Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

Indi, ōrum, m., v. Indus.

Indĭa, ae, f., India, a country extending from the Indus to China, Cic. Tusc. 5, 27, 77 sq.; Cat. 43, 6; Verg. G. 1, 57 al.: citerior, India this side of the Ganges: ulterior, India beyond the Ganges, Plin. 6, 17, 21, § 57; Mela, 3, 7.

Indĭānus, a, um, adj. [India], Indian: ALA, Inscr. ap. Grut. 519, 7.

indĭcābĭlis, e, adj. [1. indico], that indicates, indicative: signum, Cael. Aur. Acut. 2, 3, 13.

indĭcātĭo, ōnis, f. [1. indico], an indicating, setting, or rating the valuation of a thing, a valuation; hence, value, price, rate (mostly ante- and post-class.): tua merx est, tua indicatio est, Plaut. Pers. 4, 4, 37: mellis, Plin. 22, 24, 50, § 109: temeraria, Dig. 19, 1, 13, § 3.

indĭcātīvus, a, um, adj. [1. indico] (postclass.), gram. t. t., indicative, Diom. p. 329; Prisc. 819 P.

indĭcātor, ōris, m. [1. indico], one that points out (late Lat.): naturae (al. indagator), Sol. 40.

indĭcātūra, ae, f. [1. indico], an indicating or rating the value of a thing; hence, value, price, rate, = indicatio (Plinian): neque est hodie murrhini alterius praestantior indicatura, Plin. 37, 2, 7, § 18: dolorum, physicians’ fees for curing diseases, id. 29, 1, 8, § 21.

indīcendus ἄλεκτος, Gloss. Philox. [2. in-dīco].

indīcens, entis, adj. [2. in-dīco], that does not say, i. q. non dicens: non me indicente haec fiunt, not without my telling, Ter. Ad. 3, 4, 62; so, me indicente, Liv. 22, 39, 2.

indĭcīna, ae, f. [index], i. q. indicium, delatio, a notice, information, summons (post-class.): indicinae praemium, App. M. 7, p. 199, 10; id. ib. 6, p. 176, 14; Sen. Contr. 4, 28, § 4.

indĭcĭum, ĭi, n. [index], a notice, information, discovery, disclosure, charge (class.).

  1. I. Lit.: facite indicium, si quis vidit, Plaut. Cist. 4, 2, 9: id anus mihi indicium fecit, Ter. Ad. 4, 4, 7; cf. Plaut. Most. 3, 2, 57; id. Mil. 2, 3, 35; Sen. Contr. 4, 26, 6: conjurationis, Cic. Div. 2, 20, 46: rei alicujus afferre ad aliquem, Auct. Or. pro Dom. 52: deferre ad aliquem, Tac. A. 2, 28: ea res est Helvetiis per indicium enuntiata, Caes. B. G. 1, 4: convictus indicio alicujus, Sall. C. 52, 36: profiteri, to volunteer evidence (before a court, and esp. to escape punishment by turning state’s evidence): sed ipse deprehensus, multis hortantibus, indicium profitetur, Sall. J. 35, 6; Plin. Ep. 3, 16, 9; so, offerre, Tac. A. 11, 35.
    1. B. Transf.
      1. 1. A permission to give evidence or turn informer against one’s accomplices: Vettius reus, cum esset damnatus, erat indicium postulaturus, Cic. Att. 2, 24, 4: tibi indicium postulas dari, id. Div. in Caecil. 11, 34.
      2. 2. A reward for giving evidence or informing: conscripserunt communiter edictum cum poena atque indicio, Cic. Off. 3, 20, 80; id. Vat. 11, 25; Petr. 97: alicui indicium dare, Dig. 12, 5, 4.
  2. II. In gen., a sign, indication, mark, token, proof: signum vocatur σημεῖον, quamquam id quidam indicium, quidam vestigium nominaverunt, per quod alia res intellegitur, ut per sanguinem caedes, Quint. 5, 9, 9; 5, 7, 36: indicia et vestigia veneni, Cic. Clu. 10, 30: indicia atque argumenta certissima sceleris, id. Cat. 3, 5, 13: scelerum ostendere, Auct. Har. Resp. 12: parricidiorum, Cic. Sull. 27, 17: animi, Auct. Cic. ap. Senat. 4: insigne meae erga te benevolentiae, Cic. Fam. 7, 6, 1: res indicium haec facit, quo pacto, etc., Ter. Hec. 4, 1, 31: dare, i. q. ostendere, Varr. L. L. 9, § 19 Müll.: edere, the same, Lucr. 2, 556: indicio esse, to serve as proof, be a proof: de se ipse erit, Ter. Ad. prol. 4: ei rei indicio sunt sexdecim volumina epistu larum, Nep. Att. 16: quae domus erat ipsa indicio tui crudelissimi dominatus, Auct. Dom. 42.
    With rel.-clause: mihi, quale ingenium haberes, indicio fuit oratio, Ter. Heaut. 2, 4, 4: quam vere de eo foret indicatum, oratio indicio fuit, Nep. Lys. 3: postquam indicium est factum, dempto auro, etc., after applying the touchstone (index), Vitr. 9, 3.

indĭcīvus, a, um, adj. [1. indico], indicating, indicative, Not. Tir. p. 90.
Hence, subst.: indĭcīva, ae, f., the informer’s reward, Jul. Vict. Art. Rhet. 4, 4.

1. in-dĭco, āvi, ātum, āre, v. a. (indicasso, is, for indicavero, is, Plaut. Poen. 4, 2, 66; id. Rud. 4, 3, 89), to point out, indicate (class.).

