No entries found. Showing closest matches:
in-sĕcābĭlis, e, adj., that cannot be cut up or divided, inseparable, indivisible (post-Aug.), Sen. Ep. 118: corpora, i. e. atoms, Quint. 2, 17, 38; 3, 3, 13.
1. in-sĕco, cŭi, ctum, 1, v. a., to cut into, cut up (class.): aliquid dentibus, Auct. Her. 4, 49, 62: olivam acuta harundine, Col. 12, 47: corpora mortuorum ad scrutandos morbos, to dissect, Plin. 19, 5, 26, § 86: insecandi sunt favi, Col. 9, 15, 9: quod (subtemen) insecti pectine dentes, cut in, notched, Ov. M. 6, 58.
Hence, insectum, i, n. (sc. animale), an insect; plur., Plin. 11, 1, 1, § 1; 11, 28, 33, § 96 al.
2. insĕco or insĕquo, insexi, old form for insĕquor, to pursue the narration, to proceed, relate, declare; so imper.: insece, Musa, Enn. ap. Gell. 18, 9, 3 (Ann. v. 332 Vahl.): virum mihi, Camena, insece versutum, Liv. Andr. ap. Gell. 18, 9, 5; perf. subj.: insexit, dixerit, Enn. ap. Paul. ex Fest. p. 111 Müll.; gerund.: insecenda, Cato ap. Gell. 1. 1.
insecta, v. 1. inseco fin.
* insectanter, adv. [insector], harshly, bitterly (with graviter): vituperari, Gell. 19, 3, 1.
in-sectātĭo, ōnis, f. [insector], a pursuing, pursuit (class., but not in Cic. or Cæs.).
- I. Lit.: hostis, Liv. 21, 47, 2.
- II. Trop., a pursuing with words, a censuring, railing at, deriding, insulting: tanta est hominum insolentia et nostri insectatio, Brut. ap. Ep. Cic. Fam. 11, 1, 2: principum, Liv. 22, 34, 2: studiorum et morum alicujus, Suet. Gramm. 19: insectationibus petere aliquem, Tac. A. 2, 55: fortunae, Quint. 6, 3, 28; 11, 1, 86: quod insectationis genus, id. 5, 7, 6.
in-sectātor, ōris, m. [insector], a persecutor (very rare; not in Cic. or Cæs.).
- I. Lit.: plebis, Liv. 3, 33, 7.
- II. Trop., a censurer: vitiorum, Quint. 10, 1, 129.
‡ insectĭo, ōnis, f. [2. inseco], a narration, i. q. narratio, acc. to a remark of Gell. 18, 9, 4; 11.
insecto, āvi, ātum, 1, v. a., a rare form for insector, to pursue (ante- and postclass.): nos insectabit lapidibus, Plaut. Capt. 3, 4, 61.
Hence, pass.: insectatus, pursued, Auct. B. Afr. 71, 4.
insector, ātus, 1, v. dep. a. freq. [insequor], to pursue (class.).
- I. Lit.: impios agitant insectanturque furiae, Cic. Leg. 1, 14, 40; cf. id. Div. 2, 70, 144: aliquem hastis, Plaut. Capt. 3, 4, 17: aliquem verberibus, to pursue with blows, Tac. A. 1, 20.
- B. Transf.: assiduis herbam insectabere rastris, pursue the weeds with diligent hoes, i. e. diligently extirpate them, Verg. G. 1, 155.
- II. Trop., to pursue with words, to censure, blame, rail at, inveigh against, speak ill of (with exagitare): indices, Cic. Att. 1, 16, 8: insector ultro, atque insto accusatori: insector, inquam, et flagito testes, id. Font. 1; cf. id. Planc. 19, 48: aliquem maledictis, id. Fin. 2, 25, 80: acerbius in aliquem invehi insectarique vehementius, id. Lael. 16, 57: aliquem inimice, id. N. D. 1, 3, 5: audaciam improborum, id. Att. 10, 1, 4: injuriam alicujus, id. ib. 5, 17: librariorum inscientiam, Quint. 9, 4, 39: vitia, id. 10, 1, 65: praetextam demissam ad talos, id. 5, 13, 39 al.: damnum amissi corporis, to reproach, upbraid with, Phaedr. 3, 11, 3: de legitima insectandi alicujus causa composita oratione, Paul. Sent. 5, 4, 15: obsceno nomine, id. ib. 5, 4, 21.
insectum, i, n., v. 1. inseco fin.
