Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

īnō, ūs, f. (Ino, ōnis, Hyg. Fab. 2),

  1. I. daughter of Cadmus and Harmonia, sister of Semele, wife of Athamas king of Thebes, nurse of Bacchus, mother of Learchus and Melicerta, and step-mother of Phrixus and Helle. Being pursued by Athamas, who had become raving mad, she threw herself with Melicerta into the sea, whereupon they were both changed into sea-deities. Ino, as such, was called Matuta (Gr. Leucothea), and Melicerta Palaemon or Portumnus, Cic. Tusc. 1, 12, 28; Ov. M. 4, 416 sq.; id. F. 6, 485; Hor. A. P. 123 al.; cf. Preller’s Gr. Mythol. 1, p. 377 sq.
    Hence,
  2. II. Īnōŭs, a, um, adj., of or belonging to Ino: Melicerta, Verg. G. 1, 437; cf. Palaemon, id. A. 5, 823: sinus, Ov. M. 4, 497: pectus, Stat. S. 2, 1, 98: doli, Ov. A. A. 3, 176: arae, where Ino wished to sacrifice Phrixus, Val. Fl. 1, 521: undae, where Ino threw herself into the sea, id. ib. 2, 608: Isthmus, where games were celebrated by Athamas in honor of Ino, Stat. S. 4, 3, 60: Lechaeum, a promontory of the isthmus just mentioned, id. ib. 2, 2, 35.

ĭn-ŏbaudĭentĭa, v. inoboedientia fin.

ĭn-ŏbaudĭo, īre, v. inoboedio.

ĭnŏbēdĭens, etc., v. inoboediens, etc.

ĭn-objurgātus, a, um, adj., not scolded, not blamed, Charis. p. 41 P.

ĭn-oblector, āri, v. dep., to take delight in any thing (late Lat.): in filiis hominum, Tert. adv. Hermog. 18.

ĭn-oblītĕrātus, a, um, adj., not obliterated, unforgotten: scientia, Tert. Anim. 24.

ĭn-oblītus, a, um, adj., not forgetful, mindful, Ov. P. 4, 15, 37.

ĭnŏboedĭens and ĭnŏboedĭenter, v. inoboedio fin.

ĭn-ŏboedĭentĭa, ae, f., disobedience (late Lat.), Aug. Civ. Dei, 14, 17; Hier. Quaest. Hebr. ad Reg. 2, 1.
In the form ĭnŏbaudĭentĭa, Tert. adv. Marc. 4, 17 fin.

ĭn-ŏboedĭo (or ĭnŏbaudĭo, Tert. adv. Marc. 4, 16), īre, v. n., to disobey, be disobedient, Ambros. Serm. Epiph. 1.
Hence, ĭnŏboedĭens, entis, P. a., disobedient, Vulg. Interp. Deut. 8, 20; ib. Tit. 1, 10.
Adv.: ĭnŏboedĭenter, disobediently, Aug. Civ. Dei, 14, 17.

ĭnŏboedus, a, um, adj. [inoboedio], disobedient: cessatio (al. in obeundo), Arn. 7, 248.

* ĭn-obrŭtus, a, um, adj., not overwhelmed, Ov. M. 7, 356.

ĭn-obsaeptus, a, um, adj. [in-obsaepio], not hedged up, not closed, open: foramina aurium, Lact. Opif. D. 8, 7.

ĭn-obscūrābĭlis, e, adj., that cannot be obscured (late Lat.): regula, Tert. Anim. 3.

(ĭn-obscūro, āre, a false read. in Cic. Phil. 9, 5, 10, instead of obscurabit.)

ĭn-obsĕquens, entis, adj., not yielding, uncomplying, disobedient, Sen. praef. Q. N. fin.: equi frenis, id. Hippol. 1068.
Absol.: contumaces et inobsequentes, Tert. adv. Marc. 4, 17 fin.

ĭn-obsĕquentĭa, ae, f., disobedience, Jul. Valer. Res Gest. Alex. M. 2, 21 Mai.

ĭn-observābĭlis, e. adj., that cannot be observed, unobservable: cursus, Plin. 2, 17, 15, § 77: error, Cat. 64, 115.

ĭn-observans, antis, adj., unobservant: homines, Pall. 1, 35, 12.

ĭnobservantĭa, ae, f. [inobservans], inattention, negligence, irregularity: quae ne fecisse inobservantia quadam videatur, Quint. 4, 2, 107; Suet. Aug. 76.

