Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

* ĭn-ūber, ūbēris, adj., not full, ill-fed, ill-conditioned, poor: ostreae, Gell. 20, 8, 3.

* ĭn-ūdo, āre, v. a., to wet, moisten: manus labris, Paul. Nol. Carm. 18, 418.

ĭnŭla, ae, f. [ἑλένιον], elecampane, a plant (Inula helenium, Linn.), Plin. 19, 5, 29, § 91; Col. 11, 3, 35; Hor. S. 2, 2, 44; 2, 8, 51.

* ĭn-ulcĕro, 1, v. a., to ulcerate, Veg. Vet. 2, 59.

(ĭnultē, adv., false read. for inulti, Curt. 4, 4, 9; v. Mütz. ad h. 1.)

ĭn-ultus, a, um, adj.

  1. I. For whom no revenge is taken, unavenged, unrevenged, not vindicated.
    1. A. Of persons: Marius ne inultus esset, Cic. Sest. 22, 50: ne inultos imperatores suos jacere sinerent, Liv. 25, 37, 10: moriemur inultae? Verg. A. 4, 659: non me inulto Victor laetabere, id. ib. 10, 739; Hor. S. 1, 8, 44; 2, 3, 297: quam inulti perierint, Sall. J. 31, 2; id. Hist. Fragm. 3, 74 Dietsch; Ov. F. 2, 233.
    2. B. Of things: mortem suam ne inultam pateretur, Cic. Div. 1, 27, 57: injuriae, id. Div. in Caecil. 16, 53: cruor, Val. Max. 9, 2, 3 fin.: nil poterit Juno, nisi inultos flere dolores? Ov. M. 4, 426: nec Ptolemaeo inulta scelera fuerunt, Just. 24, 3, 10: Alexandro caedes, id. 29, 5, 1.
  2. II. Upon whom no revenge is taken, unpunished.
    1. A. Of persons: numquam me inultus istic ludificabit, Plaut. Am. 4, 3, 13: cur Asellium esse inultum tam diu sinis, Cic. Clu. 62, 172: hostīs inultos abire sinere, Sall. J. 58, 5; 70, 4: hostis Medeae nullus inultus, Ov. H. 12, 182.
    2. B. Transf.
      1. 1. Of things, for which no punishment is inflicted, unpunished: neque scelus inultum relinquendum, Sall. J. 106, 6; Val. Max. 9, 7, 2: quicquid multis peccatur, inultum est, Luc. 5, 260.
      2. 2. Unharmed, unhurt, safe, with impunity: inulto Dicere quod sentit permitto, Hor. S. 2, 3, 189: neu sinas Medos equitare inultos, id. C. 1, 2, 51; cf.: at ne illud haud inultum, si vivo, ferent ( = inulti), Ter. Heaut. 5, 1, 45: sed inultum numquam id auferet, id. And. 3, 5, 4: et catulos ferae Celent inultae, Hor. C. 3, 3, 42.
    3. C. Trop., unsated, unappeased, insatiable: odium, Hor. Ep. 1, 2, 61; cf. preces, unavailing, id. C. 1, 28, 33.

ĭnumbrātĭo, ōnis, f. [inumbro], an overshadowing, darkness, Mart. Cap. 1, § 79.

ĭn-umbro, āvi, ātum, 1, v. a., to cast a shadow upon, to shade (mostly poet. and in post-Aug. prose; syn. opaco).

  1. I. Lit.: terraque inumbratur, Lucr. 5, 289: toros obtentu frondis, Verg. A. 11, 66: forum velis, Plin. 19, 1, 6, § 24; Curt. 3, 4, 9; Quint. 12, 10, 60.
    1. B. Transf.
      1. 1. To cause darkness: inumbrante vespera, Tac. H. 3, 19.
      2. 2. To cover: ora coronis, Lucr. 3, 913: pubem pallio, App. M. 10, p. 254: ante genas quam flos juvenilis inumbret, Claud. Prob. et Olyb. 69.
      3. 3. To mark the shadows upon, to mark out, lay out (anteclass.): solarium, Varr. L. L. 6, § 4 Müll.
  2. II. Trop., to obscure: imperatoris adventu legatorum dignitas inumbratur, Plin. Pan. 19, 1: inumbrata quies, apparent, Dig. 41, 2, 18, § 1.

