Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

in-quaesītus, a, um, adj., i. q. inquisitus, sought for, Tert. adv. Marc. 5, 3.

inquam (the foll. forms are found: inquam and inquit very freq.; v. infra; first pers., inquio, found in late writers: si igitur, inquio, Jul. ap. Aug. c. Saec. Resp. Jul. 4, 9, is not in good use, but mentioned by Vel. Long. ap. Cassiod. Orthogr. p. 2287; Prisc. 8, 11, 62; cf. inquo, Eutych. 2, 12, p. 2182: inquis, Cic. Caecin. 13, 37; id. Fam. 2, 12, 3; 9, 26, 1; id. Att. 2, 5, 8; Hor. S. 2, 1, 5; Mart. 2, 93, 1 saep.: inquĭmus, Hor. S. 1, 3, 66: inquitis, Arn. 2, 44; Tert. Apol. 9 al.: inquiunt, Cic. Verr. 2, 4, 14, § 32; id. Or. 50, 169; id. Tusc. 3, 29, 71: inquiebat, id. Ac. 2, 47, 125; id. Top. 12, 51: inquii, Cat. 10, 27: inquisti, Cic. de Or. 2, 64, 259: inquies, Plaut. Am. 3, 2, 31; Cic. Or. 29, 101; Cat. 24, 7: inquiet, Cic. Verr. 2, 2, 18, § 45; id. Fin. 4, 25, 71; id. Off. 3, 12, 53: inque, Plaut. Bacch. 4, 8, 42; Ter. Heaut. 4, 7, 1: inquito, Plaut. Aul. 4, 10, 58; id. Rud. 5, 2, 55; and in eccl. Lat. inquiens, Vulg. 1 Par. 22, 18; Marc. 12, 26; Greg. Ep. 8, 12; 12, 8; Tert. Jejun. 2, v. Neue, Formenl. 2, p. 612 sqq.), 3, v. defect. [kindred to Sanscr. khyā, dicere, praedicare, celebrare, appellare; cf. Bopp Gloss. p. 98, 6 sq.], I say, placed after one or more words of a quotation, our say (said) I, says (said) he, etc.

  1. I. In citing the words of a person: cum respondissem me ex provincia decedere, etiam mehercules, inquit, ut opinor, ex Africa, Cic. Planc. 26: est vero, inquam, signum quidem notum, id. Cat. 3, 5: quasi ipsos induxi loquentes, ne inquam et inquit saepius interponeretur, id. Lael. 1, 3: qui ubi me viderunt, ubi sunt, inquiunt, scyphi? id. Verr. 2, 4, 14, § 32; Cat. 10, 14: Romulus, Juppiter, inquit, tuis jussus avibus, etc., Liv. 1, 12, 4.
          1. (β) With dat.: tum Quinctius en, inquit mihi, haec ego patior quotidie, Cic. Att. 5, 1, 3.
    1. B. Inquam is frequently placed after a word which the speaker strongly emphasizes, esp. in repetitions: libera per terras unde haec animantibus exstat, unde est haec, inquam, fatis avulsa potestas, Lucr. 2, 257: rex maximo conventu Syracusis, in foro, ne quis, etc., in foro, inquam, Syracusis, Cic. Verr. 2, 4, 29, § 67: hunc unum diem, hunc unum inquam, hodiernum diem defende si potes, id. Phil. 2, 44, 112: per mihi, per, inquam, mihi gratum feceris, si, id. Att. 1, 20, 7: delector enim: quamquam te non possum, ut ais, corrumpere, delector, inquam, et familia vestra et nomine, id. Fin. 2, 22, 72: tuas, tuas, inquam, suspiciones, id. Mil. 25, 67; id. Sest. 69, 146: haec inquam, de Oppianico constabunt, id. Clu. 44, 125.
  2. II. With an indef. subj.
      1. 1. Plur.: inquiunt, they say, it is said: noluit, inqui unt, hodie agere Roscius, Cic. de Or. 1, 27, 124; id. Or. 50, 168 fin.: contra dicuntur haecnatura adfert dolorem, cui quidem Crantor, inquiunt, vester cedendum putat, id. Tusc. 3, 29, 71; id. N. D. 1, 41, 144; Sen. Ep. 102, 3; Quint. 1, 10, 3; 9, 2, 85.
      2. 2. Sing., esp. in stating objections to one’s own arguments, it is said, one says, reply is made: cetera funebria, quibus luctus augetur, duodecim sustulerunt. Homini, inquit (sc. lex), mortuo ne ossa legito, quo post funus faciat, Cic. Leg. 2, 24, 60; id. Ac. 2, 18, 60; id. Clu. 34, 92: inquit (sc. scriptor litterarum), id. Verr. 2, 5, 57, § 248; id. Brut. 83, 287; id. Att. 14, 12, 2: nec magis quisquam eodem tempore et iratus potest esse, et vir bonus, quam aeger et sanus. Non potest, inquit, omnis ex animo ira tolli, nec hominis natura patitur, Sen. de Ira, 2, 12.
  3. III. In partic.
      1. 1. Inquit is sometimes omitted by ellipsis: Turpemque aperto pignore errorem probans, En, hic declarat quales sitis judices, Phaedr. 5, 5, 38; 1, 30, 7; Ter. Hec. 1, 2, 73; Val. Fl. 1, 692.
      2. 2. It is sometimes inserted pleonastically: excepit Demochares: Te, inquit, suspendere, Sen. Ira, 23: hoc adjunxit: Pater, inquit, meus, Nep. Hann. 2, 2.
      3. 3. It is freq. repeated: Crassus. numquidnam, inquit, novi? Nihil sane, inquit Catulus; etenim vides esse ludos: sed vel tu nos ineptos, licet [inquit], vel molestos putes, cum ad me in Tusculanum, inquit, heri vesperi venisset Caesar de Tusculano suo, dixit, Cic. de Or. 2, 3, 13; id. N. D. 1, 7, 17: dicam equidem, Caesar inquit, quid intellegam; sed tu et vos omnes hoc, inquit, mementote, id. ib. 2, 74, 298.

