Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

2. Castor, ŏris (acc. to some gramm. Castōris, Quint. 1, 5, 60), m., = Κάστωρ.

  1. I. The son of the Spartan king Tyndarus and Leda, brother of Helena and Pollux, with whom, as twin star (Gemini; hence even Castores, Plin. 10, 43, 60, § 121; 35, 4, 10, § 27; 7, 22, 22, § 86; and: alter Castor, Stat. S. 4, 6, 16), he served as a guide to mariners, Varr. L. L. 5, § 58; Cic. N. D. 2, 2, 6; 3, 18, 45; Hor. Ep. 2, 1, 5; id. Epod. 17, 42; 17, 43; id. C. 4, 5, 35: gaudet equis, id. S. 2, 1, 26; cf. id. C. 1, 12, 25, and Ov. M. 12, 401: ad Castoris (sc. aedem), on the forum, Cic. Mil. 33, 91; where pecuniary affairs were transacted, id. Quint. 4, 17; cf. Juv. 14, 260.
  2. II. Derivv.
    1. A. In oaths: ecastor and mecastor [the old interj. e or the pron. acc. me, prefixed; cf.: equidem, edepol; mehercle, medius fiduis, etc., v. Corss. Ausspr. II. p. 856 sq.], by Castor, an oath in very frequent use, especially by women, though not exclusively by them, as asserted by Gell. 11, 6, 1, and Charis. p. 183 P.; cf. Plaut. As. 5, 2, 46; 5, 2, 80; id. Cas. 5, 4, 13: ecastor, re experior, quanti facias uxorem tuam, id. Am. 1, 3, 10; 1, 3, 39; id. Cist. 4, 2, 61; id. Truc. 2, 5, 28; id. Poen. 1, 2, 71; id. Stich. 1, 3, 89; id. As. 1, 3, 36; id. Truc. 2, 2, 60; id. As. 3, 1, 30; id. Stich. 1, 3, 81: ecastor vero, id. Merc. 4, 1, 25: per ecastor scitus (i. e. perscitus ecastor) puer est natus Pamphilo, Ter. And. 3, 2, 6: nec nunc mecastor quid hero ego dicam queo comminisci, Plaut. Aul, 1, 1, 28; cf. id. Merc. 4, 1, 6; id. Cas. 2, 3, 30; id. Men. 4, 2, 50; id. Mil. 1, 1, 63; cf. also id. Stich. 1, 3, 86; id. Truc. 2, 2, 36; 2, 7, 30; 3, 2, 11; 4, 4, 9; 5, 1, 26: Sy. Salve, mecastor, Parmenio. Pa. Et tu, edepol, Syra, Ter. Hec. 1, 2, 8 Don.
    2. B. Ad Castŏris or Lŏcus Ca-stŏrum, nom. propr., a place in Upper Italy, between Cremona and Bedriacum, where stood a shrine of Castor and Pollux, Suet. Oth. 9; Tac. H. 2, 24.
    3. C. Castŏrĕus, a, um, adj. of Castor: manus, Sen. Hippol. 810.
  3. III. A companion of Æneas, Verg. A. 10, 124.
  4. IV. The grandson of king Deiotarus, Cic. Deiot. 1, 2, 10; 1, 2, 28 sq.
  5. V. Castor Tarcondarius, a chieftain of Gallogrœcia, ally of Pompey, Caes. B. C. 3, 4.
  6. VI. Antonius Castor, an author on botany, Plin. 25, 17, 66, § 174; 25, 2, 5, § 9.

Laurētum (Lōrētum), i, n. [laurus], a laurel-grove: tale, Suet. Galb. 1.

  1. B. Esp., Lauretum or Laurel-grove, a place on the Aventine Hill, Varr. L. L. 5, § 152 Müll.
    Form Loretum, Plin. 15, 30, 40, § 138.

lĕpas (lŏpas, Non. 551, 5), ădis, f., = λεπάς, a kind of shell-fish that adheres closely to rocks, a limpet: lopades genus conchae marinae, Non. l. l.: lepadas (lopadas, acc. to Non.), ostreas, captamus, Plaut. Rud. 2, 1, 8; id. Cas. 2, 8, 57.

lībertas (old form, loebertas; v. 1. liber init.), ātis, f. [1. liber], the state or condition of a freeman, a being free, freedom, liberty, freedom from restraint or obligation, free will, etc.

  1. I. In gen.: quid est enim libertas? potestas vivendi, ut velis, Cic. Par. 5, 1, 34: ne majorem largiar ei, qui contra dicturus est, libertatem et licentiam, id. Ac. 2, 10, 30: praecidere sibi libertatem vivendi, id. Verr. 2, 3, 1, § 3: tabella dat populo eam libertatem, ut, quod velint, faciant, id. Planc. 6, 16: libertas in ridendo, in plorando, id. ib. 14, 33: omnium rerum impunitam libertatem tenere, id. de Or. 1, 52, 226: libertas est naturalis facultas ejus quod cuique facere libet, nisi si quid vi aut jure prohibetur, Just. Inst. 1, 3, 1.
    With gen.: feminae omnium rerum libertatem desiderant, Liv. 34, 2 fin: testamentorum, Quint. 3, 6, 84: verborum (with licentia figurarum), id. 10, 1, 28: dialogorum, id. 10, 5, 15: caeli, the open air, id. 10, 3, 22.
    Poet. with inf sit modo libertas, quae velit ira, loqui, Prop. 1, 1, 28: nec mihi libertas imis freta tollere arenis, Val. Fl. 1, 601.
  2. II. In partic.
    1. A. Civil freedom, liberty, opp. to slavery: Scaevae, servo Q. Crotonis, libertas data est, Cic. Rab. Perd. 11, 31: alicujus libertati parcere, Enn. ap. Cic. Off. 1, 12, 38 (Ann. v. 206 Vahl.): omnes homines naturā libertati studere et condicionem servitutis odisse, Caes. B. G. 3, 10 fin.: patriam et libertatem perdidi, Plaut. Capt. 2, 2, 50: libertas paenulast tergo tuo, id. Most. 4, 2, 74: haruspex his promisit libertatem, id. Poen. 5, 4, 54: aliquem in libertatem asserere, Suet. Vit. 10: petitur puer in libertatem, id. Rhet. 1: libertatis condicio, Ulp. Fragm. 2, 3: favor libertatis, Gai. Inst. 1, 21; Paul. Sent. 2, 23, 2: libertatem dare, Gai. Inst. 2, 200: amittere, id. ib. 1, 160 sq.
          1. (β) In plur. (anteand post-class.): tribus non conduci possim libertatibus, Quin, etc., Plaut. Cas. 2, 8, 70: pecunias et libertates servis et ante dono datas, Tac. A. 15, 55: in libertatibus dandis, Gai. Inst. 2, § 228: libertatium conservandarum causa, Dig. 38, 1, 13, § 1: lex (Fufia Caninia) cavet ut libertates servis testamento nominatim dentur, Ulp. Fragm. 1, 25.
      1. 2. Trop.: se in libertatem vindicare, Cic. de Or. 2, 33, 145; cf.: in libertatem vindicati, id. N. D. 1, 20, 56.
    2. B. Political freedom, liberty, or independence of a people not under monarchical rule, or not subject to another people (opp. servitus and dominatus): aut exigendi reges non fuerunt: aut plebi re, non verbo danda libertas, Cic. Leg. 3, 10 fin.: aliae nationes servitutem pati possunt: populi Romani est propria libertas, id. Phil. 6, 7 fin.; cf. id. ib. 3, 11 fin.: in optimatium dominatu vix particeps libertatis potest esse multitudo, id. Rep. 1, 27, 43: et a regum et a patrum dominatione solere in libertatem rem populi vindicari, etc., id. ib. 1, 32, 48: alicui eripere libertatem, id. ib. 1, 17, 28: in libertate permanere, Caes. B. G. 3, 8: libertatem accipere, recuperare, id. ib. 7, 1 fin.: plus communi libertati tribuere, id. ib. 7, 37: per dolum ac proditionem prope libertas amissa est, Liv. 2, 3, 1: conditor Romanae libertatis, id. 8, 34.
    3. C. The spirit of liberty, consciousness of freedom: dolor animi, innata libertas, prompta excellensque virtus, Cic. Sest. 41, 88: timefacta libertas, id. Off. 2, 7, 24.
    4. D. Freedom of speech or thought, frankness, boldness, candor (mostly post-Aug.): hoc mihi libertas, hoc pia lingua dedit, Ov. H. 15, 68: vera de exitu ejus magna cum libertate ominatus est, Vell. 2, 71, 2: quae in aliis libertas est, in aliis licentia vocatur, Quint. 3, 8, 48: affectatores libertatis, id. 6, 2, 16; 10, 1, 94: antiqua comoedia facundissimae libertatis, id. 10, 1, 65: vox honestissimae libertatis, id. 11, 1, 37: libertas ingenii, Sall. J. 30, 3.
    5. E. Freedom from taxation, exemption: aedium, Dig. 8, 6, 18.
  3. F. Personified: Līber-tas, tatis, f., the goddess of Liberty, whose temple on the Aventine Hill was founded by the father of Tiberius Gracchus in the second Punic war; in the atrium of this temple the census-tables were preserved, Ov. F. 4, 624; Liv. 24, 17; 25, 7; 34, 44; 45, 15; Cic. Mil. 22, 59; id. Att. 4, 16, 14; id. N. D. 2, 23, 61. A statue of Libertas was erected by Clodius on the site of Cicero’s house after it was pulled down, Cic. Att. 4, 2, 3.

