Lewis & Short

1. indictus, a, um, Part., from 2. indico.

2. in-dictus, a, um, adj.

  1. I. Not said, unsaid (class.): quod dictum, indictum’st: quod modo erat ratum, irritum est, Ter. Phorm. 5, 7, 58: quae tum cecinerit, ea se nec, ut indicta sint, revocare posse, Liv. 5, 15, 10: nec tu carminibus nostris indictus abibis, unsung, Verg. A. 7, 733: dicam insigne, recens, adhuc Indictum ore alio, Hor. C. 3, 25, 8: indictā causā, without a hearing, unheard: ut dictator, quem vellet civium, indicta causa, impune posset occidere, Cic. Leg. 1, 15, 42; so, indicta causa in aliquem animadvertere, id. Fam. 5, 2, 8; id. Rab. Perd. 4, 12; id. Verr. 2, 2, 17, § 43; id. Phil. 2, 23, 56; Liv. 29, 18 fin.; 38, 33 init. al.
  2. II. Unspeakable, ineffable (only postclass.): Deum caelestem, indictum, innominabilem, App. Dogm. Plat. 1, p. 3, 30.