.
      2. 2. Scanty, insufficient, dim, petty, small, narrow: ostium, too narrow, Sen. Q. N. 3, 27: aditus, Verg. A. 11, 525: ignis, Mart. 10, 96, 7: lux, Verg. A. 6, 270: conspecta est parva maligna Unda procul venā, Luc. 9, 500: munus, Plin. 7, 50, 51, § 167.
        Hence, adv.: mălignē.
      1. 1. In gen., ill-naturedly, spitefully, enviously, malignantly (not in Cic. or Cæs.): maledice ac maligne loqui, Liv. 45, 39.
        Comp.: malignius habitum esse sermonem, Curt. 8, 1, 8.
      2. 2. In partic.
        1. a. Stingily, grudgingly: ager maligne plebi divisus, Liv. 8, 12: famem exstinguere, sparingly, Sen. Ep. 18, 9: non mihi fuit tam maligne, ut, etc., it has not gone so poorly with me that, etc., Cat. 10, 18: dispensare, Sen. Ben. 6, 16, 7: laudare, Hor. Ep. 2, 1, 209.
          Comp.: dicis, malignius tecum egisse naturam, Sen. Ep. 44, 1.
        2. b. Little, scantily: terra eorum, quae seruntur, maligne admodum patiens, a very little, Mel. 2, 2: apertus, Sen. Ben. 6, 34, 3: virens, Plin. 34, 11, 26, § 112.

mălĭlŏquax, ācis, adj. [male-loquax], evil-speaking, slanderous: lingua est maliloquax mentis indicium malae, P. Syrus in Mim. (cf. id. Sent. App. v. 267 Rib.).

mălĭlŏquĭum, ii, n. [male-loquor], an evil-speaking, slander (post-class.), Tert. Spect. 2; id. Apol. 45.

mălĭlŏquus, a, um, adj. [male-loquor], evilspeaking, slanderous (post-class.): lingua, Hier. Ep. 148, 16; Arn. in Psa. 11.

mālĭnus, a, um, adj., = μήλινος,

  1. I. of or belonging to an apple-tree: pruna, Plin. 15, 13, 12, § 42.
  2. II. Of the color of apples, apple-green, Plin. 22, 21, 26, § 53 Jan.

mălĭtas, ātis, f. [malus; cf. bonitas], evil, harm (post-class.): timor majoris malitatis (al. majoris mali), Dig. 4, 2, 5; cf. κακία, malitas, Gloss. Philox.

mălĭtĭa, ae, f. [malus], bad quality, badness.

  1. I. Lit. (post-class.): terrae malitia, Pall. 1, 6: arboris, unfruitfulness, id. 11, 8.
  2. II. Trop., ill-will, spite, malice (class.): virtutis contraria est vitiositas: sic enim malo, quam malitiam, appellare eam, quam Graeci κακίαν appellant: nam malitia certi cujusdam vitii nomen est: vitiositas omnium, Cic. Tusc. 4, 15, 34: est enim malitia versuta et fallax nocendi ratio, id. N. D. 3, 30, 75; id. Rosc. Com. 16, 46: per summam fraudem et malitiam, id. Quint. 18, 56; id. Clu. 26, 70; opp. to virtus: virtute, non malitia, P. Scipioni placuisse, Sall. J. 22, 2.
    With malus: sine mala omni malitia, Plaut. Aul. 2, 2, 38.
    In plur.: collatio nostrarum malitiarum, Plaut. Mil. 3, 3, 66: everriculum malitiarum omnium, Cic. N. D. 3, 30, 74.
    1. B. Cunning, artfulness: muliebris malitia adhibenda est mihi, Plaut. Ep. 4, 1, 23.
    2. C. Sometimes in a good sense, like our roguery, Cic. Att. 15, 26, 4: tamen a malitia non discedis, you do not desist from your roguery, id. Fam. 9, 19, 1.

mălĭtĭōsē, adv., v. malitiosus fin.

mălĭtĭōsĭtas, ātis, f. [malitiosus], wickedness, knavishness (eccl. Lat.), Tert. adv. Marc. 3, 15 fin.

mălĭtĭōsus, a, um, adj. [malitia], full of wickedness, wicked, knavish, crafty, malicious.