lŏba, ae, f.

  1. I. The haulm or straw of Indian millet, Plin. 11, 7, 10, § 55.
  2. II. Nightshade, also called strychnos, App. Herb. 74.

lŏcālis, e, adj. [locus], of or belonging to a place, local (late Lat.): determinatio, Tert. adv. Marc. 4, 34: locale universali opponit, id. ad Scapul. 3: aerumnae, Amm. 14, 7, 5: adverbia, adverbs of place, Charis. p. 182 P.
Hence, adv.: lŏcālĭter, locally: Besae dei localiter appellati oraculum, i. e. by the inhabitants, Amm. 19, 12, 3; Tert. Pall. 2; Cassiod. Var. 1, 35.

lŏcālĭtas, ātis, f. [locus], locality, as a necessary quality of bodies, Claud. Mam. Stat. Anim. 3, 3; 4.

lŏcālĭter, adv., v. localis fin.

lŏcārĭus, a, um, adj. [loco], of or belonging to letting; hence, substt.

  1. I. lŏcārĭus, ii, m., one who first took possession of a seat in the theatre and let it out to one who came later: Hermes, divitiae locariorum, a famous gladiator, who filled the theatre, and thus brought much gain to those who parted with their seats for hire, Mart. 5, 24, 9.
  2. II. lŏcārĭum, ii, n., rent paid for a stall to sell goods from, stall-money, stallage, Varr. L. L. 5, § 15 Müll.

lŏcātārĭus, ὁ μισθούμενος, a contractor, Gloss. Philox.

lŏcātīcĭus or -tĭus, a, um, adj. [loco], let, hired out: fatigatio, Sid. Ep. 6, 8: manus, Salv. Ep. 1.

lŏcātĭo, ōnis, f. [loco], a placing, locating; a disposition, arrangement.

  1. I. In gen.: recta locatio, prioribus sequentia annectens, Quint. 7, 1, 1 dub. (Zumpt, collocatio): locatio verborum, id. 9, 4, 32.
  2. II. In partic., a letting out, leasing: quae (porticus) consulum locatione reficiebatur, Cic. Att. 4, 3, 2: fundi, Col. 1, 7, 3: locationes praediorum rusticorum, the farming out of the Macedonian crown-lands, Liv. 45, 18.
    1. B. Transf., a contract of letting or hiring, a lease, Cic. Att. 1, 17, 9: consensu fiunt obligationes in locationibus, Gai. Inst. 3, 135; 142 sqq.

lŏcātītĭus, v. locaticius.

lŏcātor, ōris, m. [loco],

  1. I. one who lets, a letter, hirer out: domus, Dig. 19, 2, 60: insulae et fundi, ib. 35: operis, ib. 36: meretricum, Firm. Math. 4, 6: LOCATOR A SCENA or SCENICORVM, one who furnished for a stipulated sum the actors and stage apparatus to him who gave a play, Inscr. Orell. 2618 sq.; 2629.
  2. II. A contractor, undertaker: funeris, Plin. 7, 52, 53, § 176.

* lŏcātōrĭus, a, um, adj. [loco], of or belonging to letting or hiring out: locatorius, μισθωσιμαῖος, Gloss. Philox.: locatoria provincia, where one will be a mere letter out, Cic. Att. 15, 9, 1; Orell. N. cr.

lŏcellus, i, m. dim. [locus], a little place; hence,

  1. I. A compartment in a locker or chest, Caes. ap. Charis. p. 60 P.: praetorum, Mart. 10, 88.
  2. II. A chest, casket: anulos in locellum repositos haeredibus reddidit, Val. Max. 7, 8, 9.

Lochīa, ae, f., = λοχεία (midwife), a surname of Diana, Inscr. ap. Grut. 1011, 3.

lŏcĭto, āre, v. freq. a. [loco], to let or hire out: agelli hic est sub urbe paulum, quod locitas foras, Ter. Ad. 5, 8, 26.

lŏco, āvi, ātum, 1 (old forms, locassim for locaverim, Plaut. Aul. 2, 2, 51; so, locassint, Cic. Leg. 3, 4, 11), v. a. [locus], to place, put, lay, set, dispose, arrange.

