Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

injūcundē, adv., v. injucundus fin.

* injūcundĭtas, ātis, f. [injucundus], unpleasantness: ne quid habeat injucunditatis oratio, Cic. N. D. 2, 55, 138.

in-jūcundus, a, um, adj.

  1. I. Unpleasant (class.): minime nobis injucundus labor, Cic. Fin. 1, 1, 3: rumor bonis, id. Q. Fr. 3, 8, 4: odor, Plin. 25, 7, 36, § 74: sonus vocis, Gell. 13, 20, 12: schemata, Quint. 4, 5, 4: non injucundus auctor, id. 10, 1, 124.
    Comp., Cael. Aur. Tard. 1, 4, 123.
  2. II. Harsh, severe: adversus malos, Tac. Agr. 22.
    Adv.: injūcundē, unpleasantly: res injucundius actae, Cic. Att. 1, 20, 1.

in-jūdĭcātus, a, um, adj. [2. in-judico].

  1. I. Unsentenced, not formally tried by a judge: decem hominibus vitam eripis, indicta causa, injudicatis, incondemnatis, Cato ap. Gell. 13, 24, 12.
  2. II. Undecided: id injudicatum relinquo, Quint. 10, 1, 67: res, Gell. 5, 10, 15.

in-jŭgātus, a, um, adj. [2. in-jugo], not yoked, unyoked (late Lat.): taurus, Sid. Ep. 9, 16 in carm.

in-jŭgis, e, adj., not yoked, that has borne no yoke.

  1. I. Hostia, Macr. S. 3, 5; cf.: boves, qui sub jugo non fuerint, Paul. ex Fest. p. 113 Müll.; Fulg. p. 560, 33.
  2. II. Injuges versus, verses in which no connecting particle occurs (e. g. tectum augustum, ingens, centum sublime columnis, Verg. A. 7, 170), Diom. p. 489 P.

injunctĭo, ōnis, f. [injungo], an injunction, command (late Lat.), Sid. Ep. 9, 2.

1. injunctus, a, um, Part., from injungo.

2. in-junctus, a, um, adj. [2. in-jungo], not joined, not united (late Lat.): fideles, Tert. adv. Ux. 2, 2.

in-jungo, xi, ctum, 3, v. a., to join into something.

  1. I. Lit.
    1. A. To join or fasten into: tignos in asseres, Liv. 44, 5, 4: arborem scrobi, to set or plant into, Pall. Febr. 10, 1; so without scrobi, id. ib. 1, 6, 5.
    2. B. To join with, to join, unite, attach to any thing: vineas et aggerem muro, Liv. 37, 26, 8: vineas moenibus, id. 5, 7, 2: area injuncta domui, Dig. 2, 57: pondus, to hang on, Col. 6, 2, 7: nutrienda sarmenta putator injungit, fastens on, i. e. does not cut off, Pall. 1, 6, 9.
      Transf.: injungere marem feminae, Col. 6, 37, 2.
  2. II. Trop.
    1. A. To inflict, occasion, bring upon (syn. impono): civitatibus aeternam servitutem, Caes. B. G. 7, 77: alicui novum laborem, Liv. 5, 4, 3: alicui onus, id. 26, 35, 9: alicui leges, id. 39, 37, 8: injuriam a nobis repulsam aliis, id. 3, 65, 11: ignominiam alicui, id. 8, 32, 15: delectus, Tac. Agr. 15: tributum, id. G. 25: sibi tormentum, to torment one’s self, Plin. Pan. 86, 1.
    2. B. To lay or impose upon as a burden; to charge, enjoin (syn. mando): alicui munus comitiorum habendorum, Liv. 3, 35, 7; cf.: injuncta imperii munera, Tac. Agr. 13: injuncta militia, Liv. 32, 3, 4: quid a te jucundius mihi potuit injungi, quam, etc., Plin. Ep. 2, 18, 1: nova alicui, id. Pan. 94, 2: mihi Bassus injunxerat ut, etc., id. Ep. 4, 9, 4; 4, 13, 11: injungo mihi ut, I have determined, id. ib. 10, 55: alicui superlationem, Val. Max. 6, 9, n. 12: nec sibi ullius rei moram necessitatemque injungebat, quin, etc., i. e. permitted nothing, however pressing, to hinder, etc., Auct. B. Alex. 44, 5: jusjurandi religionem, to impose the obligation of an oath, Gai. Inst. 4, 181.