ĭn-unco, āvi, ātum, 1, v. a. [2. uncus], to hook, catch with hooks; to clutch, seize, grasp (ante- and post-class.).

  1. I. Lit.: aquila unguibus agnum, leporem, App. Flor. 2, p. 349, 9; Ccl. 7, 3, 10.
  2. II. Transf.: nummos, Lucil. ap. Non. p. 124, 16.

ĭnunctĭo, ōnis, f. [inunguo], an anointing, besmearing with unguents; a spreading on, applying (post-Aug.): tridui, Plin. 23, 8, 29, § 117: matutina, id. 28, 4, 7, § 37: medicamentorum, Cels. 7, 7, 14: suci plantaginis, Col. 6, 33, 2.

ĭnunctus, a, um, Part., from inunguo.

ĭnundātĭo, ōnis, f. [inundo],

  1. I. an overflowing, inundating, inundation (postAug.): fluminum, Col. 3, 11, 8: coërcere, Suet. Aug. 30: inundationes Tiberis, id. Oth. 8: Nili, Plin. Pan. 30 fin.; Cassiod. Var. 3, 42: terrarum, the deluge, Plin. 5, 13, 14, § 69; Sol. 34, 1.
  2. II. Transf., of a crowd of people, Schol. Juv. 3, 249.
    Of horses: inundatione equorum ejus operiet te pulvis, Vulg. Ezech. 26, 10.
    Of troubles, sorrow, Vulg. Job, 21, 17.

ĭn-undo, āvi, ātum, 1, v. a. and n.

  1. I. Act., to overflow, inundate (class.).
      1. 1. Lit.: terram inundet aqua, Cic. N. D. 1, 37, 103: imbres campis inundantes, Liv. 8, 24: Tiberis agros inundavit, id. 24, 9; 28, 28; 24, 38: Ciliciam cruore Persarum, Curt. 9, 2, 23: cruore campos, Lact. 1, 18, 10.
      2. 2. Transf., to spread over, run over, flood: inundant Troes, Verg. A. 12, 280: Cimbros inundasse Italiam, Just. 38, 4, 15: multitudo inundaverat campos, Curt. 4, 12, 20: Europam, id. 5, 7, 8: totam urbem civilis sanguinis fluminibus, Val. Max. 9, 2, 1: armis campos, Sil. 15, 551.
    1. B. Trop.: lacrimae pectus, Petr. 113: meus ingenti flumine litterarum inundata, overflowing, id. 118; 101.
  2. II. Neutr.
    1. A. To overflow, to be inundated or deluged; of a river: Arnus inundaverat, Liv. 22, 2, 2: Tiberis, Aur. Vict. Caes. 32, 3: aquae super terram, Vulg. Gen. 7, 6; Val. Max. 1, 7, 5.
    2. B. To be full, abound: inundant sanguine fossae, Verg. A. 10, 24; 11, 382.

ĭnungĭto, 1, v. a. freq. [inunguo], to besmear (ante-class.): capillum cinere, Cato ap. Charis. p. 78 P.

ĭn-unguo (not -go), unxi, unctum, 3, v. a., to anoint (poet. and in post-Aug. prose).

  1. I. Lit.: oculos, Varr. L. L. 5, 8: non tamen idcirco contemnas lippus inungui, Hor. Ep. 1, 1, 29; id. S. 1, 3, 25; Plin. 28, 9, 37, § 141: inunguendum primo lenibus, Cels. 7, 7, 3.
  2. II. In gen., to besmear: lentem siccatam oleo, Plin. 18, 30, 73, § 308; id. 13, 3, 4, § 23 al.: conchis inuncta, dressed with oil, Mart. 7, 78, 2.

ĭn-ūnĭo, 4, v. a., to unite, Tert. adv. Val. 29.

ĭnurbānē, adv., v. inurbanus fin.

ĭn-urbānus, a, um, adj., rustic, boorish, rude, unpolishcd, unmannerly (class.): habitus orationis non inurbanus, Cic. Brut. 63, 227: non essem tam inurbanus ac paene inhumanus, id. de Or. 2, 90, 365: gestus, Quint. 6, 3, 26: inurbanum lepido seponere dicto, Hor. A. P. 273.
Adv.: inurbānē, rudely, inelegantly, without wit or humor: non inurbane, Cic. N. D. 3, 19, 50; Plin. Ep. 2, 14, 5; and, inurbānĭter (late Lat.), Aug. c. Faust. Manich. 12, 1.