ĭn-observātus, a, um, adj., unobserved, unperceived, Ov. M. 2, 544; 4, 341: et incertum tempus, Sen. Q. N. 3, 26 med.: sidera, Ov. F. 3, 111: columba, Mart. 8, 32, 3.

ĭn-obsŏlētus, a, um, adj., not grown old: vestimenta, Tert. Res. Carn. 58.

ĭn-occĭdŭus, a, um, adj., never setting.

  1. I. Lit.: axis, the north pole, Luc. 8, 175.
  2. II. Transf.: visus, ever open eyes, Stat. Th. 6, 277: ignes, inextinguishable, Claud. Rapt. Pros. 3, 400: vita continua et inoccidua, Arn. 2, 68.

ĭn-occo, āvi, ātum, 1, v. a., to harrow in: semen inoccatum, Col. 2, 8, 4; 11, 2, 82: pastinatio inoccata, id. 3, 15, 1.

ĭn-occultus, a, um, adj., not secret, Quint. 7, 9, 5 dub. (al. incultus).

ĭnŏcŭlātĭo, ōnis, f. [inoculo], an inoculating, ingrafting, Col. 5, 11, 1; 11, 2, 54; Pall. 7, 5. (An earlier method of inoculating is described in Plin. 17, 14, 23, § 100; cf. id. 17, 16, 26, § 118.)

ĭnŏcŭlātor, ōris, m. [inoculo], an inoculator, ingrafter, Plin. 18, 33, 76, § 329.

ĭn-ŏcŭlo, āvi, ātum, 1, v. a., to inoculate, i. e. to ingraft an eye or bud of one tree into another (post-Aug.).

  1. I. Lit.: arbores ficorum, Col. 11, 2, 59.
  2. II. Transf.
    1. A. To implant: justitiae affectum pectoribus, Macr. Somn. Scip. 1, 1.
    2. B. To adorn: bullis aureis inoculatus, App. M. 6, p. 185, 21.

ĭnŏdĭātus, a, um, adj. [2. in-odium], not hated: odiosus, inodiatus, Not. Tir. p. 77.

ĭn-ŏdōro, 1, v. a., to scent, cause to smell: mandentium halitus, Col. 11, 3, 22.

(ĭn-ŏdōror, ātus sum, 1, formerly regarded as v. dep., to smell out, trace out: mirabiliter inodoratus est, Cic. Att. 2, 25, 1, where Orell., B. and K., al. now read moratus.)

ĭn-ŏdōrus, a, um, adj.

  1. I. Without smell, inodorous: ossa, unperfumed, Pers. 6, 35: flos, App. M. 4, p. 143, 16.
  2. II. Without the sense of smell: animalia, Gell. 7, 6 (also ap. Non. 129, 11).

ĭnoffensē, adv., v. inoffensus fin.

ĭn-offensus, a, um, adj., not struck; without stumbling, without hinderance, unobstructed, uninjured (poet. and in postAug. prose).

  1. I. Lit.: cogit inoffensae currus accedere metae, untouched, not grazed, Luc. 8, 201: voluptatis regionisque abundantiam inoffensa transmitteres, Plin. Ep. 6, 4, 2: inoffensum pedem referre, not stumbling, Tib. 1, 7, 62.
  2. II. Transf., that goes on without hinderance, without obstacle, unhindered, uninterrupted: lumen oculorum, Pall. 1, 3: inoffensae metam tangere vitae, placid, undisturbed, Ov. Tr. 1, 9, 1: sed mare inoffensum crescenti adlabitur aestu, Verg. A. 10, 292: oratio, Sen. Ep. 52: cursus honorum, Tac. H. 1, 48: litterarum inter se conjunctio, Quint. 1, 1, 31: copulatio vocum, id. 1, 10, 23: tantā temperantiā (vir) ut omnia fere vitae suae tempora valetudine inoffensa vixerit, Gell. 2, 1, 4.
    Adv.: ĭnoffensē, without stumbling, without hinderance, Ambros. Apol. David, 3, § 9; id. in Psa. 118, Serm. 10, 43; Cassiod. Var. 11, 35.
    Comp.: inoffensius, Gell. 6, 2, 8.

ĭnoffĭcĭōsĭtas, ātis, f. [inofficiosus], disobligingness, Salv. Ep. 3: Ruricius, Ep. 2, 15.

