No entries found. Showing closest matches:
lăbĕa, ae, v. labia.
Labĕātes, ĭum (Labĕātae, ārum, Plin. 3, 22, 26, § 144), m., a people of Illyria, whose capital was Scodra, Liv. 44, 31; 32; 45, 26.
Hence, Labĕātis, īdis, adj., of or belonging to the Labeates: palus, Liv. 44, 31, 2: Meteone Labeatidis terrae, id. 44, 23, 3.
lābēcŭla, ae, f. dim. [2. labes], a slight stain or disgrace, a blemish; opprobrium: alicui aspergere labeculam, Cic. Vatin. 17, 41.
lăbĕfăcĭo, fēci, factum (labefactarier, Ter. Eun. 3, 3, 5), 3, v. a.; pass.: lăbĕfīo, factus, fieri [labo-facio], to cause to totter, to shake, loosen, to make ready to fall (Cic. uses only labefactus).
- I. Lit.: dentes alicui, Ter. Ad. 2, 2, 36: partem muri, Caes. B. C. 2, 22: labefactae aedes, Tac. A. 1, 75: labefacta ictibus arbor Corruit, Ov. M. 8, 776; id. ib. 3, 69: charta (i. e. epistola) a vinclis non labefacta suis, loosened, opened, id. P. 3, 7, 6: munimenta incussu arietis labefieri, Sen. Const. Sap. 6.
Poet.: ignes labefacti aëre multo, weakened, Lucr. 5, 653: membra voluptatis dum vi labefacta liquescunt, id. 4, 1108: calor labefacta per ossa cucurrit, Verg. A. 8, 390.
- II. Trop.
- A. To cause to waver, to shake a person in his mind, principles, or fidelity: aliquem, Laber. ap. Macr. S. 2, 7: quem nulla umquam vis, nullae minae, nulla invidia labefecit, Cic. Sest. 47, 101. primores classiariorum, to shake their fidelity, excite them to mutiny, Tac. A. 15, 51: sic animus vario labefactus vulnere nutat, Ov. M. 10, 375; cf. in Greek construction: magno animum labefactus amore, shaken, disquieted, Verg. A. 4, 395.
- B. To shake, weaken; to overthrow, ruin, destroy: haec (res publica) jam labefacta, Cic. Har. Resp. 27, 60: quo, per contumeliam consulum, jura plebis labefacta essent, Liv. 3, 64: nihil hunc amicitia Sejani, sed labefacit haud minus ad exitia Macronis odium, Tac. A. 6, 29 (35): si priorem aetate et jam labefactum demovisset, id. ib. 4, 60: ne quis contagione ceteros labefaciat, Col. 6, 5, 1; cf. Tac. H. 2, 93: fidem, to shake or weaken one’s credit, Suet. Vesp. 4.
lăbĕfactātĭo, ōnis, f. [labefacio], a shaking, loosening, weakening.
- I. Lit.: dentium, looseness, Plin. 23, 1, 27, § 56.
- * II. Trop.: mediocris labefactatio caedi comparatur, Quint. 8, 4, 14: libertatis, Cod. Th. 4, 8, 5, § 5.
lăbĕfacto, āvi, ātum, 1, v. freq. a. [labefacio], to cause to totter, to shake, to overthrow (syn.: quatio, concutio).
- I. Lit.: signum vectibus, Cic. Verr. 2, 4, 43, § 49: horrea bellicis machinis, Suet. Ner. 38: aedium fundamenta, Cod. Th. 10, 19, 14: phalangii morsus genua labefactat, Plin. 29, 4, 27, § 86.
- B. Transf., in gen., to injure, weaken, ruin, destroy: sensus, Lucr. 1, 694: onus gravidi ventris, to procure an abortion, Ov. Am. 2, 13, 1: colla boum, to hurt, gall, Col. 2, 2, 22.
