Lewis & Short

ĭnauspĭcātō, adv., v. the foll. art.

ĭn-auspĭcātus, a, um, adj.

  1. I. At which no auspices were taken, without auspices: lex, Liv. 7, 6, 11.
    Hence,
    1. B. in-auspĭcāto, adv. (lit. abl. absol.), without consulting the auspices: quod inauspicato pomoerium transgressus esset (Ti. Gracchus), Cic. Div. 1, 17, 33.
  2. II. Of bad omen, unlucky, inauspicious (only post-Aug.): inauspicatarum animantium vice, Plin. 18, 1, 1, § 4: nomen, id. 3, 23, 26, § 145: exemplum, id. 7, 16, 15, § 136: garrulitas (cornicis), id. 10, 12, 14, § 68: bibente conviva mensam tolli inauspicatissimum judicatur, id. 28, 2, 5, § 26.
  3. III. Unhoped for, unexpected (late Lat.): successus, Ennod. Ep. 1, 5: bona, id. ib. 4, 29.