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: equites pro cornibus, Quint. 2, 13, 3: crates adversas locari jubet, Caes. B. C. 3, 46: milites super vallum in munimentis, Sall. J. 100: cum sol ita locatus fuisset, ut, etc., Cic. Rep. 1, 15, 23: fundamenta (urbis), Verg. A. 4, 266; cf. id. ib. 1, 428: gramineoque viros locat ipse sedili, id. ib. 8, 176: vicos, Tac. G. 16: stipendium et commeatum, Sall. J. 90.
    2. B. In partic.
      1. 1. Locare puellam in matrimonium or in matrimonio, nuptiis, nuptum, or simply locare, to give a girl in marriage, to marry her to any one: cur me huic locabas nuptiis? Enn. ap. Auct. Her. 2, 24, 38 (Trag. v. 157 Vahl.): virginem habeo grandem, neque eam queo locare quoiquam, Plaut. Aul. 2, 2, 15: in matrimonium, id. Trin. 3, 3, 52: aliquam in luculentam familiam, id. Cist. 3, 2, 18: nuptum virginem adulescenti, Ter. Phorm. 5, 1, 25.
      2. 2. To let, lease, to hire or farm out (opp. conduco): vectigalia, Cic. Agr. 1, 3, 7: portorium, id. Inv. 1, 30, 47: agrum frumento, Liv. 27, 3: praedia non nummo sed partibus, Plin. Ep. 9, 37, 3: tabernas civitatibus ad stationem, Suet. Ner. 37.
        1. b. To give out on contract, to contract for having a thing done: tu idem optimum est Loces efferendum: nam jam credo mortuus est, Plaut. Aul. 3, 6, 30: impero, ut tu me quoivis castrandum loces, id. ib. 2, 2, 73: ut quod sit sibi operis locatum ecficeret, id. As. 2, 4, 37: ego operam meam tribus nummis hodie locavi ad artis naugatorias, id. Trin. 4, 2, 2: statuam faciendam, Cic. Phil. 9, 7, 16: funera, id. Verr. 2, 5, 43, § 120: majore pecuniā columnas dealbandas, quam, etc., id. ib. 2, 1, 59, § 154: statuas demoliendas, id. ib. 2, 2, 67, § 161: auseribus cibaria publice locantur (sc. praebenda), id. Rosc. Am. 20, 56: Junoni templum (sc. exstruendum), Liv. 5, 23: vestimenta exercitui (sc. facienda), id. 27, 10: ingentesque locat Caesonia Rhenos, Pers. 6, 47.
        2. c. Locare se or locare operam suam, to hire one’s self out, hire out one’s services: quid si aliquo ad ludos me pro manduco locem, Plaut. Rud. 2, 6, 51: operam suam ad aliquam rem, id. Trin. 4, 2, 1; Gell. 3, 3, 14: vocem, i. e. to become a ranter, Juv. 8, 185: locare noctes, of courtesans, Ov. Am. 1, 10, 30.
        3. d. To lend: ornamenta quae locavi metuo ut possim recipere, Plaut. Curc. 4, 1, 3.
        4. e. To quarter, establish in quarters: cohortes novis hibernaculis, Tac. A. 14, 38.
      3. 3. Of money, to invest, place: nec quicquam argenti locavi jam diu usquam aeque bene? Plaut. Most. 1, 3, 144.
      4. 4. To put or lend out money on interest: locare argenti nemini nummum queo, Plaut. Most. 3, 1, 4.
        Hence, locare se, to bring in interest, to yield: disciplina (histrionis) quae erat (Panurgo) ab hoc (Roscio) tradita, locabat se non minus HS CCCICCC, Cic. Rosc. Com. 10, 28.
  2. II. Trop.
    1. A. In gen., to place, put, set, lay, fix: metuo hercle ne illa mulier mi insidias locet, Plaut. Rud. 2, 5, 17: num tu pudicae quoipiam insidias locas? id. Curc. 1, 1, 25: vitam in tam clara luce locavit, Lucr. 5, 12: inter recte factum atque peccatum media locabat quaedam, Cic. Ac. 1, 10, 37: aliquem in amplissimo gradu dignitatis, id. Mur. 14, 30: civitas in Catonis et Bruti fide locata, id. Att. 6, 1, 5: omnia mea studia in Milonis magistratu fixi et locavi, id. Fam. 2, 6, 3: eo loco locati sumus, ut, etc., id. Lael. 12, 40: vos hortor, ut ita virtutem locetis, ut exceptā nihil amicitiā praestabilius esse putetis, id. ib. 27, 104: res certis in personis ac temporibus locata, id. de Or. 1, 31, 138: prudentia est locata in delectu bonorum et malorum, consists in, id. Off. 3, 17, 71: beneficium apud gratos, to confer upon, Liv. 7, 20.
    2. B. (Acc. to I. B. 2. c.) To put out, as at interest; to place so as to secure a return: optumo optume optumam operam das; datam pulcre locas, Plaut. Am. 1, 1, 122: beneficia apud gratos, Liv. 7, 20, 5: benefacta male locata male facta arbitror, Enn. ap. Cic. Off. 2, 18, 62 (Trag. v. 429 Vahl.).
    3. C. Locare nomen, to become surety, Phaedr. 1, 16, 1.
      Hence, P. a.: lŏcātus, a, um, only as subst.: lŏcātum, i, n., that which is placed on lease, hired out, Cic. N. D. 3, 30, 74.

Lō̆cri, ōrum, m., = Λοκροί.

    1. A. A people of Greece, consisting of several tribes.
      1. 1. The Locri Epicnemidii, on the Cephissus, Plin. 4, 7, 12, § 27.
      2. 2. The Locri Ozolae, bordering on the Ætolians, Plin. 4, 3, 4, § 7.
      3. 3. The Locri Epizephyrii, in the territory of the Bruttii, where they had founded the city of Narycium, Plin. 3, 5, 10, § 74; Cic. N. D. 2, 2, 6; 3, 5, 11; id. Fin. 5, 29, 87; id. Att. 6, 1, 18.
    2. B. The city of Narycium, a colony of the Grecian Locrians, now Gierace: haud procul ab urbe Locris, Liv. 28, 6 sq.; Mel. 2, 4, 8; Plin. 2, 96, 98, § 211; 7, 47, 48, § 152; cf. Mann. Ital. p. 186.
      Hence,
    1. A. Lŏcrensis, e, adj., of or belonging to the Epizephyrian Locrians, Locrian: ager, Plin. 11, 27, 32, § 95.
      Lŏcrenses, ium, m., the Locrians, Cic. Verr. 2, 5, 34, § 90.
    2. B. Lō̆cris, ĭdis, f., = Λοκρίς, the country of Locris, in Greece, Liv. 26, 26.

lŏcŭlāmentum, i, n. [loculus], a case, box, receptacle for any thing.

  1. I. In gen., for doves: loculamenta, quibus nidificent aves, Col. 8, 8, 3: novum, id. 8, 9, 3; for books: tecto tenus exstructa loculamenta, Sen. Tranq. 9, 7.
  2. II. In partic., a case, box, cell, Vitr. 10, 14, 3: dentium, i. e. the gums, Veg. Vet. 2, 32.

lŏcŭlāris, e, adj. [loculus], kept in boxes: resina, Pall. 3, 25, 23.

* lŏcŭlātus, a, um, adj. [loculus], furnished with compartments or divisions: loculatae arculae, piscinae, Varr. R. R. 3, 17, 4.

lŏcŭlōsus, a, um, adj. [loculus], full of little compartments or cells: putamen, Plin. 15, 22, 24, § 88.

lŏcŭlus, i, m. dim. [locus], a little place.

  1. I. In gen.: in cella est paulum nimis loculi lubrici, Plaut. Mil. 3, 2, 38.
  2. II. In partic.
    1. A. A coffin: equites in loculis asservati, Plin. 7, 16, 16, § 75; Vulg. Luc. 7, 14: hunc (pollicem regis in dextro pede) cremari cum reliquo corpore non potuisse tradunt, conditumque loculo in templo, Plin. 7, 2, 2, § 20.
    2. B. A bier, Fulg. Planc. Exposit. Serm. p. 558 Merc.
    3. C. A compartment, manger, stall: loculi vel marmore vel lapide vel ligno facti distinguendi sunt, ut singula jumenta hordeum suum ex integro nullo praeripiente consumant, Veg. Vet. 1, 56, 4.
    4. D. In plur.: loculi, a small receptacle with compartments, a coffer or casket for keeping all sorts of things in: gestit enim nummum in loculos demittere, Hor. Ep. 2, 1, 175; id. S. 1, 3, 17: gramina continuo loculis depromit eburnis, Ov. F. 6, 749: hos de flavā loculos implere monetā, Mart. 14, 12: in quibus (loculis) erant claves vinariae cellae, Plin. 14, 13, 14, § 89.
      Hence, stimulorum loculi, applied to a bad slave, qs. you receptacle for goads (with which slaves were chastised), Plaut. Cas. 2, 8, 11; v. stimulus.
    5. E. Esp., a purse, pocket: e peculiaribus loculis suis, out of his own pocket, Suet. Galb. 12: laevo suspensi loculos tabulamque lacerto, Hor. S. 1, 6, 74; id. Ep. 1, 1, 56: neque enim loculis comitantibus itur ad casum tabulae, Juv. 1, 89; 10, 46 al.

lŏcū̆ples, ētis (ū, Mart. 5, 36, 6; gen. locupletium and locupletum; abl. sing. locuplete, usu. of a person, Cic. Verr. 2, 4, 12, § 29; id. Att. 12, 43, 2; Tac. H. 1, 46; rarely of a thing, Hor. S. 2, 6, 102; Pers. 3, 74: locupleti, of things, Cic. Verr. 2, 4, 1, § 1; id. de Or. 3, 48, 185; Sen. Contr. 2, 9, 4; rarely of a person, Cic. Verr. 2, 4, 21, § 46; Macrob. S. 5, 18, 14; v. Neue, Formenl. 2, p. 49 sq.), adj. [locus-plenus], rich in lands, substantial, opulent (syn.: dives, abundans, copiosus).

