Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

interpellātĭo, ōnis, f. [interpello], a speaking between, an interruption in speaking; an interruption, hinderance.

  1. I. In gen.: quid tibi interpellatio aut in consilium huc accessiost? What business have you to interrupt? Plaut. Trin. 3, 2, 83: cursum orationis interpellatione impedire, Cic. de Or. 2, 10, 39; id. Part. Or. 8: sine ulla interpellatione, id. Fam. 6, 18 fin.; Suet. Aug. 72: si quid nobis agentibus novi accidit, interpellatio, interventio alicujus, etc., Quint. 4, 3, 16; 9, 1, 31; 9, 2, 2.
  2. II. In law, a suit, appeal to the court, Dig. 5, 1, 23; 50, 16, 188.

interpellātor, ōris, m. [interpello], one who interrupts another in speaking, an interrupter, disturber (class.), Auct. Her. 2, 11, 16: ubi se oblectare sine interpellatoribus posset, Cic. Off. 3, 14, 58: matrimoniorum, a seducer, Paul. Sent. 5, 4, 5 Huschke (Dig. 74, 11, 1): cum interpellatores aliis atque aliis causis in jure dicendo (Tiberium) detinerent, Suet. Aug. 97: de pantomimis duobus, … alterum saltorem dixit, alterum interpellatorem, Quint. 6, 3, 65.

interpellātrix, īcis, f. [interpellator], she that disturbs (late Lat.), Hier. Ep. 60, 11.

1. interpellātus, a, um, Part., from interpello.

2. interpellātus, ūs, m. (only in abl. sing.) [interpello], i. q. interpellatio, a disturbance (post-class.), Auct. Itin. Alex. M. 31.