* in-sectūra, ae, f. [1. inseco), an incision, Sen. Q. N. 1, 7.
1. insectus, a, um, Part., from 1. inseco.
2. in-sectus, a, um, adj. [2. in-seco], for non sectus, Paul. ex Fest. p. 111 Müll.
in-sĕcundus, a, um, adj., not following, unyielding, uncomplying: secundus, insecundus, Not. Tir. 95.
* insĕcūtĭo, ōnis, f. [insequor], a pursuing: incerta, App. M. 8, p. 208, 23.
insĕcūtor, ōris, m. [insequor], a pursuer, persecutor (post-class.), Tert. Mag. 5: frustratis insecutoribus, App. M. 7 init.
in-sēdābĭlis, e, adj. [2. in-sedo], that cannot be stayed or stilled, incessant: insedabilis, ἀκατάπαυστος, Gloss. Philox.
* Adv.: insēdābĭlĭter, unquenchably, incessantly: sitis arida, Lucr. 6, 1175.
insēdūcĭbĭlis, e, adj. [2. in-seduco], not to be drawn away (eccl. Lat.), Anon. (Hilar.) in Job, 2, p. 188.
‡ in-sēdŭlus, a, um, adj., not zealous: insedulus, ασπούδαστος, Gloss. Philox.
‡ in-segnis, e, adj., inactive, indolent: insegnis, ἀδρανής, Gloss. Philox.
in-sĕmĕl, adv., at once, Flor. prooem. § 3; id. 2, 20, 1; Dig. 18, 1, 35, § 7.
in-sēmĭno, 1, v. a., to sow or plant in, to implant (post-Aug.): tabem et morbos visceribus, Gell. 19, 5, 3: terra ex caelestium imbrium conceptionibus inseminata, impregnated, fertilized, Vitr. 8 praef. init.: ex conventu Jovis inseminati et nati sunt, Arn. 2, 93; Macr. S. 1, 17, 35; 68.
‡ insēmĭtātĭo, ōnis, f. (2. in-semita], pathlessness, impassableness: insemitatio, ἀνοδία, Gloss. Philox.
‡ insĕnescĭbĭlis, e, adj. [2. in-senesco], not growing old, undecaying: insenescibilis, ἀγήραος, ἀγήρατος, Gloss. Philox.
in-sĕnesco, nui, 3, v. inch. n., to grow old in or at a thing; constr. with dat. (poet. and post-Aug. prose): insenuit Libris et curis, Hor. Ep. 2, 2, 82: malis, Ov. P. 1, 4, 48: singulis actionum partibus, Quint. 10, 3, 11: iisdem negotiis, Tac. A. 4, 6.
in-sensātus, a, um, adj., irrational (eccl. Lat.), Tert. adv. Marc. 4, 43 al.
Adv.: insensātē, foolishly, Vulg. Sap. Sir. 12, 23.
in-sensĭbĭlis, e, adj., that cannot be felt, insensible, imperceptible (post-class.).
- I. Pass.: morbus, Ser. Samm. 3, 2.
As subst.: insensĭbĭlĭa, ium, n., things of no account, Lact. 2, 2, 17; 2, 5, 1.
- (β) Things imperceptible, Apul. Asclep. 19, p. 87.
- B. Trop., incomprehensible: inenarrabile esse ait, et propemodum insensibile, Gell. 17, 10, 17.
- II. Act., that cannot feel, insensible, senseless: simulacra, Lact. 6, 13 fin.: deus, id. 7, 3, 7; 4, 1, 2 al.
Adv.: insensĭbĭlĭter, insensibly, Cassiod.
insensĭbĭlĭtas, ātis, f. [insensibilis], insensibility, Claud. Mam. Stat. An. 1, 3; Ambros. de Bono Mort. 7, 26.
in-sensĭlis, e, adj., insensible, imperceptible, = insensibilis: principia, Lucr. 2, 866; 888.
* in-sensŭālis, e, adj., insensible: res, Cassiod. Var. 2, 40.
insensŭālĭtas, ātis, f. [insensualis], insensibility (eccl. Lat.), Aug. contr. Faust. 15, 4.
in-sēpărābĭlis, e, adj., that cannot be separated, inseparable (post-Aug.): quaedam inter se, Sen. Ep. 118, 85: societas, Gell. 1, 9, 12.
Comp.: trinitas inseparabilior, Aug. Trin. 15, 23.