  1. I. Lit.: quod tum erat res in pecore et locorum possessionibus: ex quo pecuniosi et locupletes vocabantur, Cic. Rep. 2, 9, 16; cf.: (P. Nigidius) locupletem dictum ait ex compositis vocibus, qui pleraque loca, hoc est, qui multas possessiones teneret, Gell. 10, 5: locupletes locorum multorum domini, Paul. ex Fest. p. 119 Müll.
    So too, locupletem a locorum copia, Quint. 5, 10, 55: locupletes dicebant loci, hoc est agri plenos, Plin. 18, 3, 3, § 11: unum genus est eorum, qui magno in aere alieno, majores etiam possessiones habent: horum hominum species est honestissima, sunt enim locupletes, Cic. Cat. 2, 8; rarely of things: neque minus locuples ad eos hereditas perveniat, Gai. Inst. 1, 192.
    1. B. Transf., in gen., rich, wealthy, opulent: de ornatu ut locupletes simus scitis, Plaut. Rud. 2, 1, 4: egebat? immo locuples erat, Cic. Rosc. Com. 8, 22: mulier copiosa plane et locuples, id. Div. in Caecil. 17, 55.
      As subst.: Lycurgus agros locupletium plebi, ut servitio, colendos dedit, the rich, Cic. Rep. 3, 9 fin.: ut suffragia non in multitudinis, sed in locupletium potestate essent, id. ib. 2, 22, 39.
      So fem.: locuples quae nupsit avaro, Juv. 6, 141: locuples et referta domus, id. de Or. 1, 35, 161: in locuplete penu, Pers. 3, 74: locupletem optare podagram, i. e. characteristic of the rich, Juv. 13, 96.
      With abl.: praedā locuples, Sall. J. 84: locuples frugibus annus, Hor. Ep. 2, 1, 137: mancipiis locuples, id. ib. 1, 6, 39.
      With gen.: pecuniae, App. M. 8, p. 202, 12: locuples aquila, i. e. the lucrative post of centurion, Juv. 14, 197.
      With in and abl. in thesauris, Vulg. Jer. 51, 13.
      Comp.: locupletior negotiator, Quint. 1, 12, 17.
      Sup.: urbs locupletissima, Cic. Rep. 1, 14: locupletissimae urbes, Caes. B. C. 3, 31.
  2. II. Trop.
    1. A. Well stored or provided, richly supplied, rich: Lyslas oratione locuples, rebus ipsis jejunior, Cic. Fin. 5, 5, 13; id. N. D. 1, 40, 112: Latinam linguam non modo non inopem, sed locupletiorem etiam esse quam Graecam, id. Fin. 1, 3, 10.
    2. B. Transf., that is able to answer for a thing, that is a good surety, responsible, trustworthy, reliable, safe, sure: reus, that can fulfil his engagement, Liv. 9, 9: auctor, testis, a sufficient surety, a credible witness: Pythagoras et Plato locupletissimi auctores, jubent, Cic. Div. 2, 58, 119; cf.: quem enim auctorem de illo (Socrate) locupletiorem Platone laudare possumus? id. Rep. 1, 10, 16: locuples auctor Thucydides, id. Brut. 12, 47; id. Div. 1, 19, 37: accedit etiam testis locuples, Posidonius, id. Off. 3, 2, 10: tabellarius, a trusty, safe letter-carrier, id. Q. Fr. 3, 9, 6.
      Hence, adv.: lŏcū̆plētē, richly, amply (postclass.).
      1. 1. Lit., sup.: locupletissime mu neratus, Spart. Hadr. 3: dotata filia, Aur. Vict. Epit. 9.
      2. 2. Trop., in comp., Front. ad Anton. Imp. 1, 3 Mai.

lŏcū̆plētātĭo, ōnis, f. [locupleto], an enriching, a rich possession, Vulg. Judith, 2, 16.

lŏcū̆plētātor, ōris, m. [locupleto], an enricher (post-class.): familiarium, Eutr. 10, 15: MVNICIPII, Inscr. Orell. 816.

lŏcū̆plētē, adv., v. locuples fin.

lŏcū̆plēto, āvi, ātum, 1, v. a. [locuples], to make rich, enrich (syn. dito).

  1. I. Lit.: auro suas domus, Att. ap. Gell. 14, 1, 34: homines fortunis, Cic. Agr. 2, 26: maxima auri argentique praeda locupletatus, id. Rep. 2, 24, 44; id. Verr. 2, 5, 31, § 80: Africam equis, armis, viris, pecunia, Nep. Hamilc. 4, 1: cives, Cic. Rep. 2, 9, 15: celeriter locupletari, to grow rich, Col. 6 praef. § 4.
  2. II. Trop., to enrich, etc.: sapientem locupletat ipsa natura, Cic. Fin. 2, 28, 90: ipsam eloquentiam graviorum artium instrumento, id. Brut. 97, 331: templum picturis, i. e. to decorate, adorn, id. Inv. 2, 1.

lŏcus (old form stlocus, like stlis for lis, Quint. 1, 4, 16), i, m. (lŏcum, i, n., Inscr. ap. Grut. 129, 14; plur. loci, single places; loca, places connected with each other, a region; cf. Krebs, Antibarb. p. 666 sq., and v. infra), a place, spot.

