No entries found. Showing closest matches:
Ilergavonenses (Illurg-), ium, m., Liv. 22, 21, 6; Caes. B. C. 1, 60, 2.
Called also Ilergāŏnes, um, m., a people of Hispania Tarraconensis, on the sea-coast, near the mouth of the Ebro, Plin. 3, 3, 4, § 20.
Hence, Illurgavonensis, e, adj., of the Illurgavonenses: cohors, Caes. B. C. 1, 60, 4.
īlĭco (less correctly illĭco, Ritschl ad Plaut. Trin. 3, 1, 7), adv. [in-loco], in that very place, on the spot, there.
- I. Lit. (anteclass.): his persuadent, ut ilico manerent: pars ilico manent, Cass. Hem. ap. Non. 325, 10: manete ilico, Caecil. ib. 12; Naev. ib. 7: ilico habitato, Att. ib.: otiose nunc jam ilico hic consiste, Ter. Ad. 2, 1, 2 Don.: sta ilico, id. Phorm. 1, 4, 18.
- II. Transf.
- * A. Ilico illo, to that place, thither, Non. 325, 5; Turp. ap. Non. l. l. (Com. Fragm. v. 105 Rib.).
- B. Of time, Engl. on the spot, i. e. instantly, immediately, directly (class.; syn.: extemplo, repente, protinus, statim, continuo): regrediendum est ilico, Pac. ap. Non. 325, 2: ilico ante ostium hic erimus, Caecil. ib. 3: haec ubi legati pertulere, Amphitruo e castris ilico Producit omnem exercitum, Plaut. Am. 1, 1, 61; cf. id. Stich. 4, 1, 51; id. Cas. 4, 4, 6: simul atque increpuit suspicio tumultus, artes ilico nostrae conticescunt, Cic. Mur. 10, 22 fin.: sequitur ilico, id. Fat. 12, 28: ilicone ad praetorem ire convenit? id. Quint. 15, 48.
illa, adv., v. ille fin.
illăbĕfactus (inl-), a, um, adj. [in-labefactus], unshaken, unbroken, unimpaired (poet.): vincula, Ov. P. 4, 8, 10: concordia, id. ib. 4, 12, 30.
illābor (inl-), psus, 3, v. dep. n. [inlabor], to fall, slip, slide, glide, or flow into; to fall down, sink down (rare but class.).
- I. Lit.: quo (i. e. in stomachum) primo illabuntur ea, quae accepta sunt ore, Cic. N. D. 2, 54, 135; Plin. 5, 29, 31, § 113: antennis illabitur ebria serpens, Claud. III. Cons. Stil. 367: notae jugis illabitur Aetnae, id. Rapt. Pros. 3, 330: si fractus illabatur orbis, should fall in, tumble to ruins, Hor. C. 3, 3, 7: tepet illabentibus astris Pontus, Stat. Ach. 1, 138: rapidus fervor, per pingues unguine taedas illapsus, Sil. 14, 427: conjugis illabi lacrimis, unique paratum scire rogum, to sink down dying, Luc. 5, 281: qua Nar Tiberino illabitur amni, id. 1, 475.
- II. Trop., to flow into, penetrate: si ea sola voluptas esset, quae quasi titillaret sensus, ut ita dicam, et ad eos cum suavitate afflueret et illaberetur, Cic. Fin. 1, 11, 39: sensim pernicies illapsa civium in animos, id. Leg. 2, 15, 39: da, pater, augurium, atque animis illabere nostris, enter into our minds, Verg. A. 3, 89: animis illapsa voluptas, Sil. 15, 95; with per, id. 11, 400.
illăbōrātus (inl-), a, um, adj. [in-laboratus], not labored, unwrought, uncultivated, acquired without labor, spontaneous (post-Aug.): terra, Sen. Ep. 90 fin.: fructus, Quint. 12, 10, 79: oratio (with simplex), id. 4, 1, 60: virtus (with obvia), id. 12, 2, 2: haec omnia fluunt illaborata, id. 10, 1, 111.
* illăbōro (inl-), āre, v. n. [in-laboro], to work upon, labor at: illaborare domibus (i. e. aedificandis), to work at building houses, Tac. G. 46 fin.
illac, adv., v. 1. illic fin.
* illăcĕrābĭlis (inl-), e, adj. [in-lacerabilis], that cannot be torn: spolium, Sil. 5, 138.
illăcessītus (inl-), a, um, adj. [inlacessitus], unprovoked, unattacked (postAug.): marcentem diu pacem illacessiti nutrierunt, Tac. G. 36; id. Agr. 20.
illăcrĭmābĭlis (inl-), e, adj. [in-lacrimabilis].
- I. Unwept, unlamented, ἄκλαυστος: sed omnes illacrimabiles Urgentur ignotique longa Nocte, Hor. C. 4, 9, 26 (cf. indefletus, Ov. M. 7, 611).
- II. That is not or cannot be moved by tears, pitiless, inexorable: Pluto, Hor. C. 2, 14, 6: urna, Aus. Epit. 36, 3.
illăcrĭmo (inl-), āvi, ātum, 1, v. n., and illăcrĭmor (inl-), ātus, 1, v. dep. [in-lacrimo], to weep at or over a thing, to bewail, lament (not freq. till after the Aug. period).
- I. Lit.
- (α) With dat.: quid dicam de Socrate? cujus morti illacrimari soleo Platonem legens? Cic. N. D. 3, 33, 82: perge, aude, nate; illacrima patris pestibus, id. poët. Tusc. 2, 9, 21: casu (i. e. casui), Nep. Alc. 6, 4: qui meo infelici errori unus illacrimasti, Liv. 40, 56, 6; Ov. Tr. 5, 8, 6; Suet. Vesp. 15.
- * (β) With acc.: ejusque mortem illacrimatum Alexandrum, Just. 11, 12, 6.
- (γ) With quod, Plin. Ep. 3, 7, 13.
- (δ) Absol.; qui (Milo) aspexisse lacertos suos dicitur illacrimansque dixisse, etc., Cic. de Sen. 9, 27; Suet. Aug. 66: sparge, et si paulum potes, illacrimare, Hor. S. 2, 5, 103: illacrimasse dicitur gaudio, Liv. 25, 24, 11; Cels. 2, 6, 6.
