Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

Ilergavonenses (Illurg-), ium, m., Liv. 22, 21, 6; Caes. B. C. 1, 60, 2.
Called also Ilergāŏnes, um, m., a people of Hispania Tarraconensis, on the sea-coast, near the mouth of the Ebro, Plin. 3, 3, 4, § 20.
Hence, Illurgavonensis, e, adj., of the Illurgavonenses: cohors, Caes. B. C. 1, 60, 4.

īlĭco (less correctly illĭco, Ritschl ad Plaut. Trin. 3, 1, 7), adv. [in-loco], in that very place, on the spot, there.

  1. I. Lit. (anteclass.): his persuadent, ut ilico manerent: pars ilico manent, Cass. Hem. ap. Non. 325, 10: manete ilico, Caecil. ib. 12; Naev. ib. 7: ilico habitato, Att. ib.: otiose nunc jam ilico hic consiste, Ter. Ad. 2, 1, 2 Don.: sta ilico, id. Phorm. 1, 4, 18.
  2. II. Transf.
    1. * A. Ilico illo, to that place, thither, Non. 325, 5; Turp. ap. Non. l. l. (Com. Fragm. v. 105 Rib.).
    2. B. Of time, Engl. on the spot, i. e. instantly, immediately, directly (class.; syn.: extemplo, repente, protinus, statim, continuo): regrediendum est ilico, Pac. ap. Non. 325, 2: ilico ante ostium hic erimus, Caecil. ib. 3: haec ubi legati pertulere, Amphitruo e castris ilico Producit omnem exercitum, Plaut. Am. 1, 1, 61; cf. id. Stich. 4, 1, 51; id. Cas. 4, 4, 6: simul atque increpuit suspicio tumultus, artes ilico nostrae conticescunt, Cic. Mur. 10, 22 fin.: sequitur ilico, id. Fat. 12, 28: ilicone ad praetorem ire convenit? id. Quint. 15, 48.

illa, adv., v. ille fin.

illăbĕfactus (inl-), a, um, adj. [in-labefactus], unshaken, unbroken, unimpaired (poet.): vincula, Ov. P. 4, 8, 10: concordia, id. ib. 4, 12, 30.

illābor (inl-), psus, 3, v. dep. n. [inlabor], to fall, slip, slide, glide, or flow into; to fall down, sink down (rare but class.).

  1. I. Lit.: quo (i. e. in stomachum) primo illabuntur ea, quae accepta sunt ore, Cic. N. D. 2, 54, 135; Plin. 5, 29, 31, § 113: antennis illabitur ebria serpens, Claud. III. Cons. Stil. 367: notae jugis illabitur Aetnae, id. Rapt. Pros. 3, 330: si fractus illabatur orbis, should fall in, tumble to ruins, Hor. C. 3, 3, 7: tepet illabentibus astris Pontus, Stat. Ach. 1, 138: rapidus fervor, per pingues unguine taedas illapsus, Sil. 14, 427: conjugis illabi lacrimis, unique paratum scire rogum, to sink down dying, Luc. 5, 281: qua Nar Tiberino illabitur amni, id. 1, 475.
  2. II. Trop., to flow into, penetrate: si ea sola voluptas esset, quae quasi titillaret sensus, ut ita dicam, et ad eos cum suavitate afflueret et illaberetur, Cic. Fin. 1, 11, 39: sensim pernicies illapsa civium in animos, id. Leg. 2, 15, 39: da, pater, augurium, atque animis illabere nostris, enter into our minds, Verg. A. 3, 89: animis illapsa voluptas, Sil. 15, 95; with per, id. 11, 400.

illăbōrātus (inl-), a, um, adj. [in-laboratus], not labored, unwrought, uncultivated, acquired without labor, spontaneous (post-Aug.): terra, Sen. Ep. 90 fin.: fructus, Quint. 12, 10, 79: oratio (with simplex), id. 4, 1, 60: virtus (with obvia), id. 12, 2, 2: haec omnia fluunt illaborata, id. 10, 1, 111.

* illăbōro (inl-), āre, v. n. [in-laboro], to work upon, labor at: illaborare domibus (i. e. aedificandis), to work at building houses, Tac. G. 46 fin.

illac, adv., v. 1. illic fin.

* illăcĕrābĭlis (inl-), e, adj. [in-lacerabilis], that cannot be torn: spolium, Sil. 5, 138.

illăcessītus (inl-), a, um, adj. [inlacessitus], unprovoked, unattacked (postAug.): marcentem diu pacem illacessiti nutrierunt, Tac. G. 36; id. Agr. 20.

illăcrĭmābĭlis (inl-), e, adj. [in-lacrimabilis].

  1. I. Unwept, unlamented, ἄκλαυστος: sed omnes illacrimabiles Urgentur ignotique longa Nocte, Hor. C. 4, 9, 26 (cf. indefletus, Ov. M. 7, 611).
  2. II. That is not or cannot be moved by tears, pitiless, inexorable: Pluto, Hor. C. 2, 14, 6: urna, Aus. Epit. 36, 3.

illăcrĭmo (inl-), āvi, ātum, 1, v. n., and illăcrĭmor (inl-), ātus, 1, v. dep. [in-lacrimo], to weep at or over a thing, to bewail, lament (not freq. till after the Aug. period).

  1. I. Lit.
          1. (α) With dat.: quid dicam de Socrate? cujus morti illacrimari soleo Platonem legens? Cic. N. D. 3, 33, 82: perge, aude, nate; illacrima patris pestibus, id. poët. Tusc. 2, 9, 21: casu (i. e. casui), Nep. Alc. 6, 4: qui meo infelici errori unus illacrimasti, Liv. 40, 56, 6; Ov. Tr. 5, 8, 6; Suet. Vesp. 15.
          2. * (β) With acc.: ejusque mortem illacrimatum Alexandrum, Just. 11, 12, 6.
          3. (γ) With quod, Plin. Ep. 3, 7, 13.
          4. (δ) Absol.; qui (Milo) aspexisse lacertos suos dicitur illacrimansque dixisse, etc., Cic. de Sen. 9, 27; Suet. Aug. 66: sparge, et si paulum potes, illacrimare, Hor. S. 2, 5, 103: illacrimasse dicitur gaudio, Liv. 25, 24, 11; Cels. 2, 6, 6.
  2. II. Poet. transf., of things, to weep, i. e. to drip, drop, distil: et maestum illacrimat templis ebur aeraque sudant, Verg. G. 1, 480; Col. poët. 10, 25; cf.: oculi lumen refugiunt et illacrimant, Cels. 2, 6, 6.

illactĕnus, adv., v. illatenus.

illaesē, adv., v. illaesus fin.

illaesĭbĭlis (inl-), e, adj. [in-laedo], that cannot be hurt, invulnerable (eccl. Lat.): deus, Lact. Ira D. 17 med.; Tert. adv. Val. 27.

