Lewis & Short

1. Indĭgĕs, ĕtis, m., v. Indigetes.

* 2. indĭges, is, adj. [indigeo], needy, indigent: i. q. indigens: quem aetate exacta, indigem liberum lacerasti, Pac. ap. Cic. de Or. 2, 46, 193 (Fragm. Trag. v. 328 Rib.).

Indĭgĕtĕs, um, m. plur. [indu-gigno], heroes elevated to the rank of gods after their death, and regarded as the patron deities of their country: patrii Dii sunt, qui praesunt singulis civitatibus, ut Minerva Athenis, Juno Carthagini: Indigetes autem proprie sunt Dii ex hominibus facti, quasi in Diis agentes, Serv. ad Verg. G. 1, 498: Dii Indigetes (in old prayer), Liv. 8, 9, 6.
Transf., of deified emperors, Arn. 1, 64.
In sing.: Indĭgĕs, ĕtis: Indigetem AeneamDeberi caelo, Verg. A. 12, 794: deus, Tib. 2, 5, 43: pater, Sol. 2, 15: Juppiter, Liv. 1, 2, 6; Gell. 2, 16, 9; in the form INDIGENS, of Æneas, Inscr. Pompej. ap. Bull. Arch. Nap. 1845, p. 35: Indigetes dii, quorum nomina vulgari non licet, Paul. ex Fest. p. 106 Müll.