Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

indĭcābĭlis, e, adj. [1. indico], that indicates, indicative: signum, Cael. Aur. Acut. 2, 3, 13.

indĭcātĭo, ōnis, f. [1. indico], an indicating, setting, or rating the valuation of a thing, a valuation; hence, value, price, rate (mostly ante- and post-class.): tua merx est, tua indicatio est, Plaut. Pers. 4, 4, 37: mellis, Plin. 22, 24, 50, § 109: temeraria, Dig. 19, 1, 13, § 3.

indĭcātīvus, a, um, adj. [1. indico] (postclass.), gram. t. t., indicative, Diom. p. 329; Prisc. 819 P.

indĭcātor, ōris, m. [1. indico], one that points out (late Lat.): naturae (al. indagator), Sol. 40.

indĭcātūra, ae, f. [1. indico], an indicating or rating the value of a thing; hence, value, price, rate, = indicatio (Plinian): neque est hodie murrhini alterius praestantior indicatura, Plin. 37, 2, 7, § 18: dolorum, physicians’ fees for curing diseases, id. 29, 1, 8, § 21.

indīcendus ἄλεκτος, Gloss. Philox. [2. in-dīco].

indīcens, entis, adj. [2. in-dīco], that does not say, i. q. non dicens: non me indicente haec fiunt, not without my telling, Ter. Ad. 3, 4, 62; so, me indicente, Liv. 22, 39, 2.

indĭcīna, ae, f. [index], i. q. indicium, delatio, a notice, information, summons (post-class.): indicinae praemium, App. M. 7, p. 199, 10; id. ib. 6, p. 176, 14; Sen. Contr. 4, 28, § 4.

indĭcĭum, ĭi, n. [index], a notice, information, discovery, disclosure, charge (class.).

  1. I. Lit.: facite indicium, si quis vidit, Plaut. Cist. 4, 2, 9: id anus mihi indicium fecit, Ter. Ad. 4, 4, 7; cf. Plaut. Most. 3, 2, 57; id. Mil. 2, 3, 35; Sen. Contr. 4, 26, 6: conjurationis, Cic. Div. 2, 20, 46: rei alicujus afferre ad aliquem, Auct. Or. pro Dom. 52: deferre ad aliquem, Tac. A. 2, 28: ea res est Helvetiis per indicium enuntiata, Caes. B. G. 1, 4: convictus indicio alicujus, Sall. C. 52, 36: profiteri, to volunteer evidence (before a court, and esp. to escape punishment by turning state’s evidence): sed ipse deprehensus, multis hortantibus, indicium profitetur, Sall. J. 35, 6; Plin. Ep. 3, 16, 9; so, offerre, Tac. A. 11, 35.
    1. B. Transf.
      1. 1. A permission to give evidence or turn informer against one’s accomplices: Vettius reus, cum esset damnatus, erat indicium postulaturus, Cic. Att. 2, 24, 4: tibi indicium postulas dari, id. Div. in Caecil. 11, 34.
      2. 2. A reward for giving evidence or informing: conscripserunt communiter edictum cum poena atque indicio, Cic. Off. 3, 20, 80; id. Vat. 11, 25; Petr. 97: alicui indicium dare, Dig. 12, 5, 4.
  2. II. In gen., a sign, indication, mark, token, proof: signum vocatur σημεῖον, quamquam id quidam indicium, quidam vestigium nominaverunt, per quod alia res intellegitur, ut per sanguinem caedes, Quint. 5, 9, 9; 5, 7, 36: indicia et vestigia veneni, Cic. Clu. 10, 30: indicia atque argumenta certissima sceleris, id. Cat. 3, 5, 13: scelerum ostendere, Auct. Har. Resp. 12: parricidiorum, Cic. Sull. 27, 17: animi, Auct. Cic. ap. Senat. 4: insigne meae erga te benevolentiae, Cic. Fam. 7, 6, 1: res indicium haec facit, quo pacto, etc., Ter. Hec. 4, 1, 31: dare, i. q. ostendere, Varr. L. L. 9, § 19 Müll.: edere, the same, Lucr. 2, 556: indicio esse, to serve as proof, be a proof: de se ipse erit, Ter. Ad. prol. 4: ei rei indicio sunt sexdecim volumina epistu larum, Nep. Att. 16: quae domus erat ipsa indicio tui crudelissimi dominatus, Auct. Dom. 42.
    With rel.-clause: mihi, quale ingenium haberes, indicio fuit oratio, Ter. Heaut. 2, 4, 4: quam vere de eo foret indicatum, oratio indicio fuit, Nep. Lys. 3: postquam indicium est factum, dempto auro, etc., after applying the touchstone (index), Vitr. 9, 3.

indĭcīvus, a, um, adj. [1. indico], indicating, indicative, Not. Tir. p. 90.
Hence, subst.: indĭcīva, ae, f., the informer’s reward, Jul. Vict. Art. Rhet. 4, 4.

