1. līmō, adv., v. 1. limus fin.
2. līmo, āvi, ātum (arch. limassis, for limaveris, Caecil. Com. 140), 1, v. a. [lima], to file.
- I. Lit.: gemmis scalpendis atque limandis, Plin. 36, 7, 10, § 54.
- B. Transf.
- 1. To file off: plumbum limatum, lead-filings, Plin. 34, 18, 50, § 168: limata scobs, id. ib.: cornum limatum lima lignaria, Scrib. 141: acumen ossis, Cels. 8, 10, 7.
- 2. To rub, whet: cornu ad saxa limato, Plin. 8, 20, 29, § 71; hence, limare caput cum aliquo, to kiss, Plaut. Merc. 3, 1, 40; id. Poen. 1, 2, 82.
- II. Trop.
- A. In gen., to file, polish, finish: quaedam institui, quae limantur a me politius, Cic. Ac. 1, 1, 2: stilus hoc maxime ornat ac limat, id. de Or. 3, 49, 190: ut ars aliquid limare non possit, id. ib. 1, 25, 115: vir nostrorum hominum urbanitate limatus, id. N. D. 2, 29, 74.
- B. In partic.
- 1. To investigate accurately, to clear of every thing superfluous: veritas ipsa limatur in disputatione, Cic. Off. 2, 10, 35: subtiliter mendacium, Phaedr. 3, 10, 49.
- 2. Cum se ipse consulto ad minutarum causarum genera limaverit, has prepared one’s self thoroughly for, Cic. Opt. Gen. Or. 3, 9.
- 3. To file off, take away from, diminish: tantum alteri affinxit, de altero limavit, Cic. de Or. 3, 9, 36: de tua prolixa beneficaque natura limavit aliquid posterior annus, id. Fam. 3, 8, 8: commoda alicujus, Hor. Ep. 1, 14, 38: multum inde decoquent anni, multum ratio limabit, Quint. 2, 4, 7.
Hence, līmātus, a, um, P. a., polished, refined, elegant, fine, accurate: vir oratione maxime limatus, Cic. de Or. 1, 39, 180: jure madens, varioque togae limatus in usu, Mart. 7, 51, 5: pressum limatumque genus dicendi, Quint. 2, 8, 4; 11, 1, 3: Attici, id. 12, 10, 17.
Comp.: limatius dicendi genus, Cic. Brut. 24, 93: comis et urbanus fuerit limatior idem, Hor. S. 1, 10, 65: limatius ingenium, Plin. Ep. 1, 20, 21.
Hence, adv.: līmātē, finely, elegantly, accurately; comp.: limatius scriptum, Cic. Fin. 5, 5, 12: limatius quaerere, Amm. 15, 13, 2.
3. līmo, āre, v. a. [2. limus],
- I. to bemire, besmirch (in double sense, v. 2. limo, I. 2.): caput alicui, Plaut. Poen. 1, 2, 82.
- 4. † Līmo, ōnis, m., = λειμών, the Meadow, the name of a writing of Cicero, Suet. Vit. Ter.
- II. A Roman surname: C. Apronius Limo, Ascon. ap. Cic. Or. pro Scauro.
1. līmus, a, um (līmis, e, Amm. 20, 9, 2; v. infra), adj. [Gr. λέχριος, λέχρις, λοξός; Lat. licinus, ob-liquus, luxus], sidelong, askew, aslant, askance.
- I. Lit.: limis oculis aspicere, to look sideways, look askance, Plaut. Mil. 4, 6, 2: limis subrisit ocellis, Ov. Am. 3, 1, 33: (leones) nec limis intuentur oculis aspicique simili modo nolunt, Plin. 8, 16, 19, § 52: limibus oculis eos contuens, Amm. 20, 9.
So, limis aspicere (sc. oculis), Ter. Eun. 3, 5, 53: limi, et ut sic dicam venerei (sc. oculi), Quint. 11, 3, 76: oculi contuitu quoque multiformes, truces et limi, Plin. 11, 37, 54, § 145: limi Di, the guardian gods of obliquities, Arn. 4, 132.
- II. Transf., of persons, looking sideways: neque post respiciens, neque ante prospiciens, sed limus intra limites culinae, Varr. ap. Non. 133, 31; cf. id. ib. 442, 33.
Hence, adv.: līmō, sideways, askance: leones numquam limo vident, Sol. 27, 20; for which: limis oculis in Plin. 8, 16, 19, § 52 (v. the passage above).