- II. Poet. transf., of things, to weep, i. e. to drip, drop, distil: et maestum illacrimat templis ebur aeraque sudant, Verg. G. 1, 480; Col. poët. 10, 25; cf.: oculi lumen refugiunt et illacrimant, Cels. 2, 6, 6.
illactĕnus, adv., v. illatenus.
illaesē, adv., v. illaesus fin.
illaesĭbĭlis (inl-), e, adj. [in-laedo], that cannot be hurt, invulnerable (eccl. Lat.): deus, Lact. Ira D. 17 med.; Tert. adv. Val. 27.
illaesus (inl-), a, um, adj. [in-laedo], unhurt, unharmed, uninjured, unimpaired (perh. not ante-Aug.): illaeso corpore, Ov. H. 15, 168: corpus, Suet. Claud. 16: partes, Ov. M. 2, 826: artus, id. ib. 12, 489: illaesus et indemnis evasit, Sen. Ep. 9 fin.; Sil. 5, 125; 13, 536; Mart. 1, 7, 2: gallina, Plin. 15, 30, 40, § 136; 23, 1, 27, § 56: valetudo, Suet. Tib. 68.
* Adv.: illaesē, without hurt, Paul. Nol. Carm. 21, 157.
illaetābĭlis (inl-), e, adj. [in-laetabilis], cheerless, joyless, gloomy, sad (poet.): ora, Verg. A. 3, 707: murmur, id. ib. 12, 619: hymen (with funestus), Sen. Troad. 861: onus, i. e. a dead child, Stat. Th. 5, 633: munus (with grave), id. ib. 3, 706.
illaevĭgātus, a, um, v. illevig.
illāmentātus (inl-), a, um, adj. [inlamentor], unmourned, unlamented (eccl. Lat.): illamentatus et insepultus, Vulg. 2 Macc. 5, 10.
1. illapsus (inl-), a, um, Part., from illabor.
2. illapsus (inl-), ūs, m. [illabor], a falling, gliding, or flowing in: umoris illapsus atque exitus, Col. 2, 2, 11: serpentino illapsu, Ambros. Ep. 6, 42: gregis illapsu fremebundo territus, Sil. 3, 463.
illăquĕātum (inl-), alii pro vincto utuntur, alii pro soluto, Paul. ex Fest. p. 113 Müll.; cf. the foll. art.
illăquĕo (inl-), āvi, ātum, 1, v. a. [inlaqueo], to ensnare, take in a snare (cf.: irretio, illigo, implico).
- * I. Lit.: volucres, Prud. Cath. 3, 41.
- II. Trop., to entrap, entangle (very rare): cur illaquetur hic? Pac. ap. Non. 470, 7 (Trag. Rel. p. 85 Rib.): munera navium Saevos illaqueant duces, Hor. C. 3, 16, 16: illaqueatus jam omnium legum periculis, irretitus odio bonorum omnium, Auct. Harusp. Resp. 4, 7; cf. the preced. art.
* illargĭo (inl-), īre, v. a. [in-largio], to give to, bestow upon: pecuniam illargibo tibi, Cato ap. Non. 470, 27.
* illātābĭlis (inl-), e, adj. [in-latus], without breadth, a word formed by Gellius to express the Gr. ἀπλατής, Gell. 1, 20, 9.
* illătē̆bro (inl-), āre, v. a. [in-latebro], to hide in a corner or lurking-place: inermi illatebrant sese, Quadrig. ap. Gell. 17, 2, 3; and ap. Non. 129, 24.
illātĕnus or illactĕnus, adv. [illetenus], so far (post-class. and very rare): navitas precum ejus (Arionis) commiseritum esse illactenus, ut, etc., Gell. 16, 19, 11: litteras illatenus, qua dixi, legendas praebebat, App. Mag. p. 326; cf. Fronto Ter. Als. 4.
illātĭo (inl-), ōnis, f. [infero], a carrying or bringing in (post-class.).
- I. Lit.
- A. In gen.: mortui, i. e. burying, interment, Dig. 11, 7, 2, § 3 al.: FERRI, Inscr. ap. Marin. Fratr. Arv. 43.
- B. In partic., an impost, duty: auctae, Cassiod. Var. 2, 16.
- II. Trop.
- A. In gen.: stupri, i. e. a causing, committing, Paul. Sent. 5, 4, 1.
- B. In partic., a logical inference, conclusion: vel illativum rogamentum. quod ex acceptionibus colligitur et infertur, App. Dogm. Plat. 3, pp. 34, 15.
illātīvus (inl-), a, um, adj. [infero], inferring, concluding, illative (cf. illatio, II. B.): particulae, Plin. ap. Diom. p. 410 P.
Subst.: illātīvum, an inference, conclusion: universale, particulare, Apul. Dogm. Plat. 3, p. 34, 24.
illātro (inl-), āre, v. n. [in-latro], to bark at any thing (poet.): manibus, Luc. 6, 729: illatrat jejunis faucibus Orthrus, Sil. 13, 845.
illātus (inl-), a, um, Part., from infero.
illaudābĭlis (inl-), e, adj. [in-laudabilis], not worthy of praise (post-Aug.): carmen, Stat. S. 5, 5, 33: illaudatus est quasi illaudabilis, qui neque mentione aut memoria ulla dignus neque umquam nominandus est, Gell. 2, 6, 17; cf. Serv. Verg. G. 3, 5.
* illaudandus (inl-), a, um, adj. [inlaudo], not praiseworthy: facta plebis, Tert. Carm. adv. Marc. 3, 6.
illaudātus (inl-), a, um, adj. [inlaudo], not praised, unpraised, without fame, obscure.
- I. Lit. (post-Aug.): gubernator illaudatus, inglorius subit portum, Plin. Ep. 9, 26, 4; Stat. Th. 11, 10; Sil. 14, 632; Claud. ap. Ruf. 2, 225.
- * II. Poet. for illaudabilis, unworthy of praise, blamable, detestable, = abominandus: Busiris, Verg. G. 3, 5 Serv.; cf. Gell. 2, 6, 17.
illautus, a, um, v. illotus.
ille (old orthog., olle), a, ud (ollus, a, um, Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 42 Müll.; Verg. A. 5, 197; in dramat. poets often ĭlle, v. Corss. Ausspr. II. p. 624), gen. illī̆us (usu. illĭus in epic and lyric poets; Cic. de Or. 3, 47, 183; illīus in the time of Quint; cf. Ritschl, Opusc. 2, 683 sqq.; 696; gen. sing. m. illi, Cato ap. Prisc. p. 694; dat. sing. f. olli, Verg. A. 1, 254; Cato, R. R. 153 and 154; abl. plur. ‡ ab oloes = ab illis, Paul. ex Fest. p. 19 Müll.); pron. demonstr. [Etym. dub., v. Corss. Beitr. p. 301], points (opp. hic) to something more remote, or which is regarded as more remote, and, in contrast with hic and iste, to something near or connected with a third person, that; he, she, it (absol.).
- I. In gen.