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: adsedistis in festivo loco, i. e. the theatre, Plaut. Mil. 2, 1, 83: locum sibi velle liberum praeberier, ubi nequam faciat clam, id. Poen. 1, 1, 49; 3, 3, 44; cf. 3, 2, 25: omnes copias in unum locum convenire, Cic. Att. 8, 16, 2: Galli qui ea loca incolerent, Caes. B. G. 2, 4: locorum situm naturam regionis nosse, Liv. 22, 38: Romae per omnes locos, Sall. J. 32: facere alicui locum in turba, Ov. A. A. 2, 210: ex loco superiore agere, of an orator speaking from the rostra, or of a judge pronouncing judgment: de loco superiore dicere, Cic. Verr. 2, 2, 42, § 102: ex aequo loco, of one speaking in the Senate or conversing with another: et ex superiore et ex aequo loco sermones habiti, id. Fam. 3, 8, 2: ex inferiore loco, to speak before a judge, id. de Or. 3, 6, 23: primus locus aedium, a dwelling on the ground-floor, Nep. praef. 6.
      A post, position: loco movere, to drive from a place or post, Ter. Phorm. prol. 32; so, loco deicere, Hor. Ep. 2, 2, 30: loco cedere, to give way, abandon one’s post, retire, Sall. C. 9; Caes. B. G. 1, 15.
    2. B. In partic.
      1. 1. A place, seat, in the theatre, the circus, or the forum: Servi ne obsideant, liberis ut sit locus, room, seats, Plaut. Cas. prol. 23.
        Esp. the place assigned by the Senate to foreign ambassadors: locum ad spectandum dare, Cic. Mur. 35, 73; 34, 72; so Liv. 30, 17.
        Plur. loca, Liv. 34, 44, 5; Vell. 2, 32, 3; Suet. Claud. 21; id. Ner. 11; Plin. 8, 7, 7, § 21.
        But plur. loci, Tac. A. 15, 32.
      2. 2. So of the lodging, quarters, place of abode assigned to foreign ambassadors for their residence: locus inde lautiaque legatis praeberi jussa, Liv. 28, 39, 19; 30, 17, 14; 42, 26, 5; Symm. Ep. 4, 56; Sid. Ep. 8, 12: loca lautia, App. M. 3, p. 140, 30.
      3. 3. A piece or part of an estate: stricte loquendo locus non est fundus sed pars aliqua fundi, Dig. 50, 16, 60: locus certus ex fundo possideri potest, ib. 41, 2, 26.
      4. 4. A place, spot, locality; a country region: hau longe abesse oportet homines hinc; ita hic lepidust locus, Plaut. Rud. 1, 4, 35: nunc hoc ubi abstrudam cogito solum locum, id. Aul. 4, 6, 7: non hoc ut oppido praeposui, sed ut loco, Cic. Att. 7, 3, 10; Verg. A. 1, 530; Caes. B. G. 5, 12.
        Poet. of the inhabitants of a place, a neighborhood: numina vicinorum odit uterque locus, Juv. 15, 37.
        Of a place where a city once stood, a site: locus Pherae, Plin. 4, 5, 6, § 13: locus Buprasium, Hyrmine, id. ib.; cf. Ov. F. 2, 280.
        Plur. rarely loci: quos locos adiisti, Plaut. Trin. 4, 2, 86: locos tenere, Liv. 5, 35, 1: occupare, Sall. J. 18, 4; 76, 1; Lucr. 4, 509; Verg. A. 1, 306; 2, 28; Prop. 4 (5), 8, 22; Tac. A. 1, 61; 13, 36; Suet. Tib. 43.
        Usually loca: loca haec circiter, Plaut. Cist. 4, 2, 8: venisse in illa loca, Cic. Fam. 9, 2, 5; id. Fin. 5, 1, 2 sq.; Caes. B. G. 2, 4, 2; Lucr. 1, 373; 2, 146; Cat. 9, 7; 63, 3; Sall. J. 18, 11; 54, 3; Verg. G. 2, 140; id. A. 1, 51; 2, 495; Hor. C. 1, 22, 7; Tib. 4, 1, 97; Ov. M. 10, 29; Liv. 1, 1, 5; 1, 5, 2; 1, 6, 4 et saep.
      5. 5. In war or battle, a post, station (plur. loca): tum loca sorte legunt, Verg. A. 5, 132: loca jussa tenere, id. ib. 10, 238: loca servare, Amm. 25, 6, 14.
      6. 6. Loci and loca, of parts of the body: loci nervosi, Cels. 5, 26, 26.
        Esp.: muliebres, Varr. L. L. 5, 2, 15; and without adj., in females, the womb: si ea lotio locos fovebit, Cato, R. R. 157, 11: cum in locis semen insederit, Cic. N. D. 2, 51; Cels. 2, 8.
        Of animals, Col. 6, 27, 10.
        Of birds, Col. 8, 11, 8; Lucr. 14, 1246; Plin. 11, 37, 84, § 209; Cael. Aur. Acut. 3, 17: genitalia, Col. 7, 7, 4; cf. id. 8, 7, 2; 8, 11, 8; in males, Lucr. 4, 1034; 4, 1045.
      7. 7. Communis locus,
          1. (α) The place of the dead: qui nunc abierunt hinc in communem locum, Plaut. Cas. prol. 19.
          2. (β) A public place: Stheniusqui oppidum non maximum maximis ex pecunia sua locis communibus monumentisque decoravit, Cic. Verr. 2, 2, 46, § 112.
      8. 8. A burial-place, grave; very freq. in epitaphs; v. Inscr. Orell. 8; 4499; 4500 sq.
  2. II. Trop.
    1. A. A topic of discussion or thought; a matter, subject, point, head or division of a subject.
      1. 1. In gen.: cum fundamentum esset philosophiae positum in finibus bonorum, perpurgatus est is locus a nobis quinque libris, Cic. Div. 2, 1, 2: Theophrastus cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos, id. Fin. 1, 2, 6: hic locus, de natura usuque verborum, id. Or. 48, 162: philosophiae noti et tractati loci, id. ib. 33, 118: ex quattuor locis in quos honesti naturam vimque divisimus, id. Off. 1, 6, 18; id. Inv. 2, 3, 11; 2, 5, 16; 2, 8, 26 et saep.; Quint. 2, 4, 27; 2, 11, 6; 5, 8, 4; Juv. 6, 245; Tac. Or. 31.
      2. 2. Esp.: loci, the grounds of proof, the points on which proofs are founded or from which they are deduced: cum pervestigare argumentum aliquod volumus, locos nosse debemus, Cic. Top. 2, 7; id. de Or. 1, 13, 56; 3, 55, 210: traditi sunt ex quibus argumenta ducantur duplices loci, id. Or. 35; so sing.: itaque licet definire, locum esse argumenti sedem, id. Top. 2.
      3. 3. Esp.: loci communes, general arguments, which do not grow out of the particular facts of a case, but are applicable to any class of cases: pars (argumentorum) est pervagatior et aut in omnis ejusdem generis aut in plerasque causas adcommodata: haec ergo argumenta, quae transferri in multas causas possunt, locos communis nominamus, Cic. Inv. 2, 14, 47 sq.; cf. the passage at length; id. ib. 2, 16, 50 sq.; 2, 18, 56; Auct. Her. 3, 8, 15; Quint. 2, 1, 9; 3, 1, 12; 5, 1, 3; 5, 13, 57 al.
        Sing.: vix ullus est tam communis locus, qui possit cohaerere cum causa, nisi aliquo proprio quaestionis vinculo copulatus, Quint. 2, 4, 30: locus, for communis locus, id. 4, 2, 117; 5, 7, 32.
    2. B. A passage in a book or author; plur. loci (Zumpt, Gram. § 99): locos quosdam transferam, Cic. Fin. 1, 3, 7; Quint. 1, 1, 36; 1, 4, 4; 5, 13, 42; 6, 3, 36; Tac. Or. 22: locos Lucreti plurimos sectare, Gell. 1, 21, 7; but rarely loca: loca jam recitata, Hor. Ep. 2, 1, 223; Amm. 29, 2, 8.
    3. C. Room, opportunity, cause, occasion, place, time, etc., for any thing: et cognoscendi et ignoscendi dabitur peccati locus, Ter. Heaut. 2, 1, 6: avaritia paululum aliquid loci rationi et consilio dedisset, Cic. Quint. 16, 53: de tuo in me animo iniquis secus existimandi videris nonnihil dedisse loci, to have given occasion, cause, reason, id. Fam. 3, 6, 6: dare suspicioni locum, id. Cael. 4, 9: dare locum dubitationis, id. Balb. 6, 16; Val. Fl. 4, 451: locum habere, to find a place: qui dolorem summum malum dicit, apud eum, quem locum habet fortitudo? Cic. Off. 3, 33, 117: in hoc altero dicacitatis quid habet ars loci? id. de Or. 2, 54, 219; so, locus est alicui rei: legi Aquiliae locus est adversus te, Dig. 9, 2, 27; cf.: huic edicto locus est, ib. 37, 10, 6; cf.: meritis vacat hic tibi locus, Verg. A. 11, 179: cum defendendi negandive non est locus, Quint. 5, 13, 8: quaerendi, id. 3, 8, 21.
      Also in the sense of there is place for any thing, it finds acceptance: in poëtis non Homero soli locus est aut Archilocho, etc., Cic. Or. 1, 4: si in mea familiaritate locus esset nemini nisi, etc., id. Planc. 33, 82: maledicto nihil loci est, id. Mur. 5, 12: locum non relinquere, to leave no room for, not to admit, to exclude: vita turpis ne morti quidem honestae locum relinquit, id. Quint. 15, 49; so, nec precibus nostris nec admonitionibus relinquit locum, id. Fam. 1, 1, 2: nancisci locum, to find occasion: nactus locum resecandae libidinis, id. Att. 1, 18, 2: valde gaudeo, si est nunc ullus gaudendi locus, id. ib. 9, 7, 6.
    4. D. In aliquo loco esse, to be in any place, position, situation, condition, state, relation: si ego in istoc siem loco, dem potius aurum, quam, etc., position, place, Plaut. Bacch. 4, 9, 116: tanta ibi copia venustatum aderat, in suo quaeque loco sita munde, id. Poen. 5, 4, 8: in uxoris loco habere, Ter. Heaut. 1, 1, 52: in liberūm loco esse, Cic. de Or. 2, 49, 200; id. Planc. 11, 28; id. Brut. 1, 1; but more freq. without in: is si eo loco esset, negavit se facturum, id. Fam. 4, 4, 4: eodem loco esse, Sen. Ben. 3, 8, 2; 7, 14, 6.
      Esp. with a gen.: parentis loco esse, Cic. Div. in Caecil. 19, 61: hostium loco esse, Liv. 2, 4, 7: fratris loco esse, Cic. Fam. 5, 3, 1; 7, 3, 6; Quint. 6, 1, 7: nec vero hic locus est, ut, etc., not the proper occasion, Cic. Tusc. 4, 1, 1; id. Rosc. Am. 12, 33.
      Hence, loco or in loco, at the right place or time, seasonably, suitably: posuisti loco versus Attianos, Cic. Fam. 9, 16, 4: epistolae non in loco redditae, id. ib. 11, 16, 1: dulce est desipere in loco, Hor. C. 4, 12, 28; so, locis: non insurgit locis? non figuris gaudet? Quint. 12, 10, 23: quo res summa loco? in what condition? Verg. A. 2, 322: quo sit fortuna loco, id. ib. 9, 723: quo sit Romana loco res, Hor. Ep. 1, 12, 25: quo tua sit fortuna loco, Stat. Th. 7, 558: missis nuntiis, quo loco res essent, Liv. 2, 47, 5: primo loco, in the first place, first in order, Juv. 5, 12.
      Freq. as a partit. gen.: quo loci for quo loco, Cic. Att. 8, 10; id. Div. 2, 66: eo loci for eo loco, id. Sest. 31, 68; Tac. A. 15, 74: eodem loci, Suet. Calig. 53: ubi loci, Plaut. Merc. 5, 4, 26: ibidem loci, id. Cist. 3, 1, 53: interea loci for interea, meanwhile, Ter. Eun. 1, 2, 46: postea loci, after that, afterwards, Sall. J. 102: ubicumque locorum, Hor. Ep. 1, 3, 34: adhuc locorum, hitherto, Plaut. Capt. 2, 3, 25: ad id locorum, to that time, till then, hitherto, Sall. J. 63, 6; 73, 2; Liv. 22, 38, 12: post id locorum, after that, thereupon, Plaut. Cas. 1, 32: inde loci, since then, Lucr. 5, 437.
    5. E. Place, position, degree, rank, order, office, of persons or things: summus locus civitatis, Cic. Clu. 55, 150: tua dignitas suum locum obtinebit, id. Fam. 3, 9, 2: quem locum apud ipsum Caesarem obtinuisti? id. Phil. 2, 29, 71: res erat et causa nostra eo jam loci, ut, etc., id. Sest. 31, 68: Socrates voluptatem nullo loco numerat, id. Fin. 2, 28, 90: codem loco habere, quo, etc., id. Prov. Cons. 17, 41; Caes. B. G. 1, 26, 6; 7, 77, 3; id. B. C. 1, 84, 2: indignantes eodem se loco esse, quo, etc., Liv. 42, 37, 8: sed esto, neque melius quod invenimus esse, neque par, est certe proximus locus, Quint. 10, 5, 6: erat ordine proximus locus, id. 7, 3, 36: humili loco, id. 4, 2, 2.
      Plur. loca: ut patricii recuperarent duo consularia loca, Liv. 10, 15, 8: quinque augurum loca, id. 10, 8, 3; 42, 34, 15: omnia loca obtinuere, ne cui plebeio aditus esset, id. 4, 57, 11; Tac. A. 2, 55: Vesta loca prima tenet, Ov. F. 6, 304.
      Esp. of birth: infimo loco natus, Cic. Fl. 11, 24: esse summo loco natus, id. Planc. 25, 60: Tanaquil summo loco nata, Liv. 1, 34.
  3. F. Loco, adverbially, in the place of, instead of, for: criminis loco putant esse, quod vivam, Cic. Fam. 7, 3, 6: haec filium suum sibi praemii loco deposcit, id. Inv. 2, 49, 144.