  1. I. In gen. (class.): homo, Cic. Off. 3, 13, 57: malitiosissimus, Front. ad M. Caes. 4, 3.
    Of things: juris interpretatio, Cic. Off. 1, 10, 33.
  2. II. As nom. prop.: Silva Malitiosa, a forest in the Sabine territory, Liv. 1, 30, 9; = ὕλη κακοῦργος, Dion. 3, 33.
    Hence, adv.: mălĭtĭōsē, wickedly, knavishly, perfidiously: quicquam agi dolose, aut malitiose, Cic. Off. 3, 15, 61: facere aliquid, id. Verr. 2, 2, 53, § 132.
    Comp.: rem mandatam malitiosius gerere, Cic. Rosc. Am. 38, 111.

Mālĭus, a, um, v. Maliacus.

mălĭvŏlens, mălĭvŏlentĭa, and mălĭvŏlus, v. malevolens, etc.

mallĕātor, ōris, m. [malleo, -āre, obs.; v. malleus], a hammerer, hammer-man: balucis, Mart. 12, 57, 9: malleatores monetae Caesaris, Inscr. Orell. 3229; Vulg. Gen. 4, 22.

mallĕātus, a, um, adj. [malleo, -āre, obs.; v. malleus], wrought or beaten with a hammer, hammered (post-Aug.): spartum, Col. 12, 19, 4: libri, Dig. 32, 1, 52, § 5.

* mallĕŏlāris, e, adj. [malleolus], of or belonging to vine-shoots or to young vines (post-Aug.): virga, Col. Arbor. 3, 3.

mallĕŏlus, i, m. dim. [malleus], a small hammer or mallet.

  1. I. Lit., Cels. 8, 3, 29; Vulg. Jud. 4, 21: verba mea sunt quasi malleus conterens petram, id. Jer. 23, 29.
  2. II. Transf.
    1. A. A hammershaped slip, a mallet-shoot for planting: malleolus novellus est palmes, innatus prioris anni flagello, cognominatusque a similitudine rei, quod in ea parte, quae deciditur, ex vetere sarmento prominens utrinque, malleoli speciem praebet, Col. 3, 6, 3; cf. Plin. 17, 21, 35, § 156: malleolos pangere, to set in, plant, Col. 3, 3, 12; so, deponere, id. ib.: conserere, id. 3, 14, 2: demergere, id. 3, 18, 2: serere sulco, vel scrobe, Plin. 17, 22, 35, § 169.
    2. B. In milit. lang., a kind of fire-dart, Amm. 23, 4, 14; cf. Paul. ex Fest. p. 135 Müll.: malleoli, manipuli spartei pice contecti, qui incensi aut in muros aut in testudines jaciuntur, Non. 556, 11 sq.: partim malleolos, partim fasces sarmentorum incensos supra vallum, etc., Sisenn. ap. Non. 556, 13: malleolos et faces ad inflammandam urbem comparare, Cic. Cat. 1, 13, 32; cf. id. Mil. 24, 64: faces taedamque et malleolos stupae illitos pice parari jubet, Liv 42, 64, 3; cf. id. 38, 6, 2.
    3. C. The tongue of a shoe-buckle: malleoli ossei vel aerei, Isid. 19, 34, 10.

mallĕus, i, m., a hammer, mallet, maul.

  1. I. Lit.: (navis) excussa malleo, Plaut. Men. 2, 3, 52: malleorum rostra, Plin. 34, 14, 41, § 144: stuparius, a swingle-staff, id. 19, 1, 3, § 17.
    Of the maul or axe for felling animals to be sacrificed: tempora discussit claro cava malleus ictu, Ov. M. 2, 624: elato alte malleo, cultrarium mactavit, Suet. Calig. 32.
    Prov.: malleum sapientiorem vidi excusso manubrio, the hammer wiser than the handle, Plaut. Ep. 3, 4, 87.
  2. II. Transf., a disease among animals: sunt species mallei septem, Veg. Vet. 1, 2, 1; 1, 10, 1.

Mallĭus, ĭi, m. [cf. Manlius], a Roman proper name.

    1. 1. Mallius Glaucia, Cic. Rosc. Am. 7, 18; 34, 96.
    2. 2. Cn. Mallius Maximus, Cic. Planc. 5, 12; id. Mur. 17, 36; cf. Sall. J. 114.

mallo, ōnis, m., = μαλλός.