illaesus (inl-), a, um, adj. [in-laedo], unhurt, unharmed, uninjured, unimpaired (perh. not ante-Aug.): illaeso corpore, Ov. H. 15, 168: corpus, Suet. Claud. 16: partes, Ov. M. 2, 826: artus, id. ib. 12, 489: illaesus et indemnis evasit, Sen. Ep. 9 fin.; Sil. 5, 125; 13, 536; Mart. 1, 7, 2: gallina, Plin. 15, 30, 40, § 136; 23, 1, 27, § 56: valetudo, Suet. Tib. 68.
* Adv.: illaesē, without hurt, Paul. Nol. Carm. 21, 157.

illaetābĭlis (inl-), e, adj. [in-laetabilis], cheerless, joyless, gloomy, sad (poet.): ora, Verg. A. 3, 707: murmur, id. ib. 12, 619: hymen (with funestus), Sen. Troad. 861: onus, i. e. a dead child, Stat. Th. 5, 633: munus (with grave), id. ib. 3, 706.

illaevĭgātus, a, um, v. illevig.

illāmentātus (inl-), a, um, adj. [inlamentor], unmourned, unlamented (eccl. Lat.): illamentatus et insepultus, Vulg. 2 Macc. 5, 10.

1. illapsus (inl-), a, um, Part., from illabor.

2. illapsus (inl-), ūs, m. [illabor], a falling, gliding, or flowing in: umoris illapsus atque exitus, Col. 2, 2, 11: serpentino illapsu, Ambros. Ep. 6, 42: gregis illapsu fremebundo territus, Sil. 3, 463.

illăquĕātum (inl-), alii pro vincto utuntur, alii pro soluto, Paul. ex Fest. p. 113 Müll.; cf. the foll. art.

illăquĕo (inl-), āvi, ātum, 1, v. a. [inlaqueo], to ensnare, take in a snare (cf.: irretio, illigo, implico).

  1. * I. Lit.: volucres, Prud. Cath. 3, 41.
  2. II. Trop., to entrap, entangle (very rare): cur illaquetur hic? Pac. ap. Non. 470, 7 (Trag. Rel. p. 85 Rib.): munera navium Saevos illaqueant duces, Hor. C. 3, 16, 16: illaqueatus jam omnium legum periculis, irretitus odio bonorum omnium, Auct. Harusp. Resp. 4, 7; cf. the preced. art.

* illargĭo (inl-), īre, v. a. [in-largio], to give to, bestow upon: pecuniam illargibo tibi, Cato ap. Non. 470, 27.

* illātābĭlis (inl-), e, adj. [in-latus], without breadth, a word formed by Gellius to express the Gr. ἀπλατής, Gell. 1, 20, 9.

* illătē̆bro (inl-), āre, v. a. [in-latebro], to hide in a corner or lurking-place: inermi illatebrant sese, Quadrig. ap. Gell. 17, 2, 3; and ap. Non. 129, 24.

illātĕnus or illactĕnus, adv. [illetenus], so far (post-class. and very rare): navitas precum ejus (Arionis) commiseritum esse illactenus, ut, etc., Gell. 16, 19, 11: litteras illatenus, qua dixi, legendas praebebat, App. Mag. p. 326; cf. Fronto Ter. Als. 4.

illātĭo (inl-), ōnis, f. [infero], a carrying or bringing in (post-class.).

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: mortui, i. e. burying, interment, Dig. 11, 7, 2, § 3 al.: FERRI, Inscr. ap. Marin. Fratr. Arv. 43.
    2. B. In partic., an impost, duty: auctae, Cassiod. Var. 2, 16.
  2. II. Trop.
    1. A. In gen.: stupri, i. e. a causing, committing, Paul. Sent. 5, 4, 1.
    2. B. In partic., a logical inference, conclusion: vel illativum rogamentum. quod ex acceptionibus colligitur et infertur, App. Dogm. Plat. 3, pp. 34, 15.

illātīvus (inl-), a, um, adj. [infero], inferring, concluding, illative (cf. illatio, II. B.): particulae, Plin. ap. Diom. p. 410 P.
Subst.: illātīvum, an inference, conclusion: universale, particulare, Apul. Dogm. Plat. 3, p. 34, 24.

illātro (inl-), āre, v. n. [in-latro], to bark at any thing (poet.): manibus, Luc. 6, 729: illatrat jejunis faucibus Orthrus, Sil. 13, 845.

illātus (inl-), a, um, Part., from infero.

illaudābĭlis (inl-), e, adj. [in-laudabilis], not worthy of praise (post-Aug.): carmen, Stat. S. 5, 5, 33: illaudatus est quasi illaudabilis, qui neque mentione aut memoria ulla dignus neque umquam nominandus est, Gell. 2, 6, 17; cf. Serv. Verg. G. 3, 5.

* illaudandus (inl-), a, um, adj. [inlaudo], not praiseworthy: facta plebis, Tert. Carm. adv. Marc. 3, 6.

illaudātus (inl-), a, um, adj. [inlaudo], not praised, unpraised, without fame, obscure.

  1. I. Lit. (post-Aug.): gubernator illaudatus, inglorius subit portum, Plin. Ep. 9, 26, 4; Stat. Th. 11, 10; Sil. 14, 632; Claud. ap. Ruf. 2, 225.
  2. * II. Poet. for illaudabilis, unworthy of praise, blamable, detestable, = abominandus: Busiris, Verg. G. 3, 5 Serv.; cf. Gell. 2, 6, 17.

illautus, a, um, v. illotus.

ille (old orthog., olle), a, ud (ollus, a, um, Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 42 Müll.; Verg. A. 5, 197; in dramat. poets often ĭlle, v. Corss. Ausspr. II. p. 624), gen. illī̆us (usu. illĭus in epic and lyric poets; Cic. de Or. 3, 47, 183; illīus in the time of Quint; cf. Ritschl, Opusc. 2, 683 sqq.; 696; gen. sing. m. illi, Cato ap. Prisc. p. 694; dat. sing. f. olli, Verg. A. 1, 254; Cato, R. R. 153 and 154; abl. plur.ab oloes = ab illis, Paul. ex Fest. p. 19 Müll.); pron. demonstr. [Etym. dub., v. Corss. Beitr. p. 301], points (opp. hic) to something more remote, or which is regarded as more remote, and, in contrast with hic and iste, to something near or connected with a third person, that; he, she, it (absol.).

