Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

infĭtĭae (infĭcĭae), ārum, f. [2. infateor],

  1. I. denial; only in the acc. in connection with ire, and very rarely without a negative, except in ante-class. Lat.: infitias ire, to deny (not in Cic. or Cæs.); constr. with acc. and inf., aliquid or absol.: quī lubet ire infitias mihi facta quae sunt? Plaut. Men. 2, 3, 45: ille infitias ibit, Ter. Ad. 3, 2, 41: omnia infitias ire, Plaut. Cist. 4, 1, 9; so without a negative: infitias eunt mercedem se belli Romanis inferendi pactos, Liv. 10, 10, 8.
    With a negative: ne infitias eat, Plaut. Truc. 4, 3, 76: quod nemo it infitias, Nep. Epam. 10, 4: neque infitias eo, quasdam esse, etc., Quint. 3, 7, 3: neque nego, neque infitias eo, nos enixe operam dedisse, Liv. 6, 40, 4; id. 9, 9, 4; 31, 31, 9: nec eo infitias, quin, etc., Front. Aquaed. 72; Gell. 2, 26, 7; 19, 8, 5.
  2. II. Esp., to defend an action at law: jurare debent non calumniae causa litem intendere, et non calumniae causa ad infitias ire, Dig. 10, 2, 44, § 4.

infĭtĭālis (infĭc-), e, adj. [infitiae], negative, consisting in denial: quaestio, Cic. Top. 24, 92: status, Quint. 3, 6, 15; 32.

infĭtĭātĭo (infĭc-), ōnis,f. [infitior], a denial.

  1. I. In gen.: causam infitiatione defendere, Cic. de Or. 2, 25, 105: ipsam negationem infitiationemque, id. Part. 29, 102.
  2. II. In partic., a denying or disowning of a debt, Sen. de Ira, 2, 9, 1: circumscriptiones, furta, fraudes, infitiationes, Dig. 47, 2, 69.

infĭtĭātor (infĭc-), ōris, m. [infitior], a denier, esp. one who denies a debt or refuses to restore a deposit: ille infitiator, Cic. de Or. 1, 37, 168; with fraudulentus, Sen. Ben. 3, 27: lentus, a bad debtor, Cic. Cat. 2, 10.

* infĭtĭātrix (infĭc-), īcis, f. [infitior], she that denies or disowns, Prud. Psych. 680.