Adv.: insēpărā-bĭlĭter, inseparably (post-class.), Macr. Somn. Scip. 1, 22: conexa, Lact. 3, 11.
insēpărābĭlĭtas, ātis, f. [inseparabilis], inseparableness, inseparability (eccl. Lat.), Aug. Trin. 15, 23: virtutum, id. Ep. 29, 2.
in-sēpărātus, a, um, adj., not separate (eccl. Lat.), Tert. adv. Prax. 9.
in-septus, v. insaeptus.
in-sĕpultus, a, um, adj. [2. in-sepultus],
- I. unburied (class.): acervi civium, Cic. Cat. 4, 6, 11: membra, Hor. Epod. 5, 99: insepultos projecit, Liv. 29, 9, 10.
- II. Transf., without burial: mors, Sen. Tranq. 14: sepultura, a burial without the customary funeral rites, and therefore undeserving the name of a burial (imitation of the Gr. τάφος ἄταφος), Cic. Phil. 1, 2, 5 (but sepulta is the true reading, id. ib. 14, 12, 33 B. and K.).
insĕque, v. 2. inseco.
insĕquens, entis, Part. and P. a., from insequor.
* 1. insĕquenter, adv., v. insequor, P. a. fin.
* 2. in-sĕquenter, adv. [2. in-sequor], not in the proper order of succession, without connection, unconnectedly: particula posita, Gell. 10, 29, 4.
in-sĕquor, cūtus (quūtus), 3, v. dep. n. and a., to follow, to follow after or upon a person or thing (class.).
- I. Lit.
- A. In gen.: proximus huic, longo sed proximus intervallo Insequitur Salius, Verg. A. 5, 321: fugientem lumine pinum, with her eyes follows the flying ship, Ov. M. 11, 468.
- B. In partic., to pursue, follow up, press upon: gens eadem quae te bello Insequitur, Verg. A. 8, 146: hostem, Curt. 4, 9, 13; 7, 9, 13; Suet. Claud. 1: ad hostem insequendum, Liv. 26, 6, 7: reliquias Troiae cineres atque ossa peremptae, Verg. A. 5, 786: aliquem gladio stricto, Cic. Phil. 2, 9, 21; so Caes. B. G. 1, 15; 1, 23 fin. al.
- C. Of time, to follow, succeed (in verb. fin. rare; cf. P. a. infra): hunc proximo saeculo Themistocles insecutus est, Cic. Brut. 10, 41; Quint. 3, 1, 8.
- II. Trop.
- A. In gen.: improborum facta suspicie insequitur, Cic. Fin. 1, 16, 50.
- B. In partic.
- 1. To strive after, endeavor: nec vero te rhetoricis quibusdam libris insequor, ut erudiam, Cic. de Or. 2, 3, 10.
- 2. To proceed: pergam atque insequar longius, Cic. Verr. 2, 3, 20, § 51.
Poet. with inf.: rursus et alterius lentum convellere vimen Insequor, Verg. A. 3, 32.
- 3. To overtake: at mors insecuta est Gracchum, Cic. Div. 2, 29, 62.
- 4. To pursue in a hostile manner with words, to censure, reproach, etc.: homines benevolos contumeliā, Cic. Att. 14, 14, 5: irridendo, id. Sest. 11, 25: clamore ac minis, id. Clu. 8, 24: turpitudinem vitae, Cic. Sull. 29, 81: dissimiles, Plin. Pan. 53, 2.
- 5. Of order or succession, to follow, come next: postremam litteram detrahebant, nisi vocalis insequebatur, Cic. Or. 48, 161: praesagium insequentis casus, Suet. Galb. 6.
Hence, insĕquens, entis, P. a., of time, following: annus, Hirt. B. G. 8, 48, 10; Liv. 2, 18, 1: diei insequentis pars, id. 26, 14, 5: nocte insequenti, Hirt. B. G. 8, 23, 1: anno, Plin. 18, 28, 67, § 259: tempore, Vell. 1, 6: insequentium aetatum principes, Suet. Aug. 31.
- 2. Of logical order: ex prioribus geometria probat insequentia, Quint. 1, 10, 37; cf. id. 8, 4, 17 al.
* Adv.: insĕquenter, i. q. protinus, deinceps, thereupon, immediately, Non. 376, 19.
* in-sĕrābĭlĭter, adv. [2. in-sera], so as not to be unlocked: obstruere, Auct. Itin. Alex. M. 100 Mai.