  1. I. The stem of onions (post-class.): mallonem caeparum, id est calamos siccos, unde fasces dependent, Veg. Vet. 2, 60; 1, 63.
  2. II. A kind of tumor on the knees in animals, Veg. Vet. 2, 48, 1.

Malloea, ae, f., a city in Thessaly, Liv. 32, 41, 5; 36, 10, 5.

mallon, n., the Bœotian name for the plant Nymphæa, Plin. 25, 7, 37, § 75 (al. madon).

Mallos and us, i, f., = Μαλλός,

  1. I. a city in Cilicia, Mel. 1, 13, 1; Luc. 3, 227.
    Hence,
  2. II. Mallōtes and Mālōtes, ae, m., = Μαλλω:της and Μαλώτης, an inhabitant of Mallus, Varr. R. R. 1, 1, 8; Suet. Gram. 2.

mallus, i, m., = μαλλός, a lock of wool, Cato, R. R. 157.

mallŭvĭae, ārum, f. [manus-lavo], water for washing the hands, Paul. ex Fest. p. 161 Müll.; v. the foll. art.

malluvĭum, i, n. [manus-lavo], a wash-handbasin: malluvium dicitur, quo manus lavuntur malluviae quibus manus sunt lautae (i. e. water to wash the hands in), perinde ut quibus pedes pelluviae, Paul. ex Fest. p. 160 Müll.

mālo, mālui, malle (old forms, mavolo for malo, Plaut. As. 5, 1, 18; id. Curc. 2, 3, 41; id. Poen. 1, 2, 88; 90; id. Rud. 5, 3, 57; Ter. Hec. 4, 1, 25: mavolunt for malunt, Naev. ap. Fest. s. v. stuprum, p. 317 Müll.: mavoluit for maluit, Petr. S. p. 77: mavelim for malim, Plaut. As. 5, 2, 27; id. Aul. 4, 5, 1; id. Capt. 3, 3, 1; id. Bacch. 4, 8, 18; id. Men. 5, 1, 20; id. Mil. 4, 8, 46; id. Merc. 4, 3, 21; 5, 4, 48; id. Poen. 1, 1, 23; 4, 2, 5; 5, 2, 31; id. Pers. 1, 1, 4; id. Rud. 2, 7, 12; id. Truc. 2, 2, 22; 2, 4, 68; 4, 2, 29; 30; 33: mavelis for malis, id. Capt. 2, 2, 20; id. Ps. 1, 2, 8: mavelit for malit, id. Trin. 2, 2, 25: mavellem for mallem, id. Am. 1, 3, 14; id. Curc. 4, 2, 26; id. Bacch. 2, 2, 21; 3, 3, 48; 4, 9, 125; id. Mil. 2, 2, 16; id. Ps. 1, 1, 128; 4, 5, 6; id. Poen. 3, 3, 37: mavolet for malet, id. As. 1, 1, 108), v. a. [magis-volo], to choose rather, to prefer.