- (α) With substantives: ille vir haud magna cum re sed plenus fidei, Enn. ap. Cic. de Sen. 1, 1 (Ann. v. 342 Vahl.): si quid vos per laborem recte feceritis, labor ille a vobis cito recedet … nequiter factum illud apud vos semper manebit, Cato ap. Gell. 16, 1 fin.: sol me ille admonuit, that sun, Cic. de Or. 3, 55, 209: in illa tranquillitate atque otio jucundissime vivere, id. Rep. 1, 1: cum omnis arrogantia odiosa est, tum illa ingenii atque eloquentiae multo molestissima, id. Div. in Caecil. 11, 36: in illa vita, id. ib. 1, 3: illum Aurora nitentem Luciferum portet, Tib. 1, 3, 93.
- (β) Absol.: illos bono genere gnatos, Cato ap. Gell. 10, 3, 17: ergo ille, cives qui id cogit, etc., Cic. Rep. 1, 2: tum ille, Non sum, inquit, nescius, etc., id. de Or. 1, 11, 45; cf. id. Rep. 1, 9; 1, 10: illum ab Alexandrea discessisse nemo nuntiat, id. Att. 11, 17, 3; cf.: de illius Alexandrea discessu nihil adhuc rumoris, id. ib. 11, 18, 1: ne illi sanguinem nostrum largiantur, Sall. C. 52, 12.
In neutr. with gen.: Galba erat negligentior, quam conveniret principi electo atque illud aetatis, Suet. Galb. 14: illud horae, id. Ner. 26.
- B. With other pronouns: itaque cum primum audivi, ego ille ipse factus sum: scis quem dicam, Cic. Fam. 2, 9, 1; cf.: qui cum illis una ipsum illum Carneadem diligenter audierat, id. de Or. 1, 11, 45: ille quoque ipse confessus est, Cels. 1, 3: huic illi legato, Cic. Fl. 22, 52: hunc illum fatis Portendi generum, Verg. A. 7, 255; cf.: hic est enim ille vultus semper idem quem, etc., Cic. Tusc. 3, 15, 31: hic est ille status quantitatis, Quint. 7, 4, 15: est idem ille tyrannus deterrimum genus, Cic. Rep. 1, 42: eandem illam (sphaeram), id. ib. 1, 14: cum et idem qui consuerunt et idem illud alii desiderent, id. Off. 2, 15 fin.: illum reliquit alterum apud matrem domi, Plaut. Men. prol. 26.
- C. Opp. to hic, to indicate that object which is the more remote, either as regards the position of the word denoting it, or as it is conceived of by the writer; v. hic, I. D.
- D. Pleon., referring back to a subject or object already mentioned in the same sentence: sic oculos, sic ille manus, sic ora ferebat, Verg. A. 3, 490; cf. Cic. de Or. 1, 20, 91: non ille timidus perire, etc., Hor. C. 4, 9, 51; id. S. 2, 3, 204: Parmenides, Xenophanes, minus bonis quamquam versibus, sed tamen illi versibus increpant, etc., Cic. Ac. 2, 23, 74.
- II. In partic.
- A. Pregn., that, to indicate some well-known or celebrated object, equivalent to the ancient, the wellknown, the famous: si Antipater ille Sidonius, quem tu probe, Catule, meministi, Cic. de Or. 3, 50, 194: Xenophon, Socraticus ille, id. ib. 2, 14, 58: auditor Panaetii illius, id. ib. 1, 11, 45: a qua (gratia) te flecti non magis potuisse demonstras, quam Herculem Xenophontium illum a voluptate, id. Fam. 5, 12, 3: ut ex eodem Ponto Medea illa quondam profugisse dicitur, id. de Imp. Pomp. 9, 22: magno illi Alexandro simillimus, Vell. 2, 41: honestum illud Solonis est, Cic. de Sen. 14, 50: illa verba, Quint. 10, 7, 2: velocitas, id. ib. 8.
- B. Particular phrases.
- a. Hic … ille, this … that, the one … the other, of single objects in opp. to the whole: non dicam illinc hoc signum ablatum esse et illud; hoc dico, nullum te Aspendi signum, Verres, reliquisse, Cic. Verr. 2, 1, 20, § 53.
- b. Ille aut or et ille, that or that, such and such: quaesisse, num ille aut ille defensurus esset, Cic. Rosc. Am. 21, 59: commendo vobis illum et illum, Suet. Caes. 41.
- c. Ille quidem … sed (autem, etc.), certainly, to be sure, indeed, etc., … but still: philosophi quidam, minime mali illi quidem, sed, etc., Cic. Off. 3, 9, 39: ludo autem et joco uti illo quidem licet, sed, etc., id. ib. 1, 29, 103: Q. Mucius enucleate ille quidem et polite, ut solebat, nequaquam autem, etc., id. Brut. 30, 115: alter bellum comparat, non injustum ille quidem, suis tamen civibus exitiabile, id. Att. 10, 4, 3: sequi illud quidem, verum, etc., id. Fat. 18, 41.
- d. Ex illo, from that time, since then (poet. and very rare): ex illo fluere et retro sublapsa referri Spes Danaūm, Verg. A. 2, 169 (for which in full: tempore jam ex illo casus mihi cognitus urbis Trojanae, id. ib. 1, 623): solis ex illo vivit in antris, Ov. M. 3, 394: scilicet ex illo Junonia permanet ira, id. H. 14, 85.
Hence, advv.
- 1. illā (sc. viā = ab hac parte), in that way, in that direction, there (very rare): nunc ego me illa per posticum ad congerrones conferam, Plaut. Most. 3, 3, 27; id. Mil. 2, 3, 17: hac vel illa cadit, Plin. Ep. 2, 17, 18: ac ne pervium illa Germanicis exercitibus foret, obsaepserat, Tac. H. 3, 8; 5, 18; id. A. 2, 17: ipsum quin etiam Oceanum illa tentavimus, id. G. 34: forte revertebar festis vestalibus illa, qua, etc., Ov. F. 6, 395 Merk. (vulg. illac).
- 2. illō (sc. loco), to that place, thither (class.).
- A. Lit., with verbs of motion, = illuc: principio ut illo advenimus, ubi primum terram tetigimus, Plaut. Am. 1, 1, 48: neque enim temere praeter mercatores illo adit quisquam, Caes. B. G. 4, 20, 3: nam illo non saxum, non materies advecta est, Cic. Verr. 2, 1, 56, § 147; Sen. Q. N. 4, 2, 28; Plin. 18, 33, 76, § 328: To. Vin’ huc vocem? Do. Ego illo accessero, Plaut. Pers. 4, 4, 26: positiones huc aut illo versae, Sen. Q. N. 2, 11, 1.
- B. Transf.
- a. To that end, thereto: haec omnia Caesar eodem illo pertinere arbitrabatur, ut, etc., to that very purpose, Caes. B. G. 4, 11, 4: spectat, Dig. 47, 10, 7.
- b. Post-class. for ibi, there, Dig. 48, 5, 23.
