Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

lăbĕa, ae, v. labia.

Labĕātes, ĭum (Labĕātae, ārum, Plin. 3, 22, 26, § 144), m., a people of Illyria, whose capital was Scodra, Liv. 44, 31; 32; 45, 26.
Hence, Labĕātis, īdis, adj., of or belonging to the Labeates: palus, Liv. 44, 31, 2: Meteone Labeatidis terrae, id. 44, 23, 3.

lābēcŭla, ae, f. dim. [2. labes], a slight stain or disgrace, a blemish; opprobrium: alicui aspergere labeculam, Cic. Vatin. 17, 41.

lăbĕfăcĭo, fēci, factum (labefactarier, Ter. Eun. 3, 3, 5), 3, v. a.; pass.: lăbĕfīo, factus, fieri [labo-facio], to cause to totter, to shake, loosen, to make ready to fall (Cic. uses only labefactus).

  1. I. Lit.: dentes alicui, Ter. Ad. 2, 2, 36: partem muri, Caes. B. C. 2, 22: labefactae aedes, Tac. A. 1, 75: labefacta ictibus arbor Corruit, Ov. M. 8, 776; id. ib. 3, 69: charta (i. e. epistola) a vinclis non labefacta suis, loosened, opened, id. P. 3, 7, 6: munimenta incussu arietis labefieri, Sen. Const. Sap. 6.
    Poet.: ignes labefacti aëre multo, weakened, Lucr. 5, 653: membra voluptatis dum vi labefacta liquescunt, id. 4, 1108: calor labefacta per ossa cucurrit, Verg. A. 8, 390.
  2. II. Trop.
    1. A. To cause to waver, to shake a person in his mind, principles, or fidelity: aliquem, Laber. ap. Macr. S. 2, 7: quem nulla umquam vis, nullae minae, nulla invidia labefecit, Cic. Sest. 47, 101. primores classiariorum, to shake their fidelity, excite them to mutiny, Tac. A. 15, 51: sic animus vario labefactus vulnere nutat, Ov. M. 10, 375; cf. in Greek construction: magno animum labefactus amore, shaken, disquieted, Verg. A. 4, 395.
    2. B. To shake, weaken; to overthrow, ruin, destroy: haec (res publica) jam labefacta, Cic. Har. Resp. 27, 60: quo, per contumeliam consulum, jura plebis labefacta essent, Liv. 3, 64: nihil hunc amicitia Sejani, sed labefacit haud minus ad exitia Macronis odium, Tac. A. 6, 29 (35): si priorem aetate et jam labefactum demovisset, id. ib. 4, 60: ne quis contagione ceteros labefaciat, Col. 6, 5, 1; cf. Tac. H. 2, 93: fidem, to shake or weaken one’s credit, Suet. Vesp. 4.

lăbĕfactātĭo, ōnis, f. [labefacio], a shaking, loosening, weakening.

  1. I. Lit.: dentium, looseness, Plin. 23, 1, 27, § 56.
  2. * II. Trop.: mediocris labefactatio caedi comparatur, Quint. 8, 4, 14: libertatis, Cod. Th. 4, 8, 5, § 5.

lăbĕfacto, āvi, ātum, 1, v. freq. a. [labefacio], to cause to totter, to shake, to overthrow (syn.: quatio, concutio).

  1. I. Lit.: signum vectibus, Cic. Verr. 2, 4, 43, § 49: horrea bellicis machinis, Suet. Ner. 38: aedium fundamenta, Cod. Th. 10, 19, 14: phalangii morsus genua labefactat, Plin. 29, 4, 27, § 86.
    1. B. Transf., in gen., to injure, weaken, ruin, destroy: sensus, Lucr. 1, 694: onus gravidi ventris, to procure an abortion, Ov. Am. 2, 13, 1: colla boum, to hurt, gall, Col. 2, 2, 22.
  2. II. Trop., to shake, throw down, overthrow, destroy, ruin, weaken (a favorite expression of Cic.): animam, Lucr. 6, 798: aliquem, Cic. Fam. 12, 25, 2; id. Dom. 12, 27; id. Div. in Caecil. 14, 44: alicujus consulatum, id. Mil. 13, 34: alicujus dignitatem, id. Rab. Post. 16, 44: invidiā verbi orationem, id. Fin. 1, 13, 43: Aristoteles primus species labefactavit, quas mirifice Plato erat amplexatus, id. Ac. 1, 9, 33: conjurationem, id. Cat. 4, 10, 22: causam ad judicem, id. Rosc. Com. 4, 13: fidem, Liv. 24, 20: opinionem, Cic. Clu. 2, 6; so, labefactare alone, to shake in purpose, move, cause to yield: me video ab ea astute labefactarier, Ter. Eun. 3, 3, 3: labefacto paulatim (sc. eum), Plaut. Merc. 2, 3, 68: non illam rarae labefactes munere vestis, corrupt, Cat. 69, 3, cf.: castimoniam viduae, Cod. Th. 9, 25, 1: rem publicam, Cic. Fin. 1, 13, 43: maximas res publicas ab adulescentibus labefactatasreperietis, id. Sen. 6, 20; cf.: Carthaginem et Corinthum, id. Rep. 2, 4, 7: labefactarat vehementer aratores superior annus, id. Verr. 2, 3, 18, § 47: amicitiam aut justitiam labefactare atque pervertere, id. Fin. 3, 21, 70: leges ac jura, id. Caecin. 25, 70: alicujus fidem pretio, id. Clu. 68, 194: provinciarum fidem, Tac. A. 13, 21: (praecepta) labefactari aliqua parte, Quint. 2, 13, 14.