in-quassātus, a, um, adj., unbroken: inquassatus, ἄθραυστος, Gloss. Philox.

1. in-quĭes, ētis, f., restlessness, unquietness: nocturna, Plin. 14, 22, 28, § 142: vigiliarum, Gell. 19, 9, 5: infantis (in utero), Tert. Anim. 25.

2. in-quĭes, ētis, adj. (abl. inquieti, App. M. 9, 42), restless, unquiet: homo, Sall. Fragm. ap. Prisc. p. 704 P.: vir, Vell. 2, 68: animus, Plin. prooem. § 16 (al. in quiete): inquies atque indomitum ingenium, Sall. H. Fragm. 1, 7 Dietsch: Germanus spe, cupidine, Tac. A. 1, 68: animo, id. ib. 16, 14: animus, Vell. 2, 77, 2: ad libidinem, App. M. 2, p. 122 fin.

(inquĭescens, false reading for increscente, App. M. 9, p. 218.)

inquĭētātĭo, ōnis, f. [inquieto], disturbance, agitation, Sen. Suas. 2; Marc. Emp. 8, 1 (but false reading for irrita quassatio, Liv. 22, 17, 3).

inquĭētātor, ōris, m. [inquieto], a disturber: animarum, Tert. Spect. 23; Cod. Th. 6, 10, 1.

inquĭētē, adv., v. inquietus fin.

in-quĭēto, āvi, ātum, 1, v. a., to disquiet, disturb (syn. sollicitare): nares digito, Quint. 11, 3, 80: mentem, Sen. Vit. Beat. 12: nullis rumoribus inquietari, Plin. Ep. 1, 9, 5: tam multis libellis et tam querulis inquietor, id. ib. 9, 15, 1: num alio genere furiarum declamatores inquietantur, Petr. init.: victoriam, Tac. H. 3, 84: aliquem litibus, Suet. Ner. 34: matrimonium quiescens, by an accusation of adultery, Dig. 48, 5, 26: inquietatus fremitu, Suet. Calig. 26.

inquĭētūdo, ĭnis, f. [inquieto], restlessness, disquietude.

  1. I. In gen.: de aliqua re sustinere, Cod. 7, 14, 5.
  2. II. In partic., feverishness, Marc. Emp. 20 med.: capitis inquietudo, Sol. 1.

in-quĭētus, a, um, adj., restless, unquiet (not in Cic. or Cæs.; freq. in Liv.): animus, Liv. 1, 46, 2: ingenia, id. 22, 21, 2: lux deinde noctem inquieta insecuta est, id. 5, 52, 6: praecordia, Hor. Epod. 5, 95: inquieta urbs auctionibus, Tac. H. 1, 20: vita oratorum, id. Or. 13 init.: tempora, id. ib. 37: Marius, Vell. 2, 11, 2: noctes, Val. Max. 8, 14, ext. 1: littora saeviente fluctu inquieta, Sen. Suas. 1, 2: infantes, Plin. 28, 19, 78, § 259: Adria, Hor. C. 3, 3, 5: inertia. busy idleness, Sen. Tranq. 12, 2; Just. 41, 3, 8.
Comp.: inquietiores, Amm. 22, 5.
Sup.: inter affectus inquietissimos rem quietissimam fidem quaeris, Sen. Ben. 7, 26, 5.
Adv.: inquĭētē, restlessly, unquietly, without intermission: jugis flagrantibus, Sol. 30.
Comp.: inquietius agens, Amm. 15, 5, 4 al.

inquĭlīna, ae, f., v. 1. inquilinus.

inquĭlīnātus, ūs, m. [inquilinus], an inhabiting of a place which is not one’s own, sojourning: inquilinatūs tempus, Tert. Anim. 38 fin.; Sid. Ep. 5, 19.

inquĭlīno, 1, v. a. [inquilinus], to be an inhabitant or sojourner: inquilino, ἐνοικέω, Gloss. Philox.