  1. I. In gen.
          1. (α) With substantives: ille vir haud magna cum re sed plenus fidei, Enn. ap. Cic. de Sen. 1, 1 (Ann. v. 342 Vahl.): si quid vos per laborem recte feceritis, labor ille a vobis cito recedetnequiter factum illud apud vos semper manebit, Cato ap. Gell. 16, 1 fin.: sol me ille admonuit, that sun, Cic. de Or. 3, 55, 209: in illa tranquillitate atque otio jucundissime vivere, id. Rep. 1, 1: cum omnis arrogantia odiosa est, tum illa ingenii atque eloquentiae multo molestissima, id. Div. in Caecil. 11, 36: in illa vita, id. ib. 1, 3: illum Aurora nitentem Luciferum portet, Tib. 1, 3, 93.
          2. (β) Absol.: illos bono genere gnatos, Cato ap. Gell. 10, 3, 17: ergo ille, cives qui id cogit, etc., Cic. Rep. 1, 2: tum ille, Non sum, inquit, nescius, etc., id. de Or. 1, 11, 45; cf. id. Rep. 1, 9; 1, 10: illum ab Alexandrea discessisse nemo nuntiat, id. Att. 11, 17, 3; cf.: de illius Alexandrea discessu nihil adhuc rumoris, id. ib. 11, 18, 1: ne illi sanguinem nostrum largiantur, Sall. C. 52, 12.
            In neutr. with gen.: Galba erat negligentior, quam conveniret principi electo atque illud aetatis, Suet. Galb. 14: illud horae, id. Ner. 26.
    1. B. With other pronouns: itaque cum primum audivi, ego ille ipse factus sum: scis quem dicam, Cic. Fam. 2, 9, 1; cf.: qui cum illis una ipsum illum Carneadem diligenter audierat, id. de Or. 1, 11, 45: ille quoque ipse confessus est, Cels. 1, 3: huic illi legato, Cic. Fl. 22, 52: hunc illum fatis Portendi generum, Verg. A. 7, 255; cf.: hic est enim ille vultus semper idem quem, etc., Cic. Tusc. 3, 15, 31: hic est ille status quantitatis, Quint. 7, 4, 15: est idem ille tyrannus deterrimum genus, Cic. Rep. 1, 42: eandem illam (sphaeram), id. ib. 1, 14: cum et idem qui consuerunt et idem illud alii desiderent, id. Off. 2, 15 fin.: illum reliquit alterum apud matrem domi, Plaut. Men. prol. 26.
    2. C. Opp. to hic, to indicate that object which is the more remote, either as regards the position of the word denoting it, or as it is conceived of by the writer; v. hic, I. D.
    3. D. Pleon., referring back to a subject or object already mentioned in the same sentence: sic oculos, sic ille manus, sic ora ferebat, Verg. A. 3, 490; cf. Cic. de Or. 1, 20, 91: non ille timidus perire, etc., Hor. C. 4, 9, 51; id. S. 2, 3, 204: Parmenides, Xenophanes, minus bonis quamquam versibus, sed tamen illi versibus increpant, etc., Cic. Ac. 2, 23, 74.
  2. II. In partic.
    1. A. Pregn., that, to indicate some well-known or celebrated object, equivalent to the ancient, the wellknown, the famous: si Antipater ille Sidonius, quem tu probe, Catule, meministi, Cic. de Or. 3, 50, 194: Xenophon, Socraticus ille, id. ib. 2, 14, 58: auditor Panaetii illius, id. ib. 1, 11, 45: a qua (gratia) te flecti non magis potuisse demonstras, quam Herculem Xenophontium illum a voluptate, id. Fam. 5, 12, 3: ut ex eodem Ponto Medea illa quondam profugisse dicitur, id. de Imp. Pomp. 9, 22: magno illi Alexandro simillimus, Vell. 2, 41: honestum illud Solonis est, Cic. de Sen. 14, 50: illa verba, Quint. 10, 7, 2: velocitas, id. ib. 8.
    2. B. Particular phrases.
        1. a. Hicille, this … that, the one … the other, of single objects in opp. to the whole: non dicam illinc hoc signum ablatum esse et illud; hoc dico, nullum te Aspendi signum, Verres, reliquisse, Cic. Verr. 2, 1, 20, § 53.
        2. b. Ille aut or et ille, that or that, such and such: quaesisse, num ille aut ille defensurus esset, Cic. Rosc. Am. 21, 59: commendo vobis illum et illum, Suet. Caes. 41.
        3. c. Ille quidemsed (autem, etc.), certainly, to be sure, indeed, etc., … but still: philosophi quidam, minime mali illi quidem, sed, etc., Cic. Off. 3, 9, 39: ludo autem et joco uti illo quidem licet, sed, etc., id. ib. 1, 29, 103: Q. Mucius enucleate ille quidem et polite, ut solebat, nequaquam autem, etc., id. Brut. 30, 115: alter bellum comparat, non injustum ille quidem, suis tamen civibus exitiabile, id. Att. 10, 4, 3: sequi illud quidem, verum, etc., id. Fat. 18, 41.
        4. d. Ex illo, from that time, since then (poet. and very rare): ex illo fluere et retro sublapsa referri Spes Danaūm, Verg. A. 2, 169 (for which in full: tempore jam ex illo casus mihi cognitus urbis Trojanae, id. ib. 1, 623): solis ex illo vivit in antris, Ov. M. 3, 394: scilicet ex illo Junonia permanet ira, id. H. 14, 85.
          Hence, advv.
      1. 1. illā (sc. viā = ab hac parte), in that way, in that direction, there (very rare): nunc ego me illa per posticum ad congerrones conferam, Plaut. Most. 3, 3, 27; id. Mil. 2, 3, 17: hac vel illa cadit, Plin. Ep. 2, 17, 18: ac ne pervium illa Germanicis exercitibus foret, obsaepserat, Tac. H. 3, 8; 5, 18; id. A. 2, 17: ipsum quin etiam Oceanum illa tentavimus, id. G. 34: forte revertebar festis vestalibus illa, qua, etc., Ov. F. 6, 395 Merk. (vulg. illac).
      2. 2. illō (sc. loco), to that place, thither (class.).
    1. A. Lit., with verbs of motion, = illuc: principio ut illo advenimus, ubi primum terram tetigimus, Plaut. Am. 1, 1, 48: neque enim temere praeter mercatores illo adit quisquam, Caes. B. G. 4, 20, 3: nam illo non saxum, non materies advecta est, Cic. Verr. 2, 1, 56, § 147; Sen. Q. N. 4, 2, 28; Plin. 18, 33, 76, § 328: To. Vinhuc vocem? Do. Ego illo accessero, Plaut. Pers. 4, 4, 26: positiones huc aut illo versae, Sen. Q. N. 2, 11, 1.
    2. B. Transf.
        1. a. To that end, thereto: haec omnia Caesar eodem illo pertinere arbitrabatur, ut, etc., to that very purpose, Caes. B. G. 4, 11, 4: spectat, Dig. 47, 10, 7.
        2. b. Post-class. for ibi, there, Dig. 48, 5, 23.
      1. 3. illim, adv., an early form (cf.: istim, exim) for illinc (i. e. illim-ce), from that place, thence (ante-class. and a few times in Cic.): sarculum hinc illo profectus illim redisti rutrum, Pompon. ap. Non. 18, 21 (Fragm. Com. v. 90 Rib.); Plaut. Poen. 5, 2, 98; Ter. Hec. 3, 1, 17; Lucr. 3, 879: illim equidem Gnaeum profectum puto, Cic. Att. 9, 14, 2 (al. illinc): quid illim afferatur, id. ib. 7, 13, b, 7 (al. illinc); id. ib. 11, 17, 3: omnem se amorem abjecisse illim atque in hanc transfudisse, i. e. from her, id. Phil. 2, 31, 77; id. Harusp. Resp. 20, 42.

illĕcĕbra (inl-), ae, f. [illicio], an enticement, in a good or bad sense, an inducement, attraction, charm, allurement, bait, lure.