* in-sĕrēnus, a, um, adj., not clear or serene, overcast: Hyas, Stat. S. 1, 6, 21.
1. in-sĕro, sēvi, sĭtum, 3, v. a. [in-, 1. sero], to sow or plant in; to ingraft (class.).
- I. Lit.: frumentum, Col. 5, 7, 3: pirum bonam in pirum silvaticam, to ingraft, graft, Varr. R. R. 1, 40, 5: vitem, Col. Arb. 8, 2: fissā modo cortice virgam Inserit, Ov. M. 14, 631; Hor. Epod. 2, 12: inseritur et nucis arbutus horrida fetu, Verg. G. 2, 69 Forbig. ad loc.; so, cum Vergilius insitam nucibus arbutum dicat, Plin. 15, 15, 17, § 57.
- II. Trop., to implant: num qua tibi vitiorum inseverit olim Natura, Hor. S. 1, 3, 35: remedia herbis invisis, Plin. 22, 6, 7, § 15: animos corporibus, to unite, Cic. Univ. 12, 38.
Hence, insĭtus, a, um, P.a., ingrafted, grafted.
- A. Lit.: arbor, Col. Arb. 20, 2: mala, Verg. G. 2, 33.
- 2. Transf., of animals: discordantem utero suo generis alieni stirpem insitam recipere, a hybrid, Col. 6, 36, 2.
Subst.: insĭtum, i, n., a graft, scion, Col. 5, 11, 8.
- III. Trop., implanted by nature, inborn, innate, natural: O generosam stirpem et tamquam in unam arborem plura genera, sic in istam domum multorum insitam atque illigatam sapientiam, Cic. Brut. 58, 213: reliqua est ea causa, quae non jam recepta, sed innata; neque delata ad me, sed in animo sensuque meo penitus affixa atque insita est, id. Verr. 2, 5, 53, § 139: Deorum cognitiones, id. N. D. 1, 17, 44: tam penitus insita opinio, id. Clu. 1, 4: notio quasi naturalis atque insita in animis nostris, id. Fin. 1, 9, 31: menti cognitionis amor, id. ib. 4, 7, 18: hoc naturā est insitum, ut, id. Sull. 30, 83: feritas, Liv. 34, 20, 2.
In gen., taken in, incorporated, admitted, adopted: ex deserto Gavii horreo in Calatinos Atilios insitus, Cic. Sest. 33, 72: insitus et adoptivus, Tac. A. 13, 14.
2. in-sĕro, sĕrŭi, sertum, 3, v. a. [in-, 2. sero], to put, bring, or introduce into, to insert (class.); constr. with in and acc., or with dat.
- I. Lit.
- A. In gen.: collum in laqueum, Cic. Verr. 2, 4, 17, § 37; id. de Or. 2, 39, 162: oculos in pectora, Ov. M. 2, 94: caput in tentoria, Liv. 8, 36, 6: gemmas aureis soleis, Curt. 9, 1, 29: falces longuriis, Caes. B. G. 3, 14: subtegmen radiis, Ov. M. 6, 56: in avium nidis aliquid, Plin. 24, 19, 113, § 174.
- B. In partic., to ingraft: quidquid inserueris, vimine diligenter ligato, Col. Arb. 8, 2: surculus insertus, id. ib. 3.
- II. Trop., to bring into, introduce, to mix or mingle with: amputanda plura sunt illi aetati, quam inserenda, Cic. Cael. 31, 76: jus est, quod non opinio genuit, sed quaedam innata vis inseruit, id. Inv. 2, 53, 161: historiae jocos, Ov. Tr. 2, 444: querelas, Tac. H. 1, 23: adeo minimis etiam rebus prava religio inserit Deos, Liv. 27, 23, 2: contiones directas operi suo, Just. 38, 3: tantae rerum magnitudini hoc inserere, Vell. 2, 107, 1: haec libello, Suet. Dom. 18: manus, to set one’s hands to, Luc. 8, 552: liberos sceleri, to draw into, involve in crime, Sen. Thyest. 322: nomina alienae gentis Aeacidis, Ov. M. 13, 33; cf.: ignobilitatem suam magnis nominibus, Tac. A. 6, 2: se, to mingle with, join, engage in: inserentibus se centurionibus, id. H. 2, 19: se turbae, Ov. A. A. 1, 605: se bellis civilibus, id. M. 3, 117: civium numero, to reckon or enroll among, Suet. Aug. 42: Liviorum familiae, id. Tib. 3: stellis et concilio Jovis, Hor. C. 3, 25, 6: aliquem vitae, i. e. to preserve alive, Stat. S. 5, 5, 72: nomen famae, to attach to fame, i. e. to render celebrated, Tac. Or. 10.