  1. I. In gen., to show, declare, disclose, make known, reveal, betray.
    1. A. Of persons: rem omnem dominae indicavit, Cic. Clu. 64, 180: Catilina non se purgavit, sed indicavit, id. Mur. 25, 51: conscios delendae tyrannidis, id. Tusc. 2, 22, 52: jam me vobis indicabo, will betray or accuse myself, id. Arch. 11, 28: indicabo meum consilium tibi, id. Fam. 10, 21, 2: rem patri, Ter. Ad. 4, 4, 19: causam publicae pestis, Liv. 8, 18, 4: de conjuratione, to give information, inform, Sall. C. 48, 4: quis tibi de epistulis istis indicavit, Cic. Fl. 37, 92; Sall. C. 30, 6: aliquid in vulgus, to make publicly known, Cic. Univ. 2: satis est actori sic indicare, Quint. 4, 2, 7.
      With rel. clause: contentus indicare quid facti sit, Quint. 4, 2, 128.
      With acc. and inf.: digitis ita figuratis ut temporis et aevi (Janum) esse deum indicent, Plin. 34, 7, 16, § 33.
    2. B. Of things concr. and abstr.: vultus indicat mores, shows, indicates, Cic. Leg. 1, 9; id. Brut. 94, 324: lacrimis dolorem, Nep. Att. 4 fin.: hoc res ipsa indicat, Ter. Eun. 4, 3, 16: id esse verum parva haec fabella indicat, Phaedr. 1, 15, 3: supercilia maxime indicant factum, Plin. 11, 37, 51, § 138: ut epularum sollemnium fides ac tibiaeindicant, Cic. de Or. 3, 51, 197.
      Pass.: aetas veterinorum indicatur dentibus, Plin. 11, 37, 64, § 168: cum res non gesta indicatur, sed ut sit gesta ostenditur, Quint. 9, 2, 40.
  2. II. In partic.
    1. A. To intimate, give a hint of, to state briefly, mention: indicare convenit, quae prodit Onesicritus, Plin. 6, 23, 26, § 96: aliquid obiter, id. 33, 1, 5, § 15: nominatim, id. 15, 14, 15, § 49: ut indicavimus, id. 36, 15, 24, § 115.
    2. B. To set or tell the price of a thing, to value, put a price on: hanc eme. Do. Modo ut sciam, quanti indicet, etc., Plaut. Pers. 4, 4, 25: indica, fac pretium, id. ib. 37: cum postulasset, ut sibi fundus semel indicaretur, Cic. Off. 3, 15, 62.
    3. C. In jurid. Lat., to carry on a judicial process to conviction: Indicasse est detulisse, arguisse, accusasse et convicisse, Dig. 50, 16, 197.

2. in -dīco, xi, ctum, 3

    (
  1. I. imp. indice, Plaut. Ps. 1, 5, 132: indixti for indixisti, Front. de Cels. Ep. 3), v. a. [in-dico], to declare publicly, to proclaim, publish, announce, to appoint (class.): totius Galliae concilium Bibracte indicitur, Caes. B. G. 7, 63; Liv. 1, 50, 4: forum, Verg. A. 5, 758: Romae dierum viginti supplicatio indicitur, Caes. B. G. 7, 90: exercitum in aliquem locum, to order it to, Liv. 6, 12; cf. of time: comitia in trinum nundinum, id. 3, 35, 1: bellum populo Romano suo nomine indixit, Cic. Cat. 2, 6, 14; cf. Varr. L. L. 6, § 61 Müll.: dies indicta pugnae, Liv. 10, 27, 3: justitium, Cic. Phil. 5, 12, 31: familiaribus cenas, to invite one’s self as their guest, Suet. Ner. 27: iter alicui, Verg. A. 7, 468: funus, to invite to a funeral, Varr. L. L. 6, § 61 Müll.; Cic. Leg. 2, 24, 61; Suet. Caes. 84: simul divom templis indicit honorem, a thanksgiving, Verg. A. 1, 632; 3, 264; Sil. 7, 90.
    With ut: in diem certam ut ad lucum Ferentinae conveniant indicit, Liv. 1, 50, 1.
    1. B. Trop.: qui ipsi sibi bellum indixissent, are their own enemies, Cic. Fin. 5, 10, 29: philosophiae bellum indicere, id. de Or. 2, 37, 55.
  2. II. Esp.
    1. A. To appoint a place of gathering, fix, name a destination or rendezvous: exercitu indicto ad portam Esquilinam in posteram diem, Liv. 6, 22, 8: exercitus omnis Aquiloniam est indictus, id. 10, 38, 4: exercitus Pisas indictus erat, id. 40, 41, 7: clam exercitu indicto, id. 41, 14, 2.
    2. B. To impose, enjoin, inflict: multam, to impose a penalty, Plin. 18, 3, 3, § 11: tributum, Liv. 4, 60; cf.: servorum numerum et pondus argenti senatoribus, Tac. H. 3, 58: populo famem indixit, Suet. Cal. 26 fin.: sibimet ipse exsilium indixit, Liv. 39, 52, 9; cf.: sibi patientiam, to enjoin upon one’s self, Sen. Ep. 123, 5: iter ad regem Latinum Indicit primis juvenum, Verg. A. 7, 468: certum dominis servorum numerum, Suet. Ner. 44; id. Aug. 25: libertus, cui patronus operas indicere vellet, to prescribe, Gai. Inst. 4, 162.

* indictīcĭus or -tĭus, a, um, adj. [2. indico], declared, proclaimed: onera, Cassiod. Var. 5, 14.

indictĭo, ōnis, f. [2. indico], a declaration (post-Aug.).

  1. I. In gen.: belli, Flor. 4, 10, 2; Paul. ex Fest. p. 254, 34.
  2. II. In partic.
    1. A. A declaration or imposition of a tax; an impost, tax, Plin. Pan. 29; Dig. 33, 2, 28.
    2. B. A space of fifteen years, Cod.Th. 11, 28, 3: SECVNDA, Inscr. Orell. 1160.

indictĭōnālis, e, adj. [indictio], of or relating to an impost or tax (late Lat.): augmentum, Amm. 17, 3, 5.

indictīvus, a, um, adj. [2. indico], declared, proclaimed: funus, Paul. ex Fest. p. 106 Müll.; Varr. L. L. 5, § 160; 7, § 42.