  1. I. Lit. (class.; in sing. and plur.; a favorite word of Cic.; cf.: invitatio, invitamentum).
          1. (α) With gen. (subj. or obj.): quae tanta in ullo homine juventutis illecebra fuit, quanta in illo? Cic. Cat. 2, 4, 8: maxima est illecebra peccandi impunitatis spes, id. Mil. 16, 43: voluptas est illecebra turpitudinis, id. Leg. 1, 11, 31: fallax illecebra admirationum, Gell. 10, 12, 4: quaestionis, id. 12, 5, 5.
            In plur.: habet etiam amoenitas ipsa vel sumptuosas vel desidiosas illecebras multas cupiditatum, Cic. Rep. 2, 4: voluptatis, id. de Sen. 12, 40; id. Fam. 15, 16, 3: vitiorum (with lenocinia cupiditatum), id. Sest. 66, 138: corruptelarum, id. Cat. 1, 6, 13.
          2. (β) Absol.: munditia illecebra animo est amantūm, Plaut. Men. 2, 3, 4: ad quam illecebiam cum commoveretur nemo, etc., Liv. 10, 4.
            In plur.: suis te oportet illecebris ipsa virtus trahat ad verum decus, Cic. Rep. 6, 23; 6, 1: jocum tentavit, eo quod Illecebris erat et grata novitate morandus Spectator, Hor. A. P. 223.
  2. II. Transf., concr.
    1. A. Of an alluring, seductive person, an enticer, a decoy-bird, Plaut. As. 1, 2, 25; id. Truc. 1, 2, 82; 4, 2, 46.
    2. B. A plant, called also andrachne agria, Plin. 25, 13, 103, § 162; 26, 12, 79, § 128.

illĕcĕbro (inl-), āre, v. a. [illecebra], to entice (late Lat.): oculos carnis, Aug. Serm. 113.

illĕcĕbrōsē, adv., v. illecebrosus fin.

illĕcĕbrōsus (inl-), a, um, adj. [illecebra], full of allurement, very enticing, attractive, seductive (ante- and post-class.): istoc illecebrosius Fieri nihil potest, Plaut. Bacch. 1, 1, 54: sapor, Prud. adv. Symm. 2, 144: insidiae, Amm. 30, 1.
Adv.: illĕcĕ-brōsē, enticingly, attractively.
Comp.:
agi, Amm. 30, 5, 7 (but not in Plaut. Mil. 3, 2, 36; v. Ritschl ad h. l.).

illectāmentum (inl-), i, n. [illecto], means of allurement, an allurement, charm (post-class.): lenonia, App. Mag. p. 335, 32: magica, id. ib. 338, 41.

illectātĭo (inl-), ōnis, f. [illecto], an attraction, charm (post-class. and very rare, for the class. illecebra): jucundae sermonum, Gell. 18, 2, 1.

illectĭo (inl-), ōnis, f. [illicio], allurement, charm: blandimentorum illectione seduco, Cassiod. in Psa. 120, 8.

illecto (inl-), āvi, ātum, 1, v. freq. a. [illicio], to allure, attract, invite (eccl. Lat.): patres, Tert. Carm. adv. Marc. 2, 3.

1. illectus (inl-), a, um, Part., from illicio.

2. illectus (inl-), a, um, adj. [in-lectus, from 2. lego].

  1. * I. Not collected, not gathered together: stipula illecta sunt spicae in messe dejectae necdum lectae, Dig. 50, 16, 30, § 1.
  2. II. Not read, unread (very rare): si non accipiet scriptum illectumque remittet, Lecturam spera, Ov. A. A. 1, 469; App. Flor. 18.

3. illectus (inl-), ūs, m. [illicio], an allurement, enticement, with a play upon the word lectus: magis illectum tuum quam lectum metuo, Plaut. Bacch. 1, 1, 21.
Abl.: illectu, Jul. Val. Rer. Gest. Alex. 3, 17 al.

illēgĭtĭmus (inl-), a, um, unlawful, not permitted, Paul. Sent. 5, 4, 15.
Adv.: illēgĭtĭmē, unlawfully, illegitimately: qui concipiuntur, Gai. Inst. 1, § 89.

illĕpĭdē, adv., v. illepidus fin.

illĕpĭdus (inl-), a, um, adj. [in-lepidus], impolite, unmannerly, rude, unpleasant, disagreeable (rare but class.): inamabilis, inlepidus vivo, Malevolente ingenio natus, Plaut. Bacch. 4, 3, 3: parens avarus, illepidus, in liberos difficilis, Cic. N. D. 3, 29, 72: homines, Gell. 18, 4, 10: deliciae illepidae atque inelegantes, Cat. 6, 2: votum (with invenustum), id. 36, 17: verba durae et illepidae novitatis, Gell. 11, 7, 1.
Adv.: illĕpĭdē (inl-), impolitely, rudely, inelegantly: qui istoc pacto tam lepidam inlepide appelles, Plaut. Bacch. 5, 2, 50; Hor. Ep. 2, 1, 77; Plin. 8, 51, 77, § 207; Gell. 18, 13, 5.

* illēvĭgātus (illaev- or inl-), a, um, adj. [in-laevigatus], not smooth, rough, harsh: sonus (with inconditus), Diom. p. 499 P.

1. illex (inl-), ēgis, adj. [in-lex], without law, contrary to law, lawless (anteclass.); as a term of reproach: impure, inhoneste, injure, inlex, labes popli, Plaut. Pers. 3, 3, 4; Caecil. ap. Non. 10, 24 (Com. Fragm. v. 60 Rib.).

2. illex or illix (inl-), ĭcis, adj. [illicio], alluring, enticing, seductive (ante- and post-class.).