ĭn-offĭcĭōsus, a, um, adj., undutiful, inofficious.

  1. I. In gen.
    1. A. Not observant of his duty, undutiful: humana gens inofficiosa dei, Tert. Apol. 40: libertus inofficiosus patrono, Dig. 37, 14, 1.
    2. B. Contrary to one’s duty: testamentum, i. e. one in which nothing is left to one’s nearest relatives, children, etc., Cic. Verr. 1, 42, 107; cf. Dig. 5, 2.
  2. II. In partic., not obliging, disobliging: in aliquem, Cic. Att. 13, 27, 1.

* ĭn-ŏlens, entis, adj., without smell, inodorous: olivum, Lucr. 2, 850.

ĭn-ŏlesco, lēvi, ŏlĭtum, 3, v. n. and a. (inolesti, Aus. Grat. Act. § 36).

  1. I. Neutr., to grow in, on, or to any thing.
    1. A. Lit.: udo libro, Verg. G. 2, 77: necesse est multa diu concreta modis inolescere miris, id. A. 6, 738; Sil. 8, 583: tradux a materno sustinetur ubere dum inolescat, Col. 4, 29, 14.
    2. B. Trop.: assidua veterum scriptorum tractatione inoleverat linguae illius vox, i. e. had remained fixed in his mind, Gell. 5, 21, 3: quae nosti, meditando velis inolescere menti, Aus. Ep. 141.
  2. II. Act., to implant: natura induit nobis inolevitque amorem nostri et caritatem, Gell. 12, 5, 7: alicui semina amoris inolesti (= inolevisti), Aus. Grat. Act. ad Grat. 36: inolitum nomen urbi, Jul. Val. Res Gest. Alex. M. 1, 33 Mai.: in moribus inolescendis, Gell. 12, 1, 20.

ĭn-ōmĭnālis, e, adj., unlucky, illomened, inauspicious: dies, Gell. 5, 17, 3; Macr. S. 1, 16, § 26.

* ĭn-ōmĭnātus, a, um, adj., ill-omened, inauspicious: cubilia, Hor. Epod. 16, 38.

ĭn-ŏpāco, 1, v. a., to overshadow, Col. 8, 15, 4.

ĭn-ŏpācus, a, um, adj., not shady: inopacus, ἄσκιος, Gloss. Philox.

ĭn-ŏpĕrātus, a, um, adj.,

  1. I. unoccupied, inactive: bonitas, Tert. adv. Marc. 2, 11.
  2. II. Not wrought, Ambros. de Fid. 3, 14, 113.

ĭn-ŏpĕro, āre, v. a., to effect, produce (eccl. Lat.): hoc inoperatur per Deum Patrem, Rufin. Orig. de Principp. 1, 3, 7.

ĭn-ŏpĕror, āri, v. dep., to effect, operate, produce (eccl. Lat.): ille inoperatus est in Christum valentiam suam, Tert. adv. Marc. 5, 17 (ex adv. Ephes. 1).

ĭn-ŏpertus, a, um, adj., uncovered, bare.

  1. I. Lit.: corpora, Prud. Cath. 3, 117: capite inoperto, Sen. Vit. Beat. 13.
  2. II. Trop., naked: ac confessa veritas, Sen. Ot. Sap. 30.

ĭn-ŏpĭa, ae, f. [inops], want, lack, scarcity.