1. in-dĭco, āvi, ātum, āre, v. a. (indicasso, is, for indicavero, is, Plaut. Poen. 4, 2, 66; id. Rud. 4, 3, 89), to point out, indicate (class.).

  1. I. In gen., to show, declare, disclose, make known, reveal, betray.
    1. A. Of persons: rem omnem dominae indicavit, Cic. Clu. 64, 180: Catilina non se purgavit, sed indicavit, id. Mur. 25, 51: conscios delendae tyrannidis, id. Tusc. 2, 22, 52: jam me vobis indicabo, will betray or accuse myself, id. Arch. 11, 28: indicabo meum consilium tibi, id. Fam. 10, 21, 2: rem patri, Ter. Ad. 4, 4, 19: causam publicae pestis, Liv. 8, 18, 4: de conjuratione, to give information, inform, Sall. C. 48, 4: quis tibi de epistulis istis indicavit, Cic. Fl. 37, 92; Sall. C. 30, 6: aliquid in vulgus, to make publicly known, Cic. Univ. 2: satis est actori sic indicare, Quint. 4, 2, 7.
      With rel. clause: contentus indicare quid facti sit, Quint. 4, 2, 128.
      With acc. and inf.: digitis ita figuratis ut temporis et aevi (Janum) esse deum indicent, Plin. 34, 7, 16, § 33.
    2. B. Of things concr. and abstr.: vultus indicat mores, shows, indicates, Cic. Leg. 1, 9; id. Brut. 94, 324: lacrimis dolorem, Nep. Att. 4 fin.: hoc res ipsa indicat, Ter. Eun. 4, 3, 16: id esse verum parva haec fabella indicat, Phaedr. 1, 15, 3: supercilia maxime indicant factum, Plin. 11, 37, 51, § 138: ut epularum sollemnium fides ac tibiaeindicant, Cic. de Or. 3, 51, 197.
      Pass.: aetas veterinorum indicatur dentibus, Plin. 11, 37, 64, § 168: cum res non gesta indicatur, sed ut sit gesta ostenditur, Quint. 9, 2, 40.
  2. II. In partic.
    1. A. To intimate, give a hint of, to state briefly, mention: indicare convenit, quae prodit Onesicritus, Plin. 6, 23, 26, § 96: aliquid obiter, id. 33, 1, 5, § 15: nominatim, id. 15, 14, 15, § 49: ut indicavimus, id. 36, 15, 24, § 115.
    2. B. To set or tell the price of a thing, to value, put a price on: hanc eme. Do. Modo ut sciam, quanti indicet, etc., Plaut. Pers. 4, 4, 25: indica, fac pretium, id. ib. 37: cum postulasset, ut sibi fundus semel indicaretur, Cic. Off. 3, 15, 62.
    3. C. In jurid. Lat., to carry on a judicial process to conviction: Indicasse est detulisse, arguisse, accusasse et convicisse, Dig. 50, 16, 197.