- 3. illim, adv., an early form (cf.: istim, exim) for illinc (i. e. illim-ce), from that place, thence (ante-class. and a few times in Cic.): sarculum hinc illo profectus illim redisti rutrum, Pompon. ap. Non. 18, 21 (Fragm. Com. v. 90 Rib.); Plaut. Poen. 5, 2, 98; Ter. Hec. 3, 1, 17; Lucr. 3, 879: illim equidem Gnaeum profectum puto, Cic. Att. 9, 14, 2 (al. illinc): quid illim afferatur, id. ib. 7, 13, b, 7 (al. illinc); id. ib. 11, 17, 3: omnem se amorem abjecisse illim atque in hanc transfudisse, i. e. from her, id. Phil. 2, 31, 77; id. Harusp. Resp. 20, 42.
illĕcĕbra (inl-), ae, f. [illicio], an enticement, in a good or bad sense, an inducement, attraction, charm, allurement, bait, lure.
- I. Lit. (class.; in sing. and plur.; a favorite word of Cic.; cf.: invitatio, invitamentum).
- (α) With gen. (subj. or obj.): quae tanta in ullo homine juventutis illecebra fuit, quanta in illo? Cic. Cat. 2, 4, 8: maxima est illecebra peccandi impunitatis spes, id. Mil. 16, 43: voluptas est illecebra turpitudinis, id. Leg. 1, 11, 31: fallax illecebra admirationum, Gell. 10, 12, 4: quaestionis, id. 12, 5, 5.
In plur.: habet etiam amoenitas ipsa vel sumptuosas vel desidiosas illecebras multas cupiditatum, Cic. Rep. 2, 4: voluptatis, id. de Sen. 12, 40; id. Fam. 15, 16, 3: vitiorum (with lenocinia cupiditatum), id. Sest. 66, 138: corruptelarum, id. Cat. 1, 6, 13.
- (β) Absol.: munditia illecebra animo est amantūm, Plaut. Men. 2, 3, 4: ad quam illecebiam cum commoveretur nemo, etc., Liv. 10, 4.
In plur.: suis te oportet illecebris ipsa virtus trahat ad verum decus, Cic. Rep. 6, 23; 6, 1: jocum tentavit, eo quod Illecebris erat et grata novitate morandus Spectator, Hor. A. P. 223.
- II. Transf., concr.
- A. Of an alluring, seductive person, an enticer, a decoy-bird, Plaut. As. 1, 2, 25; id. Truc. 1, 2, 82; 4, 2, 46.
- B. A plant, called also andrachne agria, Plin. 25, 13, 103, § 162; 26, 12, 79, § 128.
illĕcĕbro (inl-), āre, v. a. [illecebra], to entice (late Lat.): oculos carnis, Aug. Serm. 113.
illĕcĕbrōsē, adv., v. illecebrosus fin.
illĕcĕbrōsus (inl-), a, um, adj. [illecebra], full of allurement, very enticing, attractive, seductive (ante- and post-class.): istoc illecebrosius Fieri nihil potest, Plaut. Bacch. 1, 1, 54: sapor, Prud. adv. Symm. 2, 144: insidiae, Amm. 30, 1.
Adv.: illĕcĕ-brōsē, enticingly, attractively.
Comp.: agi, Amm. 30, 5, 7 (but not in Plaut. Mil. 3, 2, 36; v. Ritschl ad h. l.).
illectāmentum (inl-), i, n. [illecto], means of allurement, an allurement, charm (post-class.): lenonia, App. Mag. p. 335, 32: magica, id. ib. 338, 41.
illectātĭo (inl-), ōnis, f. [illecto], an attraction, charm (post-class. and very rare, for the class. illecebra): jucundae sermonum, Gell. 18, 2, 1.
illectĭo (inl-), ōnis, f. [illicio], allurement, charm: blandimentorum illectione seduco, Cassiod. in Psa. 120, 8.
illecto (inl-), āvi, ātum, 1, v. freq. a. [illicio], to allure, attract, invite (eccl. Lat.): patres, Tert. Carm. adv. Marc. 2, 3.
1. illectus (inl-), a, um, Part., from illicio.
2. illectus (inl-), a, um, adj. [in-lectus, from 2. lego].
- * I. Not collected, not gathered together: stipula illecta sunt spicae in messe dejectae necdum lectae, Dig. 50, 16, 30, § 1.
- II. Not read, unread (very rare): si non accipiet scriptum illectumque remittet, Lecturam spera, Ov. A. A. 1, 469; App. Flor. 18.
3. illectus (inl-), ūs, m. [illicio], an allurement, enticement, with a play upon the word lectus: magis illectum tuum quam lectum metuo, Plaut. Bacch. 1, 1, 21.
Abl.: illectu, Jul. Val. Rer. Gest. Alex. 3, 17 al.
illēgĭtĭmus (inl-), a, um, unlawful, not permitted, Paul. Sent. 5, 4, 15.
Adv.: illēgĭtĭmē, unlawfully, illegitimately: qui concipiuntur, Gai. Inst. 1, § 89.
illĕpĭdē, adv., v. illepidus fin.
illĕpĭdus (inl-), a, um, adj. [in-lepidus], impolite, unmannerly, rude, unpleasant, disagreeable (rare but class.): inamabilis, inlepidus vivo, Malevolente ingenio natus, Plaut. Bacch. 4, 3, 3: parens avarus, illepidus, in liberos difficilis, Cic. N. D. 3, 29, 72: homines, Gell. 18, 4, 10: deliciae illepidae atque inelegantes, Cat. 6, 2: votum (with invenustum), id. 36, 17: verba durae et illepidae novitatis, Gell. 11, 7, 1.
Adv.: illĕpĭdē (inl-), impolitely, rudely, inelegantly: qui istoc pacto tam lepidam inlepide appelles, Plaut. Bacch. 5, 2, 50; Hor. Ep. 2, 1, 77; Plin. 8, 51, 77, § 207; Gell. 18, 13, 5.
* illēvĭgātus (illaev- or inl-), a, um, adj. [in-laevigatus], not smooth, rough, harsh: sonus (with inconditus), Diom. p. 499 P.
1. illex (inl-), ēgis, adj. [in-lex], without law, contrary to law, lawless (anteclass.); as a term of reproach: impure, inhoneste, injure, inlex, labes popli, Plaut. Pers. 3, 3, 4; Caecil. ap. Non. 10, 24 (Com. Fragm. v. 60 Rib.).
2. illex or illix (inl-), ĭcis, adj. [illicio], alluring, enticing, seductive (ante- and post-class.).
- I. Adj.: oculi, App. Mag. p. 323: ars, Prud. adv. Symm. 2, 6: halitus, id. Psych. 328.
More freq.,
- II. Subst. com.
- A. A decoy, lure: aedis nobis area’st, auceps sum ego, Esca’st meretrix, lectus illex est, amatores aves, Plaut. As. 1, 3, 67.