1. lō̆custa (lŭc-; scanned lŏcusta, Juvenc. in Matt. 3, 1, 339), ae, f.,

  1. I. a marine shell-fish, a lobster, Plin. 9, 30, 50, § 95: locustis squillisque magna ex parte sub eodem munimento praeduri eminent oculi, id. 11, 37, 55, § 152: marina, Petr. 35, 4.
    Hence, dic mihi hoc etiam: solent tibi umquam oculi duri fieri? Men. Quid? tu me locustam censes esse, Plaut. Men. 5, 5, 24.
    Prov.: prius pariet locusta Lucam bovem, said of something that can never take place, of something impossible, Naev. ap. Varr. L. L. 7, § 39 Müll.
  2. II. A locust, Plin. 8, 29, 43, § 104: esca ejus erat locustae, Vulg. Matt. 3, 4.

2. Locusta (Lūcusta), ae, f., a woman famous for her skill in poisons, in the time of Nero and Claudius, Tac. A. 12, 66; 13, 15; Suet. Ner. 33; Juv. 1, 71.

3. Lōcusta, ae, m., name of a man, Cic. Q. Fr. 3, 1, 2, § 4.

lŏcūtĭo (lŏquūtio), ōnis, f. [loquor], a speaking.

  1. I. Lit.
    1. A. In gen., a speaking, speech, discourse: sermo est oratio remissa et finitima quotidianae locutioni, Auct. Her. 3, 13, 23: ex locutione, ex reticentia, Cic. Off. 1, 41, 146: quamquam omnis locutio oratio est, tamen unius oratoris locutio hoc proprio signata nomine est, id. Or. 19, 64.
    2. B. In partic., way of speaking, pronunciation: emendata et Latina, Cic. Brut. 74, 258: recta, Quint. 1, 6, 20.
  2. II. Transf., an utterance, word, mode of expression, phrase (post-Aug.): quidam dicere maluerunt locutiones (quam verba), Quint. 1, 5, 2: copia locutionum talium, Gell. 1, 7 fin.

Locutius, v. Aius.

lŏcūtor (lŏquūtor), ōris, m. [loquor], one who speaks, a speaker (post-class.).

  1. I. In gen.: rudis locutor exotici sermonis, App. M. 1, p. 102.
  2. II. In partic., a talker, prater, babbler: leves et futiles et importuni locutores, Gell. 1, 15, 1.

lŏcūtŭlēius, a, um, adj. [loquor], babbling, prating; perh. only as substt.

  1. A. lŏcū-tŭlēius, ii, m., a talker, prater, babbler: veteres nostri hoc genus homines in verba projectos locutuleios et blaterones et lingulacas dixerunt, Gell. 1, 15, 20.
  2. B. lŏcū-tŭlēĭa, ae, f., a female babbler, = linguaculae, Non. 50, 8.

lŏcūtŭlĕus, a, um, adj. [loquor], prating, loquacious: ranae, Alcim. 5, 160.

1. lŏcūtus (lŏqu-), a, um, Part., from loquor.

* 2. lŏcūtus (lŏquūtus), ūs, m. [loquor], a speaking, speech: soluto locutu, App. Flor. p. 352, 2.

lōdīcŭla, ae, f. dim. [lodix], a small coverlet, blanket: segestri vel lodicula involutus, Suet. Aug. 83: lodiculam in pavimento extendere, Petr. 20, 2.

lōdix, īcis, f. (m., Pollio ap. Quint. 1, 6, 42), a coverlet, blanket, counterpane, Juv. 6, 195; 7, 66; Mart. 14, 152, 1.

Loebasius, v. 2. Liber init.

loebertas and ‡ loebesum, v. 1. liber init.

loedŏrĭa, ae, f., = λοιδορία, open reviling, gross abuse: loedoria exprobratio ad directam contumeliam, Macr. S. 7, 3 init.

lŏgăoedĭcus (-dĭăcus), a, um, adj., = λογαοιδικός, logaœdic: metrum, a dactylic verse in which trochees take the place of the last two dactyls, Mar. Vict. p. 2560 P. al.

lŏgărĭon (-um), ĭi, n., = λογάριον, a little account-book, i. e. in which small matters are entered: chartas ad ratiunculam vel ad logarion paratas, Dig. 33, 9, 3, § 11 (by others written as Greek).

lŏgēum, i, and lŏgĭum, ĭi, n., = λογεῖον and λόγιον,

  1. I. that part of the stage on which the actors spoke, the pulpitum, Vitr. 5, 8, 3.
  2. II. Archives: quoniam de logeo parum provisum est, Cic. Fam. 5, 20, 6 dub.

lŏgĭca, ae, or lŏgĭcē, ēs, f., = λογική (sc. τέχνη), logic, Isid. 2, 22, 1; written as Greek: in altera philosophiae parte, quae est quaerendi ac disserendi, quae λογική dicitur, Cic. Fin. 1, 7, 22; id. Fat. 1, 1.

lŏgĭcus, a, um, adj., = λογικός, logical, reasonable: haeresis medicorum, Isid. 4, 4, 1: alia logica, alia aloga memorantur, Mart. Cap. 9, § 949.
Hence, in plur. subst.,

  1. A. lŏgĭca, ōrum, n., = τὰ λογικά, logic: habes ea, quae de perturbationibus enucleate disputant Stoici, quae logica appellant, quia disseruntur subtilius, Cic. Tusc. 4, 14, 33.
    In sing.: lŏgĭcum, i, n., logic, Sid. Carm. 15, 100.
  2. B. lŏgĭci, ōrum, m., rational physicians, Cael. Aur. Acut. 3, 21, 216.

lŏgista, ae, m., = λογιστής, an accountant; under the later emperors a high civic functionary: curator reipublicae, qui Graeco vocabulo logista nuncupatur, Cod. Just. 1, 54, 3; Inscr. Orell. 798.

