Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

1. insŭla, ae, f. [in-sul; cf. con-sul, prop. in-land].

  1. I. An island, isle, whether formed by the sea, a lake, or a river: insulam Britanniam, Cic. Fam. 15, 16, 2; id. de Imp. Pomp. 11 fin.; id. Verr. 2, 4, 64, § 144; Verg. A. 1, 159; 3, 211: in lacu, Cic. Mil. 27, 74: Rheni amnis, Tac. G. 29; Ov. F. 1, 292: in medio flumine nata, Gai. Inst. 2, 72 al.
    1. B. Transf.: apud fustitudinas ferricrepinas insulas, i. e. the mills in which, as a punishment, slaves were forced to grind, Plaut. As. 1, 1, 18.
  2. II. A house for poor people, which was let out in portions to several families; opp. domus, which was the mansion of a rich family, Cic. Off. 3, 16, 66: intellego Clodii insulam esse venalem, id. Cael. 7, 17; Tac. A. 6, 45; 15, 43; Suet. Tib. 48; id. Caes. 41; Mart. 4, 37, 4 al.; sometimes also of a single lodging in such a house, Suet. Ner. 38; cf. Preller, Regionen der Stadt Rom, p. 86 sq.; Becker, Gallus, 2, p. 146 sq. 2d edit.
  3. III. A temple (eccl.); cf. Is. Voss. ad Just. 32, 2, 2.

2. Insŭla, ae, f., nom. prop., a part of Syracuse cut off from the rest by a narrow arm of the sea, which was bridged, Liv. 24, 21, 6; Cic. Verr. 2, 4, 52, § 117.

insŭlānus, a, um, adj. [insula], of or belonging to an island: preces, offered by islanders, Sid. Ep. 9, 3; Pacat. Pan. Theod. 23, 3.
Hence, subst.: insŭlānus, i, m., an islander, Cic. N. D. 3, 18, 45.

insŭlāris, e, adj. [insula].

  1. I. Of or belonging to an island, insular (post-class.): insulari poena multavit, i. e. punished him with banishment to an island, Amm. 15, 7, 2: solitudo, id. 14, 5, 3; 24, 2, 9 al.
  2. II. in-sŭlāres, m. plur., keepers of a temple, Just. 32, 2, 2.

insŭlārĭus, ii, m. [insula].

  1. I. A tenant of an insula (post-Aug.), Petr. 95; Dig. 1, 15, 4; cf.: CERDO INSVLAR., Inscr. Orell. 2926.
  2. II. A slave who had charge of an insula, and collected the rents, Dig. 50, 16, 203; 7, 8, 16; 14, 3, 5 al.

insŭlātus, a, um, adj. [insula], made into an island, insulated (post-class.): terrae, App. de Mundo, p. 73; Aug. Civ. Dei, 4, 2.

insulcātĭo, ōnis, f. [in-sulco], a furrowing, making furrows in the ground, Jul. Val. Res Gest. Alex. M. Mai. 1, 20.

in-sulco, 1, v. a., to furrow, make furrows: sulcat, insulcat, Not. Tir. p. 155.

insŭlensis, e, adj. [insula], of or belonging to an island, insular (late Lat.): ab insulense ad continentem, Sol. 54 dub.

insŭlōsus, a, um, adj. [insula], full of islands (late Lat.): mare Persicum, Amm. 23, 6, 10 al.

insulsē, adv., v. insulsus fin.

insulsĭtas, ātis, f. [insulsus]. tastelessness, insipidity, silliness, absurdity (class.): insipientia insulsitasque, Plaut. Mil. 3, 3, 11: villae, Cic. Att. 13, 29: harum rerum, id. ib. 5, 11 init.: Graecorum, id. Rab. Post. 13: orationis, id. Brut. 82, 284; Quint. 5, 13, 38.

insulsus, a, um, adj. [2. in-salsus], unsalted, insipid.