ĭn-urgĕo, ursi, 2, v. a., to push, thrust; to obtrude (poet. and post-class.): vitulus cornibus, Lucr. 5, 1035: susurros, to be always whispering, App. M. 8, p. 205, 6.

ĭn-ūrīno, 1, v. n., to plunge or dive under the water (post-Aug.): piscinis, Col. 8, 14, 2.

ĭn-ūro, ussi, ustum, 3, v. a., to burn in, to burn.

  1. I. Lit.: foramen, i. e. to make an uneven hole, such as is made by burning, Col. 4, 29, 16.
    Of encaustic painting: Nicias scripsit se inussisse, Plin. 35, 4, 10, § 27: cerae tinguntur isdem his coloribus ad eas picturas quae inuruntur, id. 35, 7, 31, § 49.
    To burn in a mark: notas et nomina gentis, Verg. G. 3, 158; Just. 44, 4, 9: inustis barbarum litterarum notis, Curt. 5, 5, 6.
    1. B. To burn off or away, remove by burning: inustis infantum dexterioribus mammisunde Amazones dictae sunt, Just. 2, 4, 11: ferro candente calcaribus inustis, Col. 8, 2, 3; cf. Plin. 23, 8, 77, § 148.
  2. II. Trop., to brand, to imprint or attach indelibly: ne qua generi ac nomini suo nota nefariae turpitudinis inuratur, Cic. Sull. 31, 88: quas ille leges fuit impositurus nobis atque inusturus? id. Mil. 12, 33: aliquid calamistris, id. Brut. 75, 262: censoriae severitatis nota inuri, id. Clu. 46, 129: signa probitatisdomesticis inusta notis veritatis, id. Planc. 12, 29: acerbissimum alicui dolorem, id. Phil. 11, 15, 38: alicui famam superbiae et crudelitatis, id. Mur. 4, 8: plurima mala rei publicae, id. Phil. 2, 46, 117: alicui ignominiam, id. Prov. Cons. 7, 16: vivet semper in pectoribus illorum, quidquid istuc praesens necessitas inusserit, Liv. 9, 3 fin.: nota turpitudinis inusta vitae alicujus, Cic. Cat. 1, 6 init.; Liv. 3, 58: mihi dolorem, Cic. Mil. 36, 99: ei dolorem, id. Tusc. 3, 9, 19; cf.: hunc dolorem cineri ejus atque ossibus, id. Verr. 2, 1, 44, § 113.
    Hence, ĭnustus, a, um, P. a., burned; subst.: inusta, ōrum, n., burned parts, burns, Plin. 22, 14, 16, § 37.

ĭnūsĭtātē and ĭnūsĭtātō, advv., v. inusitatus fin.

ĭn-ūsĭtātus, a, um, adj., unusual, uncommon, extraordinary, very rare (class.): pro di immortales! speciem humanam inusitatam, Att. ap. Non. 226, 2: nova et inusitata belli ratio, Caes. B. C. 3, 47: magnitudo, Cic. Off. 3, 9, 38: lepor, id. de Or. 2, 23, 98.
With dat.: nostris oratoribus lepos, Cic. de Or. 3, 23, 91; Flor. 4, 2, 81: inusitatum est, with subj.-clause, Cic. Deiot. 1, 1.
Comp.: species navium inusitatior, Caes. B. G. 4, 25.
Sup.: miracula, Aug. Civ. Dei, 10, 12.
Adv. in two forms.

    1. 1. ĭnūsĭ-tātē, in an unwonted manner, unusually, strangely: absurde et inusitate scriptae epistolae, Cic. Q. Fr. 1, 2, 3: loqui, id. Brut. 75.
      Comp.: poëta inusitatius contraxerat, Cic. Or. 46.
      Sup.: inusitatissime nox pro noctu dixerunt (al. inusitate), Macr. S. 1, 4, 19.
    2. * 2. ĭnūsĭtātō, in an unusual manner: enituit, Plin. Pan. 5, 2 (al. inusitato indicio enituit).

