Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

in-sĕcābĭlis, e, adj., that cannot be cut up or divided, inseparable, indivisible (post-Aug.), Sen. Ep. 118: corpora, i. e. atoms, Quint. 2, 17, 38; 3, 3, 13.

1. in-sĕco, cŭi, ctum, 1, v. a., to cut into, cut up (class.): aliquid dentibus, Auct. Her. 4, 49, 62: olivam acuta harundine, Col. 12, 47: corpora mortuorum ad scrutandos morbos, to dissect, Plin. 19, 5, 26, § 86: insecandi sunt favi, Col. 9, 15, 9: quod (subtemen) insecti pectine dentes, cut in, notched, Ov. M. 6, 58.
Hence, insectum, i, n. (sc. animale), an insect; plur., Plin. 11, 1, 1, § 1; 11, 28, 33, § 96 al.

2. insĕco or insĕquo, insexi, old form for insĕquor, to pursue the narration, to proceed, relate, declare; so imper.: insece, Musa, Enn. ap. Gell. 18, 9, 3 (Ann. v. 332 Vahl.): virum mihi, Camena, insece versutum, Liv. Andr. ap. Gell. 18, 9, 5; perf. subj.: insexit, dixerit, Enn. ap. Paul. ex Fest. p. 111 Müll.; gerund.: insecenda, Cato ap. Gell. 1. 1.

insecta, v. 1. inseco fin.

* insectanter, adv. [insector], harshly, bitterly (with graviter): vituperari, Gell. 19, 3, 1.

in-sectātĭo, ōnis, f. [insector], a pursuing, pursuit (class., but not in Cic. or Cæs.).

  1. I. Lit.: hostis, Liv. 21, 47, 2.
  2. II. Trop., a pursuing with words, a censuring, railing at, deriding, insulting: tanta est hominum insolentia et nostri insectatio, Brut. ap. Ep. Cic. Fam. 11, 1, 2: principum, Liv. 22, 34, 2: studiorum et morum alicujus, Suet. Gramm. 19: insectationibus petere aliquem, Tac. A. 2, 55: fortunae, Quint. 6, 3, 28; 11, 1, 86: quod insectationis genus, id. 5, 7, 6.

in-sectātor, ōris, m. [insector], a persecutor (very rare; not in Cic. or Cæs.).

  1. I. Lit.: plebis, Liv. 3, 33, 7.
  2. II. Trop., a censurer: vitiorum, Quint. 10, 1, 129.

insectĭo, ōnis, f. [2. inseco], a narration, i. q. narratio, acc. to a remark of Gell. 18, 9, 4; 11.

insecto, āvi, ātum, 1, v. a., a rare form for insector, to pursue (ante- and postclass.): nos insectabit lapidibus, Plaut. Capt. 3, 4, 61.
Hence, pass.: insectatus, pursued, Auct. B. Afr. 71, 4.

insector, ātus, 1, v. dep. a. freq. [insequor], to pursue (class.).

  1. I. Lit.: impios agitant insectanturque furiae, Cic. Leg. 1, 14, 40; cf. id. Div. 2, 70, 144: aliquem hastis, Plaut. Capt. 3, 4, 17: aliquem verberibus, to pursue with blows, Tac. A. 1, 20.
    1. B. Transf.: assiduis herbam insectabere rastris, pursue the weeds with diligent hoes, i. e. diligently extirpate them, Verg. G. 1, 155.
  2. II. Trop., to pursue with words, to censure, blame, rail at, inveigh against, speak ill of (with exagitare): indices, Cic. Att. 1, 16, 8: insector ultro, atque insto accusatori: insector, inquam, et flagito testes, id. Font. 1; cf. id. Planc. 19, 48: aliquem maledictis, id. Fin. 2, 25, 80: acerbius in aliquem invehi insectarique vehementius, id. Lael. 16, 57: aliquem inimice, id. N. D. 1, 3, 5: audaciam improborum, id. Att. 10, 1, 4: injuriam alicujus, id. ib. 5, 17: librariorum inscientiam, Quint. 9, 4, 39: vitia, id. 10, 1, 65: praetextam demissam ad talos, id. 5, 13, 39 al.: damnum amissi corporis, to reproach, upbraid with, Phaedr. 3, 11, 3: de legitima insectandi alicujus causa composita oratione, Paul. Sent. 5, 4, 15: obsceno nomine, id. ib. 5, 4, 21.

insectum, i, n., v. 1. inseco fin.