- B. Transf., a seducer, a seductress: malae rei tantae fuimus illices, Plaut. Poen. 3, 4, 35: illex animi Venus, App. Mag. p. 295.
illi, adv., v. 2. illic init.
illībābĭlis (inl-), e, adj. [in-libo], incapable of diminution: sapientia, Lact. 2, 7, 33.
illībātus (inl-), a, um, adj. [in-libo], undiminished, unimpaired, uninjured, unharmed (not freq. till after the Aug. per.): veteres illibataeque divitiae, * Cic. Sest. 43, 93: vires, Liv. 42, 30, 6: robur, Col. 12, 1, 1: imperium, Liv. 3, 61, 5: magnitudo, Vell. 2, 48: gloria, Tac. A. 2, 46: libertas, Just. 28, 4: quae (with integra), Plin. Pan. 25, 1: versus, complete, unabridged, Diom. p. 497 P.: potestas, Rescript. ap. Just. Inst. 1, 8, 2: foedera prisci tori, unviolated, Luc. 2, 342: virginitas, Val. Max. 6, 1, 4.
illībĕrālis (inl-), e, adj. [in-liberalis],
- I. unworthy of a freeman, ignoble, ungenerous, sordid, mean, disobliging (class.; mostly of things): illiberales et sordidi quaestus mercenariorum omnium, quorum operae, non quorum artes emuntur, Cic. Off. 1, 42, 150: labor, id. Fin. 1, 1, 3: facinus, Ter. Ad. 3, 4, 3: duplex omnino est jocandi genus, unum illiberale, petulans, flagitiosum, obscenum: alterum elegans, urbanum, ingeniosum, facetum, Cic. Off. 1, 29, 104: res ad cognoscendum non illiberalis, id. de Or. 1, 32, 146: mens, Quint. 1, 3, 14: cibus (raphanus), Plin. 19, 5, 26, § 79: servom haud illiberalem praebes te, Ter. And. 5, 5, 5: non te in me illiberalem putabit, disobliging, Cic. Fam. 13, 1, 5.
- II. Niggardly, grasping: paulatim illiberali adiectione ad centum talenta perductus, Liv. 38, 14, 14.
Adv.: illībĕrālĭter, ignobly, ungenerously, meanly: factum a vobis (with duriter immisericorditerque), Ter. Ad. 4, 5, 30: me audiatis ut unum e togatis, patris diligentia non illiberaliter institutum, Cic. Rep. 1, 22; id. Att. 16, 3, 2: aliquid aestimare valde illiberaliter, i. e. meanly, stingily, id. ib. 4, 2, 5.
illībĕrālĭtas (inl-), ātis, f. [illiberalis], conduct unworthy of a freeman, ignoble or ungenerous behavior, meanness, stinginess (very rare): habenda est ratio rei familiaris, sed ita, ut illiberalitatis avaritiaeque absit suspicio, Cic. Off. 2, 18, 64; id. Att. 8, 6, 3.
illībĕrālĭter (inl-), adv., v. illiberalis fin.
Illiberi (Ili-, -erri), n. indecl. (f. acc. -im, Liv. 21, 24, 3), a city of Hispania Bœtica, between the Bœtis and the coast, now Granada, Mel. 2, 6, 8; Plin. 3, 1, 3, § 10; Liv. 21, 24, 1.
illībĕris (inl-), e, adj. [in-liberi], without children, childless (post-class.): frater, Tert. adv. Marc. 4, 34.
1. illic (archaic ollic, acc. to Paul. ex Fest. p. 196 Müll.), illaec, illuc, or illoc, pron. [ille-ce].
- I. He, she, or it yonder, that (only ante-class.): sed Amphitruonis illic est servos Sosia, A portu illic nunc cum laterna huc advenit, Plaut. Am. prol. 148 sq.; id. ib. 1, 1, 138: nimis demiror, Sosia, Qui illaec (i. e. Alcumena) illi me donatum esse aurea patera sciat, id. ib. 2, 2, 134: cupio dare mercedem, qui illunc, ubi sit, commonstret mihi, id. Curc. 4, 4, 34: unde auscultare possis, quom ego illanc osculer, id. Cas. 1, 45: latuit intus illic in illac hirnea, id. Am. 1, 1, 275; cf.: quid illac impudente audacius? id. ib. 2, 2, 186: sed quid illuc est? id. ib. 1, 1, 114; cf. id. As. 2, 1, 17: illuc sis vide, id. Ps. 4, 1, 4: illuc est sapere? Ter. Eun. 4, 7, 12: cum illoc pacisce, si potes: perge obsecro: Pacisce quidvis, Plaut. Bacch. 4, 8, 29 et saep.: ubi illic est scelus, qui me perdidit? that scoundrel, Ter. And. 3, 5, 1.
- B. With the interrogative part. ne: illicine, etc.: Si. Illicine est? Ps. Illic ipsus est, Plaut. Ps. 4, 1, 44: illancine mulierem alere cum illa familia? Ter. Heaut. 4, 5, 3.
- II. Hence, advv.
- A. illac (sc. viā), that way, on that side, there: angiporto Illac per hortum circuit clam, Plaut. As. 3, 3, 152: ita nunc hac an illac eam, incerta sum consili, id. Rud. 1, 3, 31: hac atque illac perfluo, Ter. Eun. 1, 2, 25: hac illac circumcursa, id. Heaut. 3, 2, 1: omnes damnatos, omnes ignominia adfectos illac facere, stand on that side, belong to that party, Cic. Att. 7, 3, 5.
- B. illuc or illoc (the old form, like hoc for huc), adv., to that place, thither.
- 1. Lit.
- (α) Form illuc: imus huc, illuc hinc; cum illuc ventum est, ire illinc lubet, Enn. ap. Gell. 19, 10, 12 (Trag. v. 258 Vahl.): clam illuc redeundum est mihi, Plaut. Am. 1, 3, 29: cum illuc veneris, id. Merc. 3, 4, 64: paulo momento huc illuc impelli, Ter. And. 1, 5, 31: huc illuc quasi vitabundi agitare, Sall. J. 60, 4: salientes huc illuc, Quint. 10, 7, 6; so, huc atque illuc intuens, Cic. de Or. 1, 40, 184: huc et illuc Cursitant mixtae pueris puellae, Hor. C. 4, 11, 9: illuc ex his vinculis, i. e. into the other world, Cic. Tusc. 1, 31, 75: proponimus illuc ire, ubi, etc., Juv. 3, 24: illuc, unde fugit mus, id. 6, 339.
- (β) Form illoc: post illoc veni quam, etc., Plaut. Truc. 3, 1, 3: cum illoc advenio, Ter. And. 2, 2, 25 (dub.; Fleck. illo).