1. indictus, a, um, Part., from 2. indico.

2. in-dictus, a, um, adj.

  1. I. Not said, unsaid (class.): quod dictum, indictum’st: quod modo erat ratum, irritum est, Ter. Phorm. 5, 7, 58: quae tum cecinerit, ea se nec, ut indicta sint, revocare posse, Liv. 5, 15, 10: nec tu carminibus nostris indictus abibis, unsung, Verg. A. 7, 733: dicam insigne, recens, adhuc Indictum ore alio, Hor. C. 3, 25, 8: indictā causā, without a hearing, unheard: ut dictator, quem vellet civium, indicta causa, impune posset occidere, Cic. Leg. 1, 15, 42; so, indicta causa in aliquem animadvertere, id. Fam. 5, 2, 8; id. Rab. Perd. 4, 12; id. Verr. 2, 2, 17, § 43; id. Phil. 2, 23, 56; Liv. 29, 18 fin.; 38, 33 init. al.
  2. II. Unspeakable, ineffable (only postclass.): Deum caelestem, indictum, innominabilem, App. Dogm. Plat. 1, p. 3, 30.

indĭcŭlum, i, n., and indĭcŭlus, i, m. dim. [index], a short list or catalogue (post-class.), Symm. Ep. 6, 49; 7, 81.

Indĭcus, a, um, adj. [India], of India, Indian: elephanti, Ter. Eun. 3, 1, 23: pecudes, Mart. 5, 37, 5: cornu, i. e. ivory, id. 1, 73, 4: aqua, Ov. P. 1, 5, 80: margarita, Petr. 55.
Subst.: Indĭcum, i, n., indigo, a blue pigment for dyeing and painting, Plin. 33, 13, 67, § 163; 35, 6, 26, § 40.

indĭdem, adv. [inde-idem], from the same.

  1. I. Lit., of place, from the same place: quos homines? indidemne Ameria, an hosce ex urbe sicarios? Cic. Rosc. Am. 27, 74: Thebis, likewise from Thebes, Nep. Epam. 5, 2: ex Aventino, Liv. 39, 12, 1: Megaris, Auct. ap. Gell. 6, 10, 4: additi erant Bruttiorum indidem perfugae, i. e. from the same Sicily, Liv. 27, 12, 5: hilarissimum convivam hinc indidem promam, Plaut. Mil. 3, 1, 72; id. Ps. 2, 4, 50: altae renovataeque stellae atque omnis aether refundant eodem et rursum trahunt indidem, Cic. N. D. 2, 46, 118.
  2. II. From the same matter or thing: unde simile duci potest (potest autem ex omnibus) indidem verbum unum, Cic. de Or. 3, 40, 161: illud Enni, Varr. L. L. 7, § 13 Müll.: venena, Liv. 39, 8, 8.

(in-dĭes, for in dies, from day to day; v. dies.)

in-diffĕrens, entis, adj., in which there is no difference, indifferent.

  1. I. Act., of persons, making no difference, indifferent, careless (post-class.): circa victum, Suet. Caes. 53.
  2. II. Pass.
    1. A. Philos. t. t., neither good nor evil, not to be sought or avoided (class.): necesse est, nec bonum esse nec malum hoc quod praepositum vel praecipuum nominamus; idque ita definimus, quod sit indifferens cum aestimatione mediocri; quod enim illi ἀδιάφορον dicunt, id mihi ita occurrit ut indifferens dicerem, Cic. Fin. 3, 16, 53: nihil indifferens gloriosum est; mors autem gloriosum est; ergo mors non est indifferens, Sen. Ep. 82, 10.
      Hence, subst.: indiffĕrens, ntis, n., a thing indifferent, neither good nor evil: si valetudo indifferens est, bene valere indifferens est, Sen. Ep. 117, 8: cur dolor apud Stoicos indifferens esse dicitur, non malum, Gell. 12, 5, 4: Zeno censuit voluptatem esse indifferens, id est neutrum, neque bonum neque malum, id. 9, 5, 5.
      Plur.: haec quae indifferentia vocamus, Sen. Vit. Beat. 22, 4 al.
    2. B. In gram., of the syllaba anceps, doubtful, Quint. 9, 9, 48; 93.
      Hence, adv.: in-diffĕrenter, without distinction, indiscriminately, indifferently (post-Aug.): uti utraque appellatione, Quint. 11, 3, 1; 9, 2, 6: uti his litteris, Gell. 10, 24, 8: ferre, to bear with indifference, unconcern; opp. graviter, Suet. Dom. 23: vivere, to eat of everything without distinction, Scrib. Comp. 122.

in-diffĕrentĭa, ae, f. [indifferens], want of distinction or difference, similarity, equivalence (post-class.): utriusque vocabuli, Gell. 13, 3, 6; Hier. in Didym. de Spir. Sanc. 1, 20.

in-diffĭculter, adv., easily (late Lat.): haurire, Claud. Mam. Stat. Anim. 1, 21.

indĭgĕna, ae, adj. [indu-gigno], born in a country, native, indigenous (class., but not in Cic. or Cæs.): miles, Liv. 23, 5, 11: Fauni Nymphaeque, Verg. A. 8, 314: Latini, id. ib. 12, 823: coloni, Col. 1, 7, 3: bos, Ov. Am. 3, 13, 4; Col. 6, 2, 12: apri, Ov. M. 14, 343: vinum, Plin. 14, 6, 8, § 72.
As subst.: indĭgĕna, ae, m., a native: majores eorum, Liv. 21, 30, 80.
Of primitive men: quondam hoc indigenae vivebant more, Juv. 13, 38.

indĭgens, entis.

  1. I. P. a., from indigeo.
  2. II. Vid. Indigetes fin.

indĭgentĭa, ae, f. [indigeo].

