Lewis & Short

irrŭo (inr-), rŭi, 3, v. n. [in-ruo], to rush or force one’s way into, invade, press into, make an attack upon.

  1. I. Lit.: ilico equites jubet dexterā inruere, Plaut. Am. 1, 1, 88 (dub.; Ussing, inducere): quam mox inruimus? Ter. Eun. 4, 7, 18: irruimus ferro, Verg. A. 3, 222: in aedis alienas, Ter. Ad. 1, 2, 8: in mediam aciem, Cic. Fin. 2, 19, 61: in aliquem, id. Dom. 45: super collum alicujus, to embrace eagerly, Vulg. Gen. 46, 29: super gladium suum, id. 1 Par. 10, 4.
          1. (β) With dat.: flammis, Claud. Cons. Mall. Theod. 194.
          2. (γ) With acc.: proximos agros, Front. 1, 5, 16: Rhodopen, Claud. IV. Cons. Hon. 50: Alpes, id. Epigr. 77, 5: has terras, of waters, Amm. 17, 13, 4.
          3. (δ) With se: vide ne ille huc prorsus se irruat, Ter. Ad. 4, 2, 11.
  2. II. Trop., to force one’s way into, rush into, enter eagerly into or upon, seize upon: in alienas possessiones, Cic. de Or. 1, 10, 41: verecunda debet esse translatio, ut deducta esse in alienum locum, non irruisse videatur, id. ib. 3, 41, 165: in odium alicujus et offensionem, to incur, id. Verr. 1, 12, 35: inruente in se Spiritu Dei, Vulg. Num. 24, 2: permulta sunt circumspicienda, ne quid offendas, ne quo irruas, make a hasty blunder in speaking, Cic. de Or. 2, 74, 301.
          1. (β) With dat.: cladibus, Luc. 7, 60.