- 2. Transf., to that person or thing, thereto (very rare): Pe. Illuc redi. Me. Quo redeam? Pe. Equidem ad phrygionem censeo, Plaut. Men. 4, 2, 54: quo res haec pertinet? illuc: Dum vitant stulti vitia, in contraria currunt, Hor. S. 1, 2, 23: illuc, unde abii, redeo: Nemon’ ut avarus, etc., id. ib. 1, 1, 108; cf. ib. 1, 3, 38: illuc cuncta vergere, to Nero, Tac. A. 1, 3.
- b. To that point, to such a pitch: tunc adversis urgentibus, illuc decidit ut malum ferro summitteret, Juv. 12, 53.
2. illic (old form illi, Verg. G. 1, 54; 1, 251; 3, 17 Rib.; cf. id. A. 2, 548; Ter. Ad. 1, 2, 36 Donat. ad loc.), adv. [1. illic], in that place, yonder, there (most. freq. ante-class.).
- I. Lit.: haec illi vi pugnata pugnast usque a mane ad vesperum, Plaut. Am. 1, 1, 97; id. ib. 261; 1, 3, 36: illic sum atque hic sum, id. Trin. 4, 4, 17: sive illic sive alibi libebit, id. Men. 5, 2, 42: multo melius, hic quae fiunt, quam illic, ubi sum adsidue, scio, Ter. Hec. 2, 1, 20; so with ubi: vivendum est illic, ubi nulla incendia, Juv. 3, 197: illic, quicquid ero, semper tua dicar imago, Prop. 1, 19, 11; 13: cives Romani, qui illic negotiarentur, Caes. B. C. 3, 102, 6: illic radices, illic fundamenta sunt, illic, etc., Quint. 10, 3, 3.
- II. Transf., with that person or thing (very rare): non isto vivitur illic, Quo tu rere, modo, there, i. e. with him, with Mœcenas, Hor. S. 1, 9, 48: civile bellum a Vitellio coepit et … initium illic fuit, Tac. H. 2, 47: hic, ubi opus est, non verentur: illic, ubi nihil opus est, ibi verentur, Ter. And. 4, 1, 14.
- B. In that matter, therein: res publica et milite illic et pecunia vacet, i. e. in that war, Liv. 2, 48, 9: ego illi maxumam partem fero, Ter. Ad. 1, 2, 36: ego illic me autem sic adsimulabam quasi stolidum, Plaut. Ep. 3, 4, 39; Quint. 1, 3, 4.
illĭcĭbĭlis, e, adj. [illicio], seductive, Lact. 7, 27 init.
illicine, v. 1. illic, I. B.
illĭcĭo (inl-), lexi, lectum, 3 (inf. perf. sync. illexe, Att. ap. Cic. N. D. 3, 27, 68; Fragm. Trag. v. 205 Rib.; Plaut. Merc. 1, 1, 45), v. a. [in-lacio], to allure, entice, attract, seduce, inveigle, decoy (most freq. in a bad sense; allicere oftenest in a good sense; cf.: invito, prolecto, inesco; mostly poet. and in post-Aug. prose; perh. only once in Cic.; not in Cæs.): qui non sat habuit conjugem illexe in stuprum, Att. ap. Cic. N. D. 3, 27, 68 (Trag. Rel. p. 137 Rib.): is me ad illam illexit, Plaut. Aul. 4, 10, 7: homines mente alienatos ad se (hyaena), Plin. 28, 8, 27, § 92: aliquem in fraudem, Plaut. Mil. 5, 42; id. Truc. 2, 2, 43; Ter. And. 5, 4, 8: quos ad bellum spes rapinarum illexerat, Sall. C. 59, 1: aliquem ad proditionem, id. J. 47 fin.: illectus praemio, id. ib. 97, 3: Gallorum fraude illectus, Tac. H. 4, 56; id. A. 13, 37: quin etiam illud par in utroque nostrum, quod ab eisdem illecti sumus, misled, led astray, Cic. Att. 9, 13, 3: cavere, ne illiciaris, Lucr. 4, 1145: invexisse in Galliam vinum, inliciendae gentis causa, Liv. 5, 33, 3: inlicite lucro mercatorem, ut, etc., id. 10, 17, 6: quietos Inlicere, ut cuperent vitam mutare priorem, id. 5, 169; so with ut, Lact. 2, 12, 18: inescandae illiciendaeque multitudinis causa, Vell. 2, 13, 2: pars dialectica utilis saepe illiciendo, implicando, Quint. 12, 2, 13.
Poet.: saltus, i. e. to surround with nets, Naev. ap. Non. 6, 18 dub. (Rib. Trag. Rel. v. 32 conject.: sublimen alios in saltus inlicite).
In a good sense: ut populus illiciatur ad magistratus conspectum, be summoned, Varr. L. L. 6, § 94 Müll.
illĭcĭtātor (inl-), ōris, m. [in-licito], one who bids at an auction to make others bid higher, a sham-bidder, mock-purchaser: non illicitatorem venditor, non, qui contra liceatur, emptor apponet, Cic. Off. 3, 15, 61; cf.: nunc quoniam tuum pretium novi, il. licitatorem potius ponam quam illud minoris veneat, id. Fam. 7, 2, 1 (explained, Paul. ex Fest. p. 113: illicitator emptor, erroneously).
illĭcĭtē, adv., v. illicitus fin.
illĭcĭtus (inl-), a, um, adj. [in-licitus], not allowed, forbidden, unlawful, illegal, illicit (post-Aug.): amor, Tac. A. 12, 5; cf.: flammis arsere senes, Luc. 6, 454: exactiones, Tac. A. 13, 51: viae, by which it is forbidden to go, Val. Fl. 1, 97: undas temerare rudentibus, id. ib. 1, 627; cf.: ire per illicitum pelago, Stat. Th. 1, 223: per licita et illicita foedatus, Tac. A. 15, 37: lampas caeli, lightning (because what was struck by it was not allowed to be touched), Stat. Th. 10, 470; Sen. Ep. 108, 14; id. Herc. Fur. 599; id. Herc. Oet. 360; Lact. 6, 23, 5; id. Epit. 61, 2; Macr. S. 3, 11 init.
Sup.: res illicitissima atque indignissima, Aug. Ep. 202 med.
Adv.: illĭcĭtē, in a forbidden or unlawful manner, unlawfully, illegally (late Lat.): aedificare, Dig. 32, 1, 11, § 14: contrahere matrimonium, ib. 48, 5, 38: comparare praedium, ib. 49, 16, 9 et saep.
illĭcĭum (inl-), ii, n. [illicio], that which entices, an allurement, inducement (ante-class.).
- I. In gen.: si transiturae sunt apes, alvearia apiastro perfricanda, quod illicium hoc illis, Varr. R. R. 3, 16, 22; in plur., ib. 31.
