Lewis & Short

lēnōnĭus, a, um, adj. [1. leno; lit., to pander; hence, transf.], of or pertaining to pimping or pandering: non periclumst nequid recte monstres. Ba. Non lenoniumst (sc. recte monstrare), Plaut. Ps. 1, 3, 53: aedes, id. Truc. 1, 1, 30; id. Men. 3. 3, 29: servitus, id. Pers. 3, 1, 1: fides, id. Rud. 5, 3, 30: genus, id. Curc. 4, 2, 13; id. Pers. 4, 4, 33: quoi servitutem di danunt lenoniam Puero, id. Ps. 3, 1, 1: pueri, Verr. Fl. Fragm. Fast. Praenest. ad VII. K. Maias (in Inscr. Orell. T. 2, p. 410): lutum lenonium, as a term of reproach, filthy pander, Plaut. Pers. 3, 3, 2: jam ego hoc ipsum oppidum expugnatum faxo erit lenonium, i. e. will outwit this pander, id. Ps. 2, 4, 76: Juppiter lenonius, id. ib. 1, 3, 99.
Adv.: lēnōniē, v. lenonice.