ĭn-usquĕ (separately, ĭn usquĕ), adv. for usque in, even unto, all the way to, as far as, into (poet.), Stat. Th. 1, 440; Avien. Per. 525; 641.

1. ĭnustus, a, um, Part. and P. a., v. inuro.

2. ĭn-ustus, a, um, adj. [uro], not burned, unconsumed: ossa inustis plena medullis, Luc. 8, 787.

(ĭn-ūsus, ūs, false reading for in usu, Plaut. Most. 1, 2, 65.)

ĭn-ūtĭlis, e, adj., useless, unserviceable, unprofitable; constr. absol., with ad, or with dat. (class.).

  1. I. In gen.
    1. A. Of persons.
          1. (α) Absol.: homo iners atque inutilis, Cic. Off. 3, 6, 31; Verg. A. 2, 647; 10, 794: dum meliorem ex ducibus inutilem vulnus faceret, Liv. 21, 53: turba, id. 30, 30; Just. 2, 11, 3.
            Sup., Col. 3, 10, 6.
          2. (β) With ad: per aetatem ad pugnam inutiles, Caes. B. G. 2, 16: ad rem gerendam, id. B. C. 3, 43; Val. Max. 3, 2, 11.
          3. (γ) With dat.: aetate inutiles bello, Caes. B. G. 7, 78: sibi, Cic. Inv. 1, 1, 1: reipublicae, Liv. 29, 1.
    2. B. Of inanim. and abstr. things: rami, Hor. Epod. 2, 13: naves ad navigandum inutiles, Caes. B. G. 4, 29: tempestas non inutilis ad capiendum consilium, id. ib. 7, 27: impedimenta, Liv. 38, 15 fin.: ferrum, Verg. A. 2, 510: lingua, Ov. H. 4, 7: alga, Hor. C. 3, 7, 10: et genus et nomen jactare, id. ib. 1, 14, 3: inutiles oratori universales quaestiones, Quint. 3, 5, 12; 5, 10, 82: ad audiendum, id. 4, 1, 34.
      With subj.-clause: quod non inutile sit imitari, Quint. 2, 3, 11; 1, 1, 27; 11, 2, 48 et saep.: stipulatio, invalid, Gai. Inst. 3, 97: fidei commissa, id. ib. 2, 261.
      Sup.: inutilissimus quisque, Col. 3, 10, 1.
  2. II. Esp., hurtful, injurious.
    1. A. Of persons: seditiosus et inutilis civis, Cic. Off. 2, 14; so id. ib. 3, 13: sed sibi inutilior, Ov. M. 13, 37: mihi reique publicae, Hirt. B. Afr. 54.
    2. B. Of inanim. and abstr. things: fungus, Cels. 5, 27, n. 17: inutile est, Cic. Off. 3, 13; Plin. 17, 27, 45, § 257: aquae inutiles pestilentesque, Sen. Q. N. 6, 27: oratio, Liv. 42, 14: arbitrium, Ov. M. 11, 100.
      Adv.: ĭnū-tĭlĭter.
      1. 1. Uselessly, unprofitably: non inutiliter, Quint. 2, 4, 18.
      2. 2. Hurtfully, injuriously: late diffusa aqua bibitur inutilius, Varr. R. R. 3, 5, 2: administrare, Hirt. B. Alex. 65, 1.

ĭnūtĭlĭtas, ātis, f. [inutilis].

  1. I. Uselessness, unprofitableness, Lucr. 5, 1274.
  2. II. Hurtfulness, injuriousness, Cic. Inv. 2, 52, 158: facti, id. ib. 2, 26, 77.

ĭnūtĭlĭter, adv., v. inutilis fin.

ĭnŭus, i, m. [ineo; the fructifying god],

  1. I. the god Pan, who gave fruitfulness to the herds, Liv. 1, 5; Arn. 3, p. 143; Macr. S. 1, 22.
  2. II. Castrum Inui, a sea-coast town in Latium, near Antium, Verg. A. 6, 775; cf. Serv. ad loc.

ĭn-uxōrus, a, um, adj. [2. in-uxor], unmarried (late Lat.): virginitas, Tert. Exhort. ad Cast. 9.