in-serpo, psi, ptum, 3, v. n., to crcep on or over any thing; only trop.; constr. with dat. (poet. and post-class.): jam somnus avaris Inserpit curis, Stat. Th. 1, 340: ei lanugo malis inserpebat, covered over his cheeks, App. M. 7, p. 189 fin.
inserta, ae, f. [2. insero], an ornament (very rare): frugalitas inserta est rumoris boni, Macr. S. 2, 7.
* insertātĭo, ōnis, f. [inserto], an inserting, Cael. Aur. Tard. 1, 1, 43.
‡ insertīcĭus, a, um, adj. [2. insero], that can be inserted: inserticius, ἐγκεντρήσιμος, ἐντάξιμος, Gloss. Philox.
(insertim, false read. for inserti, Lucr. 2, 115.)
insertĭo, ōnis, f. [2. insero], a putting in, ingrafting, grafting (post-class.), Isid. Orig. 17, 6, 2: oleastri, Aug. Ep. 120, 20: surculorum, Macr. S. 1, 7, 25.
insertīvus, a, um, adj. [2. insero], inserted, ingrafted; only trop. (very rare): stirps, i. e. an illegitimate posterity, Calp. Decl. 24: liberi, Phaedr. 3, 3, 10.
inserto, 1, v. a. freq. [id.], to put into, insert; with dat. (poet. and post-Aug.): clipeoque sinistram Insertabam aptans, Verg. A. 2, 672: dextras catenis, Stat. Th. 12, 460: insertans commissuris secures, Petr. 97.
insertus, a, um, Part., from 2. insero.
in-servĭo, īvi or ĭi, ītum, 4 (archaic forms, inservibas, Plaut. Most. 1, 3, 59: inservibat, Sil. 7, 341), v. n. and (rarely) a., to be serviceable, to be devoted or attached to, to be submissive to, to serve (syn.: deservio, ministro); with dat., rarely with acc. (class.).
- (α) With dat.: filium meum amico suo video inservire, Ter. Heaut. 3, 1, 9: a quo plurimum sperant, ei potissimum inserviunt, Cic. Off. 1, 15, 49: plebi, cui ad eam diem summa ope inservitum erat, who had been treated with the utmost deference, Liv. 2, 21, 6: legibus definitionis, Gell. 1, 25, 10.
Of inanim. and abstr. things, to be devoted to, to attend to, take care of: suis commodis, Cic. Fin. 2, 35, 117: temporibus, Nep. Alcib. 1: honoribus, Cic. Off. 2, 1, 4: artibus, id. de Or. 1, 4, 13: vocibus, id. Or. 20, 68: famae, Tac. A. 13, 8.
- (β) With acc.: si illum inservibis solum, Plaut. Most. 1, 3, 59; id. Poen. 4, 2, 105; cf.: nihil est a me inservitum temporis causa, Cic. Fam. 6, 12, 2.
- (γ) Absol.: inservientium regum ditissimus, vassal, Tac. H. 2, 81.
in-servo, 1, v. a.
- I. To attend to, observe (a favorite word of Statius): gemit, inservante noverca, Liber, Stat. Th. 10, 886: volucres, id. ib. 8, 194: fata, id. ib. 6, 935.
- II. To keep: sagittae volitantes vires integras inservabant, Amm. 31, 15, 11.
insessĭo, ōnis, f. [insideo], a sitting down (late Lat.): hostium insessio, id est hostilis circundatio, Cassiod. in Psa. 21, 12.
insessor, ōris, m. [insideo], a besetter, occupant (very rare); of a ship, Jul. Val. Res Gest. Alex. 1, 1: viarum, a waylayer, Symm. Ep. 2, 48; cf.: insessores, latrones, Paul. ex Fest. p. 111 Müll.: quod circa vias insidientur sedentes.
1. insessus, a, um, Part., from insideo.
* 2. in-sessus, a, um, adj. [2. in-sedeo], unsettled, without a permanent dwelling: gentes, Sic. Fl. de Cond. Agr. p. 3.
insexit, v. 2. inseco.