Lewis & Short

indemnātus, a, um, adj. [2. in-damnatus], uncondemned, unsentenced (class.): indemnatus atque intestatus, Plaut. Curc. 5, 3, 17: bona indemnatorum civium, Cic. Agr. 2, 21, 56: si hoc indemnato indicta causa non liceat, Liv. 3, 56, 13: civem interimere, Vell. 2, 45; Amm. 15, 5; Quint. 3, 11, 14; Juv. 6, 562 al.
Com.: quae pendent indemnatae pernae, Plaut. Capt. 4, 3, 8.