  1. I. Need, want, indigence (rare; mostly Ciceron.): a natura mihi videtur potius, quam ab indigentia orta amicitia, Cic. Lael. 8, 27: quid est malitia nisi indigentia boni? Ambros. de Isaac. 7, § 60.
  2. II. Insatiableness, insatiable desire (Ciceron.): indigentia est libido inexplebilis, Cic. Tusc. 4, 9, 21: indigentia, desiderium, id. ib. 4, 7, 16.

* indĭgĕnus, a, um, adj. [indigena], i. q. indigena, native, vernacular: sermo, App. M. 1, p. 102.

indĭgĕo, ŭi, ēre, v. n. [indu-egeo], to need, want, to stand in need or want of any thing (class.).

  1. I. Lit., with abl.: bona existimatione, Cic. Rosc. Com. 15, 44: pecunia, Nep. Ages. 7: medicina, id. Att. 21: iis rebus, quae ad oppugnationem castrorum sunt usui, Caes. B. C. 4, 35: cibo, Suet. Galb. 7: constantia inter dubia, Tac. H. 3, 73: pecunia, Val. Max. 7, 2, ext. 9.
  2. II. In gen.
    1. A. To need, be in want of, require.
          1. (α) With gen. (class.): ingenii et virtutis, Cic. Fam. 6, 4, 2: indigeo tui consilii, id. Att. 12, 35, 2: alterius, id. Lael. 14, 51.
          2. (β) With abl., Cic. Fam. 12, 11, 2; Serv. ap. Cic. Fam. 4, 5, 1; Cic. ad Q. Fr. 1, 3, 2.
            Pass.: cum praesidio earum (avium) indigetur, Plin. 10, 27, 39, § 75: fruges indigebant tecto, Col. 12 praef. § 3: pax et quies bonis artibus indigent, Tac. H. 4, 1; 4, 51; Suet. Aug. 29.
          3. (γ) With acc. (ante-class.): nihil, Varr. L. L. 5, § 92 Müll.
          4. (δ) With inf.: hoc plane indigeo discere, Gell. 4, 1, 6.
    2. B. To long for, desire; with gen. (class.): non auri, non argenti, non ceterarum rerum indigere, Cic. Sull. 8, 25.
      Hence, indĭgens, entis, P. a., in want of, needing any thing
          1. (α) With gen.: quid enim? Africanus indigens mei? minime hercle: at ne ego quidem illius, Cic. Lael. 9, 30: alienarum opum, Nep. Reg. 3: praesidii, Auct. B. Hisp. 17.
          2. (β) With abl. (post-Aug.): cotes oleo indigentes, Plin. 36, 22, 47, § 164: disceptatio multā curā indigens, Gell. 14, 2, 13.
    3. B. Subst.: indĭgens, ntis, comm., a needy or indigent person: indigentibus benigne facere, Cic. Off. 2, 15, 52; id. Fin. 2, 35, 118.

1. Indĭgĕs, ĕtis, m., v. Indigetes.

* 2. indĭges, is, adj. [indigeo], needy, indigent: i. q. indigens: quem aetate exacta, indigem liberum lacerasti, Pac. ap. Cic. de Or. 2, 46, 193 (Fragm. Trag. v. 328 Rib.).

indīgestē, adv., v. indigestus, a, um, fin.

indīgestĭbĭlis, e, adj. [2. in-digero], indigestible, Theod. Prisc. de Diaet. 6; Cael. Aur. Acut. 2, 9, 55; id. Tard. 4, 6, 90.

in-dīgestĭo, ōnis, f., indigestion (late Lat.), Hier. Ep. 22, 17; Schol. Juv. 1, 146 al.

1. in-dīgestus, a, um, adj., unarranged, without order, confused (poet. and post-Aug.).

  1. I. Lit.: (Chaos) rudis indigestaque moles, Ov. M. 1, 7: simplicitas, Plin. 13, 15, 30, § 98: turba, id. 17, 10, 12, § 65: multitudo, Sen. Ben. 6, 31, 4.
  2. II. In partic.
    1. A. Of food, undigested, Macr. S. 7, 7; Veg. Vet. 3, 53, 1.
    2. B. Suffering from indigestion, Schol. Juv. 1, 143; Cael. Aur. Acut. 3, 21, 198.
      Adv.: indīgestē, without arrangement, immethodically, Gell. praef. 3; Macr. S. praef. init.

2. indīgestus, ūs, m. [in-digero], indigestion: stomachi, Schol. Juv. 4, 67.

Indĭgĕtĕs, um, m. plur. [indu-gigno], heroes elevated to the rank of gods after their death, and regarded as the patron deities of their country: patrii Dii sunt, qui praesunt singulis civitatibus, ut Minerva Athenis, Juno Carthagini: Indigetes autem proprie sunt Dii ex hominibus facti, quasi in Diis agentes, Serv. ad Verg. G. 1, 498: Dii Indigetes (in old prayer), Liv. 8, 9, 6.
Transf., of deified emperors, Arn. 1, 64.
In sing.: Indĭgĕs, ĕtis: Indigetem AeneamDeberi caelo, Verg. A. 12, 794: deus, Tib. 2, 5, 43: pater, Sol. 2, 15: Juppiter, Liv. 1, 2, 6; Gell. 2, 16, 9; in the form INDIGENS, of Æneas, Inscr. Pompej. ap. Bull. Arch. Nap. 1845, p. 35: Indigetes dii, quorum nomina vulgari non licet, Paul. ex Fest. p. 106 Müll.

indĭgĕto or indĭgĭto, āvi, ātum, 1,

  1. I. v. freq. [2. indico], relig. t. t., to call upon, invoke a deity: virgines Vestales ita indigetant, Apollo Medice, Apollo Paean, Macr. S. 1, 17; cf.: indigitanto imprecanto, Paul. ex Fest. p. 114 Müll.: deam, Varr. ap. Non. 4, n. 319.
  2. II. Transf.: precem, to utter, proclaim, Tert. de Jejun. 16.