lăbĕfactus, a, um, Part., from labefacio.

lăbĕfīo, pass. of labefacio.

1. lăbellum, i, n. dim. [1. labrum], a little lip, Plaut. Ps. 1, 1, 67; id. As. 4, 1, 52: dentes illidunt saepe labellis, * Lucr. 4, 1080: Platoni cum in cunis parvulo dormienti apes in labellis consedissent, Cic. Div. 1, 36, 78: nec te paeniteat calamo trivisse labellum, Verg. E. 2, 34; cf.: et roseo terit ore deus mollique labello, Pub. Syr. ap. Wernsd. Poet. L. Min. 2, 388: digito compesce labellum, Juv. 1, 160: extendere, to pout, thrust out, id. 15, 325: compara labella cum labellis, i. e. kiss, Plaut. As. 3, 3, 78.
As a term of endearment: meus ocellus, meum labellum, mea salus, meum savium, Plaut. Poen. 1, 2, 153; so id. ib. 1, 2, 175.

2. lăbellum, i, n. dim. [2. labrum],

  1. I. a small water-vessel, a tub, bathing-tub, Cato, R. R. 10, 2; 88: labellum fictile novum impleto paleis, Col. 12, 44, 1; 12, 28, 3.
  2. II. Esp., a small pan or basin set on a tomb for use in libations, Cic. Leg. 2, 26, 66.

1. lăbĕo, ōnis, m. amplif. [labium], one who has large lips, who is blubber-lipped: esse quosdam capitones, frontones, labeones, Arn. 3, 108; cf.: labio, Ver. Flac. ap. Charis. 1, 79.

2. Lăbĕo, ōnis, m., a surname: labra, a quibus Brocchi Labeones dicti, Plin. 11, 37, 60, § 159.
Esp. a surname of the Antistii, Atinii, Fabii, and other Roman families; so, Antistius Labeo, a celebrated teacher of law in the time of Augustus, Gell. 13, 10, 1; Dig. 1, 2, 2, § 44; 47; Gai. Inst. 1, 188.

* lăbĕōsus, a, um, adj. [labeo, labio], having large lips, blubber-lipped: philema, Lucr. 4, 1169.

Lăbĕrĭus, a,

  1. I. name of a Roman gens; so esp. D. Laberius, a knight, celebrated as a composer of mimes, Cic. Fam. 7, 11; 12, 18; Hor. S. 1, 10, 6; Suet. Caes. 39; Sen. de Ira, 2, 11; Macr. S. 2, 7.
    Hence,
  2. II. Lă-bĕrĭānus, a, um, adj., of or belonging to D. Laberius, Laberian: versus, Sen. de Ira, 2, 11, 4.

1. lābes, is (abl. labi for labe, Lucr. 5, 930), f. [1. lābor], a fall, falling down, sinking in.