- II. Trop., to shake, throw down, overthrow, destroy, ruin, weaken (a favorite expression of Cic.): animam, Lucr. 6, 798: aliquem, Cic. Fam. 12, 25, 2; id. Dom. 12, 27; id. Div. in Caecil. 14, 44: alicujus consulatum, id. Mil. 13, 34: alicujus dignitatem, id. Rab. Post. 16, 44: invidiā verbi orationem, id. Fin. 1, 13, 43: Aristoteles primus species labefactavit, quas mirifice Plato erat amplexatus, id. Ac. 1, 9, 33: conjurationem, id. Cat. 4, 10, 22: causam ad judicem, id. Rosc. Com. 4, 13: fidem, Liv. 24, 20: opinionem, Cic. Clu. 2, 6; so, labefactare alone, to shake in purpose, move, cause to yield: me video ab ea astute labefactarier, Ter. Eun. 3, 3, 3: labefacto paulatim (sc. eum), Plaut. Merc. 2, 3, 68: non illam rarae labefactes munere vestis, corrupt, Cat. 69, 3, cf.: castimoniam viduae, Cod. Th. 9, 25, 1: rem publicam, Cic. Fin. 1, 13, 43: maximas res publicas ab adulescentibus labefactatas … reperietis, id. Sen. 6, 20; cf.: Carthaginem et Corinthum, id. Rep. 2, 4, 7: labefactarat vehementer aratores superior annus, id. Verr. 2, 3, 18, § 47: amicitiam aut justitiam labefactare atque pervertere, id. Fin. 3, 21, 70: leges ac jura, id. Caecin. 25, 70: alicujus fidem pretio, id. Clu. 68, 194: provinciarum fidem, Tac. A. 13, 21: (praecepta) labefactari aliqua parte, Quint. 2, 13, 14.
lăbĕfactus, a, um, Part., from labefacio.
lăbĕfīo, pass. of labefacio.
1. lăbellum, i, n. dim. [1. labrum], a little lip, Plaut. Ps. 1, 1, 67; id. As. 4, 1, 52: dentes illidunt saepe labellis, * Lucr. 4, 1080: Platoni cum in cunis parvulo dormienti apes in labellis consedissent, Cic. Div. 1, 36, 78: nec te paeniteat calamo trivisse labellum, Verg. E. 2, 34; cf.: et roseo terit ore deus mollique labello, Pub. Syr. ap. Wernsd. Poet. L. Min. 2, 388: digito compesce labellum, Juv. 1, 160: extendere, to pout, thrust out, id. 15, 325: compara labella cum labellis, i. e. kiss, Plaut. As. 3, 3, 78.
As a term of endearment: meus ocellus, meum labellum, mea salus, meum savium, Plaut. Poen. 1, 2, 153; so id. ib. 1, 2, 175.
2. lăbellum, i, n. dim. [2. labrum],
- I. a small water-vessel, a tub, bathing-tub, Cato, R. R. 10, 2; 88: labellum fictile novum impleto paleis, Col. 12, 44, 1; 12, 28, 3.
- II. Esp., a small pan or basin set on a tomb for use in libations, Cic. Leg. 2, 26, 66.
1. lăbĕo, ōnis, m. amplif. [labium], one who has large lips, who is blubber-lipped: esse quosdam capitones, frontones, labeones, Arn. 3, 108; cf.: labio, Ver. Flac. ap. Charis. 1, 79.
2. Lăbĕo, ōnis, m., a surname: labra, a quibus Brocchi Labeones dicti, Plin. 11, 37, 60, § 159.
Esp. a surname of the Antistii, Atinii, Fabii, and other Roman families; so, Antistius Labeo, a celebrated teacher of law in the time of Augustus, Gell. 13, 10, 1; Dig. 1, 2, 2, § 44; 47; Gai. Inst. 1, 188.
* lăbĕōsus, a, um, adj. [labeo, labio], having large lips, blubber-lipped: philema, Lucr. 4, 1169.
Lăbĕrĭus, a,
- I. name of a Roman gens; so esp. D. Laberius, a knight, celebrated as a composer of mimes, Cic. Fam. 7, 11; 12, 18; Hor. S. 1, 10, 6; Suet. Caes. 39; Sen. de Ira, 2, 11; Macr. S. 2, 7.
Hence,
- II. Lă-bĕrĭānus, a, um, adj., of or belonging to D. Laberius, Laberian: versus, Sen. de Ira, 2, 11, 4.
1. lābes, is (abl. labi for labe, Lucr. 5, 930), f. [1. lābor], a fall, falling down, sinking in.
- I. Lit. (rare but class.): dare labem, Lucr. 2, 1145: motus terrae Rhodum … gravi ruinarum labe concussit, Just. 30, 4, 3: tantos terrae motus in Italia factos esse, ut multis locis labes factae sint terraeque desederint, subsidences of the earth, Cic. Div. 1, 35, 78; cf.: labes agri, id. ib. 1, 43, 97: terrae, Liv. 42, 15; so absol.: si labes facta sit, omnemque fructum tulerit, Dig. 19, 2, 15, § 2: labes imbris e caelo, Arn. 5, 185.
- II. Transf.