in-jūrātus, a, um, adj., unsworn, having taken no oath (class.; cf. injuro): injurato scio plus credet mihi quam jurato tibi, Plaut. Am. 1, 1, 281; cf.: cum id jurati dicunt quod ego injuratus insimulo, Cic. Caecin. 1, 3; so opp. jurati, id. Sull. 11 fin.; id. Rosc. Com. 1, 4; id. Verr. 2, 1, 10 fin.: pariter jurati injuratique fugiunt, Liv. 10, 41, 10: mens, Cic. poët. Off. 3, 29, 108.

in-jūre-cessĭo, ōnis, f. (better separately, in jure cessio), a form of delivering possession, a transfer of property: quod valet mancipatio, idem valet et in jure cessio, Gai. Inst. 2, 22 sqq.; v. jus, cessio.

injūrĭa, ae, f. [injurius], any thing that is done contrary to justice and equity, injury, wrong, violence: injuria ex eo dicta est, quod non jure fiat! omne enim, quod non jure fit, injuria fieri dicitur: hoc generaliter. Specialiter autem injuria dicitur contumelia. Interdum injuriae appellatione damnum culpa datum significatur: interdum iniquitatem injuriam dicimus, etc., Dig. 47, 10, 1: cum autem duobis modis, id est aut vi aut fraude, fiat injuria, Cic. Off. 1, 13, 41: injuriae sunt, quae aut pulsatione corpus, aut convicio aures, aut aliqua turpitudine vitam cujuspiam violant, Auct. Her. 4, 25, 35.

  1. I. Lit.: tibi a me nulla orta est injuria, Ter. Ad. 2, 1, 35: alienum est a sapiente non modo injuriam cui facere, verum etiam nocere, Cic. Fin. 3, 21, 71: injuriam inferre, id. Off. 1, 7, 24: injurias contumeliasque imponere, id. Verr. 2, 4, 9, § 20: injuriam jacere et immittere in aliquem, id. Par. 4, § 28: in populum Romanum, Liv. 44, 1, 10: accipere ab aliquo, Cic. Div. in Caecil. 18, 60: propulsare, id. Rosc. Am. 50, 145: defendere, Caes. B. C. 1, 7: condonare alicui, id. B. G. 1, 20: persequi, id. ib. 7, 38: ulcisci, id. ib. 1, 12: injuriis onerare, Ter. And. 5, 1, 8: per injuriam, in an unjust manner, unjustly, Cic. Verr. 2, 3, 97, § 226.
    The abl. injuriā is used adverb., unjustly, undeservedly, without cause: ne palma detur cuiquam artifici injuriā, Plaut. Poen. prol. 37: dispertivisti, id. Aul. 2, 5, 4: si me meis civibus injuriā suspectum viderem, Cic. Cat. 1, 7, 17: hoc horret Milo: nec injuriā, id. Q. Fr. 3, 8, 6.
  2. II. Transf., injurious, unlawful, or unjust conduct.
    1. A.
      1. 1. Act., injustice, wrongdoing: vostrā hercle factum injuriā, Plaut. Truc. 1, 2, 66: quocumque aspexisti, ut furiae, sic tuae tibi occurrunt injuriae, Cic. Par. 2, 18: ut meum jus teneam et injuriam tuam persequar, id. Caecin. 11, 32.
      2. 2. Pass.: pro veteribus Helvetiorum injuriis populi Romani, Caes. B. G. 1, 30: Sabinae mulieres, quarum ex injuria bellum ortum, Liv. 1, 13, 1; cf., so of dishonoring, deflowering a virgin, Plaut. Aul. 4, 10, 64; id. Cist. 1, 3, 32.
    2. B. An injurious act, injury, outrage, insult, affront: injuriarum multam dicere, Plaut. Poen. 5, 5, 57: injuriarum dicam alicui scribere, Ter. Phorm. 2, 2, 15: actio injuriarum, an action for a personal injury or affront, Cic. Caecin. 12, 35: periculum injuriae muliebris, Liv. 26, 49, 12: agere injuriarum, Dig. 47, tit. 10: teneri injuriarum, ib. 11: injuriarum experiri, ib. fin.: injuriarum judicio convenire quempiam, ib. 13: tantine injuria cenae? the insult of a dinner, Juv. 5, 9.
    3. C. Unjust severity, harshness, rigor: (filius) carens patriā ob meas injurias, Ter. Heaut. 1, 1, 85; cf. paterna, id. ib. 5, 2, 39.
    4. D. Revenge or punishment for injury inflicted: injuria consulis, etiam si justa, non tamen in magistratu exercenda, Liv. 42, 1, 12: injuria caedis nostrae, Verg. A. 3, 256.
    5. E. An unjust acquisition: injuriam obtinere, Liv. 29, 1, 17.
  3. F. A damage, harm, injury of any kind, even that which proceeds from inanimate things: ab injuria oblivionis aliquem asserere, Plin. Ep. 3, 5, 4: pluviarum, Col. 11, 3, 7: ignis, id. ib.: frigorum, grandinum aut nivis, Plin. 13, 24, 47, § 134: puellam vinculis onerat, ex quorum injuria decessit, Just. 43, 2: comparere incolumem ac sine injuria, Suet. Aug. 14: haerens injuria lumbis, pain, disease, Ser. Samm. 38, 452: curandum ne magna injuria fiat fortibus, Juv. 8, 121.

