Lewis & Short

in-noxĭus, a, um, adj., harmless, innoxious.

  1. I. Act.
    1. A. In gen.: quaedam animalia indigenis innoxia, Plin. 8, 59, 84, § 229: vitis viribus (bibentium), id. 14, 2, 4, § 31: anguis, Verg. A. 5, 92: vulnera, not mortal, curable, Plin. 10, 37, 52, § 109: saltus, free from noxious animals, id. 3, 5, 6, § 41: iter, secure, Tac. H. 4, 20: hinc vel illinc appellere indiscretum et innoxium est, id. ib. 3, 47 fin.
    2. B. That does harm to none, not guilty, blameless, innocent: decet innocentem servum atque innoxium, Plaut. Capt. 3, 5, 7; Nep. Milt. 8 fin.: non possum innoxia dici, Ov. M. 9, 628: animus innoxior (al. innoxiior), Cato ap. Prisc. 601 P.: paupertas, undeserved poverty, Tac. A. 14, 34.
          1. (β) With gen.: criminis innoxia, Liv. 4, 44, 11: initi consilii in caput regis, Curt. 8, 8, 21.
          2. (γ) With a and abl.: ut innoxium abs te atque abs tuis me inrideas, i. e. who never harmed you or yours, Plaut. Aul. 2, 2, 44.
  2. II. Pass., unharmed, unhurt, uninjured: innoxius volvitur in flammis, Lucr. 6, 394: hi magistratus, provincias aliaque omnia tenere, ipsi innoxii, Sall. C. 39, 2; id. ib. 39, 40 fin.: sacras innoxia laurus vescar, Tib. 2, 5, 63; Col. 12, 38, 8.
          1. (β) With prep. a and abl.: gens a saevo serpentum innoxia morsu, Luc. 9, 892: faba a curculionibus innoxia, Col. 2, 10, 12.
            Adv.: in-noxĭē.
      1. 1. Harmlessly, without harm: emollire alvum, Plin. 31, 9, 45, § 102.
      2. 2. Blamelessly, innocently, Min. Fel. Oct. 33.