  1. I. Adj.: oculi, App. Mag. p. 323: ars, Prud. adv. Symm. 2, 6: halitus, id. Psych. 328.
    More freq.,
  2. II. Subst. com.
    1. A. A decoy, lure: aedis nobis area’st, auceps sum ego, Esca’st meretrix, lectus illex est, amatores aves, Plaut. As. 1, 3, 67.
    2. B. Transf., a seducer, a seductress: malae rei tantae fuimus illices, Plaut. Poen. 3, 4, 35: illex animi Venus, App. Mag. p. 295.

illi, adv., v. 2. illic init.

illībābĭlis (inl-), e, adj. [in-libo], incapable of diminution: sapientia, Lact. 2, 7, 33.

illībātus (inl-), a, um, adj. [in-libo], undiminished, unimpaired, uninjured, unharmed (not freq. till after the Aug. per.): veteres illibataeque divitiae, * Cic. Sest. 43, 93: vires, Liv. 42, 30, 6: robur, Col. 12, 1, 1: imperium, Liv. 3, 61, 5: magnitudo, Vell. 2, 48: gloria, Tac. A. 2, 46: libertas, Just. 28, 4: quae (with integra), Plin. Pan. 25, 1: versus, complete, unabridged, Diom. p. 497 P.: potestas, Rescript. ap. Just. Inst. 1, 8, 2: foedera prisci tori, unviolated, Luc. 2, 342: virginitas, Val. Max. 6, 1, 4.

illībĕrālis (inl-), e, adj. [in-liberalis],

  1. I. unworthy of a freeman, ignoble, ungenerous, sordid, mean, disobliging (class.; mostly of things): illiberales et sordidi quaestus mercenariorum omnium, quorum operae, non quorum artes emuntur, Cic. Off. 1, 42, 150: labor, id. Fin. 1, 1, 3: facinus, Ter. Ad. 3, 4, 3: duplex omnino est jocandi genus, unum illiberale, petulans, flagitiosum, obscenum: alterum elegans, urbanum, ingeniosum, facetum, Cic. Off. 1, 29, 104: res ad cognoscendum non illiberalis, id. de Or. 1, 32, 146: mens, Quint. 1, 3, 14: cibus (raphanus), Plin. 19, 5, 26, § 79: servom haud illiberalem praebes te, Ter. And. 5, 5, 5: non te in me illiberalem putabit, disobliging, Cic. Fam. 13, 1, 5.
  2. II. Niggardly, grasping: paulatim illiberali adiectione ad centum talenta perductus, Liv. 38, 14, 14.
    Adv.: illībĕrālĭter, ignobly, ungenerously, meanly: factum a vobis (with duriter immisericorditerque), Ter. Ad. 4, 5, 30: me audiatis ut unum e togatis, patris diligentia non illiberaliter institutum, Cic. Rep. 1, 22; id. Att. 16, 3, 2: aliquid aestimare valde illiberaliter, i. e. meanly, stingily, id. ib. 4, 2, 5.

illībĕrālĭtas (inl-), ātis, f. [illiberalis], conduct unworthy of a freeman, ignoble or ungenerous behavior, meanness, stinginess (very rare): habenda est ratio rei familiaris, sed ita, ut illiberalitatis avaritiaeque absit suspicio, Cic. Off. 2, 18, 64; id. Att. 8, 6, 3.

illībĕrālĭter (inl-), adv., v. illiberalis fin.

Illiberi (Ili-, -erri), n. indecl. (f. acc. -im, Liv. 21, 24, 3), a city of Hispania Bœtica, between the Bœtis and the coast, now Granada, Mel. 2, 6, 8; Plin. 3, 1, 3, § 10; Liv. 21, 24, 1.

illībĕris (inl-), e, adj. [in-liberi], without children, childless (post-class.): frater, Tert. adv. Marc. 4, 34.

1. illic (archaic ollic, acc. to Paul. ex Fest. p. 196 Müll.), illaec, illuc, or illoc, pron. [ille-ce].

  1. I. He, she, or it yonder, that (only ante-class.): sed Amphitruonis illic est servos Sosia, A portu illic nunc cum laterna huc advenit, Plaut. Am. prol. 148 sq.; id. ib. 1, 1, 138: nimis demiror, Sosia, Qui illaec (i. e. Alcumena) illi me donatum esse aurea patera sciat, id. ib. 2, 2, 134: cupio dare mercedem, qui illunc, ubi sit, commonstret mihi, id. Curc. 4, 4, 34: unde auscultare possis, quom ego illanc osculer, id. Cas. 1, 45: latuit intus illic in illac hirnea, id. Am. 1, 1, 275; cf.: quid illac impudente audacius? id. ib. 2, 2, 186: sed quid illuc est? id. ib. 1, 1, 114; cf. id. As. 2, 1, 17: illuc sis vide, id. Ps. 4, 1, 4: illuc est sapere? Ter. Eun. 4, 7, 12: cum illoc pacisce, si potes: perge obsecro: Pacisce quidvis, Plaut. Bacch. 4, 8, 29 et saep.: ubi illic est scelus, qui me perdidit? that scoundrel, Ter. And. 3, 5, 1.
    1. B. With the interrogative part. ne: illicine, etc.: Si. Illicine est? Ps. Illic ipsus est, Plaut. Ps. 4, 1, 44: illancine mulierem alere cum illa familia? Ter. Heaut. 4, 5, 3.
  2. II. Hence, advv.
    1. A. illac (sc. viā), that way, on that side, there: angiporto Illac per hortum circuit clam, Plaut. As. 3, 3, 152: ita nunc hac an illac eam, incerta sum consili, id. Rud. 1, 3, 31: hac atque illac perfluo, Ter. Eun. 1, 2, 25: hac illac circumcursa, id. Heaut. 3, 2, 1: omnes damnatos, omnes ignominia adfectos illac facere, stand on that side, belong to that party, Cic. Att. 7, 3, 5.
    2. B. illuc or illoc (the old form, like hoc for huc), adv., to that place, thither.
      1. 1. Lit.
          1. (α) Form illuc: imus huc, illuc hinc; cum illuc ventum est, ire illinc lubet, Enn. ap. Gell. 19, 10, 12 (Trag. v. 258 Vahl.): clam illuc redeundum est mihi, Plaut. Am. 1, 3, 29: cum illuc veneris, id. Merc. 3, 4, 64: paulo momento huc illuc impelli, Ter. And. 1, 5, 31: huc illuc quasi vitabundi agitare, Sall. J. 60, 4: salientes huc illuc, Quint. 10, 7, 6; so, huc atque illuc intuens, Cic. de Or. 1, 40, 184: huc et illuc Cursitant mixtae pueris puellae, Hor. C. 4, 11, 9: illuc ex his vinculis, i. e. into the other world, Cic. Tusc. 1, 31, 75: proponimus illuc ire, ubi, etc., Juv. 3, 24: illuc, unde fugit mus, id. 6, 339.
          2. (β) Form illoc: post illoc veni quam, etc., Plaut. Truc. 3, 1, 3: cum illoc advenio, Ter. And. 2, 2, 25 (dub.; Fleck. illo).
      2. 2. Transf., to that person or thing, thereto (very rare): Pe. Illuc redi. Me. Quo redeam? Pe. Equidem ad phrygionem censeo, Plaut. Men. 4, 2, 54: quo res haec pertinet? illuc: Dum vitant stulti vitia, in contraria currunt, Hor. S. 1, 2, 23: illuc, unde abii, redeo: Nemonut avarus, etc., id. ib. 1, 1, 108; cf. ib. 1, 3, 38: illuc cuncta vergere, to Nero, Tac. A. 1, 3.
        1. b. To that point, to such a pitch: tunc adversis urgentibus, illuc decidit ut malum ferro summitteret, Juv. 12, 53.