- A. A fall, stroke, ruin, destruction: hinc mihi prima mali labes, the first blow of misfortune, Verg. A. 2, 97: haec prima mali labes, hoc initium impendentis ruinae fuit, Just. 17, 1, 5: metuo legionibu’ labem, Enn. ap. Diom. p. 378 P. (Ann. v. 283 Vahl.): quanta pernis pestis veniet, quanta labes larido, Plaut. Capt. 4, 3, 3: innocentiae labes ac ruina, Cic. Fl. 10, 24: labes in tabella, id. Lael. 12, 41: regnorum labes, Val. Fl. 5, 237.
- B. Meton., ruin, destruction; of a dangerous person, one who causes ruin: (Verres) labes atque pernicies provinciae Siciliae, Cic. Verr. 1, 1, 2: labes popli, Plant. Pers. 3, 3, 4.
Of a bad law: labes atque eluvies civitatis, Cic. Dom. 20, 53.
- 2. In partic., the falling sickness, epilepsy, Ser. Samm. 57, 1018.
Hence, in gen., disease, sickness, Grat. Cyneg. 468.
2. lābes, is, f. [Gr. λώβη, λωβεύω; cf. Curt. Griech. Etym. p. 372]. a spot, blot, stain, blemish, defect.
- I. Lit. (poet. and in post-Aug. prose): tractata notam labemque remittunt Atramenta, Hor. Ep. 2, 1, 235: sine labe toga, Ov. A. A. 1, 514: purum et sine labe salinum, Pers. 3, 25: victima labe carens, Ov. M. 15, 130: aliqua corporis labe insignis, Suet. Aug. 38: item quae (virgo) lingua debili sensuve aurium deminuta, aliave qua corporis labe insignita sit, Gell. 1, 12, 3.
- II. Trop., a stain, blot, stigma, disgrace, discredit: labes macula in vestimento dicitur, et deinde μεταφορικῶς transfertur in homines vituperatione dignos, Paul. ex Fest. p. 121 Müll. (freq. and class.): animi labes nec diuturnitate evanescere, nec amnibus ullis elui potest, Cic. Leg. 2, 10, 24: saeculi labes atque macula, id. Balb. 6, 15: labem alicujus dignitati aspergere, a stain, disgrace, id. Vatin. 6, 15: labem alicui inferre, id. Cael. 18, 42: famae non sine labe meae, Prop. 4 (5), 8, 20: domus sine labe, Juv. 14, 69: vita sine labe peracta, Ov. P. 2, 7, 49: abolere labem prioris ignominiae, Tac. H. 3, 24: donec longa dies … concretam eximit labem, purumque relinquit sensum, Verg. A. 6, 746.
Of an immoral custom: dedit hanc contagio labem, Juv. 2, 78.
Plur.: conscientiae labes habere, Cic. Off. 3, 21, 85: peccatorum labibus inquinati, Lact. 4, 26; id. Ira Dei, 19.
- b. Meton. (abstr. pro concreto), a disgrace, i. e. a good-for-nothing fellow, a wretch: habeo quem opponam labi illi atque caeno, Cic. Sest. 8, 20: caenum illud ac labes, id. ib. 11, 26.
lăbĭa or lăbĕa, ae, f., and lăbĭum, ii, n. [Gr. λάπτω; Lat. lambo, labrum, labeo; cf. Germ. Lippe; Engl. lip],
- I. a lip (form labia, ante- and post-class. for labrum; labium, also post-Aug.: Verrius Flaccus sic distinxit, modica esse labra, labia immodica et inde labiones dici, Charis. p. 79 P.): dejecta labia, App. M. 3, p. 140.
In neutr.: labium, Seren. ap. Non. 210, 21.
More freq. in plur.: age tibicen: refer ad labias tibias, Plaut. Stich. 5, 4, 41: tremulus labeis demissis, Ter. Eun. 2, 3, 44; Nigid. ap. Gell. 10, 4, 4: labiae pendulae, App. M. 3, p. 140.
Form labea, Pompon. ap. Non. 456, 43: labearum ductu, Gell. 18, 4, 6.
In neutr.: salivosa labia, App. Mag. p. 313: labiorum fissuris mederi, Plin. 29, 3, 11, § 46: ulcera labiorum, id. 34, 11, 27, § 115; Quint. 11, 3, 160 dub.; Lact. Opif. D. 10, 13; Just. 1, 10, 15; 15, 3, 4.
Prov.: labiis ductare aliquem, to ridicule, make game of one, Plaut. Mil. 2, 1, 15.
- II. Transf., the axle or some other part of an oil-press: labiam bifariam facito, Cato, R. R. 20, 2.