indĭgĭtāmenta (indĭgĕt-), ōrum, n. plur. [in-digito], religious books containing the names of the gods and prescribing the mode of worshipping them, Censor. 3, 4: Apollinis nomen Pompiliana indigitamenta nescire, Arn. 2, 95; Serv. ad Verg. G. 1, 21: indigitamenta incantamenta vel indicia, Paul. ex Fest. p. 114 Müll.: Grannius Flaccus in libro, quem ad Caesarem de indigitamentis scriptum reiiquit, Censor. 3, 2.

indĭgĭto, v. indigeto.

indignābundus, a, um, adj. [indignor], full of indignation, enraged, indignant (not ante-Aug.): illa muliebriter indignabunda, Liv. 38, 57, 7; with clamitans, Suet. Aug. 40: animo irritato, indignabundus, Gell. 19, 9, 8.

indignandus, a, um, P. a., from indignor.

indignans, antis, P. a., from indignor.

indignanter, adv., v. indignor fin.

indignātĭo, ōnis, f. [indignor], displeasure, indignation, disdain.

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: sive indignatione et dolore vinculorum, Hirt. B. G. 8, 44, 2 (Kraner, indignitate; class.): liberrima, Hor. Epod. 4, 10: erumpens animo ac pectore, Vell. 2, 66: senatus tanta exarsit, ut, etc., Plin. 33, 1, 6, § 18: indignationem alicujus in se convertere, id. 9, 30, 48, § 92: movere, Liv. 4, 50, 1: publicae, id. 3, 48, 9.
      Plur., expressions of indignation: audiebantur, Liv. 25, 1, 9.
    2. B. In partic., an exciting of indignation by rhetorical art: indignatio est oratio, per quam conficitur, ut in aliquem hominem magnum odium, aut in rem gravis offensio concitetur, Cic. Inv. 1, 53, 100; Quint. 4, 3, 15.
  2. II. Transf.
    1. A. (Poet.) A provocation, occasion for indignation: ne qua indignatio desit, Juv. 5, 120.
    2. B. A hurt, wound, injury to the body, a sore (only post-class.), Veg. Vet. 1, 63; 2, 13; 5, 14 al.

* indignātĭuncŭla, ae, f. dim. [indignatio], slight indignation: indignatiunculam capereper epistulam effundere, Plin. Ep. 6, 17, 1.

* indignātīvus, a, um, adj. [indignor], passionate, irascible: indignativum, quod appellant θυμικόν, Tert. Anim. 16.

indignātus, a, um, P. a., from indignor.

indignē, adv., v. indignus fin.

indignĭtas, ātis, f. [indignus], unworthiness, vileness (class.).

  1. I. In gen.: si quid affert praeterea hominis aut dignitas aut indignitas, Cic. de Or. 2, 32, 63: nemo propter indignitatem repudiatus est, id. Div. in Caecil. 19, 63: summa, id. Vat. 6, 15: accusatoris (as of a slave), id. Deiot. 1, 2.
    Of things, enormity, heinousness: infamia atque indignitas rei, Caes. B. G. 7, 56; so, rei, Cic. Mur. 25, 51: calamitatis, id. Verr. 2, 5, 46, § 123.
  2. II. In partic.
    1. A. Unworthy or unbecoming behavior, insulting treatment, indignity, meanness, baseness: alicujus adeundi et conveniendi, Cic. Fam. 6, 14, 2: omnes indignitates contumeliasque perferre, Caes. B. G. 2, 14, 3: indignitatibus compulsus, Liv. 42, 52, 1: rei, foedissimae per se, adjecta indignitas est, id. 5, 48, 9; 1, 59, 3.
    2. B. Indignation, in consequence of unworthy treatment: tacita esse poterit indignitas nostra? Cic. Att. 10, 8, 3: indignitas atque ex ea ira animos cepit, Liv. 5, 45, 6; 2, 7, 2.

indignĭter, adv., v. indignus fin.

in-dignor, ātus, 1 (archaic inf. indignarier for indignari, Lucr. 3, 870), v. dep. a. [in-dignus], to consider as unworthy or improper, to be angry or displeased at, to be indignant (syn. stomachor).

  1. I. In gen. (class.).
          1. (α) With acc.: se ipsum, Lucr. l. l.: ea, quae indignentur adversarii, tibi quoque indigna videri, Cic. Inv. 1, 17, 24; Sen. Tranq. 10: suam vicem, Liv. 2, 31 fin.: imperia, Quint. 1, 3, 6: casum insontis amici, Verg. A. 2, 93 al.
          2. (β) With quod: indignantes milites, quod conspectum suum hostes ferre possent, Caes. B. G. 7, 19, 4; Verg. A. 5, 651.
          3. (γ) With si: nos homunculi indignamur, si quis nostrum interiit, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 4; so Curt. 6, 5, 5.
          4. (δ) With inf. or acc. and inf.: cedere peritis indignantur, Quint. 1, 1, 8: vinci, Ov. M. 10, 604: regem ad causam dicendam evocari, Caes. B. C. 3, 108; so Sall. J. 31, 9; Quint. 10, 1, 101: veteri parere clienti, Juv. 5, 64 al.
            (ε) With dat. (only post-class.): quique contaminationi non indignatur, Dig. 48, 5, 2.
            (ζ) Absol.: utrum ridere audientes an indignari debuerint, Quint. 6, 3, 83; so id. 11, 3, 58; 61; 123 al.
    1. B. Of inanim. and abstr. things: (venti) indignantes Circum claustra fremunt, Verg. A. 1, 55: pontem indignatus Araxes, disdaining to bear, id. ib. 8, 728: indignatum magnis stridoribus aequor, id. G. 2, 162.
  2. * II. In partic., of wounds, to injure, damage: ne tumentia indignentur, Cael. Aur. Acut. 3, 3, 13.
    Hence,
    1. A. indignandus, a, um, P. a., that at which one should be indignant, deserving of indignation: (vestis) lecto non indignanda saligno, Ov. M. 8, 660; Val. Fl. 1, 547.
    2. B. indignans, antis, P. a., that cannot endure or suffer any thing, impatient, indignant (a favorite word of Ovid): genus indignantissimum servitutis, Col. 8, 17, 7: verbaque quaerenti satis indignantia linguae Defuerunt, Ov. M. 6, 584: pectus, id. F. 4, 896; cf. corda, Stat. Th. 3, 599: bella gerunt venti, fretaque indignantia miscent, Ov. M. 11, 491.
      Adv.: indignanter, indignantly, with indignation (post-class.): mussitare, Arn. 3, 103: ferre, Amm. 15, 1, 3.

