Lewis & Short

impătĭentĭa (inp-), ae, f. [impatiens].

  1. I. Unwillingness or inability to bear any thing, want of endurance, impatience (post-Aug.).
          1. (α) With gen.: nauseae, Suet. Calig. 23 fin.: frigorum, Plin. 11, 23, 27, § 77: aetas extrema, fessa mente, retinet silentii impatientiam, Tac. A. 4, 52: caritatis, id. ib. 13, 21: Veneris, i. e. impatience, App. M. 2, p. 121.
          2. (β) Absol.: ne ipse visendo ejus tormenta ad impatientiam dilaberetur, Tac. A. 15, 63: culpa impatientiae, Gell. 1, 13, 3.
  2. II. Insensibility, impassibility, apathy, as a transl. of the Gr. ἀπάθεια, Sen. Ep. 9, 1.