2. illic (old form illi, Verg. G. 1, 54; 1, 251; 3, 17 Rib.; cf. id. A. 2, 548; Ter. Ad. 1, 2, 36 Donat. ad loc.), adv. [1. illic], in that place, yonder, there (most. freq. ante-class.).

  1. I. Lit.: haec illi vi pugnata pugnast usque a mane ad vesperum, Plaut. Am. 1, 1, 97; id. ib. 261; 1, 3, 36: illic sum atque hic sum, id. Trin. 4, 4, 17: sive illic sive alibi libebit, id. Men. 5, 2, 42: multo melius, hic quae fiunt, quam illic, ubi sum adsidue, scio, Ter. Hec. 2, 1, 20; so with ubi: vivendum est illic, ubi nulla incendia, Juv. 3, 197: illic, quicquid ero, semper tua dicar imago, Prop. 1, 19, 11; 13: cives Romani, qui illic negotiarentur, Caes. B. C. 3, 102, 6: illic radices, illic fundamenta sunt, illic, etc., Quint. 10, 3, 3.
  2. II. Transf., with that person or thing (very rare): non isto vivitur illic, Quo tu rere, modo, there, i. e. with him, with Mœcenas, Hor. S. 1, 9, 48: civile bellum a Vitellio coepit etinitium illic fuit, Tac. H. 2, 47: hic, ubi opus est, non verentur: illic, ubi nihil opus est, ibi verentur, Ter. And. 4, 1, 14.
    1. B. In that matter, therein: res publica et milite illic et pecunia vacet, i. e. in that war, Liv. 2, 48, 9: ego illi maxumam partem fero, Ter. Ad. 1, 2, 36: ego illic me autem sic adsimulabam quasi stolidum, Plaut. Ep. 3, 4, 39; Quint. 1, 3, 4.

illĭcĭbĭlis, e, adj. [illicio], seductive, Lact. 7, 27 init.

illicine, v. 1. illic, I. B.

illĭcĭo (inl-), lexi, lectum, 3 (inf. perf. sync. illexe, Att. ap. Cic. N. D. 3, 27, 68; Fragm. Trag. v. 205 Rib.; Plaut. Merc. 1, 1, 45), v. a. [in-lacio], to allure, entice, attract, seduce, inveigle, decoy (most freq. in a bad sense; allicere oftenest in a good sense; cf.: invito, prolecto, inesco; mostly poet. and in post-Aug. prose; perh. only once in Cic.; not in Cæs.): qui non sat habuit conjugem illexe in stuprum, Att. ap. Cic. N. D. 3, 27, 68 (Trag. Rel. p. 137 Rib.): is me ad illam illexit, Plaut. Aul. 4, 10, 7: homines mente alienatos ad se (hyaena), Plin. 28, 8, 27, § 92: aliquem in fraudem, Plaut. Mil. 5, 42; id. Truc. 2, 2, 43; Ter. And. 5, 4, 8: quos ad bellum spes rapinarum illexerat, Sall. C. 59, 1: aliquem ad proditionem, id. J. 47 fin.: illectus praemio, id. ib. 97, 3: Gallorum fraude illectus, Tac. H. 4, 56; id. A. 13, 37: quin etiam illud par in utroque nostrum, quod ab eisdem illecti sumus, misled, led astray, Cic. Att. 9, 13, 3: cavere, ne illiciaris, Lucr. 4, 1145: invexisse in Galliam vinum, inliciendae gentis causa, Liv. 5, 33, 3: inlicite lucro mercatorem, ut, etc., id. 10, 17, 6: quietos Inlicere, ut cuperent vitam mutare priorem, id. 5, 169; so with ut, Lact. 2, 12, 18: inescandae illiciendaeque multitudinis causa, Vell. 2, 13, 2: pars dialectica utilis saepe illiciendo, implicando, Quint. 12, 2, 13.
Poet.: saltus, i. e. to surround with nets, Naev. ap. Non. 6, 18 dub. (Rib. Trag. Rel. v. 32 conject.: sublimen alios in saltus inlicite).
In a good sense: ut populus illiciatur ad magistratus conspectum, be summoned, Varr. L. L. 6, § 94 Müll.

illĭcĭtātor (inl-), ōris, m. [in-licito], one who bids at an auction to make others bid higher, a sham-bidder, mock-purchaser: non illicitatorem venditor, non, qui contra liceatur, emptor apponet, Cic. Off. 3, 15, 61; cf.: nunc quoniam tuum pretium novi, il. licitatorem potius ponam quam illud minoris veneat, id. Fam. 7, 2, 1 (explained, Paul. ex Fest. p. 113: illicitator emptor, erroneously).

illĭcĭtē, adv., v. illicitus fin.

illĭcĭtus (inl-), a, um, adj. [in-licitus], not allowed, forbidden, unlawful, illegal, illicit (post-Aug.): amor, Tac. A. 12, 5; cf.: flammis arsere senes, Luc. 6, 454: exactiones, Tac. A. 13, 51: viae, by which it is forbidden to go, Val. Fl. 1, 97: undas temerare rudentibus, id. ib. 1, 627; cf.: ire per illicitum pelago, Stat. Th. 1, 223: per licita et illicita foedatus, Tac. A. 15, 37: lampas caeli, lightning (because what was struck by it was not allowed to be touched), Stat. Th. 10, 470; Sen. Ep. 108, 14; id. Herc. Fur. 599; id. Herc. Oet. 360; Lact. 6, 23, 5; id. Epit. 61, 2; Macr. S. 3, 11 init.
Sup.:
res illicitissima atque indignissima, Aug. Ep. 202 med.
Adv.:
illĭcĭtē, in a forbidden or unlawful manner, unlawfully, illegally (late Lat.): aedificare, Dig. 32, 1, 11, § 14: contrahere matrimonium, ib. 48, 5, 38: comparare praedium, ib. 49, 16, 9 et saep.

illĭcĭum (inl-), ii, n. [illicio], that which entices, an allurement, inducement (ante-class.).

