Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

indĭgĕna, ae, adj. [indu-gigno], born in a country, native, indigenous (class., but not in Cic. or Cæs.): miles, Liv. 23, 5, 11: Fauni Nymphaeque, Verg. A. 8, 314: Latini, id. ib. 12, 823: coloni, Col. 1, 7, 3: bos, Ov. Am. 3, 13, 4; Col. 6, 2, 12: apri, Ov. M. 14, 343: vinum, Plin. 14, 6, 8, § 72.
As subst.: indĭgĕna, ae, m., a native: majores eorum, Liv. 21, 30, 80.
Of primitive men: quondam hoc indigenae vivebant more, Juv. 13, 38.

indĭgens, entis.

  1. I. P. a., from indigeo.
  2. II. Vid. Indigetes fin.

indĭgentĭa, ae, f. [indigeo].

  1. I. Need, want, indigence (rare; mostly Ciceron.): a natura mihi videtur potius, quam ab indigentia orta amicitia, Cic. Lael. 8, 27: quid est malitia nisi indigentia boni? Ambros. de Isaac. 7, § 60.
  2. II. Insatiableness, insatiable desire (Ciceron.): indigentia est libido inexplebilis, Cic. Tusc. 4, 9, 21: indigentia, desiderium, id. ib. 4, 7, 16.

* indĭgĕnus, a, um, adj. [indigena], i. q. indigena, native, vernacular: sermo, App. M. 1, p. 102.

indĭgĕo, ŭi, ēre, v. n. [indu-egeo], to need, want, to stand in need or want of any thing (class.).

  1. I. Lit., with abl.: bona existimatione, Cic. Rosc. Com. 15, 44: pecunia, Nep. Ages. 7: medicina, id. Att. 21: iis rebus, quae ad oppugnationem castrorum sunt usui, Caes. B. C. 4, 35: cibo, Suet. Galb. 7: constantia inter dubia, Tac. H. 3, 73: pecunia, Val. Max. 7, 2, ext. 9.
  2. II. In gen.
    1. A. To need, be in want of, require.
          1. (α) With gen. (class.): ingenii et virtutis, Cic. Fam. 6, 4, 2: indigeo tui consilii, id. Att. 12, 35, 2: alterius, id. Lael. 14, 51.
          2. (β) With abl., Cic. Fam. 12, 11, 2; Serv. ap. Cic. Fam. 4, 5, 1; Cic. ad Q. Fr. 1, 3, 2.
            Pass.: cum praesidio earum (avium) indigetur, Plin. 10, 27, 39, § 75: fruges indigebant tecto, Col. 12 praef. § 3: pax et quies bonis artibus indigent, Tac. H. 4, 1; 4, 51; Suet. Aug. 29.
          3. (γ) With acc. (ante-class.): nihil, Varr. L. L. 5, § 92 Müll.
          4. (δ) With inf.: hoc plane indigeo discere, Gell. 4, 1, 6.
    2. B. To long for, desire; with gen. (class.): non auri, non argenti, non ceterarum rerum indigere, Cic. Sull. 8, 25.
      Hence, indĭgens, entis, P. a., in want of, needing any thing
          1. (α) With gen.: quid enim? Africanus indigens mei? minime hercle: at ne ego quidem illius, Cic. Lael. 9, 30: alienarum opum, Nep. Reg. 3: praesidii, Auct. B. Hisp. 17.
          2. (β) With abl. (post-Aug.): cotes oleo indigentes, Plin. 36, 22, 47, § 164: disceptatio multā curā indigens, Gell. 14, 2, 13.
    3. B. Subst.: indĭgens, ntis, comm., a needy or indigent person: indigentibus benigne facere, Cic. Off. 2, 15, 52; id. Fin. 2, 35, 118.

1. Indĭgĕs, ĕtis, m., v. Indigetes.

* 2. indĭges, is, adj. [indigeo], needy, indigent: i. q. indigens: quem aetate exacta, indigem liberum lacerasti, Pac. ap. Cic. de Or. 2, 46, 193 (Fragm. Trag. v. 328 Rib.).

indīgestē, adv., v. indigestus, a, um, fin.

indīgestĭbĭlis, e, adj. [2. in-digero], indigestible, Theod. Prisc. de Diaet. 6; Cael. Aur. Acut. 2, 9, 55; id. Tard. 4, 6, 90.

in-dīgestĭo, ōnis, f., indigestion (late Lat.), Hier. Ep. 22, 17; Schol. Juv. 1, 146 al.

1. in-dīgestus, a, um, adj., unarranged, without order, confused (poet. and post-Aug.).

  1. I. Lit.: (Chaos) rudis indigestaque moles, Ov. M. 1, 7: simplicitas, Plin. 13, 15, 30, § 98: turba, id. 17, 10, 12, § 65: multitudo, Sen. Ben. 6, 31, 4.
  2. II. In partic.
    1. A. Of food, undigested, Macr. S. 7, 7; Veg. Vet. 3, 53, 1.
    2. B. Suffering from indigestion, Schol. Juv. 1, 143; Cael. Aur. Acut. 3, 21, 198.
      Adv.: indīgestē, without arrangement, immethodically, Gell. praef. 3; Macr. S. praef. init.

2. indīgestus, ūs, m. [in-digero], indigestion: stomachi, Schol. Juv. 4, 67.

Indĭgĕtĕs, um, m. plur. [indu-gigno], heroes elevated to the rank of gods after their death, and regarded as the patron deities of their country: patrii Dii sunt, qui praesunt singulis civitatibus, ut Minerva Athenis, Juno Carthagini: Indigetes autem proprie sunt Dii ex hominibus facti, quasi in Diis agentes, Serv. ad Verg. G. 1, 498: Dii Indigetes (in old prayer), Liv. 8, 9, 6.
Transf., of deified emperors, Arn. 1, 64.
In sing.: Indĭgĕs, ĕtis: Indigetem AeneamDeberi caelo, Verg. A. 12, 794: deus, Tib. 2, 5, 43: pater, Sol. 2, 15: Juppiter, Liv. 1, 2, 6; Gell. 2, 16, 9; in the form INDIGENS, of Æneas, Inscr. Pompej. ap. Bull. Arch. Nap. 1845, p. 35: Indigetes dii, quorum nomina vulgari non licet, Paul. ex Fest. p. 106 Müll.

indĭgĕto or indĭgĭto, āvi, ātum, 1,

  1. I. v. freq. [2. indico], relig. t. t., to call upon, invoke a deity: virgines Vestales ita indigetant, Apollo Medice, Apollo Paean, Macr. S. 1, 17; cf.: indigitanto imprecanto, Paul. ex Fest. p. 114 Müll.: deam, Varr. ap. Non. 4, n. 319.
  2. II. Transf.: precem, to utter, proclaim, Tert. de Jejun. 16.

indĭgĭtāmenta (indĭgĕt-), ōrum, n. plur. [in-digito], religious books containing the names of the gods and prescribing the mode of worshipping them, Censor. 3, 4: Apollinis nomen Pompiliana indigitamenta nescire, Arn. 2, 95; Serv. ad Verg. G. 1, 21: indigitamenta incantamenta vel indicia, Paul. ex Fest. p. 114 Müll.: Grannius Flaccus in libro, quem ad Caesarem de indigitamentis scriptum reiiquit, Censor. 3, 2.