- II. Publicists’ t. t., a calling together of the people, Varr. L. L. 6, § 94 Müll.; cf. Fest. s. h. v. p. 113, 3 Müll.
illico, v. ilico.
illīdo (inl-), si, sum, 3, v. a. [in-laedo], to strike or dash against or upon, to beat against, to strike, dash or beat in any direction.
- I. Lit. (mostly poet., not in Cic. prose; cf.: incutio, impingo, infligo): libravit caestus effractoque illisit in ossa cerebro, Verg. A. 5, 480: ad vulnus manus, Cic. poët. Tusc. 3, 31, 76 fin.: (naves) vadis, Verg. A. 1, 112: repagula ossibus, Ov. M. 5, 121: funale fronti, id. ib. 12, 250: dentem fragili (corpori), Hor. S. 2, 1, 77: caput foribus, Suet. Aug. 23: superbissimos vultus solo, Plin. Pan. 52, 4: linum illisum crebro silici, Plin. 19, 1, 3, § 18: fluctus se illidit in litore, Quint. 10, 3, 30 Zumpt N. cr.: quos Rex suus illisit pelago, drove to the sea, i. e. forced to navigate the sea, Val. Fl. 7, 52: avidos illidit in aegrum Cornipedem cursus, i. e. guides, Stat. Th. 11, 517.
- II. Transf., to strike or dash to pieces (very rare): illisis cruribus, Varr. R. R. 3, 7, 10: serpens compressa atque illisa morietur, Cic. Har. Resp. 25 fin.
illĭgāmentum (inl-), i, n. [illigo], a binding on, a band, ligament (late Lat.): femineis tegminum illigamentis capita velare, Salvian. Gub. D. 7, p. 284 Rittersh.
illĭgātĭo (inl-), ōnis, f. [illigo], a binding, joining, fastening (post-class.): nodorum, Arn. 5, 156: alterna circulorum, Mart. Cap. 2, § 201.
illĭgo (inl-), āvi, ātum, 1 (in tmesi: inque ligatus, Verg. A. 10, 794), v. a. [in-ligo], to bind on, tie on, to fasten, attach (class.).
- I. Lit.
- A. In gen.: emblemata ita scite in aureis poculis illigabat, ut, etc., Cic. Verr. 2, 4, 24, § 54: litterae in jaculo illigatae, Caes. B. G. 5, 45, 4: in eo (corpore) influente atque effluente animi divini ambitus illigabant, Cic. Univ. 13: cum Archimedes lunae, solis, quinque errantium motus in sphaeram illigavit, attached or added to the celestial globe, id. Tusc. 1, 25, 63: in currus distentum illigat Metium, Liv. 1, 28, 10: juvencis illigata aratra, Hor. Epod. 1, 25: tauris juga, id. ib. 3, 11: dolia aedibus, Dig. 33, 7, 27: illigata tigna tenere, Caes. B. G. 4, 17, 7: manibus post tergum illigatis, Liv. 5, 27, 9: faciem laxis vesicis illigant, Plin. 33, 7, 40, § 122: fel cum elaterio umbilico, id. 28, 14, 58, § 203.
- B. In partic., with the idea of hinderance to free motion predominating, to fetter, encumber, entangle, impede (poet. and in post-Aug. prose; syn.: illaqueo, irretio, implico; impedio): inutilis inque ligatus Cedebat clipeoque inimicum hastile trahebat, Verg. A. 10 794: se impeditis locis, Tac. A. 13, 40: volucres viscatis illigatae viminibus, Petr. 109: illigatus praedā, Tac. A. 3, 21: aliquem veneno, id. ib. 6, 32.
- II. Trop.
- A. In gen., to attach, connect, bind: (paeon) quam commodissime putatur in solutam orationem illigari, Cic. Or. 64, 215: orationis genus, in quo omnes verborum illigantur lepores, id. ib. 27, 76: sententiam verbis, id. de Or. 3, 44, 175: sermonibus ejusmodi personas tam graves illigare, id. Ac. 2, 2, 6: non iis condicionibus illigabitur pax, ut movere bellum possit, Liv. 33, 12, 13; 36, 11, 2.
- B. In partic. (acc. to I. B.), to bind, in a good or bad sense; to oblige, to hold bound; to fetter, encumber, entangle, impede: magnis et multis pignoribus M. Lepidum res publica illigatum tenet, Cic. Phil. 13, 4, 8: familiari amicitia illigati Philippo erant, Liv. 32, 22, 11: nos praeceptis illigaverunt, Quint. 5, 13, 60: ut sociali foedere se cum Romanis non illigarent, Liv. 45, 25, 9; 41, 24, 15: illigari bello, id. 32, 21, 11: angustis et concisis disputationibus illigati, Cic. de Or. 2, 14, 61: aliquem conscientiā, Tac. A. 15, 51: vix illigatum te triformi Pegasus expediet Chimaera, Hor. C. 1, 27, 23.
illim, adv., v. ille fin. 3.
* illīmātus (inl-), a, um, adj. [in-limus], fastened or attached by means of rich earth: frondes, Col. 9, 7, 4 Schneid. N. cr.
* illīmis (inl-), e, adj. [in-limus], without mud or slime: fons, i. e. pure, clear (syn.: liquidus, purus), Ov. M. 3, 407.
illīmĭtātus, a, um [in-limito], unlimited, boundless, Auct. Itin. Alex. M. 20.
illinc, adv. [for illim-ce], from that place, thence.
- I. Lit.: jube illos illinc abscedere, Plaut. Most. 2, 2, 36: illinc venire, id. Men. 2, 3, 61: se illinc subducet, Ter. Eun. 4, 1, 14: illinc huc transferetur virgo, id. Ad. 4, 7, 13: illinc pallium mihi huc ferte, Plaut. Merc. 5, 2, 70: illinc equidem Gnaeum profectum puto, Cic. Att. 9, 14, 2: imperator utrimque hinc et illinc Jovi Vota suscipere, here and there, Plaut. Am. 1, 1, 74; cf.: et hinc et illinc, id. Most. 3, 1, 38.
- II. Transf., from that person or thing, from that quarter, from or on that side: habeo pro meis, nec manu adseruntur; neque illinc partem quisquam postulat, Plaut. Rud. 4, 3, 33: si illinc beneficium non sit, rectius putem quidvis domi perpeti, Cic. Att. 9, 7, 4: illinc omnes praestigiae; illinc omnes fallaciae: omnia denique ab his mimorum argumenta nata sunt, id. Rab. Post. 12, 35; so opp. hinc: illinc cornicines, hinc praecedentia longi agminis officia, on one side … on the other, Juv. 10, 44.
illĭnīmentum (inl-), i, n. [illinio], a besmearing, anointing (post-class.): medicamentorum, Cael. Aur. Tard. 3, 8, § 132.
illĭnĭo, īre, v. the foll. art.
illĭno (inl-), lēvi, lĭtum, 3 (also acc. to the 4th conj.: illinire, Col. 12, 46, 5; Plin. 30, 8, 21, § 65; but not in Plin. 20, 17, 73, § 191, and 32, 10, 51, § 140, where the correct read. is illinunt and illini, v. Sillig. ad h. ll.), v. a. [in-lino], to put on by smearing or spreading, to smear, spread, or lay on (mostly poet. and in post-Aug. prose).