Lŏgistŏrĭcus, i, m., = λογιστορικός, a lost work of Varro, Gell. 20, 11, 4: M. Varro in Logistorico, qui inscriptus est Cato aut de liberis educandis, id. 4, 19, 2.

lŏgŏdaedălĭa, ae, f., = λογοδαιδαλία, an excessive nicety in one’s words, affectation in selecting expressions, Aus. Idyll. 12, 1.

lŏgŏgrăphus, i, m., = λογογράφος, an accountant, Dig. 15, 4, 18; Cod. Just. 10, 69.

lŏgos (-us), i, m., = λόγος, a word.

  1. I. In gen.: non longos logos, Plaut. Men. 5, 2, 29; Petr. 126.
  2. II. In partic.
    1. A. Mere words, empty talk: dabuntur dotis tibi sescenti logei atque Attici omnes, Plaut. Pers. 3, 1, 66; Ter. Phorm. 3, 2, 7.
    2. B. A witty saying, bon-mot, jest: logos ridiculos vendo, Plaut. Stich. 1, 3, 68: omnes logos, qui ludis dicti sunt, animadvertisse, Cic. Fragm. ap. Non. 63, 18.
    3. C. A fable: fabellae et Aesopei logi, Sen. Cons. ad Polyb. 27.
    4. D. Reason: logos aut methodos, Aus. Idyll. 11, 67: logos aut methodus, Marc. Carm. de Medic. 6.

lŏlĭācĕus, a, um, adj. [lolium], of darnel, darnel-: farina, Varr. R. R. 3, 9, 20.

lŏlĭārĭus, a, um, adj. [lolium], of or belonging to darnel: cribrum, Col. 8, 5, 16.

lōlīgĭuncŭla (lollig-), or lōlīgun-cŭla (loll-), f. dim. [loligo], a little cuttlefish, Plaut. Cas. 2, 8, 58.

lōlīgo (loll-), ĭnis, f., the cuttle-fish, Varr. L. L. 5, § 79 Müll.; Plin. 9, 28, 44, § 83; Cic. Div. 2, 70, 145: hic nigrae sucus loliginis, Hor. S. 1, 4, 100.

lŏlĭum, ii, n., darnel, cockle, tares, Plin. 18, 17, 44, § 153: infelix lolium et steriles dominantur avenae, Verg. G. 1, 154; id. E. 5, 37: lolio victitare, to have bad eyes, Plaut. Mil. 2, 3, 50: et careant loliis oculos vitiantibus agri, Ov. F. 1, 691.

Lollĭus, a,

  1. I. name of a Roman gens. So, M. Lollius Palicanus, governor of Galatia and afterwards of Gaul, a favorite of Augustus, famous for his rapacity and a defeat which he suffered in Germany, Cic. Verr. 2, 2, 41, § 100; Vell. 2, 97; Tac. A. 3, 48; Suet. Tib. 13; to him is addressed Hor. C. 4, 9.
    In fem.: Lollia, ae, Cic. Fam. 9, 22, 4; Suet. Caes. 50.
    Lollia Paulina, a daughter of M. Lollius, and mistress of the emperor Claudius, who was murdered at the instigation of Agrippina, Tac. A. 12, 1; 22; 14, 12; Suet. Calig. 25; id. Claud. 25; id. Plin. 9, 35, 58, § 117.
    Hence,
  2. II. Lollĭānus, a, um, adj., of or belonging to a Lollius, Lollian: clades, the defeat suffered by M. Lollius in Germany, Vell. 2, 97; Tac. A. 1, 10; Suet. Aug. 23.

lōmentārĭus σμηγματοπώλης, one who makes or sells lomentum, Gloss. Philox.

lōmentum, i, n. [lavo], a mixture of bean-meal and rice kneaded together, used by the Roman ladies for preserving the smoothness of their skin.

  1. I. Lit.: lomento rugas condere, Mart. 3, 42, 1: ex faba lomentum factum, Pall. Oct. 14, 9.
    1. B. Transf.
      1. 1. A kind of blue color, azure: lomentum est caeruleo candidius, Plin. 33, 13, 57, § 162.
      2. 2. Bean-meal: lomentum appellatur ea farina, Plin. 18, 12, 30, § 117.
  2. * II. Trop., a wash, cosmetic, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 14, 4.

lonchītis, ĭdis, f., = λογχῖτις, a plant, the tongue-shaped stander-grass, satyrion, Plin. 25, 11, 88, § 137; 26, 8, 48, § 76.

lonchōton, n., = λογχωτός, a kind of copperas, Plin. 34, 12, 32, § 124.

lonchus (lunch-), i, m., = λόγχος, a lance, Tert. Cor. Mil. 11.

Londīnĭum (Lund-), ĭi, n.,

  1. I. a city in Britain, the modern London, Tac. A. 14, 33; Amm. 27, 8, 7; 28, 3, 1.
    Hence,
  2. II. Lon-dīnĭensis, e, adj., of London: oppidum Londiniense, Eum. Paneg. ad Const. 17.

longăbo, ōnis, m., v. longanon.

longaevĭtas, ātis, f. [longaevus], long life, longevity: corvorum, Macr. S. 7, 5: alicui longaevitatem indulgere, Ambros. de Caïn et Ab. 2, 10, § 37.

longaevus, a, um, adj. [longus-aevum],

  1. I. of great age, aged, ancient (poet.): parens, Verg. A. 3, 169; cf. id. ib. 2, 525: senes, id. ib. 5, 715: caput, Prop. 4 (5), 1, 52: pons, Stat. Th. 10, 864: senecta, Prop. 2, 10, 47 (3, 5, 31): vetustas, Mart. Spect. 5.
  2. II. Subst.: longaeva, ae, f., an old woman: cunctantem longaeva manu deducit, Ov. M. 10, 462.

longănĭmis, e, adj. [longus-animus], long-suffering, patient: Dominus, Vulg. Psa. 102, 8 al.

longănĭmĭtas, ātis, f. [longanimis], long-suffering, patience, forbearance, Vulg. 2 Pet. 3, 15; Cassiod. Hist. Eccl. 5, 42.

longănĭmĭter, adv. [longanimis], with long-suffering, patiently: ferre, Vulg. Heb. 6, 15: pati, Cassiod. Hist. Eccl. 10, 33.

longănon, i, n. (also -găno and -găbo, or -găvo, -găo, ōnis, m.),

  1. I. the straight gut, Veg. Vet. 1, 42, 1; 1, 49; 1, 56, 17; Cael. Aur. Acut. 3, 22, 220; id. Tard. 2, 1, 11.
  2. II. Transf., a sausage, Varr. L. L. 5, § 11 Müll.; Arn. 7, 229.

Longānus, a, um, adj., inhabitant of Longula, Plin. 3, 5, 9, § 69 (al. Longulani).

longē, adv., v. longus fin. A.

longĭlŏquĭum, ii, n. [longus-loqui], a long speech, Don. ad Ter. Eun. 2, 2, 34; Isid. 1, 33, 8.

Longĭmănus, i, m. [longus-manus, long-hand, i. e. that has an uncommonly long forearm], a surname of Artaxerxes, king of Persia; a transl. of the Gr. Μακρόχειρ, Hier. in Chron. Euseb. ad Olymp. LXXIX.; v. Macrochir.

longinquē, adv., v. longinquus fin.

longinquĭtas, ātis, f. [longinquus], length, extent.