  1. I. Lit. (rare but class.): dare labem, Lucr. 2, 1145: motus terrae Rhodumgravi ruinarum labe concussit, Just. 30, 4, 3: tantos terrae motus in Italia factos esse, ut multis locis labes factae sint terraeque desederint, subsidences of the earth, Cic. Div. 1, 35, 78; cf.: labes agri, id. ib. 1, 43, 97: terrae, Liv. 42, 15; so absol.: si labes facta sit, omnemque fructum tulerit, Dig. 19, 2, 15, § 2: labes imbris e caelo, Arn. 5, 185.
  2. II. Transf.
    1. A. A fall, stroke, ruin, destruction: hinc mihi prima mali labes, the first blow of misfortune, Verg. A. 2, 97: haec prima mali labes, hoc initium impendentis ruinae fuit, Just. 17, 1, 5: metuo legionibu’ labem, Enn. ap. Diom. p. 378 P. (Ann. v. 283 Vahl.): quanta pernis pestis veniet, quanta labes larido, Plaut. Capt. 4, 3, 3: innocentiae labes ac ruina, Cic. Fl. 10, 24: labes in tabella, id. Lael. 12, 41: regnorum labes, Val. Fl. 5, 237.
    2. B. Meton., ruin, destruction; of a dangerous person, one who causes ruin: (Verres) labes atque pernicies provinciae Siciliae, Cic. Verr. 1, 1, 2: labes popli, Plant. Pers. 3, 3, 4.
      Of a bad law: labes atque eluvies civitatis, Cic. Dom. 20, 53.
      1. 2. In partic., the falling sickness, epilepsy, Ser. Samm. 57, 1018.
        Hence, in gen., disease, sickness, Grat. Cyneg. 468.

2. lābes, is, f. [Gr. λώβη, λωβεύω; cf. Curt. Griech. Etym. p. 372]. a spot, blot, stain, blemish, defect.

  1. I. Lit. (poet. and in post-Aug. prose): tractata notam labemque remittunt Atramenta, Hor. Ep. 2, 1, 235: sine labe toga, Ov. A. A. 1, 514: purum et sine labe salinum, Pers. 3, 25: victima labe carens, Ov. M. 15, 130: aliqua corporis labe insignis, Suet. Aug. 38: item quae (virgo) lingua debili sensuve aurium deminuta, aliave qua corporis labe insignita sit, Gell. 1, 12, 3.
  2. II. Trop., a stain, blot, stigma, disgrace, discredit: labes macula in vestimento dicitur, et deinde μεταφορικῶς transfertur in homines vituperatione dignos, Paul. ex Fest. p. 121 Müll. (freq. and class.): animi labes nec diuturnitate evanescere, nec amnibus ullis elui potest, Cic. Leg. 2, 10, 24: saeculi labes atque macula, id. Balb. 6, 15: labem alicujus dignitati aspergere, a stain, disgrace, id. Vatin. 6, 15: labem alicui inferre, id. Cael. 18, 42: famae non sine labe meae, Prop. 4 (5), 8, 20: domus sine labe, Juv. 14, 69: vita sine labe peracta, Ov. P. 2, 7, 49: abolere labem prioris ignominiae, Tac. H. 3, 24: donec longa diesconcretam eximit labem, purumque relinquit sensum, Verg. A. 6, 746.
    Of an immoral custom: dedit hanc contagio labem, Juv. 2, 78.
    Plur.: conscientiae labes habere, Cic. Off. 3, 21, 85: peccatorum labibus inquinati, Lact. 4, 26; id. Ira Dei, 19.
        1. b. Meton. (abstr. pro concreto), a disgrace, i. e. a good-for-nothing fellow, a wretch: habeo quem opponam labi illi atque caeno, Cic. Sest. 8, 20: caenum illud ac labes, id. ib. 11, 26.

lăbĭa or lăbĕa, ae, f., and lăbĭum, ii, n. [Gr. λάπτω; Lat. lambo, labrum, labeo; cf. Germ. Lippe; Engl. lip],

  1. I. a lip (form labia, ante- and post-class. for labrum; labium, also post-Aug.: Verrius Flaccus sic distinxit, modica esse labra, labia immodica et inde labiones dici, Charis. p. 79 P.): dejecta labia, App. M. 3, p. 140.
    In neutr.: labium, Seren. ap. Non. 210, 21.
    More freq. in plur.: age tibicen: refer ad labias tibias, Plaut. Stich. 5, 4, 41: tremulus labeis demissis, Ter. Eun. 2, 3, 44; Nigid. ap. Gell. 10, 4, 4: labiae pendulae, App. M. 3, p. 140.
    Form labea, Pompon. ap. Non. 456, 43: labearum ductu, Gell. 18, 4, 6.
    In neutr.: salivosa labia, App. Mag. p. 313: labiorum fissuris mederi, Plin. 29, 3, 11, § 46: ulcera labiorum, id. 34, 11, 27, § 115; Quint. 11, 3, 160 dub.; Lact. Opif. D. 10, 13; Just. 1, 10, 15; 15, 3, 4.
    Prov.: labiis ductare aliquem, to ridicule, make game of one, Plaut. Mil. 2, 1, 15.
  2. II. Transf., the axle or some other part of an oil-press: labiam bifariam facito, Cato, R. R. 20, 2.