Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

lĭēn, ēnis, and liēnis, is, m. (gen. plur. lienum, Plin. 23, 7, 63, § 121) [for plien; Sanscr. plīhan; Gr. σπλήν], the milt or spleen.

  1. I. Lit.: lienes turgent, Cato. R. R. 157: seditionem facit lien (of a stitch in the side), Plaut. Merc. 1, 2, 14: jam quasi sona liene cinctus ambulo, id. Curc. 2, 1, 6: equisetum lienes cursorum exstinguit, Plin. 26, 13, 83, § 132: at lienis, ubi affectus est, intumescit, Cels. 4, 9: lienis bubulus, id. ib.: lienem coërcere, id. ib.: extenuare, id. ib.: consumere, Plin. 26, 8, 48, § 76.
  2. II. Transf., of the fiscus: (Trajanus) fiscum lienem vocavit, quod eo crescente artus reliqui tabescunt, Aur. Vict. Epit. 42 fin.

lĭēnĭcus, a, um, adj. [lien], = σπληνικός, splenetic.
Subst.

  1. A. lĭēnĭci, ōrum, m., splenetic persons, Cael. Aur. Tard. 3, 4, 56; 57; 64.
  2. B. lĭēnĭca, ōrum, n., remedies for spleen, Cael. Aur. Tard. 3, 4, 58.

lĭēnōsus, a, um, adj. [lien], splenetic: cor lienosum, Plaut. Cas. 2, 6, 62.
Plur. as subst.: tactu lienosis medebatur, Plin. 7, 2, 2, § 20.

līentĕrĭcus, a, um, adj. [λειεντερία; cf. Cels. 2, 1], troubled with looseness or diarrhœa, lienteric: dantur coeliacissic et lientericis, Plin. 29, 3, 11, § 44.