injūrĭē, adv., v. injurius fin.

injūrĭor, ātus sum, 1, v. dep. [injuria], to do an injury, to injure (post-Aug. and rare): omne fortuitum citra nos saevit atque injuriatur (a dub. reading), Sen. Const. 9, 1.
Impers.: plus victoriatum est, quam injuriatum, Tert. adv. Gnost. 6.
Pass. part.: injuriatus, Sen. Ben. 7, 31, 1 Fickert (al. in injuriam): elephas injuriatus, Cassiod. Var. 12, 30.

injūrĭōsē, adv., v. injuriosus fin.

injūrĭōsus, a, um, adj. [injuria], acting unjustly, injurious, wrongful, criminal.

  1. I. Lit.: injuriosi in proximos, Cic. Off. 1, 14, 44: injuriosa et facinorosa vita, id. Leg. 1, 14, 40: appetitio alienorum (avaritia), Auct. Her. 4, 25, 35: adversus patrem injuriosior, Sen. Contr. 2, 12 med.: genus hominum injuriosissimum, Hadrian. Imp. Ep. ap. Vopisc. Saturn. 8.
  2. II. Transf., hurtful, noxious: injurioso ictu vitem verberare, Plin. 17, 24, 37, § 227: ventus, Hor. Epod. 17, 34: pes, id. C. 1, 35, 13.
    Adv.: injūrĭōsē, unjustly, unlawfully: qui in magistratibus injuriose decreverant, Cic. Q. Fr. 1, 1, 7, § 21: sacra conjugalia tractare, Val. Max. 2, 9, 2: magistratum tractare, Dig. 1, 2, 2, § 24: aliquid facere, ib. 47, 10, 32.
    Comp.: mercatoribus injuriosius tractatis, Cic. Imp. Pomp. 5, 11.
    Sup.: aliquid in aliquem injuriosissime cogitare, Aug. de Quaest. 83, n. 82.

injūrĭus, a, um, adj. [2. in-jus], that acts unlawfully, injurious, wrongful, unjust (mostly ante-class.): Scel. Quis igitur vocare? Phil. Δικαίᾳ nomen est. Scel. Injuria’s, Plaut. Mil. 2, 5, 27: injuria’s qui, etc., id. Curc. 1, 1, 65: si id succenseat, ipsus sibi esse injurius videatur, Ter. And. 2, 3, 3; id. Heaut. 2, 3, 79: me illi irasci injurium est, Plaut. Aul. 4, 7, 19; Ter. Ad. 1, 2, 26; 2, 1, 51; id. Hec. 1, 1, 14 and 15; cf.: quia sit injurium, Cic. Off. 3, 23, 89: indicta causa damnari absentem consularem virum injurium esse, Liv. 43, 5, 5.
Adv.: injūrĭē, unjustly, unlawfully: injurie facere, Naev. ap. Non. 124, 31 (Trag. Rel. v. 40 Rib.): injurie dictum pro injuriose, Non. ib.
Sup.: aliquem injuriissime nominare, Amm. 16, 12, 67 dub. (others read irrisive).

in-jūro, āvi, ātum, 1, v. a. [2. in-juro], not to swear (very rare; cf. injuratus): qui injuraverit, Inscr. ap. Mar. Fratr. Arv. p. 70.

in-jūrus, a, um, adj. [2. in-jus], that acts unlawfully, unjust, injurious: impure, inhoneste, injure, illex, labes popli, Plaut. Pers. 3, 3, 4; cf.: injurum, perjurum, Paul. ex Fest. p. 110 Müll.

