Lewis & Short

inculpātē, adv., v. inculpatus fin.

in-culpātus, a, um, adj., blameless (poet. and post-class.): vita fidesque, Ov. M. 9, 673; cf.: vita inculpatissima, Gell. 14, 2, 4: virtus, id. 2, 6, 10: inculpatum visum esse, id. 7, 22, 4 al.
Adv.: inculpātē, without blame, Cod. Th. 9, 7, 1; Ambros. de Jac. et Vit. Beat. 2, 3, § 12; Hier. in Matt. 5, 10, 61.