1. inquĭlīnus, a, m. and f. [incolinus, colo], an inhabitant of a place which is not his own, a sojourner, tenant, lodger (cf. incola).

  1. I. Lit.
    1. A. Padi, Plin. 21, 12, 43, § 73: Massilienses, qui nunc inquilini videantur, quandoque dominos regionum futuros, Just. 43, 4: fabrum inquilinum et ferrarium vicinum, Sen. Ep. 56, 4: te inquilino (non enim domino) personabat omnia, Cic. Phil. 2, 41, 105: inquilini privatarum aedium atque insularum, Suet. Ner. 44.
    2. B. An inmate or lodger: inquilinus, qui eundem colit focum, Paul. ex Fest. p. 107 Müll.: vicinus alicui vel inquilinus, Mart. 1, 86, 12: quidam erant perpetui carcerum inquilini, Amm. 30, 5, 6.
  2. II. Trop.: in quarum locum subierunt inquilinae, impietas, perfidia, impudicitia, Varr. ap. Non. 403, 28: quos ego non discipulos philosophorum, sed inquilinos voco, Sen. Ep. 108: anima inquilina carnis, Tert. Res. Carn. 46 fin.

2. inquĭlīnus, a, um, adj., of foreign birth: civis urbis Romae, Sall. C. 31, 7.

inquĭnābŭlum, i, n. [inquino], filth: inquinabulum, μόλυμμα, Gloss. Philox.

inquĭnāmentum, i, n. [inquino], filth, Vitr 8, 5; Gell. 2, 6, 25.

inquĭnātē, adv., v. inquino fin.

inquĭnātio, ōnis, f. [inquino], a defiling: animarum, Vulg. Sap. 14, 26.

inquĭnātus, a, um, P. a., from inquino.

inquĭno, āvi, ātum, 1, v. a. [cunire, acc. to Paul. ex Fest. p. 50 Müll.], to befoul, stain, pollute, defile (syn.: polluo, contamino, conspurco).

  1. I. Lit.: vestem, Plaut. Capt. 2, 2, 17: mentior at si quid, merdis caput inquiner albis Corvorum, Hor. S. 1, 8, 37: ruris opes niteant: inquinet arma situs, Ov. F. 4, 928: (gurgitem) venenis, id. M. 14, 56: segetem injecto lolio, Dig. 9, 2, 27.
  2. II. Trop., to pollute, defile, corrupt, contaminate: saepe unus puer petulans atque impurus inquinat gregem puerorum, Varr. ap. Non. 168, 7: amicitiam nomine criminoso, Cic. Planc. 19, 46: agros turpissimis possessoribus, id. Phil, 2, 17, 43: omnem splendorem honestatis, id. Fin. 5, 8, 22: urbis jura et exempla corrumpere domesticaque immanitate inquinare, id. Deiot. 12, 23: senatum, Liv. 9, 46, 10: famam alterius, id. 29, 37 med.: argumenta puerorum foedis amoribus, Quint. 10, 1, 100; cf. id. 2, 5, 24; 4, 2, 102: se parricidio, Cic. Tusc. 5, 2, 6: se vitiis atque flagitiis, id. ib. 1, 30, 72: nuptias et genus et domos, Hor. C. 3, 6, 18: Juppiter inquinavit aere tempus aureum, id. Epod. 16, 64.
    Hence, inquĭnātus, a, um, P. a., befouled, polluted.
    1. A. Lit.: aqua turbida et cadaveribus inquinata, Cic. Tusc. 5, 34, 97.
      1. 2. Transf., stained, dyed: bis murice vellus inquinatum, Mart. 4, 4, 6.
    2. B. Trop., defiled, impure, filthy, base.
      1. 1. In gen.: omnibus flagitiis vita inquinata, Cic. Rosc. Am. 24, 68: nihil hoc homine inquinatius, id. Fl. 22, 53: sordidissima ratio et inquinatissima, id. Off. 2, 6, 21: quis in voluptate inquinatior, id. Cael. 6, 13: comitia largitione inquinata, id. Q. Petit. Cons. fin.: dextra inquinatior, Cat. 33, 3: sermo inquinatissimus, Cic. Verr. 2, 3, 26, § 65.
      2. 2. In partic.
        1. a. Of speech, low, base: est vitiosum in verbis, si inquinatum, si abjectum, Cic. Opt. Gen. Or. 3, 7: versus inquinatus, insuavissima littera, id. Or. 49, 163.
        2. b. Tinctured, slightly imbued with any thing (cf. A. 2.): litteris satis inquinatus est, Petr. Fragm. Trag. 46 Burm.: non inquinati sumus (istis vitiis), sed infecti, Sen. Ep. 59 med.
          Adv.: inquĭnātē, filthily, impurely; loqui, Cic. Brut. 37, 140; 74, 258.

inquĭo, v. inquam init.

inquīro, sīvi, sītum, 3, v. a. [in-quaero], to seek after, search for, inquire into any thing (cf. anquirere).