in-dignus, a, um, adj., unworthy, undeserving (class.).

  1. I. Of persons.
    1. A. In gen., unworthy.
          1. (α) Absol.: divitias quivis quamvis indignus, habere potest, Cic. Tusc. 5, 16, 46: indignissimi candidati, Liv. 4, 57, 11 al.
          2. (β) With abl.: te omni honore indignissimum judicat. Cic. Vatin. 16, 39; so id. Pis. 23, 54; Nep. Dat. 5, 5; Quint. 10, 1, 90; Curt. 4, 1, 10; Stat. Th. 11, 304 al.
          3. (γ) With gen.: magnorum haud umquam indignus avorum, Verg. A. 12, 649.
          4. (δ) With qui: iine indigni erant qui impetrarent? Cic. Rosc. Am. 41; so Plin. Ep. 7, 27, 15; Curt. 6, 4, 8: indignus quem mors tam saeva maneret, Juv. 4, 95 al.
            (ε) With ut: cum indigni, ut a vobis redimeremur, visi simus, Liv. 22, 59, 17.
            (ζ) With inf.: indigni ( = quos non decet) fraternum rumpere foedus, Hor. Ep. 1, 3, 35; Sil. 2, 111.
    2. B. Esp., not deserving any thing, undeserving: Indignis si male dicitur, male dictum id esse duco, Plaut. Curc. 4, 2, 27: ad calamitates hominum indignorum (sc. istis calamitatibus) sublevandas, undeservedly suffering, Cic. Tusc. 4, 20, 46: Pompeius morte, Quint. 3, 8, 57: cur eget indignus quisquam te divite, Hor. S. 2, 2, 103: indignus injuriā hac, Ter. Ad. 2, 1, 12.
  2. II. Of inanim. and abstr. things.
    1. A. Unworthy, unbecoming, shameful, intolerable, severe, cruel, harsh: ne istuc nequiquam dixeris tam indignum dictum in me, Plaut. As. 3, 3, 108: nulla vox est audita populi R. majestate indigna, Caes. B. G. 7, 17: nihil, quod ipsis esset indignum, committebant, id. ib. 5, 35: lictoribus indignum in modum mulcatis, Liv. 29, 9, 6: indignis modis acceptus, Ter. Ad. 2, 1, 12: facinus, id. And. 1, 1, 118: exempla, id. Eun. 5, 5, 4: mors, Verg. A. 6, 163: aliquid pro indignissimo habere, Liv. 1, 40, 2: hoc uno sol quicquam non vidit indignius, Cic. Off. 2, 8, 28: studiis indignum ferre laborem, Juv. 7, 17: hiemes, severe, Verg. G. 2, 373: fortuna, id. A. 11, 108.
      With the sup. in u: digna atque indigna relatu Vociferans, Verg. A. 9, 595; Liv. 34, 58, 4.
      With inf.: fabula non indigna referri, Ov. A. A. 1, 681; id. M. 1, 508: indignum est a pari vinci, aut superiore: indignius ab inferiore, Cic. Quint. 31, 95: non indignum videtur, egregium facinus memorare, improper, Sall. J. 79, 1: nonne hoc indignissimum est? Cic. Rosc. Am. 3, 8; id. Div. in Caecil. 12, 38.
      Absol.: indignum, as an exclamation, shame, Ov. M. 5, 37; Amm. 1, 6, 1; Hor. Ep. 1, 6, 22 al.
    2. B. Undeserved: indigna pati, Liv. 31, 30, 3: indignamque necem pretium patietur amoris? Ov. M. 10, 627.
      Advv.: indignē and indignĭter.
    1. A. Indigne.
      1. 1. Unworthily, undeservedly, dishonorably, shamefully: indigne dotem quaerere, Plaut. Cist. 2, 3, 21: meretricem deperit, id. Bacch. 3, 3, 66: aliquem injuria afficere, Ter. Phorm. 5, 1, 3: cervices in carcere frangebantur indignissime civium R., Cic. Verr. 2, 5, 57, § 147: interierunt, Caes. B. G. 7, 38, 8.
      2. 2. Indignantly: Macedones, eum sibi anteponi, indigne ferebant, took it ill, Nep. Eum. 1, 3: pati, Cic. Verr. 2, 5, 12, § 31.
    2. B. Indigniter: vixit bis decem annis nata, Epigr. in Anthol. Lat. T. 2, p. 176 Burm.

indĭgus, a, um, adj. [indigeo], needing, in want (poet. and post-Aug.).

  1. I. In gen.
          1. (α) With gen.: nostrae opis, Verg. G. 2, 428; so, externae opis, Tac. H. 3, 48: stipendiorum, Plin. 8, 40, 61, § 143: rectoris, Tac. H. 3, 22 (but Lucr. 1, 61, is glossem.).
          2. (β) With abl.: auxilio, Lucr. 5, 223.
          3. (γ) Absol.: pauper et indigus, Stat. Silv. 3, 1, 102.
  2. II. In partic., desirous of something; with gen.: servitii, Luc. 9, 254.

indĭgŭus, a, um, adj. [indigeo], i. q. indigus, needing, in want (post-class.).
With gen.: opis, Paul. Nol. Carm. 27, 4; 16, 196.
With abl.: refectione virium, App. M. 9, p. 222 med.

in-dīlĭgens, tis, adj. (class., but not in Cic.).

