Lewis & Short

inter-stinguo (stinxi), stinctum, 3, v. a.

  1. I. In gen., to separate, mark off, divide; to variegate or checker with any thing (only in perf. pass.): spatia interstincta columnis, Stat. S. 3, 5, 90: facies medicaminibus interstincta, Tac. A. 4, 57: candor interstinctus variis coloribus, Plin. 37, 10, 54, § 143: aureum capitis figmentum interstinctum lapillis, Amm. 19, 1, 3.
  2. II. In partic.
    1. A. To extinguish: quae faciunt ignes interstingui atque perire, Lucr. 5, 761: ardor interstinctis aquis, Mart. Cap. 9, § 915 poet.
    2. B. To kill: aliquem, App. M. 4, p. 147, 34.