Lewis & Short

laudābĭlis, e, adj. [laudo], to be praised, praiseworthy, laudable (class. and freq.).

  1. I. Lit.: laudabile est, quod conficit honestam et praesentem et consequentem commemorationem, Auct. Her. 3, 4, 7: honestum, etiam si a nullo laudetur, natura esse laudabile, Cic. Off. 1, 4, 14: vita, id. Lael. 7, 23: orationes, id. Brut. 95, 325; cf. oratores, id. ib. 97, 333: vir erga rempublicam, Treb. Poll. Trig. Tyr. 32, 2: civis, Quint. 12, 1, 41; 3, 6, 84: carmen, Hor. A. P. 408: fides, Ov. Tr. 5, 14, 35: in Rutilo luxuria est: in Ventidio laudabile nomen sumit, Juv. 11, 22.
    As subst.: laudābĭle, is, n., the praiseworthy, Auct. Her. 3, 4, 7.
    Comp.: vitae ratio laudabilior, Cic. Rep. 3, 3, 6: (voluptas) melioremne efficit aut laudabiliorem virum? id. Par. 1 fin: multo modestia post victoriam, quam ipsa victoria, laudabilior, Liv. 36, 21.
  2. II. Transf., valuable, precious, excellent (post-Aug.): mel, Plin. 11, 15, 15, § 38: terra, id. 17, 4, 3, § 28.
    Comp.: laudabilius vinum, Plin. 14, 3, 4, § 36.
    Hence, adv.: laudābĭlĭter, in a praiseworthy manner, praiseworthily, laudably, ad recte, honeste, laudabiliter, postremo ad bene vivendum, Cic. Tusc. 5, 5, 12: laudabiliter ac placabiliter propitiandi judices, by flattering expressions, Gell. 7, 3.
    Comp.: laudabilius, Val. Max. 5, 1, 2 ext.; 5, 4, 3.
    Sup. of the adj. and adv. appear not to occur.