Lewis & Short

illūcesco or illūcisco (inl-), luxi, 3, v. inch. n. and a. [in-lucesco].

  1. I. Neutr., of the day or of the sun, to grow light, begin to shine, to break, dawn (most freq. in the tempp. perff.).
    1. A. Lit.
      1. 1. Illucescet ille aliquando dies, cum tu, etc., Cic. Mil. 26, 69: qui (dies) ut illuxit, mortui sunt reperti, id. Tusc. 1, 47, 114: ne hic tibi dies inluxit lucrificabilis, Plaut. Pers. 4, 7, 2; cf.: pro di immortales, quis hic illuxit dies? Cic. Fragm. ap. Quint. 9, 4, 76; Ov. M. 7, 431: dies (alicui), Cic. Pis. 15, 34; id. Phil. 1, 12, 30; id. Ac. 2, 22, 69; id. Div. 1, 24, 50: ea nocte, cui illuxit dies caedis, on which arose the day, etc., Suet. Caes. 81: cum tertio die sol illuxisset, Cic. N. D. 2, 38, 96: cum illucescerent elementa mundi, Ambros. in Luc. 5, 5.
      2. 2. Impers.: illuxit, it was light, day had dawned (very rare; not in Cic.; perh. not in Cæs.; for in B. C. 1, 23, 1, luxit is the better reading; v. Oud. ad loc.): ubi illuxit, Liv. 1, 28, 2; 2, 65, 1; 7, 14, 9.
    2. B. Trop.: cum populo Romano vox et auctoritas consulis repente in tantis tenebris illuxerit, Cic. Agr. 1, 8, 24: clarissimum deinde Homeri illuxit ingenium, Vell. 1, 5, 1.
      Impers.: apud quem si illuxerit, non universa pretia in patrimonium tuum processisse, shall be made clear, apparent, Cod. Just. 5, 71, 10.
  2. II. Act., to shine upon, give light to (Plautin.): (nox) ut mortales illucescas luce clara et candida, Plaut. Am. 1, 3, 49: scelestiorem nullum alterum, id. Bacch. 2, 3, 22.