2. in -dīco, xi, ctum, 3

    (
  1. I. imp. indice, Plaut. Ps. 1, 5, 132: indixti for indixisti, Front. de Cels. Ep. 3), v. a. [in-dico], to declare publicly, to proclaim, publish, announce, to appoint (class.): totius Galliae concilium Bibracte indicitur, Caes. B. G. 7, 63; Liv. 1, 50, 4: forum, Verg. A. 5, 758: Romae dierum viginti supplicatio indicitur, Caes. B. G. 7, 90: exercitum in aliquem locum, to order it to, Liv. 6, 12; cf. of time: comitia in trinum nundinum, id. 3, 35, 1: bellum populo Romano suo nomine indixit, Cic. Cat. 2, 6, 14; cf. Varr. L. L. 6, § 61 Müll.: dies indicta pugnae, Liv. 10, 27, 3: justitium, Cic. Phil. 5, 12, 31: familiaribus cenas, to invite one’s self as their guest, Suet. Ner. 27: iter alicui, Verg. A. 7, 468: funus, to invite to a funeral, Varr. L. L. 6, § 61 Müll.; Cic. Leg. 2, 24, 61; Suet. Caes. 84: simul divom templis indicit honorem, a thanksgiving, Verg. A. 1, 632; 3, 264; Sil. 7, 90.
    With ut: in diem certam ut ad lucum Ferentinae conveniant indicit, Liv. 1, 50, 1.
    1. B. Trop.: qui ipsi sibi bellum indixissent, are their own enemies, Cic. Fin. 5, 10, 29: philosophiae bellum indicere, id. de Or. 2, 37, 55.
  2. II. Esp.
    1. A. To appoint a place of gathering, fix, name a destination or rendezvous: exercitu indicto ad portam Esquilinam in posteram diem, Liv. 6, 22, 8: exercitus omnis Aquiloniam est indictus, id. 10, 38, 4: exercitus Pisas indictus erat, id. 40, 41, 7: clam exercitu indicto, id. 41, 14, 2.
    2. B. To impose, enjoin, inflict: multam, to impose a penalty, Plin. 18, 3, 3, § 11: tributum, Liv. 4, 60; cf.: servorum numerum et pondus argenti senatoribus, Tac. H. 3, 58: populo famem indixit, Suet. Cal. 26 fin.: sibimet ipse exsilium indixit, Liv. 39, 52, 9; cf.: sibi patientiam, to enjoin upon one’s self, Sen. Ep. 123, 5: iter ad regem Latinum Indicit primis juvenum, Verg. A. 7, 468: certum dominis servorum numerum, Suet. Ner. 44; id. Aug. 25: libertus, cui patronus operas indicere vellet, to prescribe, Gai. Inst. 4, 162.

* indictīcĭus or -tĭus, a, um, adj. [2. indico], declared, proclaimed: onera, Cassiod. Var. 5, 14.

indictĭo, ōnis, f. [2. indico], a declaration (post-Aug.).

  1. I. In gen.: belli, Flor. 4, 10, 2; Paul. ex Fest. p. 254, 34.
  2. II. In partic.
    1. A. A declaration or imposition of a tax; an impost, tax, Plin. Pan. 29; Dig. 33, 2, 28.
    2. B. A space of fifteen years, Cod.Th. 11, 28, 3: SECVNDA, Inscr. Orell. 1160.

indictĭōnālis, e, adj. [indictio], of or relating to an impost or tax (late Lat.): augmentum, Amm. 17, 3, 5.

indictīvus, a, um, adj. [2. indico], declared, proclaimed: funus, Paul. ex Fest. p. 106 Müll.; Varr. L. L. 5, § 160; 7, § 42.

1. indictus, a, um, Part., from 2. indico.

2. in-dictus, a, um, adj.

  1. I. Not said, unsaid (class.): quod dictum, indictum’st: quod modo erat ratum, irritum est, Ter. Phorm. 5, 7, 58: quae tum cecinerit, ea se nec, ut indicta sint, revocare posse, Liv. 5, 15, 10: nec tu carminibus nostris indictus abibis, unsung, Verg. A. 7, 733: dicam insigne, recens, adhuc Indictum ore alio, Hor. C. 3, 25, 8: indictā causā, without a hearing, unheard: ut dictator, quem vellet civium, indicta causa, impune posset occidere, Cic. Leg. 1, 15, 42; so, indicta causa in aliquem animadvertere, id. Fam. 5, 2, 8; id. Rab. Perd. 4, 12; id. Verr. 2, 2, 17, § 43; id. Phil. 2, 23, 56; Liv. 29, 18 fin.; 38, 33 init. al.
  2. II. Unspeakable, ineffable (only postclass.): Deum caelestem, indictum, innominabilem, App. Dogm. Plat. 1, p. 3, 30.

indĭcŭlum, i, n., and indĭcŭlus, i, m. dim. [index], a short list or catalogue (post-class.), Symm. Ep. 6, 49; 7, 81.

Indĭcus, a, um, adj. [India], of India, Indian: elephanti, Ter. Eun. 3, 1, 23: pecudes, Mart. 5, 37, 5: cornu, i. e. ivory, id. 1, 73, 4: aqua, Ov. P. 1, 5, 80: margarita, Petr. 55.
Subst.: Indĭcum, i, n., indigo, a blue pigment for dyeing and painting, Plin. 33, 13, 67, § 163; 35, 6, 26, § 40.