  1. I. Act., careless, heedless, negligent: ne quis tractet illam indiligens, Plaut. Bacch. 2, 2, 23: paterfamilias, Nep. Att. 4, 3; cf. Ter. Ad. 4, 5, 50.
    Comp.: si indiligentiores fuerint, Caes. B. G. 7, 71, 3.
    With gen.: rerum memoriae non indiligens, Gell. 15, 28, 1.
  2. II. Pass., neglected: hortus, Plin. 19, 14, 19, § 57.
    Adv.: indīlĭ-genter, carelessly, heedlessly, negligently (class.): tutari patris bene parta, Ter. Phorm. 5, 3, 5: nihil ab eo indiligenter (factum), Cic. Att. 16, 3, 2.
    Comp.: nostros praesidia indiligentius servaturos crediderant, Caes. B. G. 2, 33, 2: efferre, Varr. L. L. 8, § 51 Müll.

in-dīlĭgentĭa, ae, f. [indiligens], carelessness, heedlessness, negligence (class.), Plaut. Pers. 4, 4, 9: litterarum missarum, Cic. Q. Fr. 1, 2, 2, § 7: Aeduorum, Caes. B. G. 7, 17: neglecta indiligentiā praedia, Plin. 14, 4, 5, § 50: veri, i. e. neglect of examining into the truth, Tac. H. 4, 49.

* in-dīlūcesco, 3, v. inch. n., to begin to grow light: cum jam ferme dies insequens indilucesceret, Jul. Valer. Res Gest. Alex. M. 3, 42.

in-dīmensus, a, um, adj., immeasurable, innumerable (late Lat.): populi, Amm. 19, 2, 4.

in-dīmissus, a, um, adj., not put away, not divorced (late Lat.): uxor, Tert. adv. Marc. 4, 34.

indĭpisco, ĕre, v. indipiscor fin.

indĭpiscor, deptus, 3, v. dep. a. [indu = in-apiscor], to obtain, attain, reach.

  1. I. Lit. (mostly ante- and post-class.): largiter mercedis indipiscar, Plaut. Rud. 5, 2, 28: divitias magnas indeptum, id. Ep. 3, 4, 15: navem, Liv. 26, 39, 12; 28, 30, 12: multum in cogitando dolorem, Plaut. Trin. 2, 1, 2: simulatque hominem leti secura quies est indepta, Lucr. 3, 212: senex voluit indipisci de cibo, Plaut. Stich. 4, 1, 57: animo, i. e. to retain, Gell. 17, 2, 1.
  2. II. Transf., to begin, commence: pugnam, Gell. 1, 11, 8.
    Note: Act. collat. form: indĭpisco, ĕre: (occasionem) quadrigis albis, Plaut. As. 2, 2, 13.
      1. 2. Part. perf.: indeptus, a, um; pass., Cod. Th. 9, 42, 13; 12, 1, 74; and prob. also in Plin. H. N. praef. 9: honoribus indeptis, v. Sillig. N. cr.

(in-dīrectus, a false reading in Quint. 5, 13, 2, instead of inde recta, v. Spalding ad h. l.)

* in-dīreptus, a, um, adj., unplundered: Capitolium, Tac. H. 3, 71 fin.

in-disciplīna, ae, f., want of education, Gloss. Philox.

indisciplīnātē, adv., v. indisciplinatus, a, um, fin.

in-disciplīnātĭo, ōnis, f. [2. in-disciplina], want of discipline (late Lat.), Cassiod. Var. 7, 3.

in-disciplīnātus, a, um, adj. [2. in-disciplina], without discipline, undisciplined (eccl. Lat.), Cypr. Ep. 62; Aug. Ep. 169.
Adv.: in-disciplīnātē, in an undisciplined manner, disorderly: loqueris, Commod. Instruct. 16.

in-disciplīnōsus, a, um, adj. [2. in-disciplina], without discipline, undisciplined (eccl. Lat.), Vulg. Sir. 23, 7.

in-discissus, a, um, adj., not cut to pieces, undivided (late Lat.): tunica Domini, Hier. Ep. 15, 1.

in-disco, ĕre, 3, v. a., to learn thoroughly: magna res est posse indiscere, Schol. Juv. 6, 474.

in-discrētē and in-discrētim, advv., v. indiscretus, a, um, fin.

in-discrētĭo, ōnis, f., lack of discernment, indiscretion, Hier. in Didym. de Spir. S. 36.

in-discrētus, a, um, adj., unseparated, undivided, closely connected (syn. indivisus; mostly post-Aug.).

  1. I. Lit.: agricultura, Varr. R. R. 3, 1, 7: quibusdam indiscretum caput, ut cancris, Plin. 11, 37, 46, § 129; 16, 29, 43, § 84: suum cuique sanguinem indiscretum, sed maxime principibus, i. e. to every one those of his own blood are most inseparably united, closely connected, Tac. H. 4, 52; cf.: juncta ista atque indiscreta sunt, Quint. 1, 2, 3; and: ita inter se conexa et indiscreta, id. 10, 1, 2.
  2. II. Trop.
    1. A. Undistinguished, without distinction: quidam indiscretis his nominibus utuntur, Cels. 4, 3: multos occidere indiscretos, Sen. Clem. 1, 26.
    2. B. Undistinguishable: imagines similitudinis indiscretae, Plin. 35, 10, 36, § 88: indiscreta veri (canis) similitudo, id. 34, 7, 17, § 38: proles suis, Verg. A. 10, 392: vita feris, Claud. Rapt. Pros. 3, 44: concolor exustis atque indiscretus harenis Ammodytes, Luc. 9, 715: sicut in gregibus pecudum, confusa et indiscreta omnia, Lact. Epit. 38, 3: dignitas, alike, equal, Cod. Th. 6, 7, 1.
    3. C. Act., not distinguishing, random, indiscreet: familiaritas, Sid. Ep. 7, 9.
      Advv.: indiscrētē and indiscrē-tim, without distinction, alike, indiscriminately.
      1. 1. Form indiscrete (post-Aug.): ut avium et animalium vocis edatur imitatio, Plin. 11, 37, 65, § 174: repleta subsellia Circi, Spart. Nigr. 3.
      2. * 2. Form indiscretim: ad saeculares indices debere deduci, Cod. Th. 16, 2, 47; Sol. 30.