  1. I. Lit.: vera illa honestas, quam natura maxime inquirit, Cic. Tusc. 3, 2, 3: omnia ordine, Liv. 22, 7, 11: sedes, Just. 3, 4: inquire in ea quae memoriae sunt prodita, Cic. Leg. 1, 1, 4: de opere, Quint. 3, 11, 21: verborum originem, id. 1, 6, 28: aliquibus inquirenda quaedam mandare, id. 10, 1, 128: vitia (alicujus), Hor. S. 1, 3, 28: quid sit furere, id. ib. 2, 3, 41.
  2. II. Trop.
    1. A. Jurid., to search for grounds of accusation against one: cum ego diem inquirendi in Siciliam perexiguam postulavissem, Cic. Verr. 1, 2, 6: in competitores, id. Mur. 21: de rebus capitalibus, Curt. 6, 8, 17: inquisitum missi de iis, quorum, etc., Liv. 40, 20, 3.
    2. B. To search, pry, examine, or inquire into any thing: si quis habet causam celebritatis, in eum quid agat inquiritur, etc., Cic. de Off. 2, 13, 44: nimium inquirens in se, atque ipse sese observans, Cic. Brut. 82, 283: filius ante diem patrios inquirit in annos, to inquire how long his father will live, Ov. M. 1, 148: totum in orbem, id. ib. 12, 63: obstitit oceanus in se simul et in Herculem inquiri, Tac. G. 34.
      Hence, inquīsītus, a, um, P. a., searched into or for: res, Liv. 10, 40, 10: corpus magna cum cura inquisitum, searched for, id. 22, 7, 5: istanc rem inquisitam certumst non amittere, not to neglect inquiry, Plaut. Am. 2, 2, 217.
      Hence, adv.: inquīsītē, with investigation, thoroughly, Gell. 1, 3, 9; comp., id. 1, 3, 21.

inquīsītĭo, ōnis, f. [inquiro], a seeking or searching for.

  1. I. Lit.: tu cave inquisitioni mihi sis, be at hand, don’t let me have to look for you, Plaut. Cas. 3, 1 fin.: novorum militum, Curt. 4, 6: corporum, Plin. 8. 30, 44, § 106.
  2. II. Transf., a searching or inquiring into, an examination.
    1. A. In gen.: veri inquisitio atque investigatio, Cic. Off. 1, 4, 13: opinionum, Quint. 3, 1, 2: nova inquisitione addiscere, Plin. 2, 46, 45, § 117.
    2. B. In partic., a seeking for proofs or grounds in support of an accusation, a legal inquisition, Cic. Verr. 2, 2, 4, § 14: candidati, id. Mur. 21, 44: annua, for which a year is allowed, Tac. A. 13, 43; cf. Gai. Inst. 2, 44: postulare inquisitionem in aliquem, Plin. Ep. 3, 9: dare inquisitionem alicui, id. ib. 5, 20: agere inquisitionem, Plin. 29, 1, 8, § 18.

inquīsītor, ōris, m. [inquiro], a searcher.

  1. I. Lit., one who searches for a suspected person, an inquisitor, tracker, detective, spy: scrutatur vestigia (canis) atque persequitur, comitantem ad feram inquisitorem loro trahens, the hunter, Plin. 8, 40, 61, § 147: se ab inquisitoribus pecunia redimere, Suet. Caes. 1: inquisitores algae, they who search the very sea-weed, Juv. 4, 49.
  2. II. Transf., an examiner, investigator.
    1. A. In gen.: rerum inquisitorem decet esse sapientem, Cic. Fragm. Ac. ap. Aug. cont. Ac. 2, 11: rerum naturae, Sen. Q. N. 6, 13, 2.
    2. B. In partic., one who searches for proofs to support an accusation, Cic. Verr. 1, 2, 6: Norbanus legatus et inquisitor reum postulavit, Plin. Ep. 3, 9, 29; Sen. Ben. 5, 25, 2; Tac. A. 15, 66.

1. inquīsītus, a, um, v. inquiro fin.

2. inquīsītus, a, um, adj. [2. in-quaero], not searched or inquired into (Plautin.): res, Plaut. Am. 2, 2, 217: quaestio, id. ib. 4, 1, 9.