Lewis & Short

immātūrus (inm-), a, um, adj. [inmaturus], untimely, before the season, unripe, immature (class.).

  1. I. Lit., of plants and fruits: pira, Cels. 2, 30: frons, Quint. 12, 6, 2: amomis, Plin. 12, 13, 28, § 49.
  2. II. Transf., of other things: vomica, Plaut. Pers. 2, 5, 14: infans immaturus est editus, Suet. Aug. 63: puellae, i. e. not yet marriageable, id. Tib. 61: virgo, Dig. 47, 10, 25: sponsa, ib. 24, 1, 32, § 27: mors, untimely, premature, Cic. Phil. 2, 46, 119; cf. id. Cat. 4, 2, 3; Quint. 10, 1, 89; Plin. Ep. 5, 5, 4: interitus C. Gracchi, Cic. Brut. 33, 125: obitus, Suet. Calig. 8: iter mortis, Prop. 3, 7, 2: funus, Quint. 6 praef. § 3; cf.: filius obiit, Hor. S. 2, 8, 59: puella, early dead, Prop. 4 (5), 11, 17: ossa, Tib. 2, 6, 29; Quint. 11, 1, 32: consilium, Liv. 22, 38, 11; Suet. Aug. 8: abi hinc cum inmaturo amore ad sponsum, unseasonable, Liv. 1, 26, 4.
    Adv.: immātūrē, untimely, immaturely, Col. 11, 2, 3; Vell. 2, 116; Sen. Suas. 1 fin.
    Comp.,
    App. M. 6, p. 180.