  1. I. In gen.: argenti, Plaut. Curc. 2, 3, 55: summa rerum omnium, Caes. B. G. 5, 2: frumenti commeatusque, id. ib. 3, 6: frumenti, Sall. J. 91, 1; cf.: frumentaria, Caes. B. G. 5, 24: et amore pereo et inopia argentaria, Plaut. Ps. 1, 3, 66: loci, Liv. 1, 33, 6: advocatorum, Tac. A. 11, 7: consilii, Cic. Att. 6, 3, 2: criminum, id. Rosc. Am. 16, 48: occasionis, Suet. Cal. 56: remedii, Tac. A. 13, 57: veri, id. H. 1, 35 al.
  2. II. In partic., a want, esp. of necessaries, want, need, indigence, scarcity, fewness.
    1. A. Lit.: opem ferre inopiae, i. e. to one in want, Plaut. Rud. 3, 2, 3: Quor (me) conducebas? Bal. Inopia; alius non erat, id. Ps. 3, 2, 9: ne inopiam cives objectare possint tibi, id. Trin. 3, 2, 27: si propter inopiam in egestate estis, Cic. Inv. 1, 47, 88: utrum propter imbecillitatem atque inopiam desiderata sit amicitia, id. Lael. 8, 26; cf.: amicitiam ex inopia atque egestate natam volunt, id. ib. 9, 29; so also with egestas, id. Cat. 2, 11, 24: in Rhodiorum inopia et fame summaque annonae caritate, id. Off. 3, 12, 50: inopiae subsidium, Caes. B. C. 1, 48: inopiam vitare, id. ib. 3, 17: ad pudendam inopiam delabi, Tac. A. 2, 38: inopiam alicui facere, to bring one to want, id. H. 3, 48: manuum mercede inopiam tolerare, Sall. C. 38, 7: multorum dierum inopia contrahere pestem, Just. 2, 13, 12: dispensatio inopiae, of scanty supplies, Liv. 4, 12, 10.
    2. B. Transf.
      1. 1. Want, helplessness: praesidio esse contra vim et gratiam solitudini atque inopiae, to those who have no protectors, Cic. Quint. 1, 5: in hac causa improbitatem et gratiam cum inopia et veritate contendere, id. ib. 27, 84; id. Rosc. Am. 7, 20; id. Clu. 20, 57: judicum, worthlessness, id. Att. 1, 16, 2: ingenti cum difficultate itinerum locorumque inopia, and the want of necessaries in these regions, Vell. 2, 54, 3; Sen. ad Helv. 12.
      2. 2. Of a speaker: inopia et jejunitas, poverty of ideas, Cic. Brut. 55, 202.
      3. 3. Of the want of fruition: incendere animum cupidum alicujus inopiā, Ter. Heaut. 2, 3, 126.

ĭn-ŏpīnābĭlis, e, adj.,

  1. I. not to be supposed or expected, inconceivable: latebra, Gell. 17, 9, 18: id (dictum), id. 11, 18, 11: res, Aur. Vict. Caes. 39.
  2. II. Esp., rhet. t. t., surprising, paradoxical: infames materias, sive quis mavult dicere inopinabiles, quas Graeci ἀδόξους ὑποθέσεις appellant, veteres adorti sunt, Gell. 17, 12, 1.
    Adv.: inŏpīnābĭlĭter, unexpectedly, Cassiod. Hist. Eccl. 1, 3; 8, 1.

ĭn-ŏpīnans, antis, adj., not expecting, unaware (freq. in the historians; not in Cic.): inscios inopinantesque Menapios oppresserunt, Caes. B. G. 4, 4: impeditos et inopinantes aggressus, id. ib. 1, 12: imprudente atque inopinante Curione, id. B. C. 2, 3: rex in potestatem inopinanti (ei) venerat, Nep. Dat. 3, 4: suis inopinantibus, Liv. 27, 48, 14.
Hence, adv.: ĭnŏpīnanter, unexpectedly, Suet. Tib. 60.

ĭnŏpīnātē and ĭnŏpīnātō, advv., v. inopinatus fin.

ĭn-ŏpīnātus, a, um, not expected, unexpected (class.).

  1. I. Adj.: cum hoc illi improvisum atque inopinatum accidisset, Cic. Verr. 2, 2, 28, § 69: nova tibi haec sunt et inopinata? id. ib. 2, 2, 8, § 24: neque novum neque inopinatum mihi sit, Liv. 6, 40, 3: nec hoc tam re est, quam dictu inopinatum atque mirabile, Cic. Par. 5, 1, § 35: malum, Caes. B. C. 2, 12: finis vitae, Suet. Caes. 87: fraus, Sil. 7, 133: id quoque scriptum est, quod volgo inopinatum est, contrary to the common belief, Gell. 11, 18, 13.
    Sup.: inopinatissim us sensus, Aug. Trin. 7, 1.
  2. II. Subst.: ĭnŏpīnātum, i, n., something unexpected: nihil inopinati accidit, Cic. Tusc. 3, 31, 76.
    Hence, ex inopinato, adverbially, unexpectedly: aliae ut ex inopinato observant, id. N. D. 2, 48, 123: repente ex inopinato prope cuncta turbata sunt, Suet. Galb. 10.
    Adv. in two forms.
      1. 1. ĭnŏpīnātē, unexpectedly: aliquem inopinate occupare, Sen. ad Helv. 5.
      2. 2. ĭnŏpīnātō, unexpectedly: in castra irrumpere, Liv. 26, 6, 9.