  1. I. In gen.: si transiturae sunt apes, alvearia apiastro perfricanda, quod illicium hoc illis, Varr. R. R. 3, 16, 22; in plur., ib. 31.
  2. II. Publicists’ t. t., a calling together of the people, Varr. L. L. 6, § 94 Müll.; cf. Fest. s. h. v. p. 113, 3 Müll.

illico, v. ilico.

illīdo (inl-), si, sum, 3, v. a. [in-laedo], to strike or dash against or upon, to beat against, to strike, dash or beat in any direction.

  1. I. Lit. (mostly poet., not in Cic. prose; cf.: incutio, impingo, infligo): libravit caestus effractoque illisit in ossa cerebro, Verg. A. 5, 480: ad vulnus manus, Cic. poët. Tusc. 3, 31, 76 fin.: (naves) vadis, Verg. A. 1, 112: repagula ossibus, Ov. M. 5, 121: funale fronti, id. ib. 12, 250: dentem fragili (corpori), Hor. S. 2, 1, 77: caput foribus, Suet. Aug. 23: superbissimos vultus solo, Plin. Pan. 52, 4: linum illisum crebro silici, Plin. 19, 1, 3, § 18: fluctus se illidit in litore, Quint. 10, 3, 30 Zumpt N. cr.: quos Rex suus illisit pelago, drove to the sea, i. e. forced to navigate the sea, Val. Fl. 7, 52: avidos illidit in aegrum Cornipedem cursus, i. e. guides, Stat. Th. 11, 517.
  2. II. Transf., to strike or dash to pieces (very rare): illisis cruribus, Varr. R. R. 3, 7, 10: serpens compressa atque illisa morietur, Cic. Har. Resp. 25 fin.

illĭgāmentum (inl-), i, n. [illigo], a binding on, a band, ligament (late Lat.): femineis tegminum illigamentis capita velare, Salvian. Gub. D. 7, p. 284 Rittersh.

illĭgātĭo (inl-), ōnis, f. [illigo], a binding, joining, fastening (post-class.): nodorum, Arn. 5, 156: alterna circulorum, Mart. Cap. 2, § 201.

illĭgo (inl-), āvi, ātum, 1 (in tmesi: inque ligatus, Verg. A. 10, 794), v. a. [in-ligo], to bind on, tie on, to fasten, attach (class.).

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: emblemata ita scite in aureis poculis illigabat, ut, etc., Cic. Verr. 2, 4, 24, § 54: litterae in jaculo illigatae, Caes. B. G. 5, 45, 4: in eo (corpore) influente atque effluente animi divini ambitus illigabant, Cic. Univ. 13: cum Archimedes lunae, solis, quinque errantium motus in sphaeram illigavit, attached or added to the celestial globe, id. Tusc. 1, 25, 63: in currus distentum illigat Metium, Liv. 1, 28, 10: juvencis illigata aratra, Hor. Epod. 1, 25: tauris juga, id. ib. 3, 11: dolia aedibus, Dig. 33, 7, 27: illigata tigna tenere, Caes. B. G. 4, 17, 7: manibus post tergum illigatis, Liv. 5, 27, 9: faciem laxis vesicis illigant, Plin. 33, 7, 40, § 122: fel cum elaterio umbilico, id. 28, 14, 58, § 203.
    2. B. In partic., with the idea of hinderance to free motion predominating, to fetter, encumber, entangle, impede (poet. and in post-Aug. prose; syn.: illaqueo, irretio, implico; impedio): inutilis inque ligatus Cedebat clipeoque inimicum hastile trahebat, Verg. A. 10 794: se impeditis locis, Tac. A. 13, 40: volucres viscatis illigatae viminibus, Petr. 109: illigatus praedā, Tac. A. 3, 21: aliquem veneno, id. ib. 6, 32.
  2. II. Trop.
    1. A. In gen., to attach, connect, bind: (paeon) quam commodissime putatur in solutam orationem illigari, Cic. Or. 64, 215: orationis genus, in quo omnes verborum illigantur lepores, id. ib. 27, 76: sententiam verbis, id. de Or. 3, 44, 175: sermonibus ejusmodi personas tam graves illigare, id. Ac. 2, 2, 6: non iis condicionibus illigabitur pax, ut movere bellum possit, Liv. 33, 12, 13; 36, 11, 2.
    2. B. In partic. (acc. to I. B.), to bind, in a good or bad sense; to oblige, to hold bound; to fetter, encumber, entangle, impede: magnis et multis pignoribus M. Lepidum res publica illigatum tenet, Cic. Phil. 13, 4, 8: familiari amicitia illigati Philippo erant, Liv. 32, 22, 11: nos praeceptis illigaverunt, Quint. 5, 13, 60: ut sociali foedere se cum Romanis non illigarent, Liv. 45, 25, 9; 41, 24, 15: illigari bello, id. 32, 21, 11: angustis et concisis disputationibus illigati, Cic. de Or. 2, 14, 61: aliquem conscientiā, Tac. A. 15, 51: vix illigatum te triformi Pegasus expediet Chimaera, Hor. C. 1, 27, 23.

illim, adv., v. ille fin. 3.

* illīmātus (inl-), a, um, adj. [in-limus], fastened or attached by means of rich earth: frondes, Col. 9, 7, 4 Schneid. N. cr.

* illīmis (inl-), e, adj. [in-limus], without mud or slime: fons, i. e. pure, clear (syn.: liquidus, purus), Ov. M. 3, 407.

illīmĭtātus, a, um [in-limito], unlimited, boundless, Auct. Itin. Alex. M. 20.

illinc, adv. [for illim-ce], from that place, thence.

  1. I. Lit.: jube illos illinc abscedere, Plaut. Most. 2, 2, 36: illinc venire, id. Men. 2, 3, 61: se illinc subducet, Ter. Eun. 4, 1, 14: illinc huc transferetur virgo, id. Ad. 4, 7, 13: illinc pallium mihi huc ferte, Plaut. Merc. 5, 2, 70: illinc equidem Gnaeum profectum puto, Cic. Att. 9, 14, 2: imperator utrimque hinc et illinc Jovi Vota suscipere, here and there, Plaut. Am. 1, 1, 74; cf.: et hinc et illinc, id. Most. 3, 1, 38.
  2. II. Transf., from that person or thing, from that quarter, from or on that side: habeo pro meis, nec manu adseruntur; neque illinc partem quisquam postulat, Plaut. Rud. 4, 3, 33: si illinc beneficium non sit, rectius putem quidvis domi perpeti, Cic. Att. 9, 7, 4: illinc omnes praestigiae; illinc omnes fallaciae: omnia denique ab his mimorum argumenta nata sunt, id. Rab. Post. 12, 35; so opp. hinc: illinc cornicines, hinc praecedentia longi agminis officia, on one side … on the other, Juv. 10, 44.

illĭnīmentum (inl-), i, n. [illinio], a besmearing, anointing (post-class.): medicamentorum, Cael. Aur. Tard. 3, 8, § 132.

illĭnĭo, īre, v. the foll. art.

illĭno (inl-), lēvi, lĭtum, 3 (also acc. to the 4th conj.: illinire, Col. 12, 46, 5; Plin. 30, 8, 21, § 65; but not in Plin. 20, 17, 73, § 191, and 32, 10, 51, § 140, where the correct read. is illinunt and illini, v. Sillig. ad h. ll.), v. a. [in-lino], to put on by smearing or spreading, to smear, spread, or lay on (mostly poet. and in post-Aug. prose).

