Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

ingrātĭa, ae, f. [ingratus].

  1. I. Thanklessness, ingratitude: in ingratiam incidere, Tert. Poen. 1: hominum, id. ib. 2.
    Hence,
  2. II. ingrātĭīs, or contr. ingrātīs (v. Zumpt ad Cic. Verr. 2, 4, 9, § 19), without one’s thanks, against one’s will.
    1. A. As subst. (rare, and not in class. Lat.): tuis ingratiis ( = te invito), Plaut. Merc. 2, 4, 11; so perh. ingratiis nostris, Gell. 17, 1, 7.
      With gen.: vobis invitis atque amborum ingratiis, Plaut. Cas. 2, 5, 7.
    2. B. Adv., unwillingly, against his (her, etc.) will (class., and in both forms): id quod odio’st faciundum’st cum malo atque ingratiis, Plaut. Mil. 3, 1, 153; id. ib. 2, 5, 39; id. Am. 1, 1, 215; id. Curc. 1, 1, 6; id. Cist. 2, 3, 82; id. Men. 5, 8, 5; Ter. Heaut. 3, 1, 37; id. Eun. 2, 1, 14; id. Phorm. 5, 6, 48: ingratis, Lucr. 3, 1069; 5, 44; Lact. 2, 10, 25: extorquendum est invito atque ingratiis, Cic. Quint. 14, 47: dicent quae necesse erit, ingratiis, id. Verr. 2, 4, 9, § 19 Halm (Zumpt, ingratis): nisi plane cogit ingratiis, id. Tull. § 5; cf.: ut ingratis ad depugnandum omnes cogerentur, against their will, Nep. Them. 4, 4; so, cogere, also App. M. 2, p. 123, 39.
      See Hand, Turs. III. p. 379 sq.

ingrātĭfĭcātĭo, ōnis, f., unthankfulness (eccl. Lat.), Anon. (Hilar.) in Job, 3, p. 212.

ingrātĭfĭcentĭa, unthankfulness (eccl. Lat.), Fulg. Rusp. ad Monim. 3, 4.

* ingrātĭfĭcus, a, um, adj. [ingratusfacio], unthankful, ungrateful: Argivi, Att. ap. Cic. Sest. 57, 122 (Trag. Rel. v. 364 Rib.).

ingrātĭīs and ingrātīs, v. ingratia, II.

ingrātĭtūdo, ĭnis, f. [ingratus].

  1. I. Unthankfulness, ingratitude (late Lat. for animus ingratus), Firm. 5, 1 med.; Cassiod. Var. 5, 8.
  2. II. Displeasure, Cassiod. Var. 1, 30.