ĭn-ŏpīnor, ātus sum, 1, v. dep., to suppose, think, opine: Alexander facilius inopinatus, Val. Res Gest. Alex. M. 1, 52 Mai. (but a false read. for opinor, Gell. 18, 7, 5).

ĭn-ŏpīnus, a, um, adj., unexpected (poet. and in post-Aug. prose = in-opinatus, insperatus): quies, Verg. A. 5, 857: nova inopinave facies laborum, id. ib. 6, 104: fors, id. ib. 8, 476: visus, Ov. M. 4, 232: siccitas, Plin. Pan. 30, 2; Tac. A. 1, 68.

* ĭnŏpĭōsus, a, um, adj. [inops], in want of something: res inopiosae consilii, Plaut. Poen. 1, 1, 2.

ĭn-oppĭdātus, a, um, adj., that has no town, not dwelling in a town (late Lat.): Gabalitani sparsi, inoppidati, Sid. Ep. 5, 13; cf.: inoppidatus ἀοίκητος, Gloss. Philox.

ĭn-opportūnus, unfitting (late Lat.), Oros. c. Pelag. p. 618 (also a false reading in two places for importunus, Cic. de Or. 2, 5, 20; 3, 5, 18).
Hence, ĭnopportūnē, adv., unsuitably, untimely, Aug. c. Faust. 22, 72.

ĭnops, ŏpis, adj. [2. in-opis], without resources, helpless, weak (class.).

  1. I. In gen.: ab ope inops, qui ejus indiget, Varr. L. L. 5, § 92 Müll.: inopes relicti a duce, Cic. Verr. 2, 5, 34: nihil cum potentiore juris humani relinquitur inopi, Liv. 9, 1, 8: solare inopem et succurre relictae, Verg. A. 9, 290.
          1. (β) With ab: sic inopes et ab amicis, et ab existimatione sunt, Cic. Att. 1, 1, 2.
          2. (γ) With inf.: inopes laudis conscendere carmen, unable, Prop. 2, 10, 23 (3, 1, 23 Müll.).
  2. II. In partic., helpless through poverty, destitute, needy, indigent.
    1. A. Lit.: res pauperes inopesque, Plaut. Rud. 1, 5, 24: aerarium inops et exhaustum, empty, Cic. Verr. 2, 3, 70, § 164: te semper inops vexet cupido, unsated, Hor. Ep. 1, 18, 98: domus cujusvis inopis, Nep. Ages. 7, 4.
      Esp., of the dead who could not pay Charon’s fee: haec omnis inops inhumataque turba est, Verg. A. 6, 325; cf.: infletaeque jacent inopes super arva catervae, Aus. Mos. 4: mortuis in ore nummum immittere, ut apud inferos non tamquam inopes errent, Schol. Juv. 3, 267.
          1. (β) With gen., destitute of, without: humanitatis, Cic. de Or. 2, 10, 40: amicorum, id. Lael. 15: animi, Verg. A. 4, 300: mentis, Ov. F. 4, 457: consilii, Liv. 26, 18, 6: rationis, Stat. Th. 1, 373: senatus auxilii humani, Liv. 3, 7, 7: terra pacis, Ov. P. 2, 2, 96: somni cibique, id. M. 14, 424: provinciae virorum, Tac. H. 2, 67: miles Martis, that never fights, Sil. 9, 334.
          2. (γ) Plur. as subst.: ĭnŏpes, um, opp. potentes, Sall. H. Fragm. 4, 61, 17 Dietsch.
            Sing.: si nihil cum potentiore juris humani relinquitur inopi, Liv. 9, 1, 8.
    2. B. Trop.
      1. 1. Of inanimate things, mean, wretched, contemptible: inopis et pusilli animi esse, Hor. S. 1, 4, 17: nostras inopes noluit esse vias, Ov. Ib. 24: advorsus atque inops amor, Lucr. 4, 1142: odia aegra sine armis errabant, iraeque inopes, impotent, Val. Fl. 5, 147: vita, Vell. 2, 19, 4.
      2. 2. Of speech, poor in words or ideas, meagre: non erat abundans, non inops tamen, Cic. Brut. 67, 238: non inops verbis, id. ib. 70, 247: ad ornandum, id. ib. 76, 263: Latinam linguam non modo non inopem, sed locupletiorem etiam esse quam Graecam, id. Fin. 1, 3, 10: vir inopi lingua et infacundus, Gell. 18, 8, 6.

