Lewis & Short

ĭn-hŏnōro, āvi, ātum, 1, v. a. [inhonorus], to dishonor, Tert. Res. Carn. 10; id. Fug. in Persec. 5.
Hence, ĭnhŏnōrā-tus, a, um, P. a.

  1. I. Unhonored, disregarded: vita inhonorata et ingloria, Cic. Tusc. 3, 34, 81: inhonoratior triumphus, Liv. 33, 23, 8: inhonorata dea, i. e. to whom no incense or offerings are brought, Ov. M. 8, 280: artem grammaticam inhonoratam transire, Quint. 1, 5, 54.
  2. II. Unrewarded: aliquem inhonoratum dimittere, Liv. 37, 54, 9: omnium Graeciae gentium inhonoratissimi, id. 35, 12, 4: societas, Flor. 2, 8, 5; Ov. M. 13, 41.