1. in-jussus, a, um, adj. [2. in-jubeo], unbidden, voluntary, of one’s own accord.

  1. I. Lit.: ut numquam inducant animum cantare rogati, injussi numquam desistant, Hor. S. 1, 3, 3: puer, Luc. 7, 38: injussae veniunt ad mulctra capellae, Hor. Epod. 16, 49.
  2. II. Transf., of things: injussaque tela vagantur, that fly from the soldiers’ hands against their will, Luc. 6, 78: injussa virescunt Gramina, spontaneous, Verg. G. 1, 55.

2. in-jussus, ūs, m., only in the abl., without command (freq. in Cic. and Livy): populus Romanus, injussu suo, nullo pacto potest religione obligari, Cic. Balb. 15, 34: injussu imperatoris, id. de Sen. 20, 73; id. Tusc. 1, 30, 74; id. Quint. 26, 82; id. Rab. Perd. 4, 12; id. Inv. 1, 33, 56; Liv. 2, 43, 9; 3, 63, 5; 4, 32, 11; 5, 19, 9 al.

injustē, adv., v. injustus fin.

injustĭtĭa, ae, f. [injustus].

  1. I. Injustice, unjust proceeding: injustitiae duo genera sunt, etc., Cic. Off. 1, 7, 23: totius injustitiae nulla capitalior est, quam eorum, etc., id. ib. 13, 41; id. N. D. 3, 28 fin.; id. Tusc. 4, 18, 42.
    Plur.: exprobrante illis peccata et injustitias, Lact. 4, 16, 12.
  2. II. Severity, harsh proceeding: eum ego hinc ejeci injustitiā meā, Ter. Heaut. 1, 1, 82.

in-justus, a, um, adj., that is contrary to right and justice, unjust, wrongful, unreasonable, excessive, oppressive, severe.

  1. I. In gen., unsuitable, oppressive, excessive (rare): onus ( = immodicum), Cic. Or. 10, 35: faenus, Liv. 42, 5: injustis collatum viribus hostem, unequal, Stat. Th. 6, 774.
  2. II. In partic., unjust, wrongful: vir maleficus naturā et injustus, Cic. Tusc. 5, 20, 57; id. Fl. 38, 97: noverca, harsh, severe, Verg. E. 3, 33: homine imperito numquam quidquam injustius, Ter. Ad. 1, 2, 18: emori, ne aliquid faciat injustum, Lact. 5, 13, 15: Samnites Sidicinis injusta arma cum intulissent, Liv. 7, 29, 4: injusto carpere dente, with envious, malicious tooth, Ov. P. 3, 4, 73: mare, id. Am. 2, 11, 12: iracundia, Cic. de Or. 2, 50, 203: id quam injustum in patriamesset, non videbat, id. Off. 3, 21, 82: injustissima atque acerbissima incommoda, id. Fam. 5, 17, 1: injustaque regna tenebat, unjustly gotten, Ov. M. 5, 277.
    Subst.: injustum, i, n., injustice: jura inventa metu injusti fateare necesse est, Hor. S. 1, 3, 111.
    Adv.: injustē.
      1. 1. In gen., i. q. injuriā, wrongfully, unfairly: morbus non injuste terret, not without cause, Cels. 7, 3.
      2. 2. In partic., unjustly: imperare alicui, Plaut. Capt 2, 2, 58: in aliquem dicere, id. Bacch. 3, 3, 59: facis injuste si putas, etc., Cic. Fl. 17, 41; id. Off. 1, 7, 23; 3, 21, 84 al.: male et injuste facere, Nep. Them. 7 fin.
        Sup.: injustissime, Sall. J. 85, 43.