ĭn-optābĭlis, e, adj., undesirable, unpleasant: officinae disciplina, App. M. 9, p. 222, 24.

ĭn-optātus, a, um, adj., undesired, unpleasant: res, Sen. Exc. Contr. 8, 6, § 5.

Īnōpus, i, m. [Ἰνωπός], a fountain and river in the island of Delos, where Latona brought forth Apollo and Diana. It is said to have risen and fallen at the same time with the Nile, and hence was supposed to be connected with it by a subterraneous channel, Plin. 2, 103, 166, § 229; Val. Fl. 5, 105.

(ĭnōrābĭlis, e, false reading for evocabili, Att. ap. Non. 487, 15; v. Att. Trag. Fragm. v. 158 Rib.)

ĭn-ōrātus, a, um, adj., not pleaded: incertā re atque inoratā, i. e. without obtaining a hearing, Enn. ap. Non. 166, 23 (Trag. v. 12 Vahl.): legati Ameriam re inorata reverterunt, Cic. Rosc. Am. 9, 26.

ĭnordĭnālĭter, adv. [2. in-ordinalis], irregularly: scarificandum, Cael. Aur. Acut. 3, 4, 36.

ĭnordĭnātē and ĭnordĭnātim, advv., v. inordinatus fin.

ĭn-ordĭnātĭo, ōnis, f., disorder, App. Trism. p. 92, 1; Cod. Just. 3, 43, 3.

ĭn-ordĭnātus, a, um, adj., not arranged, disordered, irregular: inordinati et incompositi milites, Liv. 22, 50, 8: hostes, id. 35, 29, 5: inordinati in proelium ruunt, id. 23, 27, 5: ordo, App. M. p. 292 Oud.
Sup.: inordinatissimi pili, Plin. 22, 22, 45, § 91.
In neutr. absol.: idque ex inordinato in ordinem adduxit, disorder, Cic. Univ. 3, 7; Quint. 1, 10, 46; 8, 2, 23; 10, 4, 1.
Adv. in two forms.

    1. 1. ĭnordĭnātē, irregularly: febres redire, Cels. 3, 3; so 1, 4.
    2. 2. ĭnordĭnātim, irregularly: acies non inordinatim incedebant, Amm. 19, 7, 3.

ĭn-ordĭno, 1, v. a., to arrange, bring into order: inordinandi soli duo sunt tempora, Col. 11, 3, 9 dub. (al. ordinandi).

(ĭn-ŏrĭor, false reading for oreretur, Tac. A. 11, 23.)

ĭn-ōris, e, adj. [ōs], without a mouth, Paul. ex Fest. p. 114 Müll. N. cr.

ĭnormis, e, adj. [2. in-norma], immoderate, enormous, Spart. Anton. Get. 6, 2; Ael. Ver. 1, 3 acc. to Salmas (al. enormis).

ĭnornātē, adv., v. inornatus.

ĭn-ornātus, a, um, adj., unadorned (syn. incomptus): mulieres, Cic. Or. 23, 78; cf. capilli, Ov. M. 1, 497; 5, 472; and, crines, id. ib. 9, 3: Lysias tenuis atque inornatus, Cic. Or. 9, 29; so Quint. 4, 2, 46; 8, 3, 50; 59 al.: nomina et verba, plain, common, Hor. A. P. 234: non ego te meis Chartis inornatum silebo, uncelebrated, id. C. 4, 9, 31.
Adv.: ĭnornātē, without ornament, inelegantly: dicere, Auct. Her. 4, 31, 42.
Comp.: inornatius scribere, Fronto ad Verum Imp. ep. 1 med. Mai.

ĭn-orno, 1, v. a., to adorn (late Lat.): flosculi inornantur, Tert. Anim. 19; id. adv. Val. 12.

* ĭn-ōro, āvi, ātum, 1, v. a., to crown the brim of a drinking-vessel: calix de coronis quoque potatoris inorabitur (al. inornabitur), Tert. Res. Carn. 16.

ĭnōrus, a, um, adj. [2. in-os], without a mouth: ostreae, Turp. ap. Non. 216, 8 (Com. Rel. v. 23 Rib.; cf. Müll. ad Fest. p. 114).

ĭn-ōtĭōsus, a, um, adj., not idle, busy (ἄσχολος): actio, Quint. 11, 3, 183.

Īnōüs, a, um, adj., v. Ino fin.