  1. I. Lit.: amurcā insulsā perfundunt sulcos, Col. 2, 9: gula, that longs for tasteless things, Cic. Att. 13, 31, 4.
    Comp.: cibus insulsior, Hier. Ep. 22, 40.
  2. II. Trop.
    1. A. Bungling, awkward: Tyndaris illa bipennem insulsam et fatuam dextra laevaque tenebat, Juv. 6, 658.
    2. B. Tasteless, insipid, silly, absurd: non insulsum huic ingeniumst, Plaut. Mil. 4, 2, 79: est etiam in verbo positum non insulsum genus (ridiculi), Cic. de Or. 2, 64: multa (in sermone) nec illitterata, nec insulsa esse videntur, id. Fam. 9, 16: adulescens, id. Cael. 29: acuti, nec insulsi hominis sententia, id. Tusc. 1, 8.
      Sup.: insulsissimus homo, Cat. 17, 12.
      As subst.: insulsae, ārum, f. (sc mulieres), silly creatures, Cic. Att. 9, 10, 2.
      Adv.: insulsē, tastelessly, insipidly, foolishly, absurdly: aliquid facere, Cic. Att. 15, 4: insulse, arroganter dicere, id. ib. 5, 10: non insulse interpretari, not amiss, not badly, id. de Or. 2, 54.
      Comp.: nihil potest dici insulsius, Gell. 16, 12.
      Sup.: haec etiam addit insulsissime, Gell. 12, 2, 6.

insultābundus, a, um, adj. [insulto], insulting, full of scorn (late Lat.), Aug. Ep. 86 ad Casul.

insultātĭo, ōnis, f.

  1. I. Lit., a springing or leaping over or on, Sol. 52, 20.
  2. II. Trop., insolent behavior towards any one, a scoffing, reviling, insulting, Quint. 8, 5, 11: nihil insultatione barbarorum intolerantius, Flor. 4, 12, 36.

insultātōrĭē, adv., v. insultatorius fin.

insultātōrĭus, a, um, adj. [insulto], scornful, mocking, insulting (late Lat.): verbum, Tert. adv. Marc. 5, 10.
Adv.: in-sultātōrĭē, scornfully, insultingly, Sid. Ep. 1, 7.

insultātrix, īcis, f. [insultator], she that scoffs at, reviles, insults (late Lat.), Hier. in Isa. 5, 23, 1.

insulto, āvi, ātum, 1, v. n. and a. [insilio], to spring or leap at or upon a thing, to leap, bound, jump, spring.

  1. I. Lit.: fores calcibus, Ter. Eun. 2, 2, 54: floribus, Verg. G. 4, 11: sub armis Insultare solo, id. ib. 3, 116: busto, Hor. C. 3, 3, 40: fluctibus insultavere carinae, Ov. M. 1, 133: Batavi dum insultant aquis, Tac. A. 2, 8: rogis, Prop. 2, 8, 20 (2, 8, b. 4. M.).
          1. (β) With acc.: nemora avia matres Insultant thiasis, Verg. A. 7, 580.
          2. (γ) Absol.: fremit aequore toto Insultans sonipes. Verg. A. 11, 599.
  2. II. Trop., to behave insolently towards any one, to scoff at, revile, abuse, taunt, insult: alicui in calamitate, Cic. Verr. 2, 5, 50: dominis, Liv. 1, 48, 2: alicui per contumelias, id. 3, 62, 1: adversis rebus eorum, id. 36, 29, 9: jacenti, Ov. Tr. 2, 571: casibus alicujus, id. ib. 5, 8, 4.
          1. (β) With acc.: multos bonos, Sall. Fragm. ap. Don. ad Ter. Eun. 2, 2, 54; Serv. Verg. A. 9, 643: patientiam et segnitiam cujuspiam, Tac. A. 4, 59.
          2. (γ) With in and acc.: in rem publicam, Cic. Mil. 32: in omnes, id. N. D. 2, 29.
          3. (δ) With abl.: morte mea, at my death, Prop. 3, 6 (4, 5), 24.
            (ε) Absol.: quippe impune se insultaturos, Liv. 2, 45: cernis ut insultent Rutuli, exult, Verg. A. 10, 20.

* insultūra, ae, f. [insultator], a springing or leaping at or upon a thing (opp. desultura), Plaut. Mil. 2, 3, 8.

insultus, ūs, m. [insultator], a scoffing, reviling, insult (eccl. Lat.): insultus et saevae jurgia turbae, Poët. ap. Lact. Carm. de Pass. Chr. 30.

(insŭlŭla, ae, f., false reading for insula, Cic. Verr. 2, 3, 37, § 85 Lamb.)