  1. I. Lit.: oculis collyria, Hor. S. 1, 5, 31: papavera madefacta teneris genis, Ov. Med. Fac. 100: psyllion fronti, Plin. 25, 12, 91, § 143: anisum recens phreneticis, id. 20, 17, 73, § 191: solani folia contrita et illita, Cels. 5, 26, 33: aurum vestibus illitum, Hor. C. 4, 9, 14: aurum tecto, Sen. Ep. 119 fin.: aurum marmori, Plin. 33, 3, 20, § 64: faces taedamque et malleolos stuppae inlitos pice parari jubet, Liv. 42, 64, 3.
    Poet.: quod si bruma nives Albanis illinet agris, spreads, Hor. Ep. 1, 7, 10: quodcumque semel chartis illeverit, has written, id. S. 1, 4, 36.
  2. II. Transf.
    1. A. Aliquid aliqua re, to besmear, bedaub, anoint with any thing: ventrem alicui fimo, Plin. 28, 14, 58, § 208; 30, 8, 21, § 65: adustas gingivas melle, Cels. 7, 12, 1: texta Nesseo veneno, Ov. H. 9, 163: pocula ceris, id. M. 8, 670: faces taedamque et malleolos pice, Liv. 42, 64, 3: faces galbano, Suet. Galb. 3: navem bitumine ac sulphure, Curt. 4, 3: porticum Medis, to paint, Pers. 3, 53: tela dolis, Luc. 8, 382 et saep.
    2. B. Trop.: venustatis, non fuco illitus, sed sanguine diffusus color, daubed over with paint, Cic. de Or. 3, 52, 199: donum inimicorum veneno illitum, Liv. 5, 2, 3: vita illita maculā, Sil. 11, 43.

* illĭquĕfactus (inl-), a, um, Part. [in-liquefacio], melted, liquefied, liquid: tamquam illiquefactae voluptates, Cic. Tusc. 4, 9, 20.

* illīquor (inl-), i, v. dep. n. [in-liquor], to flow into: illis (cochleis) de caelo nihil illiquitur, Symm. Ep. 1, 27.

illīsĭo (inl-), ōnis, f. [illido], a striking or dashing against (late Lat.): scopulorum, Hier. Ep. 43, 3: dentium, Cael. Aur. Tard. 1, 4, 65.

1. illīsus (inl-), a, um, Part., from illido.

2. illīsus (inl-), ūs, m. [illido], a striking or dashing against (only in the abl. sing.): aquarum, Sil. 17, 246: illisu repercussus ventus, Plin. 2, 48, 49, § 132: linguae, App. M. 2, p. 119.

illittĕrātus or illītĕrātus (inl-), a, um, adj. [in-litteratus].

  1. I. Unlettered, illiterate, uneducated, unlearned (class.): quem cognovimus virum bonum et non illitteratum, Cic. de Or. 2, 6, 25: rusticus illitteratusque, Quint. 2, 21, 16: illitteratum dicimus non ex toto rudem, sed ad litteras altiores non perductum, Sen. Ben. 5, 13, 4; cf. also of one who cannot read, Col. 1, 8, 4.
    Of things, unlearned, unpolished, inelegant: incidunt in sermone vario multa, quae fortasse illis cum dixi nec illitterata nec insulsa esse videantur, Cic. Fam. 9, 16, 4: nervi, Hor. Epod. 8, 17: scribo plurimas sed illitteratissimas litteras, Plin. Ep. 1, 10, 9; 2, 3, 8.
  2. II. Unwritten, i. e. not drawn up in writing, = ἄγραφος (post-class. and very rare): tacito illitteratoque Atheniensium consensu, Gell. 11, 18, 4; cf.: illitterata pax est, quae litteris comprehensa non est, Paul. ex Fest. p. 113 Müll.
  3. III. Inarticulate: sonitus, interjections, Prisc. 1024 P.: vox, id. 537 P.

1. illĭtus (inl-), a, um, Part., from illino.

2. illĭtus (inl-), ūs, m. [illino], a bedaubing, besmearing, anointing with medicaments (only in the abl. sing.), Plin. 26, 15, 90, § 151; 28, 15, 61, § 217.

illix, ĭcis, v. 2. illex.

illo, adv., v. ille fin.

illoc.

      1. 1. Neutr. pron., v. illic.
      2. 2. Adv., v. illic fin.

illŏcābĭlis (inl-), e, adj. [in-loco], that cannot (on account of her poverty) be disposed of in marriage: virginem habeo grandem, dote cassam atque illocabilem, Plaut. Aul. 2, 2, 14 (also ap. Varr. L. L. 5, § 14 Müll.); Cato ap. Paul. ex Fest. p. 27, 10.

illŏcālis, e, adj. [in-loco], not fixed in any place: motus animae, Claud. Mam. Stat. An. 1, 18 init. al.
Hence, adv.: illŏ-cālĭter, independently of place, Claud. Mam. Stat. An. 1, 18.

illorsum et aliorsum sicut introrsum dixit Cato (thitherwards, thither), Paul. ex Fest. s. v. aliorsum, p. 27 Müll.

illōtus (inl-, illautus and illūtus), a, um, adj. [in-lotus], unwashed, uncleaned, unclean, dirty.

  1. I. Lit.
        1. a.
          1. (α) Form illotus: illotis manibus aliquid tractare, Plaut. Poen. 1, 2, 103: toralia, Hor. S. 2, 4, 84: echini, id. ib. 2, 8, 52: cochleae, Plin. 30, 6, 16, § 49: faex vini, id. 23, 2, 31, § 63: inlotus sudor, Verg. G. 3, 443 (Rib.).
          2. (β) Form illautus, Plaut. Poen. 1, 2, 23.
          3. (γ) Form illutus: vinacei, Cato, R. R. 147.
        2. b. Prov.: illotis manibus or pedibus facere aliquid, to underlake a thing without due preparation, Dig. 1, 2, 1; Gell. 1, 9, 8; 17, 5 fin., Macr. S. 1, 24, § 12.
  2. * II. Trop.: illotus sermo, Auct. Decl. in Sall. 1, § 1.

* illūbrĭcans (inl-), antis, Part. [inlubrico], moving in a slippery manner: membra sua leniter, App. M. 2, p. 117, 36.

1. illuc, neutr. pron., v. 1. illic.

A maximum of 100 entries are shown.