- I. Lit.: oculis collyria, Hor. S. 1, 5, 31: papavera madefacta teneris genis, Ov. Med. Fac. 100: psyllion fronti, Plin. 25, 12, 91, § 143: anisum recens phreneticis, id. 20, 17, 73, § 191: solani folia contrita et illita, Cels. 5, 26, 33: aurum vestibus illitum, Hor. C. 4, 9, 14: aurum tecto, Sen. Ep. 119 fin.: aurum marmori, Plin. 33, 3, 20, § 64: faces taedamque et malleolos stuppae inlitos pice parari jubet, Liv. 42, 64, 3.
Poet.: quod si bruma nives Albanis illinet agris, spreads, Hor. Ep. 1, 7, 10: quodcumque semel chartis illeverit, has written, id. S. 1, 4, 36.
- II. Transf.
- A. Aliquid aliqua re, to besmear, bedaub, anoint with any thing: ventrem alicui fimo, Plin. 28, 14, 58, § 208; 30, 8, 21, § 65: adustas gingivas melle, Cels. 7, 12, 1: texta Nesseo veneno, Ov. H. 9, 163: pocula ceris, id. M. 8, 670: faces taedamque et malleolos pice, Liv. 42, 64, 3: faces galbano, Suet. Galb. 3: navem bitumine ac sulphure, Curt. 4, 3: porticum Medis, to paint, Pers. 3, 53: tela dolis, Luc. 8, 382 et saep.
- B. Trop.: venustatis, non fuco illitus, sed sanguine diffusus color, daubed over with paint, Cic. de Or. 3, 52, 199: donum inimicorum veneno illitum, Liv. 5, 2, 3: vita illita maculā, Sil. 11, 43.
* illĭquĕfactus (inl-), a, um, Part. [in-liquefacio], melted, liquefied, liquid: tamquam illiquefactae voluptates, Cic. Tusc. 4, 9, 20.
* illīquor (inl-), i, v. dep. n. [in-liquor], to flow into: illis (cochleis) de caelo nihil illiquitur, Symm. Ep. 1, 27.
illīsĭo (inl-), ōnis, f. [illido], a striking or dashing against (late Lat.): scopulorum, Hier. Ep. 43, 3: dentium, Cael. Aur. Tard. 1, 4, 65.
1. illīsus (inl-), a, um, Part., from illido.
2. illīsus (inl-), ūs, m. [illido], a striking or dashing against (only in the abl. sing.): aquarum, Sil. 17, 246: illisu repercussus ventus, Plin. 2, 48, 49, § 132: linguae, App. M. 2, p. 119.
illittĕrātus or illītĕrātus (inl-), a, um, adj. [in-litteratus].
- I. Unlettered, illiterate, uneducated, unlearned (class.): quem cognovimus virum bonum et non illitteratum, Cic. de Or. 2, 6, 25: rusticus illitteratusque, Quint. 2, 21, 16: illitteratum dicimus non ex toto rudem, sed ad litteras altiores non perductum, Sen. Ben. 5, 13, 4; cf. also of one who cannot read, Col. 1, 8, 4.
Of things, unlearned, unpolished, inelegant: incidunt in sermone vario multa, quae fortasse illis cum dixi nec illitterata nec insulsa esse videantur, Cic. Fam. 9, 16, 4: nervi, Hor. Epod. 8, 17: scribo plurimas sed illitteratissimas litteras, Plin. Ep. 1, 10, 9; 2, 3, 8.
- II. Unwritten, i. e. not drawn up in writing, = ἄγραφος (post-class. and very rare): tacito illitteratoque Atheniensium consensu, Gell. 11, 18, 4; cf.: illitterata pax est, quae litteris comprehensa non est, Paul. ex Fest. p. 113 Müll.
- III. Inarticulate: sonitus, interjections, Prisc. 1024 P.: vox, id. 537 P.
1. illĭtus (inl-), a, um, Part., from illino.
2. illĭtus (inl-), ūs, m. [illino], a bedaubing, besmearing, anointing with medicaments (only in the abl. sing.), Plin. 26, 15, 90, § 151; 28, 15, 61, § 217.
illix, ĭcis, v. 2. illex.
illo, adv., v. ille fin.
illoc.
- 1. Neutr. pron., v. illic.
- 2. Adv., v. illic fin.
illŏcābĭlis (inl-), e, adj. [in-loco], that cannot (on account of her poverty) be disposed of in marriage: virginem habeo grandem, dote cassam atque illocabilem, Plaut. Aul. 2, 2, 14 (also ap. Varr. L. L. 5, § 14 Müll.); Cato ap. Paul. ex Fest. p. 27, 10.
illŏcālis, e, adj. [in-loco], not fixed in any place: motus animae, Claud. Mam. Stat. An. 1, 18 init. al.
Hence, adv.: illŏ-cālĭter, independently of place, Claud. Mam. Stat. An. 1, 18.
illorsum et aliorsum sicut introrsum dixit Cato (thitherwards, thither), Paul. ex Fest. s. v. aliorsum, p. 27 Müll.
illōtus (inl-, illautus and illūtus), a, um, adj. [in-lotus], unwashed, uncleaned, unclean, dirty.
- I. Lit.
- a.
- (α) Form illotus: illotis manibus aliquid tractare, Plaut. Poen. 1, 2, 103: toralia, Hor. S. 2, 4, 84: echini, id. ib. 2, 8, 52: cochleae, Plin. 30, 6, 16, § 49: faex vini, id. 23, 2, 31, § 63: inlotus sudor, Verg. G. 3, 443 (Rib.).
- (β) Form illautus, Plaut. Poen. 1, 2, 23.
- (γ) Form illutus: vinacei, Cato, R. R. 147.
- b. Prov.: illotis manibus or pedibus facere aliquid, to underlake a thing without due preparation, Dig. 1, 2, 1; Gell. 1, 9, 8; 17, 5 fin., Macr. S. 1, 24, § 12.
- * II. Trop.: illotus sermo, Auct. Decl. in Sall. 1, § 1.
* illūbrĭcans (inl-), antis, Part. [inlubrico], moving in a slippery manner: membra sua leniter, App. M. 2, p. 117, 36.
1. illuc, neutr. pron., v. 1. illic.
A maximum of 100 entries are shown.