No entries found. Showing closest matches:
indĭgĕna, ae, adj. [indu-gigno], born in a country, native, indigenous (class., but not in Cic. or Cæs.): miles, Liv. 23, 5, 11: Fauni Nymphaeque, Verg. A. 8, 314: Latini, id. ib. 12, 823: coloni, Col. 1, 7, 3: bos, Ov. Am. 3, 13, 4; Col. 6, 2, 12: apri, Ov. M. 14, 343: vinum, Plin. 14, 6, 8, § 72.
As subst.: indĭgĕna, ae, m., a native: majores eorum, Liv. 21, 30, 80.
Of primitive men: quondam hoc indigenae vivebant more, Juv. 13, 38.
indĭgens, entis.
indĭgentĭa, ae, f. [indigeo].
* indĭgĕnus, a, um, adj. [indigena], i. q. indigena, native, vernacular: sermo, App. M. 1, p. 102.
indĭgĕo, ŭi, ēre, v. n. [indu-egeo], to need, want, to stand in need or want of any thing (class.).
1. Indĭgĕs, ĕtis, m., v. Indigetes.
* 2. indĭges, is, adj. [indigeo], needy, indigent: i. q. indigens: quem aetate exacta, indigem liberum lacerasti, Pac. ap. Cic. de Or. 2, 46, 193 (Fragm. Trag. v. 328 Rib.).
indīgestē, adv., v. indigestus, a, um, fin.
indīgestĭbĭlis, e, adj. [2. in-digero], indigestible, Theod. Prisc. de Diaet. 6; Cael. Aur. Acut. 2, 9, 55; id. Tard. 4, 6, 90.
in-dīgestĭo, ōnis, f., indigestion (late Lat.), Hier. Ep. 22, 17; Schol. Juv. 1, 146 al.
1. in-dīgestus, a, um, adj., unarranged, without order, confused (poet. and post-Aug.).
2. indīgestus, ūs, m. [in-digero], indigestion: stomachi, Schol. Juv. 4, 67.
Indĭgĕtĕs, um, m. plur. [indu-gigno], heroes elevated to the rank of gods after their death, and regarded as the patron deities of their country: patrii Dii sunt, qui praesunt singulis civitatibus, ut Minerva Athenis, Juno Carthagini: Indigetes autem proprie sunt Dii ex hominibus facti, quasi in Diis agentes, Serv. ad Verg. G. 1, 498: Dii Indigetes (in old prayer), Liv. 8, 9, 6.
Transf., of deified emperors, Arn. 1, 64.
In sing.: Indĭgĕs, ĕtis: Indigetem Aeneam … Deberi caelo, Verg. A. 12, 794: deus, Tib. 2, 5, 43: pater, Sol. 2, 15: Juppiter, Liv. 1, 2, 6; Gell. 2, 16, 9; in the form INDIGENS, of Æneas, Inscr. Pompej. ap. Bull. Arch. Nap. 1845, p. 35: Indigetes dii, quorum nomina vulgari non licet, Paul. ex Fest. p. 106 Müll.
indĭgĕto or indĭgĭto, āvi, ātum, 1,
indĭgĭtāmenta (indĭgĕt-), ōrum, n. plur. [in-digito], religious books containing the names of the gods and prescribing the mode of worshipping them, Censor. 3, 4: Apollinis nomen Pompiliana indigitamenta nescire, Arn. 2, 95; Serv. ad Verg. G. 1, 21: indigitamenta incantamenta vel indicia, Paul. ex Fest. p. 114 Müll.: Grannius Flaccus in libro, quem ad Caesarem de indigitamentis scriptum reiiquit, Censor. 3, 2.