Lewis & Short

lancĭno, āvi, ātum, 1, v. a. [cf. lacer], to tear to pieces, to rend, mangle, lacerate (poet. and post-Aug.).

  1. I. Lit.: alium ira in cubili suo confoditalium intra leges celebrisque spectaculum fori lancinavit, Sen. de Ira, 1, 2, 2: morsu aliquem, Plin. 9, 6, 5, § 13: conjux membratim lancinatur, Arn. 1, 20: tot sinus Pelopennesi oram lancinant, indent, cut up, Plin. 4, 5, 9, § 19.
  2. II. Trop., to destroy, consume, waste: Cat. 29, 18: vitam (al. lanciniare), to fritter away, waste, Sen. Ep. 32, 2: credulitatem facetiis jocularibus, Arn. 2, 47.