  1. I. In gen., constr. with acc. of the person or thing, with an object-clause, or with subj. (class.).
          1. (α) With acc. of the person or thing (rare): bonos et senatum malet, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 4, 2: ambigua, ancipitia malebat, Tac. H. 2, 86: quin omnia malit, Hor. S. 2, 4, 61: quod mallem, which I would prefer, Ov. Tr. 2, 239; id. H. 21, 35: malo, Malo Venusinam quam te, Juv. 6, 167: ridenda poëmata malo, quam te, id. 10, 124; 14, 153.
            In late Lat. also with acc. and dat.: ut me aliis omnibus mallet, App. Mag. 73, p. 321, 10.
          2. (β) With object-clause (usu. class. constr.): seseque ii perire mavolunt ibidem, quam, etc., Naev. ap. Fest. p. 317 Müll.; Enn. ap. Varr. L. L. 6, § 81 Müll.; Cic. Off. 1, 19, 65: Cato jam servire quam pugnare mavult, id. Att. 7, 15, 2: maluit illum esse deum, Hor. S. 1, 8, 3; Cic. Att. 13, 22, 3; id. Div. 2, 57, 118: judicium prius de probro quam de re maluit fieri, id. Quint. 2, 9: praetextam sumere mavis, an esse, etc., Juv. 10, 99.
          3. (γ) With nom. and inf.: esse quam videri bonus malebat, Sall. C. 54, 5: unde fit ut malim fraterculus esse gigantis, Juv. 4, 98.
          4. (δ) With subj. (mostly poet.): mallemcognoscerem, Cic. Fam. 7, 14: mallem divitias mihi dedisses, Quam, etc., Cat. 24, 4: fabula sit mavult, quam sine amore deus, Tib. 2, 3, 32: malo pater tibi sit Thersites, Juv. 8, 269.
            Sometimes with comp. abl. instead of quam (poet. and in post-Aug. prose): nullos his mallem ludos spectasse, rather than these, Hor. S. 2, 8, 79: ne dubitaret armis incruentas conditiones malle, to choose rather than arms, prefer to arms, Tac. A. 12, 46.
            Sometimes followed pleonastically by potius: se ab omnibus desertos potius quam abs to defensos esse malunt, Cic. Div. in Caecil. 6, 21: an ille Uticae potius, quam Romae, cum alienis esse quam cum suis maluisset? id. Lig. 2, 5; id. Cat. ap. Fam. 15, 5, 2; Anton. ap. Cic. Att. 14, 13, A, 3.
            Also by quam: qui magis vere vincere, quam diu imperare malit, Liv. 22, 34 fin.
            Strengthened by multo or haud paulo: meo judicio multo stare malo, quam aliorum, much rather, Cic. Att. 12, 21, 5: haud paulo hunc animum malim quam, etc., id. Tusc. 1, 42, 99.
  2. II. In partic., to be more favorable to one: in hac re malo universae Asiae et negotiatoribus, Cic. Att. 2, 16, 4: quamquam illi omnia malo, quam mihi, i. e. would rather he had them, id. Planc. 24, 59.
    Hence, mālens, entis, P. a., preferring (late Lat.), Hier. in Matt. 2, ad 14, 4; Aug. c. Jul. 4, 14, 68.

mālŏbăthrātus, a, um, adj. [malobathron], anointed with malobathron (postclass.): satrapae pumicati, malobathrati, Sid. Ep. 8, 13.

mālŏbā̆thrĭnus, a, um, adj., = μαλοβάθρινος, made of betel: oleum, Cael. Aur. Acut 3, 3, 24; id. Tard. 5, 1, 12.

mālŏbăthron (mālŏbăthrum), i, n., = μαλόβαθρον.

  1. I. Lit., an Indian or Syrian plant, from which a costly oint ment was prepared, perh. betel or base cin namon, Plin. 12, 26, 59, § 129; Sid. Carm. 2, 415.
  2. II. Transf., the oil procured from this plant, malobathrum: coronatus nitentes Malobathro Syrio capillos, Hor. C. 2, 7, 7; also used in medicine, Cels. 5, 23; Plin. 23, 4, 48, § 93.

mālŏgrānāta, ae, f., a pomegranatetree, Isid. Orig. 17, 7.

mālŏgrānātum (better mālum grānātum), i, n. [2. malum-granatum], a pomegranate, Plin. 26, 8, 31, § 49; Hier. Com. ad Aggen. 2, 20; Vulg. Num. 20, 5.

mālŏpē, ēs, f., mallows: majorem (malvam) Graeci malopen vocant in sativis, Plin. 20, 21, 84, § 222 (v. malva).

maltha, ae, f., = μάλθα,

  1. I. a kind of thick, fatty petroleum from Samosata, fossil tar, the flame of which could be extinguished only with earth, Plin. 2, 104, 108, § 235.
    1. B. Transf., a kind of varnish or cement made of slaked lime and hog’s fat: maltha e calce fit recenti; gleba vino restinguitur: mox tunditur cum adipe suillo et ficu, Plin. 36, 24, 38, § 181; Pall. 1, 41.
  2. * II. Trop., an effeminate person, Lucil. ap. Non. 37, 9.

Malthīnus (al. Maltī-), i, m. [maltha, II.], a fictitious name, Hor. S. 1, 2, 25.

maltho, āre, 1, v. a. [maltha, II.], to cement, to varnish (post-Aug.), Plin. 36, 24, 58, § 181, Schol. Juv, 5, 48 Cramer.

Malūgĭnensis, is, m., a Roman surname in the gens Cornelia, e. g. M. Cornelius Maluginensis, Liv. 4, 21.

maluginōsus, μακεντρεχής, cunning, crafty, Gloss. Philox.

1. mălum, i, v. 1. malus, fin. 1.

A maximum of 100 entries are shown.