in-discrīmĭnābĭlis, e, adj. [2. in-discrimen], that cannot be distinguished, undistinguishable (late Lat.), Claud. Mam. Stat. Anim. 2, 10.

* in-discrīmĭnātim, adv., without distinction, Varr. ap. Non. 127, 23.

in-discussĭbĭlis, e, adj. [2. in-discutio], that is not to be discussed (late Lat.): auctoritas (al. discussibilis), Claud. Mam. Stat. Anim. 2, 12; 3, 11.

in-discussus, a, um, adj. [2. in-discutio], not discussed, not considered (late Lat.), Claud. Mam. Stat. Anim. 3, 11; Nov. 23, 1.
Hence, indiscussē, adv., without examination, Aug. Serm. 35, n. 2 Mai.

indĭsertē, adv., v. indisertus, a, um, fin.

in-dĭsertus, a, um, adj., not eloquent (class.): Academicus, Cic. N. D. 2, 1, 1.
Of inanim. and abstr. things: prudentia, at a loss for words, Cic. de Or. 3, 35, 142.
Adv.: indĭsertē, not eloquently (rare but class.): orationem non indiserte collaudavit, Cic. Q. Fr. 2, 1, 3.

indisjunctim, adv. [2. in-disjunctus, i. e. not separated in time], immediately (late Lat.), Claud. Mam. Stat. Anim. 1, 12.

in-dispensātus, a, um, adj. [2. in-dispenso], not properly distributed, immoderate (post-class.): nisus, Sil. 16, 342 (cf. Drak. ad Liv. 17, 50, 10).

indispertĭbĭlis, e, adj. [2. in-dispertio], indivisible (eccl. Lat.), Mar. Merc. Cyrill. Incarn. Unigen. 25.

in-dispŏsĭtē, adv., v. indispositus, a, um, fin.

in-dispŏsĭtus, a, um, adj.,

  1. I. without order, confused (post-Aug. and very rare): apud Vitellium omnia indisposita, temulenta, etc., Tac. H. 2, 68.
  2. II. Of persons, unprepared, August. Ep. 59.
    * Adv.: in-dispŏsĭtē, without order, confusedly: moveri, Sen. Ep. 124, 19.

in-dispŭtābĭlis, e [2. in-disputo], indisputable (late Lat.): testimonium, Cassiod. Var. 12, 21.

in-dissĕcābĭlis, e, adj. [2. in-disseco], indivisible, Isid. 3, 5, 4.

* in-dissĭmĭlis, e, adj., not unlike, Varr. L. L. 9, § 40 Müll. dub. (Müll. conjectures in re simili); Hier. in Didym. de Spir. Sanc. 36.

* in-dissĭmŭlābĭlis, e, adj. [2. indissimulo], that cannot be dissembled: veritas, Gell. 10, 22, 24.

in-dissŏcĭābĭlis, e, adj., inseparable (eccl. Lat.): unitas, Lact. Opif. D. 10; Ambros. Ep. 14.
Adv.: indissŏcĭābĭlĭter, inseparably, Claud. Mam. Stat. Anim. 1, 18.

indissŏcĭālus, a, um, inseparable (eccl. Lat.), (Hilar.) Anon. in Job, 1, p. 23.

in-dissŏlūbĭlis, e, adj. [2. in-dissolvo], that cannot be dissolved or loosed, indissoluble (in Cic. only in the transf. signif.).

  1. I. Lit.: nodus, Plin. 11, 24, 28, § 81.
  2. II. Transf., of persons, indestructible, imperishable: quoniam orti estis, immortales esse et indissolubiles non potestis, Cic. Univ. 11, 35; Lact. Opif. D. 4, 6; Hier. in Isa. 3, 6, 9.
    * Adv.: in-dissŏlūbĭlĭ-ter, indissolubly: nexum, Claud. Mam. Stat. Anim. 2, 2.

in-distanter, adv. [2. in-disto] (late Lat.).

  1. I. Uninterruptedly: syllaba uno spiritu indistanter profertur, Prisc. p. 565 P.
  2. II. Without distinction, without exception (post-class.), Amm. 27, 9, 41; 31, 6.

in-distinctē, adv., v. indistinctus, a, um, fin.

in-distinctus, a, um, adj. (post-Aug.).

  1. I. Not properly distinguished, confused: neque inordinata, neque indistincta, Quint. 8, 2, 23; Cat. 64, 283: cf.: indistincta et confusa, Gell. 13, 30, 5.
    1. B. Esp., indistinct, obscure: vocabulum, Gell. 10, 20, 9; 13, 30, 5: defensio, Tac. A. 6, 8.
  2. II. Devoid of display, unambitious, self-restrained: an non in privatis et acutus et indistinctus et non super modum elatus M. Tullius? Quint. 12, 10, 39.
    Adv.: indistinctē.
      1. 1. Without distinction, indiscriminately: indistincte atque promiscue annotabam, Gell. praef. § 2; Dig. 4, 8, 32, § 6 (for which: sine distinctione, ib. 5, 1, 24, § 2) al.
      2. 2. Generally, Dig. 40, 9, 3; 26, 1, 4 al.

indistrictus, v. indestrictus.

A maximum of 100 entries are shown.