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: viae, Flor. 4, 12, 62: itineris, Tac. A. 6, 44; cf. id. ib. 3, 5: navigandi, Plin. 31, 6, 33, § 63.
    2. B. In partic., distance, remoteness: quo propter longinquitatem tardissime omnia perferuntur, Cic. Fam. 2, 9, 1: regionum, Tac. Agr. 19.
  2. II. Transf., of time.
    1. A. In gen., length, long continuance or duration: aetatis, Ter. Hec. 4, 2, 20: temporum, Cic. Tusc. 5, 40: gravissimi morbi, id. Phil. 10, 8, 16: bellorum, Liv. 10, 31: exilii, Tac. A. 1, 53.
    2. B. In partic., long duration, length of time: (dolores) longinquitate producti, Cic. Tusc. 5, 40, 117: longinquitate potestatem dominantem, Liv. 9, 33.

1. longinquō, adv., v. longinquus fin.

2. longĭnquo, āre, v. a. [longinquus], to remove to a distance, put afar off (eccl. Lat.): deum a se, Claud. Mam. 1, 1; so Aug. in Psa. 34, Serm. 2, n. 6.

longinquus, a, um, adj. [longus], long, extensive.

  1. I. Lit., in space.
    1. A. In gen. (rare): linea, Plin. 9, 17, 26, § 59: aequora, Claud. Rapt. Pros. 3, 363: amnes, Tac. A. 1, 9.
    2. B. In partic.
      1. 1. Far removed, far off, remote, distant (class.): nos longinqui et a te ipso missi in ultimas gentes, Cic. Fam. 15, 9, 1: ex locis tam longinquis, id. Imp. Pomp. 16, 47: ab extero hoste atque longinquo, id. Cat. 2, 13, 29: longinqua Lacedaemon, id. Att. 15, 9, 1: nationes, Caes. B. G. 7, 77: cura, respecting things that are far off, Liv. 22, 23: longinquiores loci, Caes. B. G. 4, 27: vulnera, i. e. e longinquo accepta, Luc. 3, 568.
        In neutr. absol.: ex (e) longinquo, from afar, from a distance: e longinquo intueri, Plin. 35, 10, 36, § 97; Tac. A. 1, 47; Sen. Ep. 22.
        Plur.: longinqua imperii adire, the remote parts, Tac. A. 3, 34.
      2. 2. Living far off, foreign, strange: homo longinquus et alienigena, Cic. Deiot. 3, 10: Clodius aequaliter in longinquos, in propinquos, in alienos, in suos irruebat, id. Mil. 28, 76: piscis, Ov. Ib. 150.
  2. II. Transf., of time.
    1. A. In gen., long, of long duration or continuance, prolonged, lasting, continued, tedious (class.; cf.: diutinus, diuturnus): vita, Plaut. Mil. 3, 1, 136: adfert vetustas omnibus in rebus longinqua observatione incredibilem scientiam, Cic. Div. 1, 49, 109: dolores, id. Fin. 2, 29, 94: oppugnatio, Caes. B. C. 3, 80: consuetudo, id. B. G. 1, 47: militia, Liv. 4, 18.
      Comp.: longinquiore tempore bellum confecturum, Nep. Them. 4, 3.
    2. B. In partic.
      1. 1. Long deferred, distant (rare): cum spe perrumpendi periculi, vel in longinquum tempus differendi, Cic. Part. Or. 32, 112: cumaut tempore longinqua aut praeceps periculo victoria esset, Liv. 9, 24, 2: spes longinqua et sera, Tac. A. 13, 37.
      2. * 2. Old, ancient: monumenta, Plin. 13, 12, 26, § 83.
      3. 3. Remote, far-fetched: sunt et durae (translationes), id est a longinqua similitudine ductae, ut "capitis nives," etc., Quint. 8, 6, 17.
        Hence, adv., in three forms: lon-ginquē, longinquō, and longin-quom (only ante- and post-class.).
      1. 1. A long way off, far away: longinque ab domo bellum gerentes, Enn. ap. Non. 515, 14 (Trag. v. 103, Vahl.).
      2. 2. In time, long, a long while: odiosast oratio, quom rem agas, longinquom loqui, Plaut. Merc. 3, 4, 25: servus longinquo absens, Dig. 30, 3; so ib. 3, 3, 44.
        Comp.: longinquius diutiusque adesse, Gell. 1, 22, 12.
        1. b. After a long interval: historiam scripsere Pictor incondite, Sisenna longinque, Fronto Ep. ad Ver. 1 Mai.

Longīnus, i, m. [longus],

  1. I. a Roman surname in the gens Cassia.
    So, Cassius Longinus, v. Cassius.
  2. II. A Grecian philosopher, minister of Zenobia, who was put to death by Aurelian, Vop. Aur. 30; Hier. Ep. 95.

longĭpēs, pĕdis, adj. [longus-pes], longfooted: simillimum scarabeo longipedi, Plin. 30, 4, 10, § 30: longipedes porrectis ad caudam cruribus volant, id. 11, 47, 107, § 257.

* longisco, ĕre, v. n. inch. [longus], to become long (perh. languisco = languidum fieri, frangi, to become faint, weak, languid), Enn. ap. Non. 134, 19 (Ann. v. 480 Vahl.).

longĭter, adv., v. longus fin. B.

longĭtĭa (longĭcĭa), ae, f. [longus], length (late Lat.), Auct. de Limit. p. 271; Goes. Veg. Vet. 6, 2, 2 (Schneid. longitudo).

longĭtrorsus sic dicitur, sicut dextrorsus, sinistrorsus, Paul. ex Fest. p. 120 Müll.

longĭtūdo, ĭnis, f. [longus], length.

  1. I. Lit.: in hac immensitate latitudinum, longitudinum, altitudinum, Cic. N. D. 1, 20, 54: itineris, id. Phil. 9, 1, 2: pontis, Caes. B. G. 6, 29: longitudines et brevitates in sonis, Cic. Or. 51, 173: diffindere aliquid in longitudinem, lengthwise, id. Univ. 7: in longitudinem murum praeduxerant, Caes. B. G. 7, 46: longitudinis pedes, Quint. 1, 10, 42; 11, 3, 118; Plin. 16, 34, 62, § 150: Hispania ulterior in duas per longitudinem provincias dividitur, id. 3, 1, 2, § 6.
  2. II. Transf., of time, length, long duration (rare; cf.: longinquitas, diuturnitas): noctis, Cic. Verr. 2, 5, 10, § 26: orationis, id. Part. 17, 59; cf. prooemii, Quint. 4, 1, 62: consulere in longitudinem, to look far ahead, take thought for the future, Ter. Heaut. 5, 2, 10.

longĭturnĭtas, ātis. f. [longiturnus], duration, Vulg. Baruch. 3, 14: vitae, Cassiod. de Amic. 57.

longĭturnus, a, um, adj. [longus], long, of long duration, Vulg. Baruch. 4, 35.

longĭuscŭlē, adv., v. longiusculus fin.

longĭuscŭlus, a, um, adj. dim. [longior, -ius], rather long (very rare): versus, Cic. Arch. 10, 25.
Hence, * adv.: longĭ-uscŭlē, rather far: progredi, Sid. Ep. 8, 11.

* longĭvīvax, ācis, adj. [longus-vivax], long-lived, Vet. Schol. in Juv. 14, 251.

Longŏbardi, ōrum, v. Langobardi.

Longŭla, ae, f.,

  1. I. a Volscian city in the neighborhood of Corioli, Liv. 2, 33; id. 2, 39; 9, 39.
    Hence,
  2. II. Longŭlāni, ōrum, m., the inhabitants of Longula, Longulans, Plin. 3, 5, 9, § 69 (al. Longani).

longŭlē, adv., v. longulus fin.

longŭlus, a, um, adj. dim. [longus], rather long: iter, Cic. Att. 16, 13, a.
Hence, adv.: longŭlē, rather far: haud longule ex hoc loco, Plaut. Rud. 1, 5, 8; id. Men. prol. 64; Ter. Heaut. 2, 2, 10; App. M. 9, p. 224.

A maximum of 100 entries are shown.