Lewis & Short

1. histŏrĭcē, adv., v. historicus fin.

2. histŏrĭcē, ēs, f., = ἱστορική, explanation, interpretation of an author: finitae quidem sunt partes duae, quas haec professio pollicetur, id est ratio loquendi et enarratio auctorum: quarum illam methodicen, hanc historicen vocant, Quint. 1, 9, 1.

histŏrĭcus, a, um, adj., = ἱστορικός, of or belonging to history, historical.

  1. I. Adj.: earum rerum historiam non tam historico quam oratorio genere perscripsit, Cic. Brut. 83, 286; cf. Plin. Ep. 7, 9, 8: sermo, Cic. Or. 36, 124: fides, Ov. Am. 3, 12, 42: nitor, Quint. 10, 1, 33: prosopopϕae, id. 3, 8, 53: lingua, Sen. Q. N. 1, 13 fin.: homines litterati et historici, versed in history, Cic. Mur. 7, 16: fides, credibility, Aug. Civ. Dei, 15, 9; id. Ep. 143, 12; Vop. Aur. 35.
  2. II. Subst.: histŏrĭcus, i, m., one versed in history or who makes historical researches; a writer of history, historian: oratores et philosophi et poëtae et historici, Cic. Top. 20, 78; Quint. 1, 6, 2; 11; 2, 4, 9; 10, 2, 21; 12, 11, 17 et saep.: Pelopidas, magis historicis quam vulgo notus, Nep. Pelop. 1, 1: quis dabit historico, quantum daret acta legenti? Juv. 7, 104.
    Adv.: histŏrĭcē, historically: descriptiones locorum non historice tantum, sed prope poëtice prosequi fas est, Plin. Ep. 2, 5, 5; Hier. Galat. 10, 9, 10.