Lewis & Short

illūdo (inl-), si, sum, 3 (acc. to the first conj. illudiabant, Gell. 1, 7, 3; perf. subj. inlusseris, Cic. Lael. 26, 99 Bait., Lahm.), v. n. and a. [in-ludo].

  1. I. Neutr., to play at or with any thing, to sport with, amuse one’s self with (syn. colludo; cf. ludificor).
    1. A. In gen. (very rare): illudo chartis, amuse myself with writing, Hor. S. 1, 4, 139: ima videbatur talis illudere palla, Tib. 3, 4, 35.
    2. B. In partic., pregn.
      1. 1. To make sport or game of, to jest, mock, or jeer at, to ridicule (class.).
          1. (α) With dat.: ut ne plane videaris hujus miseri fortunis et horum virorum talium dignitati illudere, Cic. Rosc. Am. 19, 54: ut semper gaudes illudere rebus Humanis! Hor. S. 2, 8, 62: illudere capto, Verg. A. 2, 64: discrimini publico, Suet. Tib. 2: inlusit Neroni fortuna, Tac. A. 16, 1 init.; cf. id. ib. 15, 72 fin.
          2. (β) In aliquem or aliquo: ego te pro istis factis ulciscar, ut ne impune in nos illuseris, Ter. Eun. 5, 4, 20; cf.: quae cum dixisset in Albucium illudens, Cic. de Or. 3, 43, 171: adeonvidemur vobis esse idonei, In quibus sic illudatis? Ter. And. 4, 4, 19.
          3. (γ) Absol.: illuseras heri inter scyphos, quod dixeram controversiam esse, etc., Cic. Fam. 7, 22.
      2. 2. To sport or fool away a thing, i. e. to destroy or waste in sport; in mal. part., to violate, abuse (poet. and in post-Aug. prose).
          1. (α) With dat.: cui (frondi) Silvestres uri assidue capraeque sequaces Illudunt, Verg. G. 2, 375: pecuniae illudere, Tac. H. 2, 94 fin.: C. Caesar etiam matri ejus illusit, id. A. 15, 72: pueritiae Britannici, id. ib. 13, 17: feminarum illustrium capitibus, Suet. Tib. 45.
          2. (β) Absol.: tum variae illudant pestes, Verg. G. 1, 181.
  2. II. Act. (in all the meanings of I.).
    1. A. In gen., to play at or with any thing (poet. and very rare): illusas auro vestes, i. e. lightly interwoven, Verg. G. 2, 464 (dub. al. inclusas); imitated by Avien. Perieg. 1258; cf. the periphrase: illusa pictae vestis inania, Prud. στεφ. 14, 104.
    2. B. In partic., pregn.
      1. 1. To scoff or mock at, to make a laughing-stock of, to ridicule (so most freq.): satis superbe illuditis me, Ter. Phorm. 5, 8, 22: ut is, qui illusus sit plus vidisse videatur. Quid autem turpius quam illudi? Cic. Lael. 26, 99: miseros, id. de Or. 2, 58, 237: illusi ac destituti, id. Quint. 16, 51: facetiis illusus, Tac. A. 15, 68: pergisne eam, Laeli, artem illudere, in qua primum excello ipse? Cic. Rep. 1, 13: artes, Ov. M. 9, 66: ipsa praecepta (rhetorum), Cic. de Or. 1, 19, 87: illud nimium acumen (opp. admirari ingenium), id. ib. 1, 57, 243: voces Neronis, quoties caneret, Tac. A. 14, 52: verbis virtutem superbis, Verg. A. 9, 634.
      2. 2. To destroy, ruin, violate, abuse (very rare): vitam filiae, Ter. And. 5, 1, 3: illusique pedes (i. e. crapulā) vitiosum ferre recusant Corpus, ruined, i. e. staggering, Hor. S. 2, 7, 108: corpus alicujus, Tac. A. 1, 71.