* in-sectūra, ae, f. [1. inseco), an incision, Sen. Q. N. 1, 7.

1. insectus, a, um, Part., from 1. inseco.

2. in-sectus, a, um, adj. [2. in-seco], for non sectus, Paul. ex Fest. p. 111 Müll.

in-sĕcundus, a, um, adj., not following, unyielding, uncomplying: secundus, insecundus, Not. Tir. 95.

* insĕcūtĭo, ōnis, f. [insequor], a pursuing: incerta, App. M. 8, p. 208, 23.

insĕcūtor, ōris, m. [insequor], a pursuer, persecutor (post-class.), Tert. Mag. 5: frustratis insecutoribus, App. M. 7 init.

in-sēdābĭlis, e, adj. [2. in-sedo], that cannot be stayed or stilled, incessant: insedabilis, ἀκατάπαυστος, Gloss. Philox.
* Adv.: insēdābĭlĭter, unquenchably, incessantly: sitis arida, Lucr. 6, 1175.

insēdūcĭbĭlis, e, adj. [2. in-seduco], not to be drawn away (eccl. Lat.), Anon. (Hilar.) in Job, 2, p. 188.

in-sēdŭlus, a, um, adj., not zealous: insedulus, ασπούδαστος, Gloss. Philox.

in-segnis, e, adj., inactive, indolent: insegnis, ἀδρανής, Gloss. Philox.

in-sĕmĕl, adv., at once, Flor. prooem. § 3; id. 2, 20, 1; Dig. 18, 1, 35, § 7.

in-sēmĭno, 1, v. a., to sow or plant in, to implant (post-Aug.): tabem et morbos visceribus, Gell. 19, 5, 3: terra ex caelestium imbrium conceptionibus inseminata, impregnated, fertilized, Vitr. 8 praef. init.: ex conventu Jovis inseminati et nati sunt, Arn. 2, 93; Macr. S. 1, 17, 35; 68.

insēmĭtātĭo, ōnis, f. (2. in-semita], pathlessness, impassableness: insemitatio, ἀνοδία, Gloss. Philox.

insĕnescĭbĭlis, e, adj. [2. in-senesco], not growing old, undecaying: insenescibilis, ἀγήραος, ἀγήρατος, Gloss. Philox.

in-sĕnesco, nui, 3, v. inch. n., to grow old in or at a thing; constr. with dat. (poet. and post-Aug. prose): insenuit Libris et curis, Hor. Ep. 2, 2, 82: malis, Ov. P. 1, 4, 48: singulis actionum partibus, Quint. 10, 3, 11: iisdem negotiis, Tac. A. 4, 6.

in-sensātus, a, um, adj., irrational (eccl. Lat.), Tert. adv. Marc. 4, 43 al.
Adv.: insensātē, foolishly, Vulg. Sap. Sir. 12, 23.

in-sensĭbĭlis, e, adj., that cannot be felt, insensible, imperceptible (post-class.).

  1. I. Pass.: morbus, Ser. Samm. 3, 2.
    As subst.: insensĭbĭlĭa, ium, n., things of no account, Lact. 2, 2, 17; 2, 5, 1.
          1. (β) Things imperceptible, Apul. Asclep. 19, p. 87.
    1. B. Trop., incomprehensible: inenarrabile esse ait, et propemodum insensibile, Gell. 17, 10, 17.
  2. II. Act., that cannot feel, insensible, senseless: simulacra, Lact. 6, 13 fin.: deus, id. 7, 3, 7; 4, 1, 2 al.
    Adv.: insensĭbĭlĭter, insensibly, Cassiod.

insensĭbĭlĭtas, ātis, f. [insensibilis], insensibility, Claud. Mam. Stat. An. 1, 3; Ambros. de Bono Mort. 7, 26.

in-sensĭlis, e, adj., insensible, imperceptible, = insensibilis: principia, Lucr. 2, 866; 888.

* in-sensŭālis, e, adj., insensible: res, Cassiod. Var. 2, 40.

insensŭālĭtas, ātis, f. [insensualis], insensibility (eccl. Lat.), Aug. contr. Faust. 15, 4.

in-sēpărābĭlis, e, adj., that cannot be separated, inseparable (post-Aug.): quaedam inter se, Sen. Ep. 118, 85: societas, Gell. 1, 9, 12.
Comp.: trinitas inseparabilior, Aug. Trin. 15, 23.
Adv.: insēpărā-bĭlĭter, inseparably (post-class.), Macr. Somn. Scip. 1, 22: conexa, Lact. 3, 11.

insēpărābĭlĭtas, ātis, f. [inseparabilis], inseparableness, inseparability (eccl. Lat.), Aug. Trin. 15, 23: virtutum, id. Ep. 29, 2.

in-sēpărātus, a, um, adj., not separate (eccl. Lat.), Tert. adv. Prax. 9.

in-septus, v. insaeptus.

in-sĕpultus, a, um, adj. [2. in-sepultus],

  1. I. unburied (class.): acervi civium, Cic. Cat. 4, 6, 11: membra, Hor. Epod. 5, 99: insepultos projecit, Liv. 29, 9, 10.
  2. II. Transf., without burial: mors, Sen. Tranq. 14: sepultura, a burial without the customary funeral rites, and therefore undeserving the name of a burial (imitation of the Gr. τάφος ἄταφος), Cic. Phil. 1, 2, 5 (but sepulta is the true reading, id. ib. 14, 12, 33 B. and K.).

insĕque, v. 2. inseco.

insĕquens, entis, Part. and P. a., from insequor.

* 1. insĕquenter, adv., v. insequor, P. a. fin.

* 2. in-sĕquenter, adv. [2. in-sequor], not in the proper order of succession, without connection, unconnectedly: particula posita, Gell. 10, 29, 4.

in-sĕquor, cūtus (quūtus), 3, v. dep. n. and a., to follow, to follow after or upon a person or thing (class.).

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: proximus huic, longo sed proximus intervallo Insequitur Salius, Verg. A. 5, 321: fugientem lumine pinum, with her eyes follows the flying ship, Ov. M. 11, 468.
    2. B. In partic., to pursue, follow up, press upon: gens eadem quae te bello Insequitur, Verg. A. 8, 146: hostem, Curt. 4, 9, 13; 7, 9, 13; Suet. Claud. 1: ad hostem insequendum, Liv. 26, 6, 7: reliquias Troiae cineres atque ossa peremptae, Verg. A. 5, 786: aliquem gladio stricto, Cic. Phil. 2, 9, 21; so Caes. B. G. 1, 15; 1, 23 fin. al.
    3. C. Of time, to follow, succeed (in verb. fin. rare; cf. P. a. infra): hunc proximo saeculo Themistocles insecutus est, Cic. Brut. 10, 41; Quint. 3, 1, 8.
  2. II. Trop.
    1. A. In gen.: improborum facta suspicie insequitur, Cic. Fin. 1, 16, 50.
    2. B. In partic.
      1. 1. To strive after, endeavor: nec vero te rhetoricis quibusdam libris insequor, ut erudiam, Cic. de Or. 2, 3, 10.
      2. 2. To proceed: pergam atque insequar longius, Cic. Verr. 2, 3, 20, § 51.
        Poet. with inf.: rursus et alterius lentum convellere vimen Insequor, Verg. A. 3, 32.
      3. 3. To overtake: at mors insecuta est Gracchum, Cic. Div. 2, 29, 62.
      4. 4. To pursue in a hostile manner with words, to censure, reproach, etc.: homines benevolos contumeliā, Cic. Att. 14, 14, 5: irridendo, id. Sest. 11, 25: clamore ac minis, id. Clu. 8, 24: turpitudinem vitae, Cic. Sull. 29, 81: dissimiles, Plin. Pan. 53, 2.
      5. 5. Of order or succession, to follow, come next: postremam litteram detrahebant, nisi vocalis insequebatur, Cic. Or. 48, 161: praesagium insequentis casus, Suet. Galb. 6.
        Hence, insĕquens, entis, P. a., of time, following: annus, Hirt. B. G. 8, 48, 10; Liv. 2, 18, 1: diei insequentis pars, id. 26, 14, 5: nocte insequenti, Hirt. B. G. 8, 23, 1: anno, Plin. 18, 28, 67, § 259: tempore, Vell. 1, 6: insequentium aetatum principes, Suet. Aug. 31.
      6. 2. Of logical order: ex prioribus geometria probat insequentia, Quint. 1, 10, 37; cf. id. 8, 4, 17 al.
        * Adv.: insĕquenter, i. q. protinus, deinceps, thereupon, immediately, Non. 376, 19.

* in-sĕrābĭlĭter, adv. [2. in-sera], so as not to be unlocked: obstruere, Auct. Itin. Alex. M. 100 Mai.

* in-sĕrēnus, a, um, adj., not clear or serene, overcast: Hyas, Stat. S. 1, 6, 21.

1. in-sĕro, sēvi, sĭtum, 3, v. a. [in-, 1. sero], to sow or plant in; to ingraft (class.).

  1. I. Lit.: frumentum, Col. 5, 7, 3: pirum bonam in pirum silvaticam, to ingraft, graft, Varr. R. R. 1, 40, 5: vitem, Col. Arb. 8, 2: fissā modo cortice virgam Inserit, Ov. M. 14, 631; Hor. Epod. 2, 12: inseritur et nucis arbutus horrida fetu, Verg. G. 2, 69 Forbig. ad loc.; so, cum Vergilius insitam nucibus arbutum dicat, Plin. 15, 15, 17, § 57.
  2. II. Trop., to implant: num qua tibi vitiorum inseverit olim Natura, Hor. S. 1, 3, 35: remedia herbis invisis, Plin. 22, 6, 7, § 15: animos corporibus, to unite, Cic. Univ. 12, 38.
    Hence, insĭtus, a, um, P.a., ingrafted, grafted.
    1. A. Lit.: arbor, Col. Arb. 20, 2: mala, Verg. G. 2, 33.
      1. 2. Transf., of animals: discordantem utero suo generis alieni stirpem insitam recipere, a hybrid, Col. 6, 36, 2.
        Subst.: insĭtum, i, n., a graft, scion, Col. 5, 11, 8.
  3. III. Trop., implanted by nature, inborn, innate, natural: O generosam stirpem et tamquam in unam arborem plura genera, sic in istam domum multorum insitam atque illigatam sapientiam, Cic. Brut. 58, 213: reliqua est ea causa, quae non jam recepta, sed innata; neque delata ad me, sed in animo sensuque meo penitus affixa atque insita est, id. Verr. 2, 5, 53, § 139: Deorum cognitiones, id. N. D. 1, 17, 44: tam penitus insita opinio, id. Clu. 1, 4: notio quasi naturalis atque insita in animis nostris, id. Fin. 1, 9, 31: menti cognitionis amor, id. ib. 4, 7, 18: hoc naturā est insitum, ut, id. Sull. 30, 83: feritas, Liv. 34, 20, 2.
    In gen., taken in, incorporated, admitted, adopted: ex deserto Gavii horreo in Calatinos Atilios insitus, Cic. Sest. 33, 72: insitus et adoptivus, Tac. A. 13, 14.

2. in-sĕro, sĕrŭi, sertum, 3, v. a. [in-, 2. sero], to put, bring, or introduce into, to insert (class.); constr. with in and acc., or with dat.

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: collum in laqueum, Cic. Verr. 2, 4, 17, § 37; id. de Or. 2, 39, 162: oculos in pectora, Ov. M. 2, 94: caput in tentoria, Liv. 8, 36, 6: gemmas aureis soleis, Curt. 9, 1, 29: falces longuriis, Caes. B. G. 3, 14: subtegmen radiis, Ov. M. 6, 56: in avium nidis aliquid, Plin. 24, 19, 113, § 174.
    2. B. In partic., to ingraft: quidquid inserueris, vimine diligenter ligato, Col. Arb. 8, 2: surculus insertus, id. ib. 3.
  2. II. Trop., to bring into, introduce, to mix or mingle with: amputanda plura sunt illi aetati, quam inserenda, Cic. Cael. 31, 76: jus est, quod non opinio genuit, sed quaedam innata vis inseruit, id. Inv. 2, 53, 161: historiae jocos, Ov. Tr. 2, 444: querelas, Tac. H. 1, 23: adeo minimis etiam rebus prava religio inserit Deos, Liv. 27, 23, 2: contiones directas operi suo, Just. 38, 3: tantae rerum magnitudini hoc inserere, Vell. 2, 107, 1: haec libello, Suet. Dom. 18: manus, to set one’s hands to, Luc. 8, 552: liberos sceleri, to draw into, involve in crime, Sen. Thyest. 322: nomina alienae gentis Aeacidis, Ov. M. 13, 33; cf.: ignobilitatem suam magnis nominibus, Tac. A. 6, 2: se, to mingle with, join, engage in: inserentibus se centurionibus, id. H. 2, 19: se turbae, Ov. A. A. 1, 605: se bellis civilibus, id. M. 3, 117: civium numero, to reckon or enroll among, Suet. Aug. 42: Liviorum familiae, id. Tib. 3: stellis et concilio Jovis, Hor. C. 3, 25, 6: aliquem vitae, i. e. to preserve alive, Stat. S. 5, 5, 72: nomen famae, to attach to fame, i. e. to render celebrated, Tac. Or. 10.

in-serpo, psi, ptum, 3, v. n., to crcep on or over any thing; only trop.; constr. with dat. (poet. and post-class.): jam somnus avaris Inserpit curis, Stat. Th. 1, 340: ei lanugo malis inserpebat, covered over his cheeks, App. M. 7, p. 189 fin.

inserta, ae, f. [2. insero], an ornament (very rare): frugalitas inserta est rumoris boni, Macr. S. 2, 7.

* insertātĭo, ōnis, f. [inserto], an inserting, Cael. Aur. Tard. 1, 1, 43.

insertīcĭus, a, um, adj. [2. insero], that can be inserted: inserticius, ἐγκεντρήσιμος, ἐντάξιμος, Gloss. Philox.

(insertim, false read. for inserti, Lucr. 2, 115.)

insertĭo, ōnis, f. [2. insero], a putting in, ingrafting, grafting (post-class.), Isid. Orig. 17, 6, 2: oleastri, Aug. Ep. 120, 20: surculorum, Macr. S. 1, 7, 25.

insertīvus, a, um, adj. [2. insero], inserted, ingrafted; only trop. (very rare): stirps, i. e. an illegitimate posterity, Calp. Decl. 24: liberi, Phaedr. 3, 3, 10.

inserto, 1, v. a. freq. [id.], to put into, insert; with dat. (poet. and post-Aug.): clipeoque sinistram Insertabam aptans, Verg. A. 2, 672: dextras catenis, Stat. Th. 12, 460: insertans commissuris secures, Petr. 97.

insertus, a, um, Part., from 2. insero.

in-servĭo, īvi or ĭi, ītum, 4 (archaic forms, inservibas, Plaut. Most. 1, 3, 59: inservibat, Sil. 7, 341), v. n. and (rarely) a., to be serviceable, to be devoted or attached to, to be submissive to, to serve (syn.: deservio, ministro); with dat., rarely with acc. (class.).

        1. (α) With dat.: filium meum amico suo video inservire, Ter. Heaut. 3, 1, 9: a quo plurimum sperant, ei potissimum inserviunt, Cic. Off. 1, 15, 49: plebi, cui ad eam diem summa ope inservitum erat, who had been treated with the utmost deference, Liv. 2, 21, 6: legibus definitionis, Gell. 1, 25, 10.
          Of inanim. and abstr. things, to be devoted to, to attend to, take care of: suis commodis, Cic. Fin. 2, 35, 117: temporibus, Nep. Alcib. 1: honoribus, Cic. Off. 2, 1, 4: artibus, id. de Or. 1, 4, 13: vocibus, id. Or. 20, 68: famae, Tac. A. 13, 8.
        2. (β) With acc.: si illum inservibis solum, Plaut. Most. 1, 3, 59; id. Poen. 4, 2, 105; cf.: nihil est a me inservitum temporis causa, Cic. Fam. 6, 12, 2.
        3. (γ) Absol.: inservientium regum ditissimus, vassal, Tac. H. 2, 81.

in-servo, 1, v. a.

  1. I. To attend to, observe (a favorite word of Statius): gemit, inservante noverca, Liber, Stat. Th. 10, 886: volucres, id. ib. 8, 194: fata, id. ib. 6, 935.
  2. II. To keep: sagittae volitantes vires integras inservabant, Amm. 31, 15, 11.

insessĭo, ōnis, f. [insideo], a sitting down (late Lat.): hostium insessio, id est hostilis circundatio, Cassiod. in Psa. 21, 12.

insessor, ōris, m. [insideo], a besetter, occupant (very rare); of a ship, Jul. Val. Res Gest. Alex. 1, 1: viarum, a waylayer, Symm. Ep. 2, 48; cf.: insessores, latrones, Paul. ex Fest. p. 111 Müll.: quod circa vias insidientur sedentes.

1. insessus, a, um, Part., from insideo.

* 2. in-sessus, a, um, adj. [2. in-sedeo], unsettled, without a permanent dwelling: gentes, Sic. Fl. de